Το κύριο ζήτημα που τίθεται προς προβληματισμό, εξέταση και λύση από την ΚΕ του Κόμματος στις Θέσεις της για το 17ο Συνέδριο είναι τούτο: Κατά πόσο το κομματικό δυναμικό (από την ΚΕ μέχρι την ΚΟΒ) έχει αφομοιώσει σε βάθος την προγραμματική μας στρατηγική για το ΑΑΔΜ και το σοσιαλισμό και τη διαλεχτική της σύνδεση με την τακτική μας στο (όποιο) κίνημα, στις δοσμένες συνθήκες. Είναι ένα ζήτημα βαθύ, που ακουμπάει πλευρές της καθημερινής δουλιάς κάθε κομμουνιστή και ΚΝίτη, και που χωρίς αμφιβολία η σωστή του τοποθέτηση, με βάση την εμπειρία της ανασυγκρότησης 1991 - 2004 θα βοηθήσει ολόπλευρα το Κόμμα στη μετασυνεδριακή του πορεία.

Να ξεκινήσω από ένα ζήτημα του εποικοδομήματος: Πολύ αδύναμη είναι όχι η παρέμβασή μας στα ΜΜΕ (αυτή σε μεγάλο βαθμό δεν εξαρτάται από την υποκειμενική μας βούληση) αλλά η πραγματεία πάνω στην επίδραση των ΜΜΕ στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Είναι γεγονός πως στο συγκεκριμένο ζήτημα υστερούμε, είτε αναπαράγοντας μηχανιστικά το σχήμα βάση - εποικοδόμημα είτε προσχωρώντας σποραδικά σε αντιμαρξιστικές αντιλήψεις του τύπου «η συνείδηση κατασκευάζεται/ στρεβλώνεται από τα παντοδύναμα ΜΜΕ», μη διαπαιδαγωγώντας το λαό στη βάση του ότι είναι οι παραγωγικές σχέσεις και η φύση του καπιταλισμού, ο παρασιτισμός της αστικής τάξης που γεννούν την κυρίαρχη σήμερα ιδεολογία, η οποία ΕΠΕΙΤΑ εμπεδώνεται μέσα από τα ΜΜΕ και αγκαλιάζει και το μη παραγωγικό κομμάτι του πληθυσμού.

Είναι σημαντικό ένα μέρος της δραστηριότητας του ΚΜΕ να προσανατολιστεί στην έρευνα των περί τα Μέσα φαινομένων, δεδομένου ότι η νεολαία του τόπου μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια προσπάθεια κατάφωρης διαστρέβλωσης της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας με την προβολή ως μαρξιστικής κάθε αναθεωρητικής και αστικής αντίληψης, πασπαλισμένης με ολίγη από ...Μαρξ (τελευταία πάει με όλα!), ειδικά στα αντίστοιχα πανεπιστήμια, όπου βασιλεύουν ο Αλτουσέρ, η σχολή της Φραγκφούρτης κλπ.

Ενα σημείο που πρέπει να προσεγγίζουμε με πολλή προσοχή είναι η σύνθεση του προλεταριάτου. Είναι κοινός τόπος για όλους τους καθαρά σκεπτόμενους ότι το προλεταριάτο αυξάνεται απόλυτα και σχετικά (οι αναθεωρητές το βλέπουν να... εξαφανίζεται!). Ωστόσο η παρέμβασή μας και η εικόνα που βγάζουμε προς τα έξω είναι ένας μονόπλευρος προσανατολισμός στο στενά εργοστασιακό προλεταριάτο και στο δημόσιο τομέα (που στη συντριπτική του πλειοψηφία ΔΕ στελεχώνεται από εργαζόμενους παράγοντες υπεραξία), αφήνοντας απ' έξω το όλο και αυξανόμενο κομμάτι των πνευματικά εργαζόμενων και γενικά των μισθωτών του τριτογενούς τομέα, συμβάλλοντας και εμείς αθέλητα στην καλλιέργεια τέτοιων αντιλήψεων. Είναι σημαντικό και πρέπει να συνεκτιμηθεί πως σ' αυτούς τους χώρους η εργοδοσία έχει βρει πολυπλοκότερους και αποτελεσματικότερους τρόπους για να χτυπάει το συνδικαλισμό και την ταξική αλληλεγγύη, άρα η αποστολή μας είναι δυσκολότερη και απαιτεί ανέβασμα του πήχη των απαιτήσεων.

Οσον αφορά στο δυναμικό της ΚΝΕ, το κεντρικό πρόβλημα - ζήτημα των θέσεων, όπως είναι λογικό, εμφανίζεται οξύτερο, και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Χρέος του Κόμματος είναι, κατά τη γνώμη μου, να ενισχύσει την κομματικότητα της ΚΝίτικης βάσης με πολιτικά (και οργανωτικά) μέτρα, τη δημιουργική εφαρμογή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και το διαπαιδαγωγητικό ρόλο που πρέπει να παίζει το ίδιο και η Οργάνωση.

Ισως οι Θέσεις, αν και κατανοητό λόγω της θεματικής του Συνεδρίου, να δίνουν λαθεμένα προς τους εξωκομματικούς μια εντύπωση εσωστρέφειας. Ωστόσο, το να σκύψουμε στην πολιτικοϊδεολογική μας ισχυροποίηση θα μας δώσει και δυναμική για να βγούμε στις μάζες με άλλον αέρα. Ράπισμα στους διαστρεβλωτές οπορτουνιστές σοσιαλδημοκράτες αποτελεί επίσης η γερή και τεκμηριωμένη αυτοκριτική της ΚΕ μπροστά στο Κόμμα, την ΚΝΕ, το λαό.

Για την ισχυροποίηση του Κόμματος από δω και πέρα θεωρώ πως είναι αναγκαίο: Αφ' ενός να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τις ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις της δεκαετίας του '80 περί δυνατότητας δημοκρατικού αντιμονοπωλιακού προγραμματισμού της οικονομίας στο έδαφος του καπιταλισμού (έχει γίνει προγραμματικά, απλά να δηλωθεί καθαρά και ξάστερα για να γίνει κτήμα της κομματικής βάσης). Αφ' ετέρου να κάνουμε ξεκάθαρο πως για μας λαϊκή οικονομία σημαίνει σοσιαλισμός και λαϊκή εξουσία δικτατορία του προλεταριάτου. Ναι, οι σύμμαχοι στο ΑΑΔΜ μπορεί να τα ορίσουν διαφορετικά, αλλά χρέος του λενινιστικού επαναστατικού κόμματος είναι να αναδεικνύει τη σωστή και επαναστατική θέση του Λένιν πως μεταξύ ΚΜΚ και σοσιαλισμού δεν υπάρχει ενδιάμεσο σκαλοπατάκι στην κοινωνική εξέλιξη. Τα ερμαφρόδιτα καθεστώτα εκφυλίζονται κατά κανόνα αντεπαναστατικά.

Για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ: Ας κρίνουν οι σύνεδροι αν είναι της παρούσης η εξέταση του θέματος, ωστόσο νομίζω πως, όταν γίνει η κριτική, πρέπει να είναι συντριπτική. Ενα συνέδριο που πετάει στα σκουπίδια τη - διατυπωμένη ξεκάθαρα στον «Αριστερισμό» - αντίληψη του Λένιν για την όξυνση της ταξικής πάλης το πρώτο τουλάχιστο διάστημα (δεκαετίες θα έλεγα εγώ) της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και ολόκληρο το μαρξιστικό επιστημονικό έργο του χαλύβδινου, αληθινά μεγάλου επαναστάτη Ι.Β. Στάλιν (μέχρι και απόκρυψη τόμων 14 - 17 των Απάντων του!!!) πρέπει να λειτουργεί ως παράδειγμα προς ιδεολογική αποφυγή.

Να θέσω, με βάση το προηγούμενο, κι έναν προβληματισμό: Εφ' όσον θεωρούμε το σοσιαλισμό κοινωνία ατελή, ανώριμο κομμουνισμό, κομμουνισμό με έντονα τα αποτυπώματα του προηγούμενου κοινωνικού συστήματος, το κοινωνικό καθεστώς που προετοιμάζει την επιστροφή στον καπιταλισμό είναι σοσιαλιστικό; Η μετά το 1956 πορεία του σοσιαλιστικού μπλοκ (θεωρίες περί παλλαϊκού κράτους, θεωρία του λαχανόκηπου μεταξύ ΕΣΣΔ και υπολοίπων σοσιαλιστικών χωρών, εμφάνιση μορφών ατομικής ιδιοκτησίας, ΔΑΣΕ 1975, καταχρέωση με δάνεια από τον ιμπεριαλισμό, δυσλειτουργία σοσιαλιστικής δημοκρατίας, αντιδιεθνιστική συμπεριφορά προς την περήφανη αντιρεβιζιονιστική ΛΣΔ της Αλβανίας κλπ.) οδηγεί αναπόφευκτα σε αμφιβολίες για το κατά πόσο το κοινωνικό καθεστώς στην Ανατολική Ευρώπη από τη δεκαετία του '60 ήταν όντως σοσιαλιστικό ή ήταν ρεβιζιονιστικό, προετοιμάζοντας την γκορμπατσοφική μετάβαση στον αγνό καπιταλισμό.

Πρέπει να τοποθετήσουμε, σύντροφοι, θαρρετά και χωρίς ταλάντευση την «Αγία Τριάδα» του σύγχρονου ρεβιζιονισμού Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ - Γκορμπατσόφ στο Μουσείο του Οπορτουνισμού δίπλα στο Μπέρνστάιν και στον Κάουτσκι, να βρούμε το χαμένο νήμα με τον αυθεντικό σοσιαλισμό 1917 - 1953, να μελετήσουμε βαθιά, δίπλα στα έργα των τριών κλασικών μας, ΚΑΙ τα έργα του Ι.Β.Στάλιν, επίκαιρα και πολύτιμα όσο ποτέ για την πάλη ενάντια στο δεξιό και «αριστερό» οπορτουνισμό, που σήκωσε κεφάλι μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές (1956 και 1989 - 1991). Παράλληλα, μπορούν να αξιοποιηθούν και τα έργα μαρξιστών θεωρητικών και επαναστατών μικρότερου βεληνεκούς (π.χ. Ε. Χότζα), που με συνέπεια στάθηκαν πολέμιοι του χρουστσοφισμού, αναδεικνύοντας την ταξική αντεπαναστατική του φύση και τα αίτια της επικράτησής του.

Και κάτι τελευταίο: Είναι πολύ σημαντικό ότι το Κόμμα αναγνωρίζει κάποιες αντιλήψεις της μεταπολίτευσης ως ένα από τα αίτια της καθυστέρησης στην αφομοίωση του στρατηγικού μας στόχου ως άμεσου και επιτακτικού. Ο ευρωκομμουνισμός, που με τις διάφορες μορφές του ταλανίζει το κομμουνιστικό κίνημα μέχρι και σήμερα, σαν παράγοντας ενσωμάτωσης και απόρριψης του άλματος/ επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, φύτρωσε στο έδαφος του χρουστσοφικού αναθεωρητισμού, είχαν ίδια ταξική ουσία και βάση, γι' αυτό και η κρίση του '68 δεν αποκάθαρε το Κόμμα από τα μικροαστικά σοσιαλδημοκρατικά στοιχεία και αντιλήψεις (αυτό έγινε, οδυνηρά έστω, το 89-91, με NAP - ΣΥΝ). Πρέπει το θάρρος και το αυτοκριτικό πνεύμα που δείχνουμε για το πρόσφατο παρελθόν να το επεκτείνουμε και στο λιγότερο πρόσφατο, να κλείσουμε μια για πάντα τους λογαριασμούς μας με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος για να πάμε μπροστά.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ - ΛΕΝΙΝ- ΣΤΑΛΙΝ

ΖΗΤΩ ΤΟ 17ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΤΙΜΗΜΕΝΟΥ ΚΚΕ

Γιώργος - Βλαδίμηρος Παυλόπουλος

ΤΟ Πανεπιστημίου Αθήνας

ΚΝΕ

Στον προσυνεδριακό διάλογο, ας μου επιτραπεί η απόπειρα σχολιασμού των ανατροπών. Γιατί πιστεύω, πως η φώτιση των αιτιών βοηθάει να αποφευχθούν επαναλήψεις και βλαβερά πρότυπα.

Η απάντηση και η συσχέτιση στα αίτια που με τόση άνεση ανέτρεψαν τον οικοδομούμενο σοσιαλισμό θα βοηθήσουν στην προσπάθεια όλων των τμημάτων του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Η ατολμία στις επιμέρους αποκαλύψεις δε βοηθάει, ούτε στην απαλλαγή από αρρωστημένα πρότυπα, ούτε στο ξεπέρασμα αγκυλώσεων.

Η νομοτελειακή διαδοχικότητα των κοινωνικών συστημάτων μέχρι την αταξική κοινωνία, πρέπει να είναι δοσμένη για κάθε κομμουνιστή. Οπως και το αδιαπραγμάτευτο σαν πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, ο σοσιαλισμός.

Ο στρατηγικός στόχος είναι δοσμένος από τη σωστή διάγνωση της ιστορικής εξέλιξης, όπως αυτή διατυπώθηκε από την επιστημονικά θεμελιωμένη (από τους Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν) υλιστική κοσμοθεωρία.

Στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας που θα οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία έχουμε δοκιμασμένα πρότυπα. Τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις όπου έγιναν (και δεν είναι λίγες) ανεξάρτητα από τις μετά εξελίξεις. Αρκεί να μην παραπλανόμαστε από εκσυγχρονισμούς και χωρίς να το καταλαβαίνουμε γλιστράμε στους λάκκους της αστικής νομιμότητας.

Στις παραπάνω εξετάσεις που έδωσε το κομμουνιστικό κίνημα πέρασε. Στην οικοδόμηση του καινούριου συστήματος του σοσιαλιστικού γενικά ήρθε μετεξεταστέο. Και στον τομέα αυτό οι όπου γης κομμουνιστές πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα. Να διδαχτούμε από τα λάθη για να μην τα επαναλαμβάνουμε.

Ενα καθεστώς που οικοδομείται είναι συγχρόνως και πρότυπο. Και ακριβώς αυτό τώρα καλούμαστε να ταξινομήσουμε, για να προχωρήσουμε. Κι εδώ είναι που γεννιούνται μια σειρά από ερωτήματα. Και δεν είμαστε μόνοι. Είναι και οι αντίπαλοι που προσπαθούν να καρπωθούν, αποδίδοντας τις ανατροπές σε άτοπο του συστήματος και όχι στις στρεβλώσεις και τις λυσσαλέες προσπάθειές τους. Γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι το σύστημά τους γέρασε. Αλλά δεν παραιτούνται. Την παράταση του βίου του υπερασπίζονται. Και έχουν οπλοστάσιο γερό. Δύναμη συνήθειας, μέσων και μηχανισμών. Τέχνη να εκμεταλλεύονται κάθε κακοτοπιά μας.

Τι κατά τη γνώμη μου ήταν αυτό που βοήθησε στην ανατροπή, πέρα από την πολύμορφη προσπάθεια των αντιπάλων.

1) Η μη τήρηση του νομοτελειακού περάσματος από τη μια φάση στην άλλη. Οπως είναι παραδεκτό το κάθε οικονομικοκοινωνικό σύστημα δεν είναι δοσμένο μια κι έξω. Εχει διάφορες φάσεις. Και η κάθε φάση διέπεται από κάποιον βασικό οικονομικό νόμο. Νόμο απόλυτο, που οι υπερβάσεις του τιμωρούνται αυστηρά.

Για παράδειγμα: Ο βασικός οικονομικός νόμος (ΒΟΝ) του προμονοπωλιακού καπιταλισμού είναι το μέσο ποσοστό κέρδους. Στην τωρινή φάση αυτού του συστήματος, δηλαδή στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ο ΒΟΝ είναι το ανώτατο καπιταλιστικό κέρδος. Το κέρδος χωρίς όρια. Στη διάρκεια της διαδοχής αυτών των νόμων διαμορφώνεται και η ανάλογη συνείδηση, που δεν πρέπει να παραμελείται.

Δεν είναι δυνατόν στη φάση της Λαϊκής Δημοκρατίας που έχει να λύσει ακόμα και αστικοδημοκρατικά προβλήματα να εφαρμοστεί ο ΒΟΝ του κομμουνισμού. Με το να καταργηθεί η δυνατότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αφαιρώντας την ιδιοκτησία από τα βασικά μέσα παραγωγής δε σημαίνει πως οικοδομήθηκε και η κομμουνιστική κοινωνία. Εξίσωση δικαιωμάτων γίνεται. Ικανοτήτων όμως δεν μπορεί να γίνει.

Ωραίος ο Σταχάνοβ, αλλά η συνείδηση ατομική. Η κοινωνική βρίσκεται μακριά ακόμα και από την πρωτοπορία.

2) Το κόμμα που είχε την ευθύνη είχε πάψει να παίζει το ρόλο της συλλογικής προσωπικότητας. Η ηγεσία του κόμματος είχε ξεκόψει από τα κόμμα. Είχε αυτοθεοποιηθεί. Η μικροαστική αλαζονεία την είχε κυριεύσει. Μέχρι ειδικά μαγαζιά είχαν κάνει για να ψωνίζουν οι θεοί ηγέτες. Αυτή είναι η ηθική που πιστεύουμε; Δε νομίζω. Η ανάδειξη των στελεχών δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Η στρεβλή χρήση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού - θέμα που πρέπει να απασχολήσει κι εμάς - υποσκέλιζε τις αναγκαίες διαδικασίες.

Πολλά παραδείγματα για αποφυγή θα μπορούσαν να διατυπωθούν, αλλά θα ξεφύγουν απ ' το ζητούμενο που είναι το συνέδριό μας.

Για το συνέδριό μας.

Τα καλά - και είναι πολλά - κανένας δε θα μπορέσει να μας τα πάρει. Αλλά και τις αδυναμίες μας σε κανέναν έξω από μας δεν μπορούμε να τις φορτώσουμε. Η γενικόλογη τοποθέτηση δε βοηθάει. Η αξιολόγηση με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα πιθανά παραπλανά. Λειτουργικά έχω τη γνώμη ότι χρειάζεται να προσέξουμε, κάνουμε κοιλιά. Μιλάμε για στροφή στη βάση και στροφή δε γίνεται ή δε γίνεται όσο χρειάζεται.

Στην ανάδειξη στελεχών είμαστε σαν κυψέλη γέρικου μελισσιού και δε λέγω ηλικιακά.

Είναι παραδεχτό ότι ο έλεγχος είναι αναγκαίος όρος ύπαρξης και δράσης. Προϋπόθεση ελέγχου όμως είναι και ο σωστός καταμερισμός. Δεν μπορεί να γίνει σωστός έλεγχος όταν αναθέτονται πολλές χρεώσεις στα ίδια άτομα. Τότε, εκείνο που πετυχαίνουμε είναι να κάνουμε αντί υπεύθυνα στελέχη, πολυάσχολους χασομέρηδες.

Στο μαζικό χώρο που τον βλέπω ζωτικά αναγκαίο, να φροντίζουμε να φτιάχνουμε στελέχη από το χώρο και μέσα στο χώρο. Να μη βλέπουμε σαν υποβάθμιση του αξιώματος όταν το στέλεχος είναι στην παραγωγή. Οι εργάτες μας βλέπουν περισσότερο συγγενείς όταν και πρακτικά είμαστε μαζί τους. Για τα αξιώματα να φροντίζουμε να μας δέχονται κι όχι να μας ανέχονται.

Αποφασίστηκε και πολύ σωστά από το 15ο Συνέδριο να συγκροτηθεί το Μέτωπο. Να φροντίσουμε να βρισκόμαστε άμεσα εκεί που ζει και δουλεύει ο λαός. Οι λόγοι απ' έξω, όσο καλοί και να 'ναι, δεν πείθουν. Αλλιώς μας νιώθει ο εργάτης όταν σκουπίζουμε πάνω στο λερωμένο μας παντελόνι την ντομάτα και κολατσίζουμε μαζί του κι αλλιώς όταν έξω από την παραγωγική διαδικασία του εκφωνούμε ωραίους λόγους.

Στην καθημερινότητά μας πρέπει πάντα να έχουμε στο νου μας πως: Στην πολιτική οι αρετές δεν αμείβονται, τα λάθη πληρώνονται. Και είμαστε πολιτικά πρόσωπα, όντας μέλη του ΚΚΕ.

Σχετικά με τις θέσεις της ΚΕ. Είναι θέσεις για τέσσερα χρόνια και προορισμένες να υπηρετήσουν το πρόγραμμα. Οι επιμέρους επισημάνσεις δε σημαίνουν και απόρριψη. Αλλωστε για κριτική έγκριση κατεβαίνουν κι όχι για βάφτισμα.

Ελπίζω και πιστεύω πως κάτι καινούριο, κάτι καλό θα βγει από το Συνέδριο. Γι' αυτό και αισιοδοξώ.

Νίκος Καμάκας

Μέλος του Κόμματος

Αν και μη μέλος του Κόμματος, αποδεχόμενη την πρόσκληση της ΓΓ του ΚΚΕ για συμμετοχή στον προσυνεδριακό διάλογο, εκφράζω την εύλογη απορία μου, που προέκυψε διαβάζοντας τις Θέσεις του Συνεδρίου.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, μέσα από την ανάλυση των κοινωνικών ομάδων με έκπληξη ανακάλυψα, ότι εγώ δεν υπάρχω στην κοινωνική δομή που αναλύετε. Ούτε στους μετανάστες, ούτε στους αγρότες, ούτε στους άνεργους, ούτε στους επιστήμονες, ούτε στις γυναίκες. Κι αυτό γιατί απλά δεν είμαι μόνο γυναίκα αλλά και ανάπηρη. Ανήκω δηλαδή στην ομάδα της κοινωνίας, που είναι πραγματικά ο κυματοθραύστης της επιθετικής πολιτικής του καπιταλιστικού μας συστήματος. Ανήκω στην ομάδα που πρώτη έρχεται αντιμέτωπη και γνωρίζει απόλυτα τα συστήματα υγείας και πρόνοιας της κάθε χώρας όπου ζει. Στην ομάδα που πρώτη βιώνει τις αλλαγές και διαφορές μεταξύ μιας κοινωνίας της αλληλεγγύης ή μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας.

Επειδή πιστεύω ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να έχουν ως κριτήριο την αρτιμέλεια, αλλά την ίδια τη ζωή και επειδή αυτό μου το δίδαξαν μέλη του Κόμματος που μαζί, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, κατεβήκαμε στους δρόμους διεκδικώντας δημόσια Υγεία - Παιδεία - μόρφωση και δικαίωμα στην εργασία δεν μπορώ παρά να επισημάνω αυτή την «παράλειψη»!!!

Επειδή πιστεύω ότι το Κόμμα ως προωθητής της καθολικής ταξικής πάλης, θα πρέπει να έχει την ικανότητα να έχει ανοιχτούς ορίζοντες και να αγκαλιάζει ό,τι προοδευτικό υπάρχει στην κοινωνία, έτσι ώστε να το απεγκλωβίζει από την ενσωμάτωση και να το εντάσσει στην ταξική, επαναστατική λογική!!!

Επειδή πιστεύω ότι το ΚΚΕ παλεύει για το δικαίωμα στη ζωή όλων των ανθρώπων πρέπει να γνωρίσει!!! περισσότερο το χώρο της αναπηρίας, να γνωρίσει!!! τις ανάγκες που δημιουργούνται μέσα από τα συγκεκριμένα προβλήματά της, ώστε να τα αναδείξει και αποτελεσματικά να παρέμβει.

Και για να γίνει αυτό ίσως χρειάζεται vα καταπολεμήσει και μέσα στις γραμμές του υποτιμητικές ή μη ευαίσθητες αντιλήψεις και για το χώρο της αναπηρίας. Η αγνόηση της φύσης και της δυναμικής του αναπηρικού κινήματος εμποδίζει την πιο ευαίσθητη, την πιο αδύναμη ομάδα της κοινωνίας να αποκτήσει μαζικότητα, ποιότητα, οργανωτικότητα, ικανότητα για να μπορέσει να αντικρούσει τα χτυπήματα που δέχεται από τη λαίλαπα του καπιταλισμού και να παλέψει για να αλλάξει τα πράγματα προς πιο θετικές εξελίξεις.

Γεωργία Αδαμίδου