ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Παίζουν» με το όνομα

Γρηγοριάδης Κώστας

Σύμφωνα με όσα διοχετεύονταν από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, στη διάρκεια της πρόσφατης έκτακτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, ο Κ. Καραμανλής είχε μια άτυπη συζήτηση με τον Χαβιέ Σολάνα, ύπατο εκπρόσωπο της ευρωένωσης για την Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, επειδή ο τελευταίος επρόκειτο να μεταβεί στα Σκόπια. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις σχετικές πληροφορίες, ο Ελληνας πρωθυπουργός ζήτησε από τον Χ. Σολάνα να πάρει υπόψη του τις κοινοτικές θέσεις και αποφάσεις, σχετικά με την ΠΓΔΜ και να διερευνήσει την εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης.

Ο Χ. Σολάνα, λοιπόν, πήγε στα Σκόπια, ονομάτισε σε δημόσια τοποθέτησή του την ΠΓΔΜ με το όνομα «Μακεδονία» και μετά δήλωσε ότι το θέμα της ονομασίας δεν απασχόλησε τις συναντήσεις του με την ηγεσία της γειτονικής χώρας. Μετά, ήρθε στην Αθήνα - παρότι τούτο δε συμπεριλαμβανόταν στο αρχικό πρόγραμμα του ταξιδιού του - και συναντήθηκε με τον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών, Π. Μολυβιάτη, χωρίς να γίνουν μετά δηλώσεις από καμιά πλευρά, για το περιεχόμενο της συζήτησης.

Με άλλα λόγια, δεν «παίζουν» μόνον οι ΗΠΑ με την ονομασία της γειτονικής χώρας, στα πλαίσια της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε». Το ίδιο κάνουν και οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ. Αυτά, για όσους έχουν ακόμη αυταπάτες...

Ο μονόδρομος...

Στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ στήριζαν - και συνεχίζουν να στηρίζουν, παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει - οι εγχώριοι θιασώτες της ευρωένωσης την αντιμετώπιση και επίλυση του Κυπριακού. Και, βέβαια, δεν έχαναν ευκαιρία για να υπογραμμίσουν ότι τούτο αναγόρευε την πορεία ένταξης της Κύπρου σε μονόδρομο. Τελικά, βέβαια, η Κύπρος πορεύτηκε και πορεύεται στον δήθεν μονόδρομο, αλλά το Κυπριακό παραμένει άλυτο και, μάλιστα, σε ακόμη χειρότερη κατάσταση απ' ό,τι προηγούμενα.

Τα ίδια έλεγαν και λένε για την Τουρκία και όλα όσα προβλήματα σχετίζονται με την πολιτική της Αγκυρας (Κυπριακό, ελληνοτουρκικές σχέσεις κλπ.). Μονόδρομος, επομένως, και η στήριξη της λεγόμενης ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Πόσο μάλλον - συμπληρώνουν - όταν η προοπτική αυτή εξαρτάται και από την Ελλάδα και η πορεία σύνδεσης και ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ «περνά» από την Αθήνα.

Τα ίδια ισχυρίζονται τώρα και για τα όποια προβλήματα με τον βόρειο γείτονά μας. Η πορεία ένταξης της ΠΓΔΜ - λένε - στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ «περνά» από την Αθήνα. Μονόδρομος, επομένως, η στήριξη της πορείας αυτής, αφού στα πλαίσιά της θα αντιμετωπιστεί και το πρόβλημα του ονόματος και όποια άλλα.

... του επικίνδυνου εγκλωβισμού

Η ζωή, βέβαια, και οι μέχρι σήμερα εξελίξεις κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τις πολιτικές αυτές και τις ανάλογες αντιλήψεις. Τα μόνα αποτελέσματα από την εναπόθεση των όποιων προβλημάτων της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας στους όποιους «συμμάχους» και «εταίρους» μας, όπως και στις αντίστοιχες ευρω-ΝΑΤΟικές ενώσεις, είναι η δημιουργία ακόμη προσφορότερου εδάφους για το ξεδίπλωμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε», ο ακόμη μεγαλύτερος εγκλωβισμός της χώρας μας στους εντεινόμενους ανταγωνισμούς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και στα επικίνδυνα «παιγνίδια» τους στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Και μπορεί, βέβαια, η πολιτική του ευρω-ΝΑΤΟικού εγκλωβισμού να αποτελεί πράγματι «μονόδρομο» για την εγχώρια ολιγαρχία και τα συμφέροντά της, αλλά τούτο κάθε άλλο παρά ισχύει για τους εργαζόμενους και το λαό. Πόσο μάλλον, όταν μόνον αρνητικές συνέπειες και κάθε λογής κινδύνους και απειλές ήταν, είναι και θα είναι η «ανταμοιβή» του.

Τον επιθετικό προσδιορισμό «εξωφρενικές» χρησιμοποίησε προχτές ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας για να χαρακτηρίσει τις αυξήσεις μεροκάματων και μισθών. Και σε ό,τι αφορά στο επίθετο δεν έκανε λάθος. «Μπέρδεψε», όμως, τα... ουσιαστικά. Πράγματι, είναι εξωφρενικά χαμηλοί οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις και εξωφρενικά υψηλά τα κέρδη των τραπεζών και των άλλων μεγάλων επιχειρήσεων. Κάνουμε λάθος;

Αλληλεγγύη στο λαό της Παλαιστίνης

O ιμπεριαλισμός δεν έχει κρύψει τις προθέσεις του. Ανεξάρτητα από τα άλλοθι που χρησιμοποιεί (αντιτρομοκρατική εκστρατεία, δημοκρατία, κ.ά.), ομολογεί με κάθε τρόπο το σχέδιο για την «ευρεία Μέση Ανατολή». Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα μεγάλο κομμάτι της προσπάθειάς του να επιβάλει τη λεγόμενη Νέα Ιμπεριαλιστική Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο ολόκληρο.

Επιδιώκει την υποταγή των λαών της περιοχής της Μέσης Ανατολής, για να προωθήσει τα σχέδιά του ενάντια στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη. Στην ουσία αυτών των επιδιώξεων, δε διαφέρουν οι ΗΠΑ από την ΕΕ. Ο ανταγωνισμός για τα μερίδια μπορεί να δημιουργεί διαφορετικές τακτικές, άλλους τρόπους διαχείρισης καταστάσεων, άλλες επιμέρους συμμαχίες, που, όμως, δεν αλλάζει σε τίποτα αυτό που γεννάει η φύση του συστήματος που υπηρετούν: Τη μόνιμη ανάγκη τους να εκμεταλλεύονται λαούς για να υπάρχουν. Αυτό είναι, που, σε τελευταία ανάλυση, τους ενώνει στους τελικούς σκοπούς.

Ο δίκαιος αγώνας του λαού της Παλαιστίνης, για κράτος ανεξάρτητο, κυρίαρχο και με πραγματικές δυνατότητες επιβίωσης, δεν είναι μόνον η ελπίδα των ίδιων των Παλαιστινίων. Τα παιδιά της Ιντιφάντα (εξέγερση), που βάζουν τα κορμιά τους μπροστά στα ισραηλινά τανκς, ουσιαστικά, με την ίδια τη ζωή τους, εμποδίζουν την υλοποίηση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Γι' αυτό ο αγώνας τους είναι ταυτόχρονα και αγώνας των λαών της Μέσης Ανατολής και των λαών όλου του κόσμου.

Γι' αυτό ο ιμπεριαλισμός, στην όποια εκδοχή του (αμερικάνικη, ισραηλινή, ευρωενωσιακή), θα συνεχίσει τις προσπάθειες να σβήσει τη φλόγα του παλαιστινιακού αγώνα. Θα το επιδιώξει με τη βία των όπλων, που έχει εξοπλίσει το στρατό του Ισραήλ, και με το «διπλωματικό» εκβιασμό, για να δεχτούν οι Παλαιστίνιοι «συμφωνίες» υποταγής τους. «Συμφωνίες», που μετατρέπουν το δίκιο τους σε άδικο και αποκλείουν τη δυνατότητα πραγματικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. «Συμφωνίες» ίδιες ή ανάλογες με το λεγόμενο «Οδικό Χάρτη», που ουσιαστικά έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση του Α. Σαρόν να μπει στα παλαιστινιακά εδάφη και να σπείρει το θάνατο και την καταστροφή. Εδωσε τη δυνατότητα, να ορθωθεί το λεγόμενο «τείχος», που ουσιαστικά, εκτός του ότι κλέβει γη των Παλαιστινίων, αποκλείει και τις δυνατότητες επιβίωσης του λαού.

Τίποτα καινούριο. Αυτός ήταν πάντα ο ιμπεριαλισμός και δε γίνεται να αλλάξει. Αυτός είναι με τη μορφή της «χαράς», που δεν έκρυψε ο Μπους με την αναγγελία του θανάτου του Γιάσερ Αραφάτ, αλλά αυτός είναι και με τη γλυκανάλατη «θλίψη» κάποιων ηγετών της ΕΕ, που ψάχνουν τρόπους να «μπουν στο παιχνίδι». Ο ιμπεριαλισμός ξεριζώνεται. Δεν αλλάζει. Ο αγώνας των Παλαιστινίων τού χαλάει τα σχέδια και γι' αυτό αξίζει την αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη των λαών όλου του κόσμου.