Το πιο σύνηθες κλισέ για την Ιστορία, τη θέλει να γράφεται από τους νικητές. Παραχαρασσόμενη. Αυτός ο πολιτισμικός και πολιτικός μηχανισμός επεκτείνεται τα τελευταία χρόνια για να συμπεριλάβει την καθομιλουμένη, την καθημερινή, τη λεγόμενη «ζωντανή» γλώσσα, η ίδια η χρήση της οποίας προϋποθέτει, και αποτελεί, ένα γενικό πλαίσιο στάσεων και αναφορών. Οι αυθέντες του «παγκοσμιοποιημένου» συστήματος και των κυβερνήσεων στις οποίες αυτό ενσαρκώνεται, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, οι ίδιοι ή οι λογογράφοι τους, προχωρούν σε μια όλο και πιο γενικευμένη παραφθορά των λέξεων και των εννοιών, που δεν είναι κατά κανένα τρόπο προϊόν «σφάλματος», κάθε άλλο - με την έννοια ότι σε τελευταία ανάλυση δεν μπορεί παρά να είναι σκόπιμη, να έχει, με άλλα λόγια, κατ' εξοχήν πολιτικό σκοπό.

Δε χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να διαπιστώσει ποια κυβέρνηση πρωτεύει σε αυτή τη σκόπιμη σύγχυση. Ετσι, δεν αποτελεί προϊόν γλωσσικής παραδρομής ή αστοχίας, από αυτές που συχνά αποτελούν αφορμή σε βάρος του καγχασμών, το ότι ο Αμερικανός πρόεδρος αναφέρθηκε το 2003 στον καθ' ημάς εμφύλιο ως «νίκη της Ελλάδας επί της τρομοκρατίας». Το ότι ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας εξακολουθεί να προσδιορίζει εφέτος τα γενικευμένα, απάνθρωπα - και a priori με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία για αυτούς που τα διέταξαν - βασανιστήρια ως «κακομεταχείριση». Το ότι η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών αναφέρθηκε προ ημερών στην αντίσταση στο Ιράκ μιλώντας για «οπαδούς της αλ Κάιντα». 'Η ότι χτες αποκάλεσε την προσπάθεια καθυπόταξης του παλαιστινιακού λαού στις δυνάμεις κατοχής της γης του ως «ευκαιρία για ειρήνη». Φυσικά, η κυρίαρχη πολιτική τάξη των ΗΠΑ είναι κάθε άλλο παρά η μόνη που διακρίνεται στην παραφθορά λέξεων και εννοιών, την παραχάραξη και την παραμόρφωση του περιεχομένου του πολιτικού αντικειμένου. Πρόσφατα, εκδόθηκε στη Λετονία ένα βιβλίο που χαρακτηρίζει τους Ναζί «μικρότερο κακό» από τη Σοβιετική Ενωση. Ενώ, για να φέρουμε ένα παράδειγμα πιο απτό σ' εμάς, οι δύο τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν άνετα λόγο για «συμμετοχή σε ειρηνευτική αποστολή» αναφερόμενες στη συνεχιζόμενη επιχείρηση κατοχής του Αφγανιστάν - κατά το υπόδειγμα της συμμετοχής στον πόλεμο της Κορέας, σύμφωνα με την αναθεωρημένη επίσημη ιστοριογραφία του ΓΕΣ.

Το θέμα δεν είναι απλώς γλωσσικό, ούτε άπτεται μόνο της «τρέχουσας», καθημερινής ενασχόλησης με τα κοινά. Πάει πολύ πιο βαθιά. Ολόκληρες γενιές μεγαλώνουν -μεγάλωσαν ήδη- μη έχοντας επίγνωση και μη δίνοντας αξία στο περιεχόμενο όρων όπως ελευθερία, δικαιοσύνη, ισονομία, ανθρώπινα δικαιώματα. Πρόσφατη έρευνα σε αμερικανικά σχολεία το επιβεβαίωσε με αναμφισβήτητο τρόπο: Τα παιδιά είπαν - προφανώς απηχώντας τις αναφορές των γονέων και του κοινωνικού τους περίγυρου, αφού κάθε παιδί αρχίζει να μαθαίνει διά του μιμητισμού - ότι όλα αυτά είναι, εν πολλοίς, «περιττά».

«

Για τα πιο πολλά απ' όσα χαρακτηρίζει ως συγκεκριμένα γεγονότα, λογική ερμηνεία και σωστή παρουσίαση, ο κάθε άνθρωπος εξαρτάται... από την οπτική γωνία, τα κέντρα ερμηνείας και τους χώρους παρουσίασης, τους οποίους επιβάλλει στη σύγχρονη κοινωνία ο λεγόμενος "πολιτισμικός μηχανισμός"», έγραφε πριν από χρόνια ο C. Wright Mills. Και αυτός ακριβώς ο σημερινός πολιτισμικός μηχανισμός αποτελεί πηγή πολύ σοβαρών κινδύνων.