Είναι γνωστό ότι στη σωστή ή μη λειτουργία του Κόμματος επιδρούν οι αντικειμενικές εξωτερικές συνθήκες και οι εσωτερικές διαδικασίες καθώς και η πολιτική πρακτική μας. Αυτήν καλούμαστε να δούμε και να βελτιώσουμε, παίρνοντας υπόψη το κοινωνικό περιβάλλον και παράλληλα αγωνιζόμενοι να το αλλάξουμε, σύμφωνα με τις αρχές μας.

Η προσυνεδριακή διαδικασία συζήτησης προϋποθέτει να σκεφτούμε πάνω στις Θέσεις, αποφεύγοντας μια τυπική διαδικασία. Η απλή ανάγνωση σημαίνει στάση, η σκέψη και ο προβληματισμός κίνηση. Πρέπει να βρούμε τρόπους ώστε τη διαδικασία διαλόγου, προβληματισμού και ελέγχου όσων αποφασίζουμε να την ενθαρρύνουμε και να την προωθήσουμε σε όλη τη μεσοσυνεδριακή περίοδο των 4 χρόνων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μπαίνει τροχοπέδη στην πρακτική δουλιά. Οταν η διαδικασία αυτή γίνεται στη βάση αρχών, όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλά βοηθά την πρακτική δράση, δίνει πλευρές της κοινωνικής-πολιτικής ζωής που μπορεί να είναι δυσδιάκριτες, αναζωογονεί το ενδιαφέρον του κ.μ. και προωθεί την ενεργό συμμετοχή του.

1. Ενα ζήτημα με το οποίο δεν ασχολούνται οι Θέσεις για το 17ο Συνέδριο, είναι το ζήτημα της προσωπικής στάσης ζωής των κ.μ. και των στελεχών και του παραδείγματος που πρέπει να δίνουν με τη στάση αυτή στο Κόμμα, στην ΚΝΕ, στην κοινωνία. Ο αγώνας για τα ιδανικά μας είναι αλληλένδετος με την προσωπική στάση του καθενός μας, διαφορετικά χάνουμε την αξιοπιστία μας και γίνεται πράξη το «δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις». Ζούμε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα για πολλά χρόνια και είναι φυσικό όλοι να επηρεάζονται από τις αξίες αυτού του συστήματος και τον τρόπο λειτουργίας του. Θα πρέπει όμως να θέσουμε κάποια όρια, μια κόκκινη γραμμή την οποία δε θα πρέπει να περάσουμε αν δε θέλουμε να βρεθούμε - στην πράξη - στην άλλη όχθη. Τη στάση αυτή θα πρέπει οι Κ.Ο.Β., η Ν.Ε., η καθοδήγηση να την ελέγχει με συντροφική συζήτηση και αντικειμενικότητα. Ο ισχυρισμός ότι η προσωπική ζωή του κάθε κ.μ. δεν αφορά το Κόμμα είναι λαθεμένη και υποκριτική. Από τη στιγμή που επιλέξαμε να είμαστε σε ένα κόμμα αρχών θα πρέπει να δρούμε και να ζούμε με βάση τις αρχές αυτές. Η καθοδήγηση, χωρίς να γίνεται εισαγγελέας, θα πρέπει να μην αποφεύγει το πρόβλημα, η ύπαρξη του οποίου υπονομεύει τη δράση μας και την εσωκομματική λειτουργία. Η συμπεριφορά των κ.μ. απέναντι στην οικογένεια, στους συντρόφους, στο άλλο φύλο, η σχέση με το χρήμα και τους θεσμούς ενσωμάτωσης στο σύστημα (χρηματιστήριο, πελατειακές σχέσεις, κλπ.) θα πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο για την ανάδειξη των στελεχών, κριτήριο που έχει υποβαθμιστεί. Φαινόμενα ευνοιοκρατίας, δημοσίων σχέσεων και παρέας δεν έχουν θέση στις γραμμές μας.

2. Η στάση μας στους μαζικούς φορείς χρειάζεται να είναι προσεκτική και συγκρατημένη. Παρά τις διακηρύξεις μας για «σεβασμό της οργανωτικής αυτοτέλειας των φορέων» υπάρχουν περιπτώσεις που αυτοί αντιμετωπίζονται σαν κομματικές οργανώσεις. Τέτοιου είδους συμπεριφορές και πρακτικές μάς εκθέτουν στο μαζικό κίνημα, μειώνουν την αξιοπιστία μας ως συμμάχων και περιορίζουν την επιρροή μας. Το ανησυχητικό είναι ότι δεν αντιμετωπίζονται από την καθοδήγηση αποφασιστικά, με αποτέλεσμα να βρίσκει έδαφος η κριτική από τα άλλα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ) σε βάρος μας.

3. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και ο προσανατολισμός των οργανώσεων και των οργάνων (Ν.Ε., Ν.Γ., Ε.Π. κ.λπ.). Το Κόμμα έχει συνηθίσει σε έναν τρόπο δουλιάς που είναι γραφειοκρατικός και καθηκοντολογικός. Οι κατευθύνσεις έρχονται συνήθως από τα πάνω με αποτέλεσμα να παραλύει η ανάληψη πρωτοβουλιών από τα κάτω για τα τοπικά λαϊκά προβλήματα, να ενθαρρύνεται η ανευθυνότητα και να αποθαρρύνεται η επαφή με τα λαϊκά στρώματα στη βάση των προβλημάτων. Καθήκοντα όπως η συμμετοχή σε κεντρικά προγραμματισμένες κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις, σε οικονομικές εξορμήσεις κ.λπ. απασχολούν υπέρμετρα καθοδηγητές και οργανώσεις ενώ προβλήματα όπως η ανεργία στο νομό, δημοτικά προβλήματα, προβλήματα της εκπαιδευτικής λειτουργίας και των φροντίδων υγείας κ.ά., έρχονται στην επιφάνεια μόνο στα πλαίσια μιας επίσκεψης ενός βουλευτή ή όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, δηλαδή ευκαιριακά. Εχεις έτσι την αίσθηση ότι ενώ κοπιάζουμε και ποδηλατούμε, αρκετές φορές, η ρόδα δε βρίσκει έδαφος, γυρίζει στον αέρα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο το κ.μ. και στέλεχος, δε νιώθει χρήσιμο, δημιουργικό, δεν έχει κίνητρο για προσφορά έξω από την καθηκοντολογία. Τα όργανα (Ν.Ε., Επ. Περιοχών, κλπ.), θα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες, στη βάση της γενικότερης πολιτικής μας για τα τοπικά λαϊκά προβλήματα με προγραμματισμό της δράσης (επαφή με μαζικούς φορείς, ιεράρχηση προβλημάτων, μελέτη τους, κινητοποίηση, έλεγχο της δουλιάς). Στην ατζέντα των συνεδριάσεων του Ν.Γ. θα πρέπει να είναι κάθε φορά η ενασχόλησή μας με κάποιο λαϊκό πρόβλημα. Οι Επιτροπές Περιοχών θα πρέπει να μαζέψουν τα προβλήματα των νομών, να δουν ποια είναι κοινά και να θέσουν ένα πρόγραμμα παρεμβάσεων. Η δημιουργία κομματικών ομάδων σε επίπεδο περιοχής (εργατική, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κλπ.) θα κάνει πιο πολιτική τη λειτουργία της Ε. Π. από διαχειριστική που είναι σε μεγάλο βαθμό σήμερα. Χρειάζεται μεγαλύτερο βάρος στον πολιτικό-ιδεολογικό έλεγχο του Κόμματος από το διαχειριστικό-διοικητικό.

4. Ενα πρόβλημα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται εντονότερο είναι η έλλειψη ελεέθερου χρόνου. Η έλλειψη αυτή πλήττει και τις γραμμές μας. Θα πρέπει να προωθήσουμε συνεταιριστικές μορφές οργάνωσης για την εξοικονόμηση χρόνου, την αλληλεγγύη και την ποιότητα ζωής (μετακίνηση στην πόλη, συλλογική αγορά, απασχόληση μικρών παιδιών, αλληλοϋποστήριξη απεργών κλπ.) και μέσα στο Κόμμα, αλλά και μέσα στην κοινωνία. Αυτό θα φέρει όχι μόνο εξοικονόμηση χρόνου, αλλά θα τονώσει και το αίσθημα αλληλεγγύης και συλλογικότητας που έχει ατονήσει, θα εμπλουτίσει τις διεκδικήσεις μας.

5. Πολύς λόγος γίνεται για τις προσωπικότητες του Στάλιν και του Ζαχαριάδη. Διατυπώνεται από πολλούς συντρόφους η άποψη για επαναξιολόγηση της δράσης τους και της προσωπικότητάς τους. Ξεκινάει έτσι μία συζήτηση γύρω από τα πρόσωπα, που δε μας βοηθά να τα τοποθετήσουμε σύμφωνα με τις αρχές του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, μέσα στα κοινωνικά, πολιτικά και χρονικά πλαίσια της εποχής τους. Κάθε ιστορικό πρόσωπο, έτσι και αυτοί, ήταν παιδιά της εποχής και της κοινωνίας τους. Ούτε θεοί, ούτε διάβολοι. Κάθε προσπάθεια να τους αντιμετωπίσουμε έξω από τα πλαίσια αυτά είναι αντιεπιστημονική, μεταφυσική και εμπεριέχει τον κίνδυνο να καταλήξει από το ένα άκρο στο άλλο. Γιατί πώς να το κάνουμε:

α) Κανένας Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ ή Γκορμπατσόφ δεν έγινε Γραμματέας του ΚΚΣΕ από το μηδέν. Δεν έπεσαν από τον ουρανό. Αναδείχτηκαν μέσα από κάποιες διαδικασίες, όργανα, στη βάση κάποιων κριτηρίων.

β) Κάθε προηγούμενη κοινωνία, κατάσταση, ιστορική προσωπικότητα κλπ., περιέχει, κυοφορεί την επόμενη, κουβαλά χαρακτηριστικά της γνωρίσματα και το αντίθετο.

γ) Μην ξεχνάμε ότι ο Χρουστσόφ ήταν στο ίδιο Π.Γ. με τον Στάλιν και αναδείχτηκε επί των ημερών του. Η θεωρία της πρακτορολογίας ξεμπερδεύει στα γρήγορα με το πρόβλημα της ερμηνείας του θέματος που ερευνούμε.

δ) Η αγιοποίηση των ηγετών του κομμουνιστικού κινήματος (καθώς και η δαιμονοποίησή τους) τοποθετεί τις αιτίες της επιτυχίας ή της αποτυχίας του κινήματος στη σφαίρα των προσωπικών τους επιλογών. Υποβαθμίζει και υποτιμά έτσι την κυρίαρχη συμβολή της δράσης των μαζών, του επιπέδου του κινήματος και των αντικειμενικών συνθηκών. Συμβάλλει έτσι στη διαμόρφωση μιας παθητικής, ανεύθυνης και μη δημιουργικής στάσης μέσα στις γραμμές μας. Δε μας βοηθά να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα για το σήμερα.

Και ας μην ξεχνάμε, το κόμμα δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μέσο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται).

Η ευθύνη μας είναι μεγάλη. Ο κόσμος, έστω κι αν δεν το παραδέχεται ανοιχτά, δεν περιμένει κάτι από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΝ, το ΛΑΟΣ. Από το ΚΚΕ περιμένει.

Ν. Σαλπιστής

Κατερίνη

Αγαπητοί σύντροφοι,

Διαβάζοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο του Κόμματός μας, με τις οποίες συμφωνώ στις περισσότερες, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου πάνω σε ορισμένα θέματα που αφορούν το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας σχετικά με την τακτική στον αγροτικό κυρίως τομέα.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι το αγροτικό εισόδημα χρόνο με το χρόνο γίνεται ανύπαρκτο λόγω της εφαρμοζόμενης αντιαγροτικής καταστροφικής πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, εντολοδόχων των αντεθνικών αποφάσεων της ΕΕ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, κλπ.

Ολοι εμείς οι μικρομεσαίοι αγρότες είμαστε στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης. Ζητάμε βοήθεια!

Η βοήθεια θα έρθει μόνο από το ΚΚΕ, όποια άλλη προσφερθείσα βοήθεια από τα άλλα κόμματα δεν είναι βοήθεια μα καινούρια θηλιά. Εδώ χρειάζεται το Κόμμα μας να πρωτοστατήσει κάνοντας τους αγρότες να πρωταγωνιστήσουν αγωνιστικά αποκρούοντας τις όποιες αντιαγροτικές πολιτικές.

Η τακτική που ακολούθησε το Κόμμα μας στην προσπάθειά του να κινητοποιήσει το αγροτικό κίνημα ώστε να γίνει μαζικό με την ίδρυση της ΠΑΣΥ, αντί να συσπειρώσει το αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα, έφερε, δυστυχώς, αντίθετα αποτελέσματα, τη συρρίκνωση.

Η στενή κομματικοποίηση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος τα τελευταία χρόνια από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και από μας, όπου συνδικαλιστικά στελέχη έγιναν υπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές ή υποψήφιοι βουλευτές κλπ., ήταν ύπουλη τορπίλη, που διέλυσε την αυτοτελή παρουσία του κινήματος των αγροτών, χάνοντας έτσι οι αγρότες την εμπιστοσύνη τους προς τις ηγεσίες του αγροτικού συνδικαλισμού.

Και καλά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είχαν συμφέρον να υπάρχει αγροτικό κίνημα αναξιόπιστο και κομματικοποιημένο, διασπασμένο για να περνάνε ανενόχλητοι τα ευρωπαϊκά αντιαγροτικά καταστροφικά τους σχέδια. Εμείς τι συμφέρον είχαμε; Μήπως με τη στάση μας αντί να τους δυσκολέψουμε, τους διευκολύναμε; Αυτοί (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) δε θέλουν ενωμένους αγροτικούς αγώνες και θέλουν εμάς χώρια στο περιθώριο και πετροβολούμε στο όνομα της καθαρότητας της γραμμής μας για να μιλάμε μόνοι μας, να τα ακούμε μόνοι μας και να ευχαριστιόμαστε που είμαστε μόνοι καθαροί.

Οι αγρότες είναι σε δεινή θέση όσο ποτέ άλλοτε. Θέλουν βοήθεια. Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τα πάντα να τους ενώσουμε, να παλέψουν για την επιβίωσή τους. Κατ' αρχήν, βάζοντάς τους να πρωταγωνιστήσουν στους αγώνες, να τους έχουμε εμπιστοσύνη και μέσα απ' αυτούς τους ενωτικούς αγώνες τους θα βρουν το δρόμο για να ανταμώσουν μαζί μας. Ας μην τους γίνουμε κι εμείς στενός κομματικός κορσές.

Ας αρχίσουμε από την αρχή με ίδρυση-επανίδρυση Αγροτικών Συλλόγων, επιτροπές αγώνων, μακριά από κομματικά τσιτάτα, αν θέλουμε να δούμε το λαό κοντά μας. Ο λαός δεν είναι κουτός, εμείς να μην του κάνουμε το πολύ έξυπνο.

Το ίδιο, έχω τη γνώμη, ότι πρέπει να κάνουμε και με το εργατικό κίνημα. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη δουλιά που πρέπει να κάνει το Κόμμα μας, με τη δουλιά που πρέπει να κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλο το ένα και άλλο το άλλο, αν θέλουμε να μεγαλώσουμε το Κόμμα μας και την αξιοπιστία του στη συνείδηση του άγρια εκμεταλλευόμενου λαού μας.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Πιστεύω αμετανόητα ότι για να ζήσει όπως πρέπει ο εργαζόμενος λαός μας η μόνη λύση είναι η κομμουνιστική σοσιαλιστική κοινωνία. Ας αγωνιστούμε με βάση την κομμουνιστική κοσμοθεωρία, με τέτοιες στρατηγικές και τακτικές, κάθε σύντροφος στο πόστο του, χωρίς υπεροψίες. Κανείς μας δεν είναι σοφός και καμιά απόφαση οργάνου δεν είναι στο απυρόβλητο της κριτικής από τους συντρόφους. Η γραμμή του Κόμματος δεν πρέπει μόνο να κατεβαίνει, πρέπει να ανεβοκατεβαίνει δημιουργικά με εμπιστοσύνη.

Στο μεγάλο ζήτημα του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσε σαν ντόμινο, οι εξηγήσεις που δόθηκαν από το Κόμμα μας δεν ήταν επαρκείς. Νομίζω ότι ένας από τους κυριότερους λόγους αυτής της κατάρρευσης ήταν η ισοβιότητα των ηγεσιών. Τα πρώτα χρόνια της ηγεσίας του Λένιν και του Στάλιν οικοδομήθηκε και απέδωσε ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας γιατί η ηγεσία και ο λαός δούλευαν σε αγαστή συνεργασία γι' αυτήν την ανοικοδόμηση. Οι μετέπειτα ηγεσίες δομημένες στην ισοβιότητα απεκόπησαν από τη λαϊκή βάση, περιτριγυρίστηκαν από κόλακες για να εξασφαλίσουν οι μεν την ισοβιότητα, οι δε κρατικές- κυβερνητικές θέσεις.

Ετσι άρχισε σιγά σιγά να χάνεται η εμπιστοσύνη και η όποια κριτική γινόταν για αποφάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, πολεμιόταν ή πεταγόταν στον κάλαθο των αχρήστων. Το θέμα αυτό, βέβαια, είναι πολύ μεγάλο και το σημαντικότερο που πρέπει να απασχολήσει με μεγάλη σοβαρότητα όλα τα μέλη και στελέχη του Κόμματός μας. Βεβαίως, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να έχει επαγγελματικά στελέχη, αλλά οι αποφάσεις για τη στρατηγική και τακτική του Κόμματος δεν πρέπει να παίρνονται μόνο απ' αυτούς, πρέπει να ζυμώνονται με τις γνώμες των συντρόφων που εργάζονται στην παραγωγή όπου από πρώτο χέρι δέχονται την αδυσώπητη εκμετάλλευση.

Τα λέω αυτά γιατί οι όποιες διασπάσεις έγιναν στο Κόμμα μας δεν έγιναν από τα μέλη του Κόμματός μας, αλλά από τα επαγγελματικά στελέχη. Κλίκες ποτέ δεν έφτιαξαν τα μέλη του Κόμματος. Για μένα καλό μέλος του Κόμματος είναι αυτός που έχει γνώμη για όλες τις αποφάσεις του Κόμματος και καλή ηγεσία είναι αυτή που ακούει. Χρειάζεται αμοιβαία εμπιστοσύνη. Χρειάζεται συντροφικότητα, επαγρύπνηση, περιφρούρηση στη δημοκρατική λειτουργία του Κόμματος και πολύ περισσότερο σεβασμός της ιστορίας του και της αποστολής του.

Πιστεύω πως οι αποφάσεις του 17ου Συνεδρίου θα είναι τέτοιες που θα δυναμώσουν το Κόμμα μας και την εμπιστοσύνη του λαού μας σ' αυτό.

Μελισσάρης Ξενοφών

ΚΟΒ Θεσπιών