ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 5 Δεκέμβρη 2004
Σελ. /32
ΚΚΕ και λαϊκό κίνημα: Σχέση διαλεκτική στην ανάπτυξη του ταξικού αγώνα

Μπροστά στο 17ο Συνέδριο του Κόμματός μας έχει σημασία να εξετάσουμε αυτή τη σχέση.

Να μιλήσουμε δηλαδή για το ζήτημα της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης (ΕΤ), γενικά των εργαζόμενων και την αναγκαιότητα του ολοκληρωμένου πολιτικού αγώνα, που φτάνει μέχρι την ανατροπή της εκμετάλλευσης.

Στόχος δύσκολος, που απαιτεί πρώτ' απ' όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, οι φίλοι και οι οπαδοί του, να έχουν εμπιστοσύνη στη δύναμη της ΕΤ, σταθερότητα στο καθήκον της πολύπλευρης ισχυροποίησης του Κόμματος της ΕΤ, του ΚΚΕ, ακλόνητη πίστη στην αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

Δεν ξεκινάμε από την αρχή. Συνεχίζουμε το δρόμο που πριν από μας βάδισαν εκατοντάδες χιλιάδες απλοί άνθρωποι του λαού μας. Δεν αλλάζουμε διαδρομή. Να συντομεύσουμε το δρόμο θέλουμε, γκρεμίζοντας τις παραπλανητικές πινακίδες που κάποιοι έχουν στήσει. Είμαστε τώρα καλύτερα εξοπλισμένοι. Κουβαλάμε την πολύχρονη πείρα μας με τα θετικά και τα αρνητικά στη δράση μας, τη θεωρία μας και τις αρχές μας, την τιμημένη ιστορία μας.

Είμαστε πιο ώριμοι, ώστε να συζητάμε καλύτερα και να εφαρμόζουμε με μεγαλύτερη επιτυχία την κατάλληλη τακτική.

Το βασικό ερώτημα που θέλει απάντηση είναι: Ποιο το επίπεδο σήμερα της συνείδησης της ΕΤ και τι κάνουμε εμείς γι' αυτό; Συνειδητοποιεί τα πραγματικά της συμφέροντα και παλεύει γι' αυτά ή αποδέχεται τα επίπλαστα συμφέροντα που άλλοι έχουν καθορίσει γι' αυτήν;

Η αστική τάξη διαθέτει πολλά όπλα, μπορεί να χειρίζεται κατά το συμφέρον της την κοινωνική συνείδηση μέσα από πλήθος ιδεολογημάτων, μέσα από μηχανισμούς επίδρασης και ελέγχου του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Από την άλλη μεριά υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες που έχουν να κάνουν με τις αλλαγές στη ζωή των εργαζόμενων. Υπάρχει φόβος και ανασφάλεια, απομάκρυνση από την οργανωμένη ζωή, λόγω των αρνητικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις, απογοήτευση και ηττοπάθεια. Οι εργαζόμενοι και κυρίως οι εργαζόμενες γυναίκες συμβιβάζονται τώρα πιο εύκολα μπροστά στις δυσκολίες, αποδέχονται το ελάχιστο, διεκδικούν κάποιο επιμέρους αίτημα (χωρίς βεβαίως να υποτιμάται κι αυτό), δεν απαιτούν όσα πραγματικά δικαιούνται.

Η διεκδίκηση γίνεται στα πλαίσια τα προκαθορισμένα από το ίδιο το σύστημα, η απαίτηση όμως μπαίνει στα πλαίσια που η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού βάζει, δημιουργώντας σύγχρονες ανάγκες.

Ο παραγόμενος πλούτος είναι αποτέλεσμα της μεγαλύτερης εκμετάλλευσης της ΕΤ από το κεφάλαιο. Αυτό το στοιχείο συσκοτίζεται, από την αστική τάξη, ακριβώς γιατί δεν τη συμφέρει να διεκδικηθεί και να απαιτηθεί η διαχείρισή του από τους ίδιους τους παραγωγούς του, δηλαδή την ΕΤ και τα λαϊκά στρώματα.

Αν απαιτηθεί αυτό, τότε τα θεμέλια της εκμετάλλευσης θ' αρχίσουν να τρίζουν κι αυτό το ξέρουν καλά όσοι στηρίζουν το σύστημα. Αυτοί που ακόμη δυσκολεύονται να το κατανοήσουν είναι οι εκμεταλλευόμενοι.

Βεβαίως, η άνοδος της πολιτικής συνείδησης της ΕΤ δε θα έρθει από μόνη της, ούτε μόνον από τις δικές μας αναλύσεις, ούτε μόνον ως αποτέλεσμα των οδυνηρών εμπειριών της από την εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων του καπιταλισμού.

Θα έρθει από την ατομική και συλλογική εμπειρία στη διαδικασία ανάπτυξης των αγώνων. Αγώνων ενωτικών, συντονισμένων και με σαφή προσανατολισμό. Θα έρθει από τη συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική δουλιά των μελών και στελεχών του Κόμματος. Η ωρίμανση της ταξικής συνείδησης είναι σύνθετο ζήτημα, γίνεται μέσα απ' όλες τις μορφές της ταξικής πάλης, γίνεται με την ταξική σύγκρουση.

Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να βοηθήσει την ΕΤ να κατανοήσει το ρόλο και την αποστολή της, την ευθύνη της απέναντι στα άλλα λαϊκά στρώματα που καταπιέζονται από την κυριαρχία των μονοπωλίων και την αυξημένη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Αλλωστε, γι' αυτό δημιουργήθηκε το ΚΚΕ και κάθε κομμουνιστικό κόμμα σε κάθε χώρα. Δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης παρά να φέρει την ΕΤ και τους συμμάχους της στην εξουσία.

Χωρίς δυνατό κομμουνιστικό κόμμα, οι αγώνες χάνουν τον προσανατολισμό τους, στην καλύτερη περίπτωση, μένουν στη διεκδίκηση καλύτερου μισθού ή μεροκάματου, στην προσπάθεια μείωσης της εκμετάλλευσης, όχι όμως και στην κατάργησή της.

Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης απαιτούνται άλλα δεδομένα. Πρώτα - πρώτα η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορεί να φέρει σε πέρας αυτό το στόχο μόνη της η ΕΤ. Εχει εν δυνάμει συμμάχους και πρέπει να τους αξιοποιήσει, να βρει μαζί τους κοινό λόγο και κοινή δράση.

Δεύτερο, μιλάμε για δυνατότητα συσπειρώσεων και μετώπων πάλης πάνω σε καθημερινά ή τοπικά προβλήματα που στην πορεία μπορούν να δυναμώνουν, να γίνονται πιο σταθερές και πιο ώριμες, να αφορούν γενικότερα ζητήματα.

Οσο το λαϊκό κίνημα θα ενισχύεται, θα δυναμώνουν και οι συσπειρώσεις, θα δυναμώνει και το Κόμμα μας. Και όσο το Κόμμα μας θα ενισχύεται, οι συσπειρώσεις και τα μέτωπα πάλης θα πολλαπλασιάζονται και το λαϊκό κίνημα θα γιγαντώνεται.

Αυτά δένονται μεταξύ τους διαλεκτικά, το ένα επιδρά στην ανάπτυξη του άλλου και το αντίστροφο.

Μπορεί ακόμη και να διαλύονται κάποιες συσπειρώσεις, γιατί δημιουργήθηκαν για κάτι προσωρινό ή γιατί στην πορεία του αγώνα κάποιοι κάνουν πίσω. Και σ' αυτή την περίπτωση το όφελος δεν είναι ούτε προσωρινό, ούτε μικρό. Κάθε μικρή ή μεγαλύτερη συσπείρωση βγάζει ρίζες. Βαθιές ή λιγότερο βαθιές, αφήνει εμπειρίες, δημιουργεί προϋποθέσεις στη συνείδηση της ΕΤ. Είναι σίγουρα όφελος. Ανοίγει το δρόμο για μεγαλύτερη, πιο συντονισμένη συσπείρωση και για το λαϊκό μέτωπο. Αρκεί σε κάθε τέτοια συσπείρωση να μην ξεχνάς την προοπτική, σημαντικό στοιχείο για την ανάπτυξη και το βάθεμα της ταξικής συνείδησης.

Αλλά και γιατί παλεύοντας για την προοπτική αποκτάς τη δυνατότητα και για κατακτήσεις σήμερα.

Βεβαίως, ο δρόμος του ταξικού αγώνα δεν είναι σπαρμένος με ρόδα, ούτε σε ευθεία γραμμή. Εχει ανεβοκατεβάσματα και πισωγυρίσματα, έχει και απώλειες.

Απαντάμε, λοιπόν, σε όλους όσοι «ανησυχούν», γιατί δε φτιάξαμε ακόμη το λαϊκό μέτωπο, ότι το ΑΑΔΜ δεν είναι κάποιος σταθμός στην πορεία μας για το σοσιαλισμό, είναι το μέσο που θα μας πάει εκεί. Οσες συσπειρώσεις και μέτωπα πάλης δημιουργούνται, τόσο οι προϋποθέσεις μαζεύονται για τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου.

Συνεπώς έχει σημασία σήμερα να δούμε σε ποιο βαθμό έχουμε καταφέρει να γίνονται επιμέρους συσπειρώσεις.

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι έχουν γίνει θετικά βήματα και στο εργατικό κίνημα, με τη δημιουργία και τη δράση του ΠΑΜΕ, και στο χώρο των μικρομεσαίων αγροτών με την ΠΑΣΥ, αλλά και στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Υπάρχουν δυνατότητες να ενισχυθούν παραπέρα και να δημιουργηθούν κι άλλες. Εδώ θα κριθούμε όλοι, από τις προσπάθειες και την επιμονή μας σ' αυτό το στόχο. Αυτός ο στόχος δεν εκφράζει απλά μία κομματική απόφαση. Η αναγκαιότητα των συσπειρώσεων και φυσικά του ΑΑΔΜ πηγάζει από το χαρακτήρα της εποχής μας και τις εξελίξεις που συντελούνται. Αν αυτό δεν κατανοηθεί, καμία αξία δε θα έχει οποιαδήποτε συσπείρωση δημιουργηθεί, επειδή εμείς το αποφασίσαμε.

Είναι υπόθεση, πρέπει να γίνει υπόθεση, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας και όχι του Κόμματος.

Γι' αυτό λέμε ότι για ν' ανέβει η πολιτική συνείδηση της ΕΤ χρειάζεται η ύπαρξη και η δράση ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος, που θα προσανατολίζει το κίνημα, θα βοηθάει αποφασιστικά στην ενίσχυσή του, ώστε να λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης.

Η πρώτη απόπειρα της ΕΤ στην «έφοδό της στον ουρανό» έγινε, χωρίς δυστυχώς να ολοκληρωθεί.

Αφησε όμως υποθήκες στη συλλογική εμπειρία των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος.

Ο 21ο αιώνας θα είναι ο αιώνας της νίκης της ΕΤ, χωρίς πισωγύρισμα.

Αυτό το πιστεύουμε βαθιά, διαφορετικά είναι σα να δεχόμαστε ότι σταμάτησε η ιστορία της ανθρωπότητας, υπόθεση αντιεπιστημονική και παράλογη.

Αιμιλία Αγκαβανάκη

Μέλος της ΚΕ

Αγαπητοί σύντροφοι,

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματός μας. Θεωρώ ότι είναι ένα ντοκουμενταρισμένο κείμενο που οικοδομεί τις προϋποθέσεις για ένα ισχυρό, δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα που παρά τις όποιες αδυναμίες και δυσκολίες αντιμετωπίζει σήμερα και - όσες στο μέλλον προκύψουν -, στέκεται όρθιο και δυνατό.

α. Επαληθεύτηκε και δικαιώθηκε η δύναμη της αδιάκοπης συνέχειας και διαδοχής του ΚΚΕ στα 86 χρόνια του.

β. Οι ακλόνητοι δεσμοί του με την εργατική τάξη και το λαό.

γ. Η βαθιά και ακλόνητη πίστη του Κόμματος στη μαρξιστική, λενινιστική ιδεολογία στις λενινιστικές αρχές και κανόνες λειτουργίας, στις αξίες του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, στον προλεταριακό διεθνισμό, στο σοσιαλισμό. Είναι προϋποθέσεις που επαληθεύουν και δικαιώνουν το ΚΚΕ που στέκεται σταθερό και αταλάντευτο.

Το ΚΚΕ από το 14ο Συνέδριό του έχει σημειώσει σημαντικά βήματα, απαλλαγμένα σε μεγάλο βαθμό από τάσεις και αντιλήψεις που κυριάρχησαν ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989.

Το ΚΚΕ πέρασε κρίσεις και κρίσεις, κύρια από δυνάμεις που απέβλεπαν στην αλλαγή του χαρακτήρα του, των στόχων του, καταστρατηγώντας τις Μαρξιστικές και Λενινιστικές αρχές του Κόμματός μας.

Θα 'θελα να σημειώσω πως η 12η Ολομέλεια του 1968 άνοιξε το δρόμο ενάντια στον οπορτουνισμό όμως δεν τον ολοκλήρωσε. Αλλά και το 9ο Συνέδριο το 1973 παρά την ισχυροποίηση των αρχών του δεν έδωσε τη μάχη ολοκληρωτικά ενάντια στους οπορτουνιστές και τους διασπαστές - δε θα αναλύσω όμως αυτά τα ζητήματα σ' αυτό το κείμενο. Τα κομματικά αυτά σώματα άφησαν ορισμένα ανοίγματα που κατέληξαν στην ανάπτυξη απόψεων και τάσεων μέσα στο Κόμμα και ιδιαίτερα στην ηγεσία του. Ετσι, φτάσαμε στο 13ο Συνέδριο το 1991, όπου κινδύνεψε να περάσει η καθοδήγηση του Κόμματος στα χέρια αυτών που επιδίωκαν τη διάλυσή του. Αυτό δεν το πέτυχαν και θεωρώ πως μπορούμε να καταγράψουμε μια πολύ μεγάλη νίκη των μελών και στελεχών του Κόμματός μας.

Σύντροφοι,

Θα διαφωνήσω με την τοποθέτηση του σ. Νίκανδρου Κεπέση και την πρότασή του, το 17ο Συνέδριο να καταδικάσει το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η πλατιά ολομέλεια της ΚΕ του 1956.

Σύντροφε Νίκανδρε, θα θυμάσαι ασφαλώς πως οι αποφάσεις της 6ης πλατιάς Ολομέλειας του 1956 συζητιόνταν επί πολλούς μήνες στους πολιτικούς κρατούμενους της Γυάρου, χωρίς να υπάρξει κατάληξη. Και αυτό σε μια περίοδο που ήταν επίκαιρα και γνωστά στη μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνιστών. Πώς είναι δυνατόν σήμερα που τα ζητήματα αυτά δεν είναι γνωστά στους συντρόφους που θα πάρουν μέρος στις εργασίες του 17ου Συνεδρίου που και από πλευράς ηλικίας και από πλευράς κομματικής ηλικίας θα είναι νέοι σύντροφοι, να τεθούν και πάλι αυτά τα ζητήματα;

Κατά τη γνώμη μου σε άλλο χρόνο κάτω από άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσε ένα άλλο Συνέδριο να συζητήσει αυτά και άλλα ζητήματα και να καταλήξει σε σωστές αποφάσεις, φυσικά όχι με προχειρότητες.

Το Κόμμα με τις Θέσεις του για το 17ο Συνέδριο προχωρεί από την ανασυγκρότησή του στην ισχυροποίησή του. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν σήμερα πολλές δυνατότητες για πραγματοποίηση των στόχων του 17ου Συνεδρίου.

Σήμερα το Κόμμα έχει ένα καλό δυναμικό δοκιμασμένων πιστών και ικανών συντρόφων που έχουν πραγματοποιήσει ένα σημαντικό έργο, από την ανασυγκρότηση του Κόμματος μέχρι σήμερα, αντάξιο της 86χρονης ιστορίας του ΚΚΕ. Το δυναμικό αυτό αποτελεί ασφαλώς εγγύηση της πορείας του Κόμματος στην υλοποίηση των στόχων του 17ου Συνεδρίου.

Η ανάδειξη στελεχών του ΚΚΕ είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. Μάλιστα σε μια περίοδο που το Κόμμα με το 17ο Συνέδριό του επιδιώκει την προώθηση των υψηλών στόχων του. Το στέλεχος δεν κρίνεται με κριτήρια συναισθηματικά, αλλά με κριτήρια που καθορίζονται από την καθημερινή ζωή, αφοσίωση στις αρχές του Κόμματος, από τη δράση του, τη συνέπειά του. Το στέλεχος κρίνεται από τις ικανότητές του, την ακλόνητη πίστη του στις αρχές λειτουργίας του Κόμματος, για το ήθος του, το παράδειγμά του. Ετσι διακρίνονται οι κομμουνιστές μέσα στο λαό.

Ο εγωισμός, η προβολή είναι ζητήματα που δεν έχουν θέση στους κομμουνιστές, ιδιαίτερα στα μέλη της ΚΕ και στους συντρόφους στα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος. Φιλοδοξίες πρέπει να 'χει ο κομμουνιστής, αλλά φιλοδοξίες που στοχεύουν στο πώς να γίνει καλύτερος σ' όποιο μετερίζι και αν βρίσκεται για να υπηρετεί το Κόμμα.

Απαραίτητη προϋπόθεση που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη είναι η αγάπη του στελέχους στο διάβασμα, στη μελέτη των ντοκουμέντων, της κοσμοθεωρίας μας, στη γνώση των ιστορικών γεγονότων της πορείας του Κόμματος που σηματοδοτούν την αναγκαία ύπαρξη του Κόμματος για το σοσιαλισμό.

Από κει και πέρα η σωστή διάταξη του στελεχικού δυναμικού απαιτεί σοβαρή μελέτη των καθοδηγητικών οργάνωση και ιδιαίτερα της ΚΕ, που ασφαλώς αντιστοιχεί στους στόχους που σήμερα θέτει το Κόμμα.

Σύντροφοι, νομίζω πως χρειάζεται να δίνουμε κάθε μέρα στους νέους μας συντρόφους ιστορικά ντοκουμέντα για το πού στηρίχτηκε και εδραιώθηκε ο σοσιαλισμός, που η οικοδόμησή του επέδρασε θετικά στο παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Η ιστορική πείρα είναι πολύτιμη, εξοπλίζει το Κόμμα.

Νομίζω πως χρειάζεται σε απάντηση όλων αυτών που διαστρεβλώνουν την ιστορία, διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και τα επιτεύγματα του υπαρκτού σοσιαλισμού να δείξουμε με το «Ριζοσπάστη», τον «902», με συζητήσεις, ποια τα θετικά του υπαρκτού σοσιαλισμού, συγκρίνοντάς τα με το τι έφερε η ανατροπή στους λαούς που οικοδόμησαν το σοσιαλισμό, μα και γενικότερα στον κόσμο.

Με τον καθαρό και σωστό προσανατολισμό που έχει σήμερα το Κόμμα με υποκειμενικό παράγοντα τους κομμουνιστές και ιδιαίτερα με ένα μεγάλο και δυνατό δυναμικό στελεχών, το Κόμμα μπορεί να βαδίσει ταχύτερα στην εκπλήρωση των στόχων του 17ου Συνεδρίου.

Νίκος Κυριακίδης

Για την ιδεολογική παρέμβαση στη νεολαία και το ιδεολογικό δυνάμωμα της ΚΝΕ

1. Είναι σημαντικό ότι ανοίγεται, μέσα από τις Θέσεις της ΚΕ, το ζήτημα της δουλιάς στη νεολαία, γιατί είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας για το Κόμμα. Το Συνέδριο και η νέα ΚΕ θα πρέπει να επικεντρώσουν σε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι η κατάχτηση ενιαίας αντίληψης για την καθοδηγητική βοήθεια στην ΚΝΕ σε όλο το μήκος των κομματικών οργάνων, από την ΚΕ μέχρι τα Γραφεία των ΚΟΒ, κάτι που νομίζω ότι σήμερα δεν υπάρχει. Η στήριξη επεξεργασιών που αφορούν τη νεολαία, κάτι που οι επιτροπές της ΚΝΕ όχι μόνο λόγω των αδυναμιών τους, αλλά και από τη φύση τους είναι δύσκολο να κάνουν μόνες τους. Το ξεκαθάρισμα του τι σημαίνει κομματικό στέλεχος χρεωμένο στην ΚΝΕ. Οι προτάσεις για Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και η καθιέρωση διατμηματικού συντονισμού των τμημάτων της ΚΕ, είναι μέτρα που θα βοηθήσουν τις παραπάνω κατευθύνσεις.

2. Μια σημαντική πλευρά αφορά τη βελτίωση της ιδεολογικής παρέμβασης στη νεολαία. Η «νέα κατάσταση», που σωστά αναλύουν οι Θέσεις της ΚΕ, έχει τη δικιά της επίδραση στη διαμόρφωση της νεανικής συνείδησης.

Η νέα γενιά μεγαλώνει και διαμορφώνεται με την «κληρονομιά» της αντεπανάστασης, μέσα σε έντονη αντισοσιαλιστική, αντικομμουνιστική προπαγάνδα.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην εργασία συμβάλλουν στην παράταση της μεταβατικής περιόδου ανάμεσα στις σπουδές και τη δουλιά, την εργασιακή περιπλάνηση. Εντείνεται από μικρότερη ηλικία το άγχος για την εργασιακή προοπτική. Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι αλλαγές στο ωράριο, η ανάγκη για δεύτερη ή και τρίτη δουλιά λόγω της ανέχειας, μειώνουν τον ελεύθερο χρόνο.

Οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση βαθαίνουν τους ταξικούς φραγμούς για τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων, σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα, κυριαρχούν αποσπασματικές γνώσεις, απαξιώνεται γενικά η μόρφωση. Μέσω της εκπαίδευσης διαμορφώνεται ένας ασυγκρότητος τρόπος σκέψης γεμάτος από ιδεολογικές, συγχύσεις και άγνοια.

Υπάρχουν αντιλήψεις, ιδιαίτερα σε ορισμένα τμήματα της νεολαίας, που μειώνουν τις απαιτήσεις των νέων από τη ζωή, καλλιεργούν τη μιζέρια και την υποταγή.

Εντείνεται και διευρύνεται η παρέμβαση των μονοπωλίων στον τρόπο ζωής, ψυχαγωγίας, στα ενδιαφέροντα της νεολαίας. Από μικρή ηλικία υιοθετούνται πρότυπα και στάση ζωής που επιβάλλουν άμεσα τα μονοπώλια.

Αναπτύσσεται μια οργανωμένη παρέμβαση από μηχανισμούς και προγράμματα της ΕΕ, πατώντας σε οξυμένα προβλήματα της νεολαίας, όπως η ανεργία, με στόχο να εξωραΐσουν τον καπιταλισμό, να τον απαλλάξουν από τις ευθύνες του.

Προωθούνται συστηματικά αντιδραστικές αντιλήψεις, όπως ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, σε συνδυασμό με φαινόμενα περιθωριοποίησης τμημάτων της νεολαίας, αύξηση της εγκληματικότητας από μικρότερες ηλικίες, ένταση του προβλήματος των ναρκωτικών κλπ.

Η μικρή αγωνιστική πείρα και αδύναμη συλλογική δραστηριότητα σαν αποτέλεσμα της γενικότερης κρίσης του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος απαξιώνει τις αγωνιστικές και συλλογικές διαδικασίες.

Η αβεβαιότητα και το άγχος για το μέλλον, ο φόβος μπροστά στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη νεανική συνείδηση.

Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμήσουμε τις σημαντικές αγωνιστικές διεργασίες που έζησε το νεολαιίστικο κίνημα μέσα στη δεκαετία του '90, την ανοδική πορεία της ΚΝΕ, ούτε βέβαια την αντιφατικότητα που μαζί με τις τάσεις συμβιβασμού συνυπάρχουν και αυτές της αμφισβήτησης, της ριζοσπαστικής αναζήτησης, της συλλογικής έκφρασης κλπ.

Το 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ ξεχώρισε την ιδεολογική αντεπίθεση, τη διάδοση του μαρξισμού - λενινισμού στη νεολαία, σαν στοιχείο προώθησης της πολιτικής του Κόμματος, της οικοδόμησης του ΑΑΔ Μετώπου.

Η ιδεολογική αντεπίθεση ακριβώς για τους αντικειμενικούς λόγους που περιγράφηκαν είναι περισσότερο από παλιότερα όρος για την άνοδο του νεολαιίστικου κινήματος. Αλλιώς η προσπάθεια ανάπτυξης κινήματος με αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό - στις σημερινές συνθήκες - θα προσκρούει στους «αθέατους» σκοπέλους των προκαταλήψεων, του αντικομμουνισμού, της πολύμορφης παρέμβασης της κυρίαρχης ιδεολογίας. Η ιδεολογική αντεπίθεση πρέπει να έχει μαζικό χαρακτήρα και είναι καθήκον που διαπερνά τη συνολική παρέμβαση της ΚΝΕ.

Η καθοδηγητική όμως δουλιά δυσκολεύεται να πιάνει ολοκληρωμένα αυτά τα ζητήματα.

Τα όργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ, οι οργανώσεις πρέπει να ασχολούνται με την «ιδεολογία» της νεολαίας, τη στάση ζωής της, να βγαίνουν γενικά συμπεράσματα που να τροφοδοτούν την ιδεολογική παρέμβασή μας.

Οι επιτροπές της ΚΝΕ και τα Τμήματα του Κόμματος να επεξεργαστούν το πώς θα ανοίγονται στη νεολαία οι βασικοί άξονες της παρέμβασής μας:

Η υπεράσπιση της προσφοράς, η προβολή της επικαιρότητας και ρεαλιστικότητας του Σοσιαλισμού.

Η προβολή της πείρας από την ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας και διεθνώς και η σύνδεσή της με το σήμερα.

Η καλλιέργεια της ανάγκης για μόρφωση, την ανάπτυξη ενός μορφωτικού - πολιτιστικού ρεύματος μέσα στη νεολαία.

Η αποκάλυψη της ταξικής φύσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει στην καθημερινή ζωή της η νεολαία.

Η συνειδητοποίηση της θέσης της μεγάλης πλειοψηφίας της νεολαίας στην κοινωνία, της ταξικής της προοπτικής, της σχέσης της με την εργατική τάξη.

Η διαμόρφωση προοδευτικών ριζοσπαστικών αξιών αγωνιστικής στάσης ζωής.

3. Το παραπάνω ζήτημα συνδέεται προφανώς άμεσα με το ζήτημα του ιδεολογικού δυναμώματος της ΚΝΕ.

Για ένα χρονικό διάστημα η ιδεολογική δουλιά στην ΚΝΕ πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Σ' αυτό επέδρασαν μια σειρά αντικειμενικοί παράγοντες και υποκειμενικές αδυναμίες που κληροδότησε η κρίση και η περίοδος της ανασυγκρότησης. Φαινόμενα υποτίμησης, αποσύνδεσης της ιδεολογικής δουλιάς από την καθημερινή δράση και λειτουργία, κυριαρχούν ακόμα.

Αυτό το πρόβλημα πηγάζει από τη λειψή κατανόηση του χαρακτήρα του Κόμματος και της ΚΝΕ, και των καθηκόντων τους, της οικοδόμησης του Μετώπου, την πάλη για το Σοσιαλισμό.

Η παράταση αυτής της κατάστασης δε δυσκολεύει μόνο το καθήκον της ιδεολογικής αντεπίθεσης. Συμβάλλει γενικότερα στη μείωση της αποτελεσματικότητας δράσης της ΚΝΕ, σε μια σειρά προβλήματα της καθοδηγητικής δουλιάς (αποσπασματικότητα, πρόβλημα ανάδειξης στελεχών, δυσκολία ιεράρχησης καθηκόντων, αφομοίωση μελών).

Η ιδεολογική δουλιά, δεν είναι έναςακόμα τομέας δουλιάς, είναι στοιχείο που διαπερνά τη δράση, την καθοδήγηση, τη λειτουργία της Οργάνωσης.

Η επίλυση αυτού του προβλήματος αφορά πρώτα απ' όλα το Κόμμα, τη βοήθειά του προς την ΚΝΕ, τα στελέχη του Κόμματος που δουλεύουν στην ΚΝΕ.

Η επιμονή στο να σχεδιαστεί και να ιεραρχηθεί η μορφωτική δουλιά, έχει φέρει κάποια αποτελέσματα:

Περισσότερα στελέχη της ΚΝΕ και του Κόμματος έχουν κατανοήσει την αναγκαιότητα, περισσότερα όργανα της ΚΝΕ έχουν διάταξη που ενισχύει την ιδεολογική δουλιά, γίνεται προσπάθεια να στηθεί ένας ιδεολογικός μηχανισμός στην κλίμακα της Οργάνωσης. Σε καλύτερο σχεδιασμό έχει μπει και η Ιδεολογική Επιτροπή του ΚΣ.

Στην πράξη, όμως, η απόσταση από το αναγκαίο και δυνατό είναι μεγάλη.

Οι ιδεολογικοί υπεύθυνοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν το ρόλο τους, το πρόγραμμα των μαθημάτων αντιμετωπίζεται πολλές φορές τυπικά, υπάρχει έλλειψη «δασκάλων» σ. ειδικευμένων σ' αυτή τη δουλιά. Ορισμένες φορές και οι ΚΟ βάζουν στην πράξη εμπόδια ή δε διευκολύνουν σ' αυτή την προσπάθεια, ενώ δεν υπάρχει καταμερισμός ενασχόλησης με την ιδεολογική δουλιά στην ΚΝΕ.

Πρέπει να επικεντρώσουμε:

Στη διαμόρφωση «μορφωτικού ρεύματος» που θα στηρίζεται σ' ένα σύστημα κύκλων - μαθημάτων στα όργανα και τις ΟΒ. Χρειάζεται αυτή η προσπάθεια να γενικευτεί, να εξειδικευτεί ανά χώρο νεολαίας (μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι), να ακουμπάει στα στοιχεία που φέρνει η ιδεολογική αντιπαράθεση.

Στο ιδεολογικό μπόλιασμα της καθημερινής δράσης και λειτουργίας της Οργάνωσης. Για να λυθεί αυτό το ζήτημα δε φτάνει μόνο το γενικό ανέβασμα του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου της Οργάνωσης. Πρώτα απ' όλα είναι ζήτημα της κατάρτισης των στελεχών, της οργανωμένης ιδεολογικής δουλιάς στα όργανα.

Στην ανάδειξη στελεχών στην ιδεολογική δουλιά.

Στη διαμόρφωση υποδομής από τις ΚΟ με διάταξη στελεχών του Κόμματος, που θα στηρίξουν την ι.δ. στην ΚΝΕ: Εργατικά στελέχη, καθηγητές και σύντροφοι χρεωμένοι στο κίνημα των γονιών, πανεπιστημιακοί να ασχοληθούν με ζητήματα ιδεολογικής αντιπαράθεσης, να στηρίξουν την προσπάθεια ανάπτυξης μορφωτικού ρεύματος, να παίξουν το ρόλο του δασκάλου, να επεξεργαστούν ζητήματα.

Κύριλλος Παπασταύρου

Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ