Επικίνδυνη «φάμπρικα» άνοιξε η κυβέρνηση με τα μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς του λαού, τα οποία άρχισαν να «νοικιάζονται» αφειδώς στις πολυεθνικές για τις διαφημιστικές τους ανάγκες, αλλά και σε άλλους κλάδους του μεγάλου κεφαλαίου, εν προκειμένω του τραπεζικού! Ετσι, μετά την παραχώρηση του αρχαιολογικού χώρου του Σουνίου στη ΒΜW για την παρουσίαση των νέων μοντέλων της, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο γνωμοδότησε υπέρ - κατά οριακή πλειοψηφία και με έντονο διάλογο σε μια από τις περιπτώσεις - της παραχώρησης της Στοάς Αττάλου για «φαγοπότια» του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και εταιρίας κινητής τηλεφωνίας!

Το πρώτο αίτημα προήλθε από την Τράπεζα της Ελλάδος που θέλει να «τραπεζώσει» το ΔΣ της ΕΚΤ στις 6/10 τρέχοντος έτους, κάτι που κρίθηκε και ως «εθνικός» σκοπός! Φυσικά και στο παρελθόν το μνημείο είχε χρησιμοποιηθεί για διάφορα τραπεζώματα και λοιπές «φιέστες». Οταν λοιπόν η προηγούμενη κυβέρνηση «έστησε» εκεί το «πανηγύρι» της προσχώρησης των νέων μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης το 2003... ο «δρόμος» δε θα μπορούσε παρά να ανοίξει και για μερίδα των πραγματικών αφεντικών της ΕΕ.

Το αίτημα της παραχώρησης του μνημείου στην εταιρία της κινητής τηλεφωνίας τέθηκε εκτός ημερησίας διάταξης (σ.σ. παρεμπιπτόντως: πότε κατατέθηκε η σχετική αίτηση;) προκαλώντας νέα κρίση στο ΚΑΣ, το οποίο τελικά γνωμοδότησε με οριακή πλειοψηφία εννέα υπέρ και οκτώ κατά. Να σημειωθεί, ότι η εταιρία είχε ζητήσει αρχικά τον Παρθενώνα(!) αλλά φαίνεται πως «βολεύτηκε» με κάτι... πιο «σεμνό». Ας κρατηθεί όμως το γεγονός πως η κυβέρνηση «άνοιξε» ήδη την «όρεξη» σε πολλούς με την πολιτική της και οι φόβοι που είχαν εκφραστεί στο ΚΑΣ και στην περίπτωση της ΒΜW, ότι δημιουργείται άσχημο προηγούμενο, επαληθεύτηκαν.

Ακόμη όμως και για τη Στοά Αττάλου η εταιρία «απαίτησε» να παραμείνει κλειστό το μουσείο της για τις μέρες που θα κρατήσει η «εκδήλωση» (28/1-2/3) για «λόγους ασφαλείας» (σ.σ. άραγε από ποιους θα κινδύνευε το μουσείο;) αλλά ήταν και η μόνη «λεπτομέρεια» που απορρίφθηκε από το Συμβούλιο.

Απαντώντας ουσιαστικά στην κυβερνητική «καραμέλα» περί «προβολής» των μνημείων διά του εξευτελισμού τους, τα μέλη του ΚΑΣ που αντέδρασαν σημείωσαν μεταξύ άλλων ότι «φτάσαμε στο σημείο, αντί να διαλέγουμε εμείς το τι και πώς θα προβάλλουμε, το υποδεικνύουν άλλοι (...) πιστεύουμε ότι κάτι πρέπει να μείνει ως απόρθητο κάστρο» (Ιω. Τουράτσογλου), και «έρχονται στο ήδη προβεβλημένο μνημείο και το εκμεταλλεύονται, δεν περιμένουμε από τέτοιες εκδηλώσεις να προβάλλουμε τα μνημεία μας» (Ηώ Ζερβουδάκη).

Η Νικολέτα Βαλάκου σημείωσε ότι πρέπει να δίνουμε το μνημείο όταν ο σκοπός το προβάλλει, αλλά αν δοθεί η δυνατότητα σε κάθε πολυεθνική να το ζητά, εμείς δε θα μπορούμε πλέον να το σταματήσουμε. Πρόσθεσε πως όσους όρους και να βάζει το Συμβούλιο δεν εφαρμόζονται και κατέληξε ότι ο σκοπός της χρήσης ενός μνημείου από εταιρία δεν είναι η προβολή του πρώτου αλλά της δεύτερης. Ο καθηγητής Νίκος Ζίας υπενθύμισε ότι το ΚΑΣ τηρεί την «κατά περίπτωση» παραχώρηση, αλλά η συγκεκριμένη δομή της εκδήλωσης «ταιριάζει απόλυτα στο χαρακτήρα της ιδιωτικής επιχείρησης. Συμφωνώ να δίνουμε τα μνημεία για εκδηλώσεις εθνικού χαρακτήρα, αλλά κατά τα λοιπά, όπως είπε ο Μακρυγιάννης, γι' αυτά (τα αρχαία) πολεμήσαμε». Η... «απάντηση» του ΓΓ του ΥΠΠΟ και προέδρου του ΚΑΣ, Χρ. Ζαχόπουλου, ήταν ότι αυτά ο Μακρυγιάννης τα είπε σε κάτι αγράμματους που ήθελαν να πουλήσουν τα αρχαία μας (σ.σ. «ορθόν»: εμείς απλά τα «νοικιάζουμε»...)!

Για την ιστορία να πούμε ότι η «ταρίφα» για την εταιρία είναι αυτή τη φορά 100.000 ευρώ, έναντι των 50.000 που «χρεώθηκαν» στην BMW. Προφανώς θα έχει και το «ξεπούλημα» τα κριτήριά του...

Αθάνατα ρεμπέτικα τραγούδια του πάθους, της αιώνιας αμφισβήτησης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, του έρωτα, της προσφυγιάς, του οράματος για μια καλύτερη ζωή. Τραγούδια που κάποτε βρέθηκαν στο περιθώριο, μα κατάφεραν να επιζήσουν, προσφέροντας παντοτινές συγκινήσεις. Ερχονται πάλι κοντά μας μέσα από το διπλό CD «10 Χρόνια Αμάν - Αμήν» του Σταύρου Ξαρχάκου (επανέκδοση σε CD από τη «LEGEND»). Στο άλμπουμ - ηχογράφηση της αξέχαστης μουσικής παράστασης του Στ. Ξαρχάκου, πριν μια δεκαετία στο Αθηναϊκό Δημοτικό Θέατρο - αποτυπώνονται 26 τραγούδια των Βασίλη Τσιτσάνη, Μάρκου Βαμβακάρη, Μπαγιαντέρα, Γιάννη Παπαϊωάννου και άλλων γνήσιων εκφραστών του ρεμπέτικου (ανάμεσά τους και τραγούδια του συνθέτη, κυρίως από το «Ρεμπέτικο»), σε ενορχήστρωση και διεύθυνση Στ. Ξαρχάκου. Τα τραγούδια - «ένας διαχρονικός ανθρώπινος συγκλονισμός», όπως λέει ο Στ. Ξαρχάκος, ερμηνεύονται από φωνές τραγικής αισθαντικότητας, όπως οι Πόλυ Πάνου, Σωτηρία Λεονάρδου, Μαρία Σουλτάτου, Κώστας Μαντζόπουλος, Νίκος Μαραγκόπουλος, Κώστας Τσίγκος, Σπύρος Λιόσης, Δήμητρα Μαυρουδάκου... και από μουσικούς μεγάλης εκφραστικότητας όπως οι Κώστας Παπαδόπουλος, Χρήστος Κωνσταντίνου, Σπύρος Λιόσης, Σωτήρης Μαργαρόνης, Αγαπητός Μαγκανάρης κ.ά. Ενα σημαντικό άλμπουμ, που αποτυπώνει την αληθινή φωνή του λαού της πολύπαθης Ελλάδας, με κομμάτια όπως: «Βουνό», «Οταν συμβεί στα πέριξ», «Οι πρωθυπουργοί», «Της Γερακίνας γιος», «Το Δίχτυ» κ.ά.