Από παλιότερη εκδήλωση - παρέμβαση της ΚΟΑ του ΚΚΕ για το ποδόσφαιρο

Μάρτυρες τέτοιων επεισοδίων γινόμαστε κάθε χρόνο όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, ενώ τώρα τελευταία και στα ήσυχα νερά των κολυμβητηρίων στην υδατοσφαίριση.

Το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα η ελληνική πολιτεία στην τελευταία περίπτωση (Πανιώνιος - Ολυμπιακός) το αντιμετώπισε ως εξής:

Η κυβέρνηση της ΝΔ βάζοντας σε εφαρμογή τον αθλητικό νόμο που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για τη βία στα γήπεδα, τιμώρησε τις δύο ομάδες με μηδενισμό στο μεταξύ τους αγώνα, με χρηματικό πρόστιμο και με 5 αγωνιστικές εκτός έδρας τη φιλοξενούμενη ομάδα. Κλείνοντας τα στόματα σε όλους τους άπιστους «ΣΥΝ-Θωμάδες» ότι δεν υπάρχουν θεσμοί, ούτε ότι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι... Μ' αυτόν τον τρόπο καθάρισε το μίασμα του ποδοσφαίρου η ΝΔ. Με ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο αντιμετωπίστηκε η βία στα γήπεδα τα προηγούμενα χρόνια και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Πολλές φορές ρίχτηκε η ευθύνη στην αστυνομία, άλλες τόσες στους φιλάθλους, στους διαιτητές, στην κακιά στιγμή και... στο κακό το ριζικό μας. Επί ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκαν νόμοι που υποτίθεται ότι θα μείωναν το φαινόμενο της βίας.

Αλλά όσο πιο πολύ η πολιτεία έκλεινε την πόρτα στη βία, τόσο η βία έμπαινε από το παράθυρο. Εμπαινε από το παράθυρο γιατί όλες οι προσπάθειες που έγιναν είχαν σαν στόχο τη μείωση του αποτελέσματος, αλλά ποτέ την εξάλειψη της αιτίας. Αντίθετα, την αιτία του φαινομένου την έκρυβαν επιμελώς όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Τι ακριβώς έκρυβαν;

Εκρυβαν και κρύβουν ότι τα σύγχρονα αδιέξοδα, της ανεργίας, της φτώχειας, της αλλοτρίωσης της συνείδησης, της στέρησης των δικαιωμάτων οδηγούν μεγάλες μάζες ανθρώπων στη νευρωτική σκέψη «χαμένοι - αδικημένοι στη ζωή, να κερδίσει την Κυριακή η ομάδα μας με κάθε κόστος και μέσο». Αρα η βία στα γήπεδα είναι ένα μέσο εκτόνωσης τέτοιων μαζών, που ξεσπούν προς πάσα κατεύθυνση, μέσα και ίσως λίγο έξω από το γήπεδο, αλλά παραμένουν συντηρητικότατες στο υπόλοιπο φάσμα της κοινωνικής ζωής.

Πέρα από το γενικό ας περάσουμε στο επιμέρους, στο ποδόσφαιρο. Η κυνική εμπορευματοποίηση του αθλήματος οδηγεί στην ανάγκη να δημιουργηθούν ολόκληροι «στρατοί» που θα υπερασπίζονται τα οικονομικά συμφέροντα της ομάδας - επιχείρησης μέσα στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό (με το μάρκετινγκ - διαφήμιση προϊόντων της συγκεκριμένης εταιρίας). Αυτοί οι στρατοί έχουν αμειβομένους λοχαγούς και απλούς αμισθί στρατιώτες που κατευθύνονται από τους ΠΑΕάρχες. Τους συντηρούν για να τους χρησιμοποιούν ακριβώς για τέτοιες περιπτώσεις, που θα θιχτούν τα συμφέροντά τους. Αρα ίσως να βρισκόμαστε μετά τα τελευταία γεγονότα σε συγκρούσεις συμφερόντων για το ξαναμοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας. Οταν λέμε συμφέροντα εννοούμε πολιτικοοικονομικά συμφέροντα, πολύ πάνω από το ποδόσφαιρο, μιλάμε για ισχυροποίηση κάποιων και παραγκωνισμό κάποιων άλλων επιχειρηματικών εταιριών.

Να γιατί χτυπάνε το σαμάρι, αλλά το γάιδαρο καθόλου, με όλα τα προηγούμενα νομοσχέδια, διατάγματα, τροποποιήσεις νόμων κλπ. Δε θέλουν να χτυπήσουν τη ρίζα του κακού, που γεννάει τα φαινόμενα βίας στα γήπεδα. Ακριβώς γι' αυτό είναι επίκαιρες οι Θέσεις του ΚΚΕ για τον αθλητισμό. Τι λένε οι Θέσεις;

Μόνο με το σταμάτημα της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο του αθλητισμού θα μπορέσει το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα να κοπεί στη ρίζα. Δε φτάνει μόνο αυτό:

• χρειάζεται νέα οργάνωση του αθλητισμού. Η πολιτεία να στηρίξει το σχολικό αθλητισμό, αλλά και το ερασιτεχνικό σωματείο σαν κύτταρο ανάπτυξης του αθλητισμού μας.
• Η πολιτεία με την επαρκή οικονομική επιχορήγηση και την υλικοτεχνική - επιστημονική υποστήριξη να αναβαθμίσει την ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, ώστε μέσα από κει να ορθοποδήσει ο αθλητισμός υψηλών επιδόσεων.
• Χρειάζεται η πολιτεία να μπει μπροστά στον εκδημοκρατισμό του αθλητικού οικοδομήματος και να σταματήσει να γίνεται άλλοτε πλασιέ και άλλοτε μεσολαβητής των συμφερόντων των ΠΑΕ. Να αναπτυχθεί ο αθλητισμός στη χώρα πάνω στα πανανθρώπινα ιδανικά της φιλίας, της ειρήνης, της ισότητας.

Κλείνοντας, είναι ανάγκη να απαντηθούν δυο ερωτήματα. Το πρώτο: Εφόσον είναι εμφανές ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ποιος μπορεί να δρομολογήσει τέτοιες εξελίξεις στο χώρο του αθλητικού οικοδομήματος;

Η απάντηση βρίσκεται στη δημιουργία ενός πλατιού διεκδικητικού κινήματος για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Μέσα σε αυτό το κίνημα πρέπει να βρίσκονται αθλούμενοι, προπονητές, γονείς, φίλαθλοι, νεολαία και όλοι όσοι αισθάνονται την ανάγκη ο αθλητισμός να πάρει διαφορετική ανάπτυξη, χωρίς βία και παράγκες. Θα βάζει φρένο στα σχέδια των ΠΑΕ και της πολιτείας για ιδιωτικοποιήσεις ελεύθερων χώρων, για χάρισμα οφειλών των ΠΑΕ. Θα βάζει ζητήματα ελεύθερου χρόνου, αν υπάρχει και πώς τον χρησιμοποιεί ο εργαζόμενος. Ζητήματα φιλειρηνικά κ.ά. Θα διεκδικεί τον αθλητισμό ως λαϊκό δικαίωμα.

Το δεύτερο ερώτημα είναι και αυτό που δείχνει την προοπτική του αγώνα. Αν η βία στα γήπεδα μπορεί να σταματήσει, σαν απόρροια των σύγχρονων αδιεξόδων;

Το αθλητικό κίνημα που προτείνουμε θα πρέπει να παλεύει για το καθημερινό, αλλά θα πρέπει να κοιτάει κυρίως στο μέλλον. Γιατί τα σύγχρονα αδιέξοδα της σημερινής κοινωνίας δεν είναι άλλα από τα ίδια αδιέξοδα του πολιτικοοικονομικού συστήματος, άρα και για να ξεπεραστούν απαιτούνται ριζοσπαστικές αλλαγές. Η ανεργία δεν κρύβεται ούτε η εξαθλίωση, που είναι σύμφυτες του καπιταλιστικού συστήματος, οι οποίες με τη σειρά τους θα γεννούν βία στην κοινωνία και στα γήπεδα. Αρα μπαίνει το κεντρικό ζήτημα, που είναι το ζήτημα εξουσίας. Για μια κοινωνία με λαϊκή κυριαρχία, όπου δε θα υπάρχουν διακρίσεις ούτε εκμετάλλευση, άρα δε θα υπάρχουν οι αιτίες να γεννούν φαινόμενα βίας. Είναι η προοπτική της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, όπου και ο αθλητισμός θα βρει το πραγματικό του περιεχόμενο.