ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 2 Μάρτη 2005
Σελ. /40
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Πρεμιέρες, εντός και εκτός

Το «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» του Γιώργου Κιμούλη απέκτησε «Μικρή Σκηνή», όπου ανεβάζει τη «Δίκη» (διασκευή του καφκικού μυθιστορήματος). Ενα μυθιστόρημα για την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, τη σχέση του με την εξουσία, το αίσθημα ενοχής και τη σύγκρουση με το περιβάλλον του. Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, διαδραματίζεται η ιστορία του καφκικού Ιωσήφ Κ., ο οποίος μια μέρα συλλαμβάνεται δίχως να γνωρίζει το λόγο. Προσπαθώντας ν' ανακαλύψει το γιατί, βυθίζεται όλο και περισσότερο στα εφιαλτικά γρανάζια της γραφειοκρατίας. Αναζητά μάταια βοήθεια και οδηγείται σε ένα κωμικοτραγικό τέλος.

Η προσπάθεια, που στεγάζεται στο θεατράκι της δραματικής του σχολής, θα ξεκινήσει στα μέσα του μήνα, και στοχεύει στη δημιουργία παραστάσεων με συντελεστές νέους καλλιτέχνες από το δυναμικό της σχολής, αλλά και εκτός αυτής.

Η διασκευή του μυθιστορήματος και η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Κιμούλη. Η εικαστική επιμέλεια του ζωγράφου Βαγγέλη Γκόκα. Οι φωτισμοί της Μαρίας Δερμιτζάκη.

  • Το έργο του Αλαν Εϊκμπορν «Από δω και πέρα» ανεβαίνει από το ΚΘΒΕ, στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, στις 4/3, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, σκηνικά - κοστούμια Χριστίνας Κωστέα, μουσική Κωνσταντίνου Βήτα. Παίζουν: Γιάννης Τσορτέκης, Στέλλα Καζάζη, Νίκος Καπέλιος, Δήμητρα Ματσούκα, Ερατώ Πίσση, Σταύρος Βαφειάδης.

Ο πρωταγωνιστής συνθέτει τη μουσική του, περνώντας τους ήχους της φύσης μέσα από υπερσύγχρονα μηχανήματα. Στερημένος, όμως, την αγάπη, κλεισμένος σπίτι του τέσσερα χρόνια, δεν μπορεί να συνθέσει το παραμικρό. Ξαφνικά, ξανασμίγει με τη λατρεμένη κόρη του, με τον όρο ν' αποδείξει ότι μπορεί να της προσφέρει την απαραίτητη οικογενειακή θαλπωρή. Μηχανεύεται διάφορους τρόπους να παραστήσει ότι ζει μια κανονική ζωή. Αλλά τα πράγματα δεν πάνε καλά, αφού στη μέση μπαίνει ο έρωτας... και του θυμίζει ότι για να βρει ο άνθρωπος τον ήχο της αγάπης, χρειάζεται κάτι παραπάνω από το ταλέντο και την τεχνολογία.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
Σύγχρονη σάτιρα και παντοτινός Ιψεν
«Και καλά Χριστούγεννα» από την «Πράξη»

«Και καλά Χριστούγεννα»
«Και καλά Χριστούγεννα»
Η «Πράξη» έχει καταξιωθεί στη συνείδηση των ανθρώπων και των φίλων του θεάτρου, ακριβώς επειδή συνεπέστατα, με τις μελετημένες ρεπερτοριακές επιλογές και την ποιότητα των παραστάσεών της παράγει υψηλού αισθητικού επιπέδου και αληθινά ψυχ-αγωγού κοινωνικής ουσίας θέατρο. Για την τρέχουσα περίοδο, η «Πράξη» έκανε μια «τομή» στο δραματικό, συνήθως, ρεπερτόριό της, ανεβάζοντας, στο «Θέατρο οδού Κεφαλληνίας», το έργο του Αλαν Εϊκμπορν «Και καλά Χριστούγεννα». Ο Εϊκμπορν είναι σπουδαίος μάστορας της κωμωδίας χαρακτήρων και καταστάσεων, με ευρηματική πλοκή, υπονοηματικό και παιγνιώδη λόγο και πληθωρικό, συχνά καυστικό χιούμορ, του οποίου η γραφή διακρίνεται για τη δημιουργική αφομοίωση στοιχείων διαφόρων ειδών της κωμωδίας, αλλά και της κοινωνικής σάτιρας. Προς την τελευταία, την κοινωνική σάτιρα, βαραίνει το «Και καλά Χριστούγεννα». Ακριβώς γι' αυτό το επέλεξε η «Πράξη», αναθέτοντας το ανέβασμά του στον Τάσο Μπαντή, έναν σκηνοθέτη με συνείδηση ότι κανένα έργο δεν είναι κοινωνικά άχρωμο, αλλά και με ικανότητα να αναδείχνει το κοινωνικό υπόστρωμα των έργων. Ηταν αναμενόμενο, λοιπόν, η σκηνοθεσία του Τάσου Μπαντή (ο ίδιος υπογράφει και τη μετάφραση) να «διαβάσει» το έργο του Εϊκμπορν σαν ειρωνικότατο κοινωνικό σχόλιο, μια κλιμακούμενη σάτιρα των καταστάσεων και των χαρακτήρων που πλάθει ο συγγραφέας, κινώντας τους μέσα σε μια εθιμική κοινωνική συνθήκη. Μια χριστουγεννιάτικη σύναξη μελών και συγγενών μιας μεσοαστικής οικογένειας, και ενός επισκέπτη. Ενός άσημου συγγραφέα, υποψήφιου εραστή της ανύπαντρης αδελφής, ο οποίος θα γίνει μήλον ερωτικής έριδος, κορυφώνοντας τις αυτοαποκαλύψεις και αλληλοαποκαλύψεις (ελαττωμάτων, ηθών, συμπεριφορών, ψυχολογικών συνδρόμων, συζυγικής ρουτίνας, ακόμα και επιχειρηματικών σχεδίων) μεταξύ των μελών της οικογένειας, έως την αναχώρησή του, οπότε όλα «κουκουλώνονται» και όλοι συνεχίζουν τον πρότερο βίο τους.

«Βρικόλακες»
«Βρικόλακες»
Η κοινωνική τάξη των προσώπων και η σατιρική «ματιά» της σκηνοθεσίας υπογραμμίστηκε από τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου (ιδίως με τα σκοπίμως κιτς γυαλιστερά γυναικεία κοστούμια), αλλά και από τις συνολικά πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Προεξάρχουσα, κοινωνικά καυστική και ταυτόχρονα αναλογούσα στο ανάλαφρο βουλεβαρδιέρικο στοιχείο του ρόλου της, είναι η ερμηνεία της Μπέτυς Αρβανίτη. Γλυκόπικρα σατιρικές, αλλά και λεπτά ψυχογραφικές ερμηνείες καταθέτουν ο Χρήστος Στέριογλου (απολαυστικός στην αλληγορική σκηνή του κουκλοθεάτρου), και η Σμαράγδα Σμυρναίου. Η παραστασιακή ποιότητα, όμως, στηρίζεται και στις ερμηνείες των Γιάννη Βόγλη, Αλκη Παναγιωτίδη, Νίκου Αρβανιτάκη, Μαριάνθης Σοντάκη, Ράνιας Σχίζα, Δημήτρη Αλεξανδρή.

«Βρικόλακες» στο «Απλό Θέατρο»

Οπως σήμερα το ΕΪΤΖ αποτελεί μια μεγάλη κοινωνικοηθική νόσο, μαρτύριο αμέτρητων ανθρώπων, που ακόμα και από «αμαρτία γονέων» παιδεύει και τέκνα, έτσι μάστιγα στην εποχή του Ιψεν (και μέχρι τη φαρμακευτική καταπολέμησή της) ήταν η σύφιλη (νόσος παιδεύουσα πολύμορφα επτά γενιές, έλεγαν οι παλιοί). Τη νόσο της σύφιλης, ως πρόσχημα, μεταχειρίστηκε ο κορυφαίος δραματουργός, πρωτοπόρος του κριτικού κοινωνικού ρεαλισμού στο θέατρο, Ιψεν, στο αριστουργηματικό δράμα του «Βρικόλακες», για να μιλήσει για άλλες μάστιγες της αστικής κοινωνίας σε βάρος των δικαιωμάτων, των πόθων και της φύσης του ανθρώπου. Για να καυτηριάσει τους «βρικόλακες» μιας βαριά νοσούσας κοινωνίας. Την υποκρισία, τον πουριτανισμό, τον εκφυλισμό, το ρόλο της εκκλησίας, τη θρησκοληπτική τύφλωση, αλλά και το θεσμό του γάμου σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, η οποία θεωρούσε προνόμιο, ως εκ φύσεως, και επόμενα συγχωρητέες, τις εξωσυζυγικές ερωτικές σχέσεις του άνδρα, αλλά και απαγορευμένα, ως εκ φύσεως, όλα τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα της γυναίκας και κάθε γυναίκα «ιδιοκτησία» κάποιου άνδρα. Τη σύζυγο «ιδιοκτησία» ακόμα και ενός έκφυλου, μοιχού συζύγου - αφέντη και κάθε κόρη «ιδιοκτησία» ακόμα και ενός θετού και εκπορνευτή πατέρα - αφέντη. Το αγέραστο αυτό ιψενικό έργο (γράφτηκε το 1881), που δεν παύει να συναρπάζει με τη δραματουργική δύναμη και οικονομία του, με την ψυχογραφική και χαρακτηρολογική εμβέλεια των προσώπων, αλλά και με την κοινωνική αλήθεια του, ανέβασε, σε θεατρικά εύγλωττη μετάφραση (Μαργαρίτα Μέλμπεργκ) ο Αντώνης Αντύπας, σε μια ρεαλιστικού μέτρου, ατμοσφαιρική και χαμηλόφωνα «μουσική» παράσταση, από τις πιο αξιόλογες του χειμώνα. «Στυλοβάτες» της παράστασης, το λιτά και επιβλητικά ρεαλιστικό σκηνικό και τα καλαίσθητα, αρμόζοντα στην εποχή, κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, το ανησυχαστικά μελωδικό μουσικό θέμα της Ελένης Καραΐνδρου, οι σκιεροί φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, που προοιωνίζονται το επερχόμενο κακό και βέβαια οι ερμηνείες. Ερμηνείες, που καθιστούν διαχρονικό, οικείο στο σύγχρονο θεατή το δράμα των προσώπων και το κοινωνικό μήνυμα του έργου. Ανθρώπινης «θερμοκρασίας» και αλήθειας είναι οι ερμηνείες της Ράνιας Οικονομίδου και του Δημήτρη Καταλειφού. Εξαιρετική η πλέον ακριβοζυγισμένη και λιτά ρεαλιστική ερμηνεία της Αγγελικής Παπαθεμελή. Σεμνή και αισθαντική του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Ο Γιάννης Καρατζογιάννης έπλασε με μέτρο τον διεφθαρμένο φτωχοδιάβολο Εγκσραντ.


ΘΥΜΕΛΗ

Βραβεία «Δημήτρης Χορν»

Σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στις 7 του Μάρτη (8μ.μ.) στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» (Αμερικής 10), θα απονεμηθεί (για πέμπτη χρονιά), το Βραβείο «Δημήτρης Χορν» για το 2004. Το βραβείο είναι ετήσιο, συνοδεύεται με χρηματικό έπαθλο και απονέμεται για την καλύτερη ερμηνεία νέου άνδρα ηθοποιού, κατά την προηγούμενη θεατρική περίοδο. Την επιτροπή αποτελούν οι: Κ. Γεωργουσόπουλος (πρόεδρος), Στ. Φασουλής, Ξ. Καλογεροπούλου, Λ. Κονιόρδου.

Οι υποψήφιοι για το βραβείο του 2004 είναι οι: Νίκος Γιαλελής («Με αφορμή το χιόνι που λιώνει», «Πειραματική σκηνή» Εθνικού Θεάτρου). Νίκος Καρδώνης («Αυτό που δεν τελειώνει - Εκδοχή ΙΙ», «Πειραματική σκηνή» Εθνικού Θεάτρου). Κωνσταντίνος Παπαχρόνης («Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», «Επί Κολωνώ»). Γιάννος Περλέγκας («Τόσο όμορφα», στο «Αμόρε» και «Τραχίνιες» στο ΚΘΒΕ).



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ