Απεργούμε γιατί μπροστά στην πρόκληση της αντιλαϊκής πολιτικής οι εργατοϋπάλληλοι χρειάζεται να στείλουν ένα μήνυμα. Μήνυμα ότι δεν ανέχονται άλλο αυτή την πολιτική, ότι δε συμβιβάζονται με τους μισθούς πείνας, τη λιτότητα, την ακρίβεια, την ανεργία που καλπάζει.

Απεργούμε γιατί δεν «πάει άλλο» με τη λογική του «ευρωμονόδρομου» που γεννάει τη φτώχεια και την ανέχεια, που καταργεί ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, που εμπορευματοποιεί την Υγεία και την Παιδεία, που αφαιρεί δημοκρατικές ελευθερίες και κατακτήσεις. Απεργούμε γιατί ο «κορσές» της Ευρωπαϊκής Ενωσης πνίγει τους εργαζόμενους και τη χώρα και το μόνο που απελευθερώνει είναι τα κέρδη των μονοπωλίων, την ασυδοσία των επιχειρήσεων, την εξουσία των πολυεθνικών.

Απεργούμε, γιατί δεν ανεχόμαστε τους εμπαιγμούς, όπως αυτές τις μέρες η κυβέρνηση εμπαίζει τους συνταξιούχους με τον ΛΑΦΚΑ. Οπως χτες ενέπαιξε τους συμβασιούχους. Γιατί δεν ανεχόμαστε να ζούμε με αυξήσεις στα μεροκάματα κάτω από τον πληθωρισμό, όταν δίπλα μας ο πλούτος και τα κέρδη ρέουν προκλητικά. Γιατί η κυβέρνηση στέλνει τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις καταστολής σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε απεργία, όταν η ρεμούλα, η διαφθορά, το «άρπαξε να φας και κλέψε να 'χεις» έχει γίνει ο νόμος των μεγαλόσχημων και ασχημονούντων. Γιατί μέσα σ' αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα τα όνειρα της νέας γενιάς φυλακίζονται, «ξεψυχάνε» οι ελπίδες των νέων ανθρώπων.

Απεργούμε γιατί τα δικά μας όπλα είναι η οργάνωση των εργαζομένων, η συμμετοχή στα συνδικάτα, η δράση μέσα στα σωματεία. Γιατί απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, η εργατική αλληλεγγύη είναι η σταθερή αξία και η ασπίδα μας. Το δικό μας «σχολείο» είναι η ταξική πάλη. Γι' αυτό χρειαζόμαστε ένα ακόμα πιο γερό, πιο μαζικό, ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα. Ενα κίνημα που θα δρα συντονισμένα, θα κλιμακώνει την ταξική πάλη, θα ανοίγει το δρόμο για την ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτων και αναγκών.

Απεργούμε γιατί πιστεύουμε βαθιά ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι του κεφαλαιοκράτη». Ναι, έχουμε δίκιο. Αλλά πολύ περισσότερο, ότι τελικά το «δίκιο μας» δε θα 'ρθει από μόνο του. Θα κριθεί στους δρόμους.

Απεργούμε και έχουμε συγκεκριμένα αιτήματα. Σε πείσμα όλων αυτών, που μας συκοφαντούν «ότι ζούμε σε άλλες εποχές», πως «είμαστε στον κόσμο μας», που δήθεν το παίζουν «ρεαλιστές», το ταξικό κίνημα πατάει γερά στην πραγματικότητα. Αλλά πατάμε σε αυτή την πραγματικότητα όχι για να συμβιβαστούμε μαζί της, όχι για να την αποδεχτούμε, αλλά για να την αλλάξουμε. Και να την αλλάξουμε προς όφελος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Παλεύουμε για κατώτερο μεροκάματο 1.200 ευρώ, κατώτερη σύνταξη 960 ευρώ και με αυτή την απαίτηση πάμε για τη μάχη των νέων συλλογικών συμβάσεων. Υπερασπίζουμε το δικαίωμα στην πλήρη σταθερή εργασία, απορρίπτουμε κατηγορηματικά κάθε μορφή «απασχολησιμότητας» που οδηγεί σε μειωμένο εισόδημα, στην ανασφάλιστη και μαύρη εργασία. Υπερασπιζόμαστε τη δημόσια καθολική κοινωνική ασφάλιση και απ' αυτό δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Παρά τα πισωγυρίσματα, παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και την εργοδοσία, διακηρύσσουμε ότι τα ταμεία είναι δικά μας. Εγιναν με τον κόπο, τον ιδρώτα, ακόμα και με το αίμα της εργατικής τάξης. Και επιμένουμε για την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, για μείωση του χρόνου συνταξιοδότησης στα 60 για τους άντρες, στα 55 χρόνια για τις γυναίκες.

Απεργούμε και μπροστά στην πανούκλα της «απασχολησιμότητας», της παράλληλης αύξησης του χρόνου εργασίας, στα σχέδια της ΕΕ για εργάσιμη εβδομάδα 65 ωρών, αντιτάσσουμε το 35ωρο, με 7ήμερο και 5ήμερο. Βγαίνουμε στο δρόμο και απαιτούμε την προστασία των ανέργων. Αυτά είναι τα δικά μας παιδιά. Αίμα από το αίμα μας. Δίνουμε την απεργιακή μάχη και γι' αυτούς.

Και δίνουμε τη μάχη άπαντες. Εργαζόμενοι και άνεργοι. Συνταξιούχοι, νεολαία και γυναίκες. Απεργούμε λοιπόν και διεκδικούμε τον πλούτο που παράγουμε, που φτάνει και περισσεύει για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας. Φτάνει και για τα 1.200 ευρώ και για σύνταξη στα 60 και για το 35ωρο. Φτάνει και για ακόμη περισσότερα.

- Ενα διάστημα πλήρους άρνησης απέναντι στις πιέσεις, στις προτάσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, για υιοθέτηση σύγχρονου αγωνιστικού πλαισίου και κήρυξη Πανελλαδικής Πανεργατικής Απεργίας με προοπτική κλιμάκωσης.

- Πέρασε στη φάση τού «να αφήσουμε τα δευτεροβάθμια όργανα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα να αποφασίσουν», ώστε να διαχυθούν οι ευθύνες και να αποφευχθεί ο ενιαίος συντονισμός.

- Και κατέληξε, όσο έπαιρνε σάρκα και οστά η αποφασιστική προώθηση του πλαισίου του ΠΑΜΕ και κυρίως η απόφαση για Πανελλαδική Απεργία στις 17 Μάρτη, στη θέση για στάση εργασίας. Στην αρχή μεμονωμένα (π.χ., Εργατικό Κέντρο Αθήνας το απόγευμα, ΠΟΕΜ κλπ.) και μετά γενικευμένα, με απόφαση των ΑΔΕΔΥ - ΓΣΕΕ για στάση 12 με 4, στις 17 Μάρτη.

1. Την οξύτητα που αποκτούν τα προβλήματα και η συνεχής χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων. Τη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση που συσσωρεύονται, τους επιμέρους αγώνες που ξεσπούν και που επιβάλλουν στις συγκεκριμένες πλειοψηφίες να παίρνουν υπόψη τους την κατάσταση, να προσαρμόζουν την τακτική τους.

2. Τη σοβαρή επίδραση που ασκεί το πλαίσιο δράσης και οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στους εργαζόμενους και κατ' επέκταση στις συνδικαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα σε σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, που παίρνουν απεργιακές αποφάσεις.

Οι όποιοι ελιγμοί αναγκάζεται να κάνει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός φροντίζει να μην ξεφεύγουν, να μην αλλοιώνουν την εδώ και χρόνια χαραγμένη στρατηγική του. Στρατηγική υποστήριξης (έστω «κριτικά» και «αγωνιστικά») των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Α. Στην προβολή ενός διεκδικητικού πλαισίου, το κύριο χαρακτηριστικό του οποίου δεν είναι ότι βρίσκεται πίσω και μακριά από τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι η προβολή του, η υλοποίησή του εξυπηρετεί τη γενική στρατηγική του κεφαλαίου.

Πλήθος παραδειγμάτων επιβεβαιώνουν την παραπάνω διαπίστωση:

• Για τη διαμόρφωσή του επικαλούνται δείκτες, όπως η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και των επιχειρήσεων, η αύξηση του ΑΕΠ και του κατά κεφαλήν εισοδήματος, η παραγωγικότητα, που καμία σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες των εργαζομένων, που παράγουν τον πλούτο και τον καρπώνονται μια χούφτα κεφαλαιοκράτες. Είναι θέσεις του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, που υπηρετούν τα συμφέροντά του.
• Ούτε διανοούνται να απαιτήσουν ακύρωση των νόμων προηγούμενων κυβερνήσεων, που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις - τα ωράρια εργασίας, το Ασφαλιστικό και Συνταξιοδοτικό, τις ιδιωτικοποιήσεις, κλπ.
• Επιμένουν στις συμβάσεις της φτώχειας, αρνούνται την ουσιαστική στήριξη του ανέργου και της οικογένειάς του. Συμφωνούν και συμβάλλουν στην υλοποίηση των πολιτικών της λεγόμενης «επιδότησης της εργασίας» και της «ενεργού απασχόλησης», πολιτικών που έχουν σχεδιάσει εδώ και χρόνια εργοδότες και κυβερνήσεις, για να απολαμβάνει το κεφάλαιο πρόσθετα προνόμια, π.χ., φοροαπαλλαγές, απαλλαγές από ασφαλιστικό κόστος, κλπ., και να ξεκοκαλίζει τα κονδύλια του ΟΑΕΔ, της Εργατικής Εστίας, κλπ.
• Πρωτοστατούν στο άνοιγμα του δρόμου για την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας - βασικό ζητούμενο των κατευθύνσεων της Μπολόνια - ιδρύοντας οι ίδιοι ιδιωτικό Πανεπιστήμιο για την προετοιμασία ικανών διαχειριστών της στρατηγικής του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής.

Δεκάδες ακόμα παραδείγματα θα μπορούσαν να αναφερθούν.

Β. Το αγωνιστικό πλαίσιο που αντιπαραθέτουν (4ωρη στάση) δεν είναι μόνον αναντίστοιχο της οξύτητας των προβλημάτων. Δεν αποτελεί συνέχεια κανενός αγωνιστικού προγράμματος του προηγούμενου διαστήματος και, κυρίως, δεν προβλέπει, δεν έχει καμία προοπτική κλιμάκωσης. Είναι κινητοποίηση εκτόνωσης και «αγωνιστικού» αποπροσανατολισμού.

Συνεχίζουμε: Εντείνουμε τις προσπάθειες για να συζητηθεί η απεργία στα Διοικητικά Συμβούλια Πρωτοβάθμιων και Δευτεροβάθμιων Οργανώσεων, να συγκροτηθούν απεργιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, να αξιοποιηθούν οι αγωνιστικοί συνδυασμοί.

Ακόμα πιο αποφασιστικά και οργανωμένα:

• Φωτίζουμε την ανάγκη της 24ωρης Πανελλαδικής Απεργίας, αποκαλύπτουμε την πολιτική της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, της στρατηγικής του κεφαλαίου, αντιπαλεύουμε αποφασιστικά την εργοδοτική τρομοκρατία.
• Ανοίγουμε πλατιά συζήτηση με τους εργαζόμενους για το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Σε συγκεντρώσεις, σε συσκέψεις, σε περιοδείες, σε γενικές συνελεύσεις, με κάθε τρόπο. Αποκαλύπτουμε, ξεσκεπάζουμε το «αγωνιστικό και διεκδικητικό πλαίσιο» του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, τα κύρια και βασικά χαρακτηριστικά του.
• Προετοιμάζουμε και παίρνουμε κάθε δυνατό μέτρο περιφρούρησης της απεργίας, συμμετοχής των εργαζομένων σ' αυτήν, σχεδιάζουμε με τρόπο μαζικό και με φαντασία, που ελευθερώνει την εργατική πρωτοβουλία, τη συμμετοχή στην κεντρική και στις περιφερειακές απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ.

Ούτε ώρα χαμένη, ούτε ένας - μία έξω από τη δράση.

Μπορούμε η 17η Μάρτη να αποτελέσει ένα ηχηρό «χαστούκι» σε κυβέρνηση, εργοδότες και κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Να βάλει πιο γερές βάσεις για μια ακόμα πιο αγωνιστική προοπτική.

Δέκα μόλις μέρες μείνανε μέχρι την πανεργατική απεργία στις 17 Μάρτη και στη μάχη που δίνουν οι ταξικές δυνάμεις για την επιτυχία της κάθε λεπτό γίνεται πολύτιμο. Απεργιακές συγκεντρώσεις έχουν οριστεί σε όλους τους νομούς της χώρας. Οι απεργοί της Αθήνας θα συμμετάσχουν στην κεντρική απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 12 το μεσημέρι στην πλατεία Κάνιγγος και της Θεσσαλονίκης την ίδια ώρα στο Αγαλμα Βενιζέλου. Στον Πειραιά, η απεργιακή συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στις 10 π.μ. στον Ηλεκτρικό Σταθμό της πόλης.

Μέχρι και χτες, αποφάσεις για απεργία είχαν πάρει η Ομοσπονδία Οικοδόμων, η Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού και Δέρματος η Ομοσπονδία Μισθωτών Τύπου και Βιομηχανίας Χάρτου, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοτεχνιτών και Υπαλλήλων Γάλακτος, Τροφίμων και Ποτών, η Ομοσπονδία Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Λογιστών, η Ομοσπονδία Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας, η Πανελλήνια Ενωση Λιθογράφων, ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος και το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Αντίστοιχα, 24ωρη απεργία κήρυξαν για τις περιοχές τους τα Εργατικά Κέντρα Λάρισας, Αγρινίου, Μυτιλήνης, Λευκάδας, Φωκίδας, Αρτας, Θεσπρωτίας, Σάμου, Κω, Νάουσας, Ζακύνθου, Ρόδου και εκατοντάδες ακόμα ταξικά πρωτοβάθμια Συνδικάτα και Σωματεία σε όλη τη χώρα.

Κάτω από την πίεση των εργαζομένων και μέσα στο κλίμα της αγωνιστικής ανάτασης που δημιουργεί η απεργιακή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ, απόφαση για 24ωρη απεργία έχουν πάρει και οι Ομοσπονδίες Ταχυδρομικών, ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, ΠΟΕΔΗΝ, Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας και ΟΜΕ - ΕΥΔΑΠ, ενώ τη Δευτέρα στον κατάλογο αναμένεται να προστεθούν η ΟΜΕ - ΟΤΕ και η ΟΤΟΕ. Σε δεκάδες ακόμα Εργατικά Κέντρα της επαρχίας οι εργαζόμενοι επέβαλαν αποφάσεις για απεργία, παρά την κατεύθυνση της ΓΣΕΕ για 4ωρη στάση εργασίας.

Αυτή και την επόμενη βδομάδα συνεχίζονται και ολοκληρώνονται οι πλατιές συσκέψεις των Γραμματειών του ΠΑΜΕ. Αύριο, συσκέψεις πραγματοποιούνται στην Κέρκυρα (6.30 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο), στην Αλεξανδρούπολη (7 μ.μ. στο Εμπορικό Επιμελητήριο), στην Καστοριά (6.30 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο) και στα Γρεβενά (7 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο).

Η Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ διοργανώνει σύσκεψη για τους νέους εργάτες την Τετάρτη 9 Μάρτη στις 6 μ.μ. στην αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων. Κοινή σύσκεψη με συνδικαλιστές και εργαζόμενους πραγματοποιούν και τα σωματεία Εμπορίου και Υπηρεσιών της Αθήνας, σήμερα Κυριακή, στις 10 π.μ. στο Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας. Αύριο Δευτέρα, το Συντονιστικό των Εργαζομένων των ΟΤΑ Αττικής καλεί σωματεία και εργαζόμενους του Πειραιά σε σύσκεψη στις 6 μ.μ. στο Δημαρχείο της Νίκαιας. Την Τρίτη 8 Μάρτη, στις 5 μ.μ. στο ΕΚΑ, το Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού και Δέρματος Αθήνας καλεί τα μέλη του σε Γενική Συνέλευση με θέμα την απεργία, ενώ την ίδια μέρα, στις 6 μ.μ., το Συνδικάτο Οικοδόμων διοργανώνει πλατιά σύσκεψη στα γραφεία του (Βερανζέρου 1, 2ος όροφος).