Στην αρχή, η είδηση που μετέδιδε η γιουγκοσλαβική τηλεόραση την πρώτη Απρίλη έμοιαζε για την Ουάσιγκτον με πρωταπριλιάτικο αστείο. Εντούτοις, οι πρώτες εικόνες του ρεπορτάζ από τη σύλληψη τριών Αμερικανών στρατιωτών που συλλήφθηκαν στη μεθόριο Γιουγκοσλαβίας - ΠΓΔΜ, προκάλεσαν μια παγερή αμηχανία. Η «απάντηση» των γερακιών του ΝΑΤΟ έρχεται δύο μέρες μετά, οπότε ΝΑΤΟικοί πύραυλοι σκοπεύουν και πλήττουν ομοσπονδιακά υπουργεία στο κέντρο του Βελιγραδίου. Ολο αυτό το διάστημα, η προπαγάνδα που εξαπολύεται από το κέντρο Τύπου του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες σπάνια βρίσκει ταίρι της στην ανθρώπινη ιστορία... Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, τα σκόπιμα χτυπήματα για την αποτροπή κύματος Κοσσοβάρων Αλβανών προσφύγων που προτιμούν την επιστροφή στις εστίες τους από τα προσφυγικά στρατόπεδα της ντροπής στις γειτονικές με την ΟΔ Γιουγκοσλαβία χώρες βαφτίζονται «τυχαία λάθη». Χαρακτηριστική η αμείλικτη ΝΑΤΟική επιδρομή της 14ης Απρίλη, οπότε ΝΑΤΟικές βόμβες πλήττουν ανελέητα κομβόι Κοσσοβάρων Αλβανών προσφύγων με αποτέλεσμα το θάνατο 64 ατόμων και τον τραυματισμό δεκάδων. Το ΝΑΤΟ παραδέχεται το «λάθος» του, πέντε μέρες μετά... Ωστόσο, τα στοιχεία που βγαίνουν αργότερα «φωτογραφίζουν» εσκεμμένη ενέργεια που είχε στόχο τον εκφοβισμό. Στις 21 Απρίλη, το ΝΑΤΟ βομβαρδίζει τα κεντρικά γραφεία του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος και την ιδιωτική προεδρική κατοικία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς σε προάστιο του Βελιγραδίου. Δύο μέρες μετά (23 Απρίλη) ΝΑΤΟικές επιδρομές χτυπούν το κτίριο της σερβικής κρατικής τηλεόρασης στο Κεντρικό Βελιγράδι, με αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 10 δημοσιογράφων, οπερατέρ και ηχοληπτών. Στις 2 Μάη, ΝΑΤΟικές βόμβες γραφίτη εκτοξεύονται με στόχο να προκαλέσουν μπλακ-άουτ στα γιουγκοσλαβικά Ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, αλλά και στις κεντρικές μονάδες παραγωγής και διοχέτευσης ηλεκτρικού ρεύματος. Στις 7 Μάη, οι ΝΑΤΟικές βόμβες πέφτουν και στην κινεζική πρεσβεία στο Βελιγράδι, προκαλώντας, εκτός από τους τρεις νεκρούς και τους 20 τραυματίες, την αμηχανία των συμμάχων του ΝΑΤΟ, οξύτατες διεθνείς αντιδράσεις και θύελλα διαδηλώσεων έξω από τα κτίρια της πρεσβείας των ΗΠΑ στο Πεκίνο και τα αμερικανικά προξενεία στην Κίνα. Στις 13 Μάη, ΝΑΤΟικές βόμβες ερημώνουν το κοσσοβάρικο χωριό Κόρισα, σκοτώνοντας 87 πολίτες. Στις 22 Μάη, ΝΑΤΟικές βόμβες πέφτουν σε στρατόπεδα στο Κόσαρε, το οποίο είχε «καταληφθεί» ένα μήνα νωρίτερα από αντάρτες του «UCK». Μία μέρα μετά ακολουθούν οι εντατικοί ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί κατά μονάδων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές στο δίκτυο ηλεκτροδότησης και υδροδότησης της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Την προτελευταία μέρα του Μάη, ΝΑΤΟικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν γέφυρα γεμάτη κόσμο στο Βαρβαρίν, της Κεντρικής Σερβίας, σκοτώνοντας εννιά πολίτες και τραυματίζοντας τουλάχιστον 17.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ματωμένης Ανοιξης, η εγκληματική δράση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ διαδραματιζόταν με τη Μόσχα να παίζει δευτερεύοντα, αλλά όχι επουσιώδη ρόλο. Οι ρωσικές αντιδράσεις όλο αυτό το διάστημα ήταν έντονες, ενώ τα σχέδια «δράσης» αμφιλεγόμενα, εάν όχι προσπάθειες για εκτόνωση των πολιτικών και λαϊκών αντιδράσεων που προκαλούσαν οι φονικές ΝΑΤΟικές επιδρομές... Ενδεικτικό γεγονός αυτής της κατά καιρούς διφορούμενης ρωσικής αντίδρασης ήταν για παράδειγμα η πλεύση του ρωσικού κατασκοπευτικού πλοίου ΛΙΜΑΝ στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου (αρχές Απρίλη), ενώ το ίδιο διάστημα ο προσωπάρχης του Κρεμλίνου διέψευδε τις περί του αντιθέτου δηλώσεις μεγαλόσχημων Ρώσων στρατιωτικών αξιωματούχων λέγοντας πως «η Μόσχα δε θα αποστείλει στρατιωτική βοήθεια στο Βελιγράδι, γιατί δεσμεύεται από το ισχύον εμπάργκο του ΣΑ του ΟΗΕ». Την ίδια στιγμή, η ρωσική διπλωματία με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Ιγκόρ Ιβάνοφ να παίζει το ρόλο του «πρώτου βιολιού» ενέτεινε τις επαφές με τους Δυτικούς αξιωματούχους προσδοκώντας στην εξεύρεση τρόπων για τον τερματισμό των βομβαρδισμών. Βομβαρδισμών που για τη Μόσχα είχαν διττό μήνυμα, μιας και κάθε φορά που ένας πύραυλος «Κρουζ» μάτωνε το Βελιγράδι, το Κρακούγεβατς, τη Νις, επαναλαμβανόταν η πνιγερή αίσθηση πως το σφιχταγκάλιασμα της εν δυνάμει «ενισχυμένης» Βορειοατλαντικής Συμφωνίας γινόταν ολοένα και πιο απειλητικό...

Οταν λοιπόν ο Ρώσος Πρόεδρος επέμενε, μεσούσης της περιόδου των ΝΑΤΟικών επιδρομών στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, υπέρ της «άμεσης σύγκλησης» των υπουργών Εξωτερικών της «G-8» (Ομάδας των επτά πλουσιότερων χωρών του κόσμου και της Ρωσίας), επιχειρούσε να βρει -μεταξύ άλλων- έναν αντίποδα του φανερώς καταρρακωμένου ΟΗΕ, ή μάλλον ένα νομότυπο πλαίσιο για την εξεύρεση μίας «λύσης», που, εάν δεν έσωζε κάποια προσχήματα, τουλάχιστον θα εξασφάλιζε την παραμονή της Μόσχας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό πεδίο δράσης. Οπως φάνηκε, το ρόλο αυτό «υπηρέτησε» στο έπακρο ο πρώην πρωθυπουργός Βίκτορ Τσερνομίρντιν, ο οποίος ως άλλος... «Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ» κλήθηκε να «εξισορροπήσει» τις ρωσικές αντιδράσεις -που υπήρχαν σε κυβερνητικό και στρατιωτικό επίπεδο - και να πείσει το Βελιγράδι να κάνει το «πρώτο βήμα», εκτοξεύοντας συχνές «εκκλήσεις» προς το ΝΑΤΟ όχι απαραίτητα για «άμεση», αλλά έστω και προσωρινή (και κατ' επέκταση συμβολική) παύση των διά θαλάσσης και από αέρος βομβαρδισμών». Από αμερικανικής πλευράς, το ρόλο της διπλωματίας του τρόμου (δηλαδή της ταύτισης βομβαρδισμών και διπλωματικής κινητικότητας) έπαιξε επάξια ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Στρόουμπ Τάλμποτ, ο οποίος συναντιόνταν εκείνο το διάστημα πιο συχνά με τον Μαάρτι Αχτισαάρι (που εκείνη την περίοδο εκτελούσε χρέη προεδρεύοντος της ΕΕ) και τον Βίκτορ Τσερνομίρντιν, απ' ό,τι με την πολιτική ηγέτιδα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Μαντλίν Ολμπράιτ.