Είναι γνωστό, αν και αντιφατικό, το γεγονός ότι οι άνθρωποι σκέπτονται τον αγώνα για την ειρήνη, εφόσον προηγούμενα δε γουργουρίζει το άδειο στομάχι τους. Αυτό αποτελεί χοντρή απόδειξη στο ότι το κίνημα ειρήνης είναι ένα κοινωνικό κίνημα, που σχετίζεται με όλες τις πλευρές της ζωής και του επιπέδου διαβίωσης των ανθρώπων. Αλλωστε, είναι ιστορικά γνωστό ότι σε περιόδους ανεργίας, φτώχειας κι εξαθλίωσης η αστική τάξη επιλέγει τον πόλεμο για να προλάβει την εξέγερση των κολασμένων, στέλνοντάς τους ως κρέας για τα κανόνια.

Βλέποντας την τωρινή κατάσταση της ελληνικής βιομηχανίας και την αυξανόμενη αθλιότητα που επιφέρει σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, η σκέψη πηγαίνει πίσω στη δεκαετία του 1950 στη μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα. Μόνο που η τωρινή αύξουσα μετακίνηση φτωχού αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις συνοδεύεται στο πολλαπλάσιο από τη συσσώρευση και μαζών της αλλοδαπής. Μοιάζει παράταιρο σε συνθήκες κινούμενης άμμου και λαϊκής οπισθοδρόμησης να μιλά κανείς για την προοπτική ανάπτυξης του εργατο-λαϊκού κινήματος. Ομως, το κίνημα ειρήνης μαθημένο στην κατά κανόνα απομόνωσή του από τους κάθε λογής μιλιταριστές, μπορεί να σκέπτεται με τη χαρακτηριστική νηφαλιότητά του ακόμη και σε άκρως χαλεπούς καιρούς.

Αλλωστε, ποτέ δεν έπαψε να τελεί υπό άμεσο διωγμό σε καιρό πολέμου ή υπό έμμεσο διωγμό στις περιόδους ειρήνης, με τη δημιουργία μιλιταριστικών θεσμών μισθοφόρων, που προετοιμάζονται για τη νέα σφαγή. Στρατηγικός στόχος του κινήματος ειρήνης είναι η διάλυση της πολεμικής βιομηχανίας και η μετατροπή της σε βιομηχανία παραγωγής αγαθών. Προϋπόθεση της επιτυχίας αυτού του στόχου είναι η συστράτευση της εργατο-υπαλληλικής τάξης, που θα ασκήσει έλεγχο στην παραγωγή για το «τι παράγεται», «πώς παράγεται» και «πώς καταναλώνεται». Είναι το σημείο αιχμής, όπου διασταυρώνονται το εργατοϋπαλληλικό και το ειρηνικό κίνημα.

Επομένως, το αίτημα της εργατικής τάξης για έλεγχο της παραγωγής και μέσα στον καπιταλισμό είναι αίτημα στρατηγικής υποστήριξης για το κίνημα ειρήνης. Βάζοντας η εργατική τάξη στη φαρέτρα της το δικαίωμα του ελέγχου της καπιταλιστικής παραγωγής, υπερβαίνει το πλαίσιο ενός στενού «εργατισμού», μιας στενοκέφαλης εργατιστικής αντίληψης πολιτικής και συναντιέται με ζητήματα ευρύτερης εθνικής σημασίας, με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Μια τέτοια σταυρική συνάντηση είναι αυτή με το κίνημα ειρήνης. Στο ζήτημα αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή κι εξηγούμαι: Η ανάδειξη της εργατικής τάξης ως «η εθνικά ιθύνουσα τάξη της κοινωνίας» σημαίνει ότι αποδέχεται το σύνολο των εθνικών κοινωνικών προβλημάτων, όπως αυτά προκύπτουν κι ότι αναλαμβάνει τον αγώνα της επίλυσής τους.

Προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής είναι η υπέρβαση των στενών ταξικών εργατικών ορίων και η ευθυγράμμισή τους με το συνολικό κοινωνικό ζήτημα στο όνομα της κοινωνίας. Είναι το όριο, που το κίνημα ειρήνης το προσομοιάζει με τον κίνδυνο ενός πολεμικού και ευρύτερου πυρηνικού ολοκαυτώματος. Είναι, δηλαδή, η αναζήτηση σωτηρίας της ανθρωπότητας από μια κοινωνική τάξη, την εργατική τάξη, από θέση διακυβέρνησης. Το ζήτημα αυτό είναι τεράστιο, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη του επαναστατικού και ευρύτερου προοδευτικού κινήματος κι αποτελεί την ιδεολογικο-πολιτική βάση των καιρών. Για την ώρα, ας κρατάμε γερά την αρχή ότι βασική ουσία του μαχόμενου κινήματος ειρήνης είναι το «φυλάττειν Θερμοπύλες» και η καταδίκη των «μηδισάντων» και «ριψάσπιδων».