ΚΟΡΙΝΘΟΣ (του ανταποκριτή μας Νίκου ΤΣΑΚΑΝΙΚΑ).-

Το αίμα ενός 15χρονου παιδιού που αντί να είναι σκυφτό στα μαθήματά του και μόνο, εργαζόταν παράλληλα σκληρά στο κυνήγι του μεροκάματου, μέλλει να σφραγίσει τον κύκλο του αίματος που διαμορφώθηκε κι αυτή τη χρονιά στα σύγχρονα εργασιακά γκέτο.

Περιοχή του εγκλήματος και αυτή τη φορά η Κορινθία όπου όλα δείχνουν πως είναι παντελώς ανεξέλεγκτη η εργοδοτική δράση, με άμεση συνευθύνη τόσο των κρατικών μηχανισμών ελέγχου όσο και των εργατοπατέρων που κρατούν καθηλωμένη την όποια εργατική αντίδραση μπορούσε να αναπτυχθεί.

Το έγκλημα με θύμα τον 15χρονο Δημήτρη Καραγιάννη που καταπλακώθηκε από κλαρκ που ο ίδιος οδηγούσε, έγινε την περασμένη Πέμπτη 23 Δεκέμβρη στον Ισθμό Κορινθίας στην επιχείρηση των Σταύρου και Μελέτη Λουκά και Σία ΟΕ με την επωνυμία «ΓΕΝΙΚΗ ΕΜΠΟΡΙΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ - ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ - ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΕΣ ΦΟΡΤΗΓΩΝ». Το γεγονός όμως αποκαλύφθηκε μόλις χτες, όταν άρχισε πλέον να κυκλοφορεί η είδηση και έξω από τη γειτονιά του νεκρού παιδιού.

Το ανήλικο αγόρι, πέρα από το γεγονός ότι δούλευε ανασφάλιστο, είχε επιφορτιστεί από τους υπεύθυνους της επιχείρησης να χειρίζεται και το κλαρκ χωρίς φυσικά να διαθέτει το ανάλογο ειδικό δίπλωμα. Γεγονός που δείχνει περίτρανα πού οδηγεί η εργασιακή ζούγκλα την οποία έχουν επιβάλει στους χώρους δουλιάς με ευθύνη τους οι χτεσινές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και η σημερινή της ΝΔ προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης, αμέσως μετά το τραγικό περιστατικό, φρόντισαν να «εξαφανιστούν» από τον τόπο του εγκλήματος - όπως ακριβώς πράττουν οι δολοφόνοι - προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψη και την αυτόφωρη διαδικασία. Μέχρι αργά χτες το βράδυ, τέσσερις μέρες μετά το θανατηφόρο δυστύχημα, η Αστυνομία δήλωνε πως δεν είχε ακόμα εντοπίσει τους ιδιοκτήτες της επιχείρησης, Σταύρο και Μελέτη Λουκά.

Να σημειώσουμε ότι η οικογένεια του νεκρού αγοριού είχε έρθει πριν από λίγα χρόνια από την Ευρυτανία και εγκαταστάθηκε στις εργατικές κατοικίες στην Κόρινθο όταν ο πατέρας Γιάννης Καραγιάννης βρήκε δουλιά σε τεχνική εταιρία που δραστηριοποιούνταν στο νομό προκειμένου να ζήσει την εξαμελή οικογένειά του. Ο μικρός Δημήτρης πήγαινε στην Α΄ Λυκείου σε νυχτερινό σχολείο και παράλληλα δούλευε στην επιχείρηση των Σταύρου και Μελέτη Λουκά για να μην επιβαρύνει οικονομικά την οικογένειά του.

Σεπτέμβρης 2002: Στη «Μότορ Οϊλ» του Βαρδινογιάννη 3 εργάτες βρίσκουν τραγικό θάνατο από ασφυξία τη στιγμή που εκτελούσαν εργασίες καθαρισμού σε δεξαμενή αποθείωσης. Δούλευαν περισσότερες από 16 ώρες με ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας (κατέβαιναν στη δεξαμενή γλιστρώντας από τους σωλήνες αντί σκάλας). Πέντε μήνες πριν ένας ακόμα εργάτης τινάζεται στον αέρα κατά τη διάρκεια οξυγονοκόλλησης σε δεξαμενή καυσίμων, η οποία δεν είχε καθαριστεί επαρκώς.

3 Απρίλη 2003: Στη «Σωληνουργεία Κορίνθου» του Στασινόπουλου έξι εργάτες τινάζονται και διαμελίζονται νεκροί στον αέρα και τρεις τραυματίζονται σοβαρά από έκρηξη που σημειώθηκε σε δύο μπουκάλες ασετιλίνης και οξυγόνου. Στις μπουκάλες δεν υπήρχε βαλβίδα ασφαλείας, τα λάστιχα ήταν φθαρμένα και 4 εργάτες δεν είχαν την ανάλογη ειδικότητα.

Δεκέμβρης 2004: Ο ανήλικος (15 ετών) Δημήτρης Καραγιάννης βρίσκει τραγικό θάνατο καταπλακωμένος από κλαρκ...

Στην Κόρινθο ο σκληρός πυρήνας του βιομηχανικού κεφαλαίου έχει επιβάλει δικούς του νόμους και κανόνες. Σκοτώνει και λογαριασμό ποτέ δεν πληρώνει. Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) τους αναγνωρίζουν ως εθνικούς ευεργέτες και τους καλούν ως επίτιμους καλεσμένους στις δεξιώσεις τους. Οι εργατοπατέρες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού του Εργατικού Κέντρου Κορίνθου δεν τολμούν να κηρύξουν ούτε μία 24ωρη απεργία. Μετά από αυτά τα εγκλήματα και τα επιφανή στελέχη τους (βλέπε Θεόδωρος Χριστοφιλόπουλος, πρώην πρόεδρος ΕΚΚ) προβιβάζονται στα ηγετικά κλιμάκια της ΓΣΕΕ για τις... υπηρεσίες τους.

Η εργατική τάξη της πόλης έχει μία και μόνη επιλογή, αν δε θέλει κάθε χρόνο να θρηνεί ορισμένα από τα καλύτερα παιδιά της: Να ενισχύσει τον πρωτοπόρο ρόλο του ΠΑΜΕ και σε κάθε χώρο δουλιάς να συγκροτήσει Επιτροπές Αγώνα, να δραστηριοποιήσει τα σωματεία σε ταξική κατεύθυνση και να επιβάλλει, τουλάχιστον, το αυτονόητο. Ο εργάτης να επιστρέφει ζωντανός στο σπίτι του...

Με τουλάχιστον 119 νεκρούς εργάτες, σύμφωνα με τα επίσημα καταγεγραμμένα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, το οποίο στις 19 Οκτώβρη τους υπολόγιζε σε 115, από τις αρχές του χρόνου, και όσα έχει καταγράψει ο «Ρ» μέχρι σήμερα, κλείνει ένας ακόμα μαύρος χρόνος για την εργατική τάξη.

Ο αριθμός αυτός, όμως, είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς η μαύρη λίστα που συντάσσει το υπουργείο και θα κλείσει την Παρασκευή για το 2004 αφορά μόνο όσους δηλωθούν ως νεκροί την ώρα του δυστυχήματος. Δεν περιλαμβάνει τους εργαζόμενους, που πεθαίνουν μέρες μετά το δυστύχημα στα νοσοκομεία, ούτε βεβαίως τους νεκρούς από τις επαγγελματικές ασθένειες, τους εργάτες γης και τους ναυτεργάτες. Δεν περιλαμβάνει ούτε όσοι καταγραφούν ως θύματα τροχαίου ακόμα κι αν το ατύχημα έχει συμβεί μέσα στον εργασιακό χώρο. Κάπως έτσι η προηγούμενη κυβέρνηση πανηγύριζε πέρσι, επειδή μέσα στο 2003 είχε 145 νεκρούς, σημειώνοντας μάλιστα προκλητικά «κάθε χρόνο και λιγότερα ατυχήματα». Επιβεβαιώνει, πάντως, για μια ακόμη φορά, ότι η εργατική τάξη θρηνεί 150 νεκρούς το χρόνο κατά μέσο όρο, με επίσημα στοιχεία: 127 νεκρούς το 2000, το 2001 188, το 2002 153 και το 2003 145, συνολικά δηλαδή πάνω από 730 την πενταετία.

Κι αν για τους νεκρούς υπάρχουν έστω και αυτά τα λειψά στοιχεία, η εικόνα είναι ακόμα πιο τραγική για τα χιλιάδες καθημερινά μικρά και μεγάλα ατυχήματα στους τόπους δουλιάς και τους εργάτες που γυρίζουν σακατεμένοι στα σπίτια τους. Η εθνική στατιστική υπηρεσία υπολόγιζε ότι την περίοδο 1998 - 2001 είχαμε κάθε χρόνο κατά μέσο όρο περίπου 15.000 εργατικά ατυχήματα. Αριθμός που δεν άλλαξε, αν αναλογιστεί κανείς ότι το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας ανακοίνωσε για το 2003 ότι αναγγέλθηκαν 6.329 σοβαρά εργατικά ατυχήματα. Και εδώ, όπως και το ίδιο το ΣΕΠΕ αναφέρει, ήταν όσα αναγγέλθηκαν, καθώς αναρίθμητα είναι τα ατυχήματα και τα σακατέματα εργατών, που δε μαθαίνει ποτέ και κανείς ότι έγιναν κάτω από την τρομοκρατία της εργοδοσίας και κυρίως όταν αφορά αλλοδαπούς εργαζόμενους. Αυτοί είναι άλλωστε που, όπως διαπίστωνε και το ίδιο το ΣΕΠΕ για το 2003, εξακολουθούν να αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό εργατικών ατυχημάτων και κυρίως των θανατηφόρων.

Ταυτόχρονα, βασικές αιτίες των εργατικών ατυχημάτων συνεχίζουν να είναι κάθε χρόνο όπως προκύπτει από τα στοιχεία και του ΣΕΠΕ, αλλά και του «Ρ» οι πτώσεις, οι καταπλακώσεις, οι ηλεκτροπληξίες και η χωρίς εμπειρία και μέτρα χρήση μηχανημάτων. Αιτίες που παραπέμπουν καθαρά στη λογική της έλλειψης προληπτικών μέτρων ασφάλειας από την εργοδοσία, με στόχο πάντα να μη μειωθούν τα κέρδη.

Παιδικές ζωές και δικαιώματα θερίζει η παιδική εργασία, καθώς ένα στα έξι παιδιά σε όλον τον κόσμο εργάζονται σε σκληρές και ανθυγιεινές συνθήκες, έναντι πενιχρών αμοιβών. Μόνο τα παιδιά που κάθε χρόνο πεθαίνουν σε «εργατικά ατυχήματα» υπολογίζονται σε 22 χιλιάδες! Σε 246 εκατομμύρια υπολογίζονται συνολικά τα παιδιά που εργάζονται σε όλη τη Γη, ενώ 73 εκατομμύρια από αυτά είναι μικρότερα από δέκα χρονών.

Αυτονόητη είναι η σύνδεση της παιδικής εργασίας με τη φτώχεια. Δεν είναι τυχαίο πως το 1/3 των παιδιών που ζουν στις χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής εργάζεται. Ενώ, η πλειοψηφία των εργαζόμενων παιδιών κάτω των 14 ετών, ζει στην Ασία. Σκυμμένα πάνω από κλωστικές μηχανές, σε χωράφια, σε οικοδομές, στους δρόμους, ως... «εκλεκτό εμπόρευμα» λευκής σάρκας ή ως πειθήνιοι «εργαζόμενοι» στη σεξουαλική βιομηχανία, εκατομμύρια παιδιά αποτελούν πηγή χρυσού για τους θησαυροφύλακες του πλανήτη. Τι κι αν η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των παιδιών κατοχυρώνει την προστασία των παιδιών από την εκμετάλλευση οποιασδήποτε εργασίας. Οι ανήλικοι εργάτες έχουν πολύ μικρότερες αντιστάσεις από τους ενήλικες. Δε διεκδικούν καλύτερους μισθούς, δεν καταγγέλλουν τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, δε διαμαρτύρονται για τα ωράρια δουλιάς.

Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν ότι οι εργάτες επτά και δέκα χρονών, που σε προηγούμενους αιώνες συμπλήρωναν δεκάωρα και δωδεκάωρα σε φάμπρικες και σε υπόγειες σήραγγες ορυχείων, όχι μόνο δεν εξαλείφτηκαν ως φαινόμενο, αλλά απλά... αντικαταστάθηκαν.

Πλέον, ακόμα και μια βρώμικη κούκλα, ακόμα και λιγοστές ώρες με μια μπάλα σε μια λασπωμένη αλάνα, κόβουν κέρδη από τους μεγιστάνες της εκμετάλλευσης. Η αποστολή των εκατομμυρίων παιδιών του πλανήτη, έτσι όπως έχει προσδιοριστεί από τους εκμεταλλευτές, φέρεται εις πέρας πριν καν αυτά τα παιδιά κατορθώσουν να συλλάβουν τον κόσμο με το νου τους: Σκλάβοι...

Η ΕΓ του ΠΑΜΕ καταδικάζει και καταγγέλλει σε ολόκληρη την εργατική τάξη της χώρας μας το νέο έγκλημα της εργοδοσίας στην Κόρινθο. Η δολοφονία του 15χρονου εργάτη (!) από ανατροπή κλαρκ δείχνει το απάνθρωπο και βάρβαρο πρόσωπο του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ο ανήλικος εργάτης αναγκάστηκε να εργάζεται την ώρα που έπρεπε μόνο να σπουδάζει.

Η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων και η μείωση του κόστους εργασίας σκοτώνουν ασταμάτητα εργαζόμενους στη δουλιά καταπατώντας και τους ελάχιστους περιορισμούς που υπάρχουν, αρκεί να εξασφαλίζεται το υπερκέρδος. Αυτή είναι η ισχυρή Ελλάδα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και τεράστια κερδοφορία για την πλουτοκρατία.

Το ΠΑΜΕ καλεί όλους τους εργαζόμενους της χώρας μας να βάλουν τέλος σε αυτά τα εγκλήματα, να οργανωθούν στα ταξικά τους συνδικάτα, να μπουν στον αγώνα, να παλέψουν για την ίδια τους τη ζωή και τα δικαιώματά τους. Σε αυτή την προσπάθεια ο απεγκλωβισμός από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό - βασικό στήριγμα της αντεργατικής πολιτικής με «γαλάζιο» ή «πράσινο μανδύα» - είναι προτεραιότητα. Μόνο με τη ρήξη και τη σύγκρουση της εργατικής τάξης με τις δυνάμεις της εργοδοσίας θα μπει τέλος στα εγκλήματα και στην εκμετάλλευση σε βάρος των εργαζομένων.

Με ανακοίνωσή της η Γραμματεία Κορίνθου του ΠΑΜΕ σημειώνει: «Χάρη στην πολιτική τους ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται ασταμάτητα με νεκρούς, σακατεμένους εργάτες ακόμη και ανήλικα παιδιά για θύματα. Σειρά αυτή τη φορά είχε ένα ανήλικο αγόρι 15 χρόνων εργαζόμενος στη μάντρα αυτοκινήτων ΛΟΥΚΑ που καταπλακώθηκε από κλαρκ το οποίο και οδηγούσε!

Ο θάνατός του είναι το αποτέλεσμα των συνθηκών μαύρης εργασίας που εκατοντάδες ανήλικοι εργάτες βιώνουν στο νομό, ανασφάλιστοι, με μεροκάματα πείνας, χωρίς κανένα μέτρο ασφάλειας και υγιεινής, ανειδίκευτοι, με υποθήκη την ίδια τους τη ζωή, για το μεροκάματο του τρόμου».

Και συμπληρώνει: «Προκαλεί η εργοδοσία όταν αποδίδει το ατύχημα στα "άτακτα παιδιά" που έπαιζαν με το κλαρκ, ακολουθώντας την πάγια τακτική της να φορτώνει τις εγκληματικές της ευθύνες στις πλάτες των εργατών που ξεζουμίζει».