Associated Press

Περιπολία Βρετανών στον Ευφράτη

Η εικόνα των σορών των τεσσάρων μισθοφόρων της «Blackwater» από τη Φαλούτζα είναι και η μοναδική του είδους της που έχει δοθεί στη δημοσιότητα. Παρά το γεγονός ότι ολοένα και περισσότερα στοιχεία έρχονται στην επιφάνεια για το εύρος της δράσης των ιδιωτικών μισθοφορικών εταιριών στο Ιράκ και παρά τις αλλεπάλληλες μαρτυρίες Ιρακινών ότι αυτοί οι ιδιωτικοί στρατοί είναι που λυμαίνονται τη χώρα τους περισσότερο ακόμη και από τις κατοχικές δυνάμεις, οι πράξεις και το πρόσωπό τους παραμένει, σε μεγάλο βαθμό, στο σκοτάδι και φυσικά, κατ' επέκταση, στο απυρόβλητο.

Associated Press

Αμέτρητοι οι νεκροί στη Φαλούτζα

Επισήμως, λοιπόν, είναι γνωστό ότι το Σεπτέμβρη του 2003, η αμερικανική «εταιρία ασφαλείας» «Erinys Irak Ltd» ανέλαβε την εκπαίδευση χιλιάδων Ιρακινών φρουρών για τον πετρελαιαγωγό Κιρκούκ - Τσεϊχάν. Λίγο νωρίτερα, τον Ιούνη του ίδιου χρόνου, έναντι 48 εκατομμυρίων δολαρίων, η εταιρία «Vinnell Corp» (γνωστή για τη στρατιωτική εκπαίδευση που παρέχει στις στρατιωτικές δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και άλλων χωρών) ανέλαβε την εκπαίδευση του «βασικού πυρήνα των αξιωματικών» του νέου ιρακινού στρατού. Στο «εκπαιδευτικό» αυτό πρόγραμμα συμμετέχουν και άλλες ιδιωτικές εταιρίες ασφαλείας, όπως η MPRI («Military Professional Ressources Inc»), που είναι μία από τις τρεις μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρίες μισθοφόρων με πλούσιο παρελθόν συνεργασίας με το Πεντάγωνο.

Associated Press

Στον τομέα της παροχής ασφαλείας σε «κατασκευαστικές εταιρίες» δραστηριοποιείται και η «Aegis Defence Service», ενώ οι εταιρίες «Kroll» και «Control Risks» έχουν αναλάβει την προστασία των μελών της αμερικανικής διπλωματικής αποστολής, πολλά από τα οποία συμμετέχουν στο πρόγραμμα «παροχής βοήθειας» Usaid. Εκτός από αυτά τα ονόματα, στα φώτα της δημοσιότητας έχει έρθει το όνομα της «Blackwater», λόγω της επίθεσης στη Φαλούτζα, χωρίς να έχει ποτέ διευκρινιστεί επακριβώς ποιες είναι οι δραστηριότητές της, όπως επίσης και των αμερικανικών CACI Inc και «Titan Corporation», οι οποίες ενεπλάκησαν στα βασανιστήρια Ιρακινών κρατουμένων στις φυλακές Αμπού Γράιμπ, χωρίς, όμως, ποτέ να αποσαφηνιστεί υπό ποία ιδιότητα οι υπάλληλοί τους βρίσκονταν εκεί.

Associated Press

Πάντα με το δάκτυλο στη σκανδάλη οι κατακτητές

Κατά τον Μακί, η απόφαση «διανομής καθηκόντων σε ιδιώτες» προωθήθηκε στην Ουάσιγκτον διά μέσου μιας σειράς επιχειρημάτων. Από αυτά ξεχωρίζουν η ανάγκη μείωσης των στρατιωτικών κονδυλίων και εξοικονόμησης πόρων, σε μια περίοδο που η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ περνά από την άσκηση πολιτικής και οικονομικής επιρροής και πίεσης στις ωμές απροκάλυπτες στρατιωτικές επεμβάσεις και η ανάγκη αποτελεσματικότητας και μάλιστα τάχιστα, χωρίς τις καθυστερήσεις που επιβάλλει η παγιωμένη γραφειοκρατία λήψης αποφάσεων στα κέντρα εξουσίας. Ταυτόχρονα, με την αξιοποίηση «ιδιωτών», υπερσκελίζεται ο σκόπελος της ανάληψης πολιτικών και ποινικών ευθυνών απέναντι, τόσο στο εθνικό, όσο και στο διεθνές δίκαιο. Επιπλέον, προσεγγίζεται ο στόχος «του μέγιστου δυνατού αποτελέσματος με τις λιγότερες δυνατές απώλειες» στους κόλπους του τακτικού στρατού πάντα.

Μέχρι σήμερα, οι επίσημες προβλέψεις του Πενταγώνου το 1997 ότι μέχρι το 2005, μέσα από τη συνεργασία με ιδιωτικές μισθοφορικές εταιρίες, θα έχουν διασφαλιστεί 11 δισεκατομμύρια δολάρια, δεν έχουν επαληθευτεί. Εχει, όμως, επαληθευτεί, τουλάχιστον στην περίπτωση του Ιράκ, η πρόβλεψη του Ρόμπερτ Χάρνατζ, προέδρου της Συνδικαλιστικής Ενωσης Ομοσπονδιακών Υπαλλήλων, ο οποίος, σχολιάζοντας την απόφαση μεταφοράς 200.000 θέσεων εργασίας από την αρμοδιότητα του Πενταγώνου σε «εξωτερικούς συνεργάτες», εκτιμούσε ότι «εκτός από μείωση των θέσεων εργασίας, η κίνηση αυτή θα σημάνει το τέλος της δεοντολογίας και της έννοιας της προσωπικής ευθύνης σε μια σειρά από στρατιωτικές δραστηριότητες, όπως ορίζονται από το διεθνές δίκαιο».

Από το 1994 μέχρι το 2004, οι τρεις μεγαλύτερες αμερικανικές μισθοφορικές εταιρίες, οι «DynCorp», MPRI, KBR, ανέλαβαν, υποτίθεται, υποστηρικτικά καθήκοντα δίπλα στις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις σε σειρά πεδίων μάχης, με αντάλλαγμα συμβόλαια 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ανάμεσα στις δραστηριότητές τους δεν μπορεί κανείς να μην αναφέρει το λαθρεμπόριο όπλων, κατά παραβίαση των αποφάσεων του ΟΗΕ, στη Βοσνία, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις στην Κράινα το 1994. Αν στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, το 1991, η αναλογία στο πεδίο της μάχης ήταν 1 ιδιωτικός μισθοφόρος ανά 100 Αμερικανούς στρατιώτες, κατά τη διάρκεια της εισβολής στο Ιράκ το 2003 είχε γίνει 1/10. Σήμερα, πλέον, εκτιμάται ότι οι ιδιωτικοί μισθοφόροι στο Ιράκ είναι η δεύτερη, σε μέγεθος, δύναμη κατοχής, ισοδυναμώντας με το 20% των 135.000 Αμερικανών στρατιωτών.

Και το ζήτημα δεν είναι μόνον αριθμητικό, αν και αυτός ο παράγοντας είναι εξαιρετικά σημαντικός, δεδομένου ότι οι αποδοχές των ιδιωτικών μισθοφόρων είναι πολλαπλάσιες των επαγγελματιών στρατιωτών ενός τακτικού στρατού, με αποτέλεσμα να παρατηρείται, κυριολεκτικά, αιμορραγία «από το δημόσιο προς τον ιδιωτικό τομέα». Θεωρητικώς όλες οι ιδιωτικές «εταιρίες ασφαλείας» που δρουν στο Ιράκ έχουν υπογράψει συμβόλαια, με τα οποία δεσμεύονται ότι θα υπάγονται στις εντολές της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης. Διαθέτουν, όμως, συχνά, εξαιτίας και των περικοπών στις δαπάνες του Πενταγώνου, πολύ καλύτερη τεχνογνωσία και εξοπλισμό στους υπαλλήλους τους, οι οποίοι, παραλλήλως, δεν περιορίζονται από κανένα διεθνές δίκαιο και από καμία «δεοντολογία» περί κανόνων πολέμου. Αυτομάτως, λοιπόν, μετατρέπονται για την αμερικανική στρατιωτική διοίκηση, που βλέπει, καθημερινά, την κατάσταση να επιδεινώνεται εις βάρος των κατοχικών δυνάμεων στο Ιράκ, σε «ιδανική λύση».

Κατά πολλούς αναλυτές, στην κλιμάκωση της βίας στο Ιράκ που έχει πλέον λάβει διαστάσεις φαύλου κύκλου με τάση κορύφωσης, σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει η ανεξέλεγκτη δράση των ιδιωτών μισθοφόρων, των οποίων τα καθήκοντα, ούτως ή άλλως, είναι εξαιρετικά θολά. Οι ίδιες αναλύσεις εκτιμούν ότι αν η Ουάσιγκτον επιμείνει στην επιλογή των «ιδιωτών μισθοφόρων» με τον τρόπο και το ρυθμό που το πράττει σήμερα (ενδεικτικό είναι ότι στο προσωρινό σύνταγμα του Ιράκ, ο κατοχικός διοικητής Πολ Μπρέμερ φρόντισε να εντάξει διάταξη που δεν επιτρέπει στους Ιρακινούς ακόμη και της δοτής κυβέρνησης να ελέγχουν τη δραστηριότητα των ιδιωτικών μισθοφορικών στρατών), τότε δεν είναι πολύ μακριά η μέρα που οι ιδιωτικοί προσοδοφόροι στρατοί θα ασκούν, ουσιαστικά και πρακτικά, την εξουσία στο Ιράκ, υποσκάπτοντας ακόμη και τις επιδιώξεις της ίδιας της Ουάσιγκτον. Κατά τον Καμί, η εποχή της «ιδιωτικοποίησης της στρατιωτικής βίας και των στρατιωτικών επεμβάσεων» έχει, ήδη, αρχίσει. Απομένει να φανεί, αν, έμμεσα ή άμεσα, θα καταλήξουμε και σε «ιδιωτικοποίηση» της κατοχής με απρόβλεπτες συνέπειες, όχι μόνο στο Ιράκ, αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ούτε 24 ώρες δεν πέρασαν από την επίθεση ενάντια σε αμερικανική βάση στη Μοσούλη, την αιματηρότερη επίθεση από την έναρξη του πολέμου, την 1η Μάρτη 2003, και η «Contrack International Inc», μία από τις μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρίες, που έχουν αναλάβει μέρος της ανοικοδόμησης του Ιράκ, ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τη χώρα λόγω υψηλού κόστους που συνδέεται με την ασφάλεια!

Την αποκάλυψη έκανε, σε δημοσίευμά της την Πέμπτη, η εφημερίδα «Los Angeles Times», διευκρινίζοντας πως πρόκειται για την πρώτη τόσο σημαντική αποχώρηση. H «Contrack International», με έδρα το Αρλινγκτον της πολιτείας της Βιρτζίνια, είχε αναλάβει συμβόλαιο 325 εκατομμυρίων δολαρίων για την αποκατάσταση του ιρακινού δικτύου μεταφορών και ήταν το ένα από τα 12 κύρια συμβόλαια ανοικοδόμησης που κατακυρώθηκαν το 2004. Πάντως, κυβερνητικές αμερικανικές πηγές, προσπαθώντας να διασκεδάσουν ολίγον τις εντυπώσεις, διευκρίνισαν στην αμερικανική εφημερίδα πως η απόφαση ελήφθη το Νοέμβρη σε συμφωνία με την αμερικανική κυβέρνηση, αλλά δεν ανακοινώθηκε δημόσια. Προσθέτοντας, επίσης, ότι μπορεί η «Contrack» να είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση που έχει αποσυρθεί μέχρι σήμερα από το Ιράκ, αλλά η αποχώρηση αυτή δε θα επηρεάσει τις προσπάθειες για την «ανοικοδόμηση»...

Και να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι την 30ή Γενάρη οι επιθέσεις θα πολλαπλασιαστούν. Οι κατοχικές δυνάμεις, καθώς φαίνεται, είναι απλά στο κατώφλι της κόλασης και μέχρι τη μέρα που θα διεξαχθούν οι εκλογές, που επέβαλαν «ώστε να αρχίσει η δημοκρατική μετάβαση», θα έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει και κατανοήσει την κόλαση που εννοεί η ιρακινή αντίσταση.

Είναι γνωστό, αν και αντιφατικό, το γεγονός ότι οι άνθρωποι σκέπτονται τον αγώνα για την ειρήνη, εφόσον προηγούμενα δε γουργουρίζει το άδειο στομάχι τους. Αυτό αποτελεί χοντρή απόδειξη στο ότι το κίνημα ειρήνης είναι ένα κοινωνικό κίνημα, που σχετίζεται με όλες τις πλευρές της ζωής και του επιπέδου διαβίωσης των ανθρώπων. Αλλωστε, είναι ιστορικά γνωστό ότι σε περιόδους ανεργίας, φτώχειας κι εξαθλίωσης η αστική τάξη επιλέγει τον πόλεμο για να προλάβει την εξέγερση των κολασμένων, στέλνοντάς τους ως κρέας για τα κανόνια.

Βλέποντας την τωρινή κατάσταση της ελληνικής βιομηχανίας και την αυξανόμενη αθλιότητα που επιφέρει σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, η σκέψη πηγαίνει πίσω στη δεκαετία του 1950 στη μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα. Μόνο που η τωρινή αύξουσα μετακίνηση φτωχού αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις συνοδεύεται στο πολλαπλάσιο από τη συσσώρευση και μαζών της αλλοδαπής. Μοιάζει παράταιρο σε συνθήκες κινούμενης άμμου και λαϊκής οπισθοδρόμησης να μιλά κανείς για την προοπτική ανάπτυξης του εργατο-λαϊκού κινήματος. Ομως, το κίνημα ειρήνης μαθημένο στην κατά κανόνα απομόνωσή του από τους κάθε λογής μιλιταριστές, μπορεί να σκέπτεται με τη χαρακτηριστική νηφαλιότητά του ακόμη και σε άκρως χαλεπούς καιρούς.

Αλλωστε, ποτέ δεν έπαψε να τελεί υπό άμεσο διωγμό σε καιρό πολέμου ή υπό έμμεσο διωγμό στις περιόδους ειρήνης, με τη δημιουργία μιλιταριστικών θεσμών μισθοφόρων, που προετοιμάζονται για τη νέα σφαγή. Στρατηγικός στόχος του κινήματος ειρήνης είναι η διάλυση της πολεμικής βιομηχανίας και η μετατροπή της σε βιομηχανία παραγωγής αγαθών. Προϋπόθεση της επιτυχίας αυτού του στόχου είναι η συστράτευση της εργατο-υπαλληλικής τάξης, που θα ασκήσει έλεγχο στην παραγωγή για το «τι παράγεται», «πώς παράγεται» και «πώς καταναλώνεται». Είναι το σημείο αιχμής, όπου διασταυρώνονται το εργατοϋπαλληλικό και το ειρηνικό κίνημα.

Επομένως, το αίτημα της εργατικής τάξης για έλεγχο της παραγωγής και μέσα στον καπιταλισμό είναι αίτημα στρατηγικής υποστήριξης για το κίνημα ειρήνης. Βάζοντας η εργατική τάξη στη φαρέτρα της το δικαίωμα του ελέγχου της καπιταλιστικής παραγωγής, υπερβαίνει το πλαίσιο ενός στενού «εργατισμού», μιας στενοκέφαλης εργατιστικής αντίληψης πολιτικής και συναντιέται με ζητήματα ευρύτερης εθνικής σημασίας, με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Μια τέτοια σταυρική συνάντηση είναι αυτή με το κίνημα ειρήνης. Στο ζήτημα αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή κι εξηγούμαι: Η ανάδειξη της εργατικής τάξης ως «η εθνικά ιθύνουσα τάξη της κοινωνίας» σημαίνει ότι αποδέχεται το σύνολο των εθνικών κοινωνικών προβλημάτων, όπως αυτά προκύπτουν κι ότι αναλαμβάνει τον αγώνα της επίλυσής τους.

Προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής είναι η υπέρβαση των στενών ταξικών εργατικών ορίων και η ευθυγράμμισή τους με το συνολικό κοινωνικό ζήτημα στο όνομα της κοινωνίας. Είναι το όριο, που το κίνημα ειρήνης το προσομοιάζει με τον κίνδυνο ενός πολεμικού και ευρύτερου πυρηνικού ολοκαυτώματος. Είναι, δηλαδή, η αναζήτηση σωτηρίας της ανθρωπότητας από μια κοινωνική τάξη, την εργατική τάξη, από θέση διακυβέρνησης. Το ζήτημα αυτό είναι τεράστιο, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη του επαναστατικού και ευρύτερου προοδευτικού κινήματος κι αποτελεί την ιδεολογικο-πολιτική βάση των καιρών. Για την ώρα, ας κρατάμε γερά την αρχή ότι βασική ουσία του μαχόμενου κινήματος ειρήνης είναι το «φυλάττειν Θερμοπύλες» και η καταδίκη των «μηδισάντων» και «ριψάσπιδων».