Οτι ο αντιασφαλιστικός νόμος Ρέππα (3029/02) ωφελεί την εργοδοσία και ότι και η νέα αντεργατική αντιασφαλιστική επίθεση κυβέρνησης και τραπεζιτών γίνεται για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των τελευταίων και της αύξησης των κερδών τους, επιβεβαιώνει, εμμέσως πλην σαφώς, σχετικό σημείωμα της Εθνικής Τράπεζας (ΕΤΕ) που μοιράστηκε χτες σε δημοσιογράφους. Ανάλογες δηλώσεις έκανε και ο πρόεδρος της ΕΤΕ, Τ. Αράπογλου. Και αυτά ενώ η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΟΤΟΕ πανηγύριζε για την ψήφιση του νόμου Ρέππα και εξακολουθεί και σήμερα να ζητά ένταξη των ειδικών Ταμείων των τραπεζών στο ΙΚΑ.

Στο σημείωμα αναφέρεται ότι οι αυξημένες εισφορές της ΕΤΕ προς το ειδικό ταμείο κύριας σύνταξης και το επικουρικό των εργαζομένων στην τράπεζα «βάζουν την Εθνική σε μη ανταγωνιστική θέση στην τραπεζική αγορά. Αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι όσες τράπεζες ωφελήθηκαν εντάσσοντας στο Ταμείο της κύριας σύνταξης στο ΙΚΑ μεταφέρουν όλο το κέρδος στο μέτοχο». Με απλά λόγια, η ΕΤΕ ομολογεί ότι τράπεζες που ενέταξαν τα ειδικά ταμεία κύριας σύνταξης στο ΙΚΑ ωφελήθηκαν βγάζοντας κέρδη λόγω της μείωσης των ασφαλιστικών τους εισφορών. Προφανώς αναφέρεται στην ένταξη του ΤΑΠΙΛΤ στο ΙΚΑ, όπου ασφαλίζονται εργαζόμενοι της πρώην Ιονικής που έχει συγχωνευτεί με την ΑΛΦΑ.

Γεγονός για το οποίο διαμαρτύρεται καθώς η ίδια καταβάλλει μεγαλύτερες ασφαλιστικές εισφορές στο ειδικό ταμείο κύριας σύνταξης των εργαζομένων στην τράπεζα και την καθιστά λιγότερο ανταγωνιστική. Ετσι, ως αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε «λύση» του ασφαλιστικού των τραπεζών θεωρεί τη συμφωνία «για τους όρους ένταξης των ταμείων κύριας ασφάλισης στο ΙΚΑ». Κάτι που θα επιφέρει τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών από 27% σε 13% και κατ' επέκταση τη μείωση των παροχών και των συντάξεων (σήμερα τα ειδικά ταμεία κύριας σύνταξης στις τράπεζες είναι δύο, της Εθνικής και της Αγροτικής).

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν και πάλι ότι η θέση της πλειοψηφίας της ΟΤΟΕ για ένταξη των ειδικών ταμείων στο ΙΚΑ στρώνει το έδαφος για το παραπέρα χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων σε όφελος των εργοδοτών. Ενώ η πρότασή της για ενιαίο επικουρικό εμφανίζει το πρόβλημα του ασφαλιστικού στις τράπεζες αποκομμένο από τη γενικότερη αντιασφαλιστική επίθεση, αποπροσανατολίζοντας έτσι τους εργαζόμενους και αμβλύνοντας τις αντιδράσεις τους. Σε αυτά τα πλαίσια υπάγεται και η τακτική του «κοινωνικού διαλόγου» που ακολουθεί πιστά η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ.

Για τους εργαζόμενους στις τράπεζες είναι ανάγκη να καταδικάσουν κάθε συνδιαλλαγή με τους εργοδότες, καθώς τα συμφέροντά τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετα, και να προχωρήσουν στην οργάνωση των αγώνων τους και στο συντονισμό της δράσης τους με το σύνολο των εργαζομένων για τη διεκδίκηση δημόσιας, δωρεάν Κοινωνικής Ασφάλισης για όλους, τη σταδιακή μείωση έως το μηδενισμό των ασφαλιστικών τους εισφορών και τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης από κράτος και εργοδότες.

Και είναι τέτοιο, γιατί, αφού «οι νέοι γίνονται ποσοστιαία λιγότεροι από τους ηλικιωμένους» ως εκ τούτου «όλο και λιγότεροι θα εισέρχονται ως εργαζόμενοι στην παραγωγική διαδικασία, για να χρηματοδοτήσουν τις απολαβές (συντάξεις, περίθαλψη) των όλο και περισσοτέρων που θα εξέρχονται από αυτήν».

Το βεβαιωμένο πρόβλημα είναι ότι σήμερα το κοινωνικό σύστημα (ο καπιταλισμός), του οποίου ένθερμος θιασώτης είναι ο Α.Α., δεν μπορεί να εξασφαλίσει δουλιά σε 520.000 ανέργους. Που σημαίνει ότι τα Ταμεία στερούνται τεράστιους πόρους για σύνταξη και περίθαλψη.

Το βεβαιωμένο, και όχι το υποθετικό πρόβλημα, είναι το γεγονός ότι ακόμα και απ' αυτούς τους εργαζόμενους, ένας στους πέντε δουλεύουν ανασφάλιστοι και τις εισφορές τις σφετερίζονται και τις εκμεταλλεύονται οι εργοδότες. Βεβαιωμένες είναι, επίσης, η υποαπασχόληση, οι ελαστικές μορφές εργασίας, που εκτός από το πενιχρό εισόδημα που δίνεται στους εργαζόμενους, πενιχρές - εξ αυτού - είναι και οι εισπράξεις των ασφαλιστικών ταμείων.

Βεβαιωμένο και επιβεβαιωμένο είναι, τέλος, το γεγονός ότι αυτό το κοινωνικό σύστημα, που ιδεολογικός του εκπρόσωπος εμφανίζεται ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ούτε μπορεί, ούτε έχει σκοπό να λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων, μεταξύ αυτών και της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Νέα μεθόδευση έχει βάλει σε εφαρμογή ο εφοπλιστής Ποταμιάνος προκειμένου να καταφέρει να πετάξει έξω από τα πλοία της εταιρίας του, τα πληρώματα μια ώρα γρηγορότερα και βέβαια χωρίς να τους καταβάλει φράγκο από τα δεδουλευμένα που τους οφείλει. Η αρχή γίνεται από τον «ΤΡΙΤΩΝ» όπου «ξαφνικά» άρχισαν να απολύονται οι αξιωματικοί γέφυρας, με αποτέλεσμα η «γέφυρα» του πλοίου να μείνει «γυμνή» χωρίς βάρδια, και έτσι να τίθεται θέμα ασφάλειας στη λειτουργία του πλοίου. Ετσι... αναζητούνται μέτρα «εκκένωσής» του... Οι ναυτεργάτες των πλοίων της εταιρίας ROC του Ποταμιάνου, αλλά και οι υπάλληλοι στα γραφεία της εταιρίας, είναι απλήρωτοι από τον Οκτώβρη, ενώ ειδικά στους ναυτεργάτες οφείλονται και τα αναδρομικά του 2004.

Στο μεταξύ η ανησυχία και η αβεβαιότητα που επικρατούν ανάμεσα στους ναυτεργάτες των πλοίων της ROC, προκαλεί και ορισμένα...«παρατράγουδα». Ετσι στα πλοία κυκλοφόρησαν δύο ανακοινώσεις με την υπογραφή «Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο Ναυτεργατών», χωρίς όμως να έχουν καμία σχέση με το ΠΑΜΕ. Δηλαδή είναι πλαστές. Για την υπόθεση αυτή τα σωματεία ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ εξέδωσαν χτες ανακοίνωση υπογραμμίζοντας: «Από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΜΕ είναι τα σωματεία ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ τα οποία και παραμένουν μέλη. Συνεπώς οποιαδήποτε ανακοίνωση κυκλοφορεί προερχόμενη από το ΠΑΜΕ όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, δεν μπορεί να είναι εν αγνοία των σωματείων μας». Ξεκαθαρίζουν ότι οι δύο ανακοινώσεις που κυκλοφόρησαν «ουδεμία σχέση έχουν με το ΠΑΜΕ και είναι πλαστές»...

Τους μετανάστες και τις οικογένειές τους καλεί η Γραμματεία Αθήνας του ΠΑΜΕ να συμμετέχουν στην εκδήλωση που διοργανώνει την Πέμπτη 30 Δεκέμβρη στις 6.30 το απόγευμα στο Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας. Μπροστά και στον καινούριο χρόνο, σημειώνει η Γραμματεία στη σχετική πρόσκληση, ελάτε να συζητήσουμε πίνοντας ένα ποτήρι κρασί και να ανταλλάξουμε γνώμες πώς θα οργανώσουμε τη δράση μας μαζί με τα ταξικά συνδικάτα, ώστε το 2005 να γίνει μια χρονιά, ακόμα πιο αποφασιστικών αγώνων για να κατακτήσουμε όλα όσα μας κλέβουν, για να διεκδικήσουμε αιτήματα που να καλύπτουν τις πραγματικές μας ανάγκες.