Σε «μακρύ χέρι» της Ελληνικής Αστυνομίας μετατρέπεται κάθε μέρα και περισσότερο η Δημοτική Αστυνομία της Αθήνας! Μόλις χτες, η διοίκηση του δήμου ανακοίνωσε μια ακόμη «εκστρατεία» της οποίας θα ηγηθεί η Δημοτική Αστυνομία. Πρόκειται για την «εκστρατεία εναντίον της αντικανονικής στάθμευσης από το Δήμο Αθηναίων», με στόχο τον περιορισμό στάθμευσης σε σημεία όπου εμποδίζεται π.χ. η διέλευση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Στο πλαίσιο αυτής της εκστρατείας η Δημοτική Αστυνομία θα ασκήσει για πρώτη φορά το δικαίωμα της αφαίρεσης πινακίδων των παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων για 10 έως 20 ημέρες, με παράλληλη επιβολή των προστίμων που προβλέπει ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, τα οποία ξεκινούν από 34,5 ευρώ και φτάνουν μέχρι 65,5 ευρώ! Στην ουσία, η διοίκηση του Δήμου Αθηναίων, αδιαφορώντας για το γεγονός, ότι δεν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης στο δήμο, όχι μόνο επιβάλλει και άλλα πρόστιμα στους δημότες, αλλά βρίσκει αφορμές για να «αστυνομικοποιήσει» ακόμη παραπέρα τη Δημοτική Αστυνομία...

Από το Μάη του 1976 χρονολογείται η παρουσία συριακών στρατευμάτων στο Λίβανο και η περίοδος αυτή, των τριάντα περίπου χρόνων, είναι, μάλλον, η πλέον μακρόχρονη στη νεότερη ιστορία της Χώρας των Κέδρων, που δε σημαδεύτηκε από αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις, μεταξύ χριστιανών (κύρια μαρωνιτών) και μουσουλμάνων (κύρια, σιιτών και δρούζων). Η τότε επέμβαση της Συρίας έγινε με τη σύμφωνη γνώμη του Αραβικού Συνδέσμου και είχε στόχο την επιβολή της συμφωνίας, που είχε επιτευχθεί το Φλεβάρη 1976 μεταξύ των αντιμαχομένων λιβανικών πλευρών. Η συμφωνία απειλούνταν από σκληροπυρηνικά στοιχεία της μουσουλμανικής συμμαχίας, που επιδίωκαν μια ολοκληρωτική νίκη, βλέποντας την απελπιστική τότε στρατιωτικά κατάσταση των χριστιανικών δυνάμεων. Τελικά, η συμφωνία έγινε σεβαστή, αλλά, προηγούμενα τα συριακά στρατεύματα έδωσαν αιματηρές μάχες με δυνάμεις παλαιστινιακών και μουσουλμανικών οργανώσεων.

Τριάντα περίπου χρόνια μετά και με αφορμή την ολοφάνερα προβοκατόρικη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Ρ. Χαρίρι, οι χριστιανοί μαρωνίτες και τα εύπορα κοινωνικά στρώματα της χώρας (με την ολόπλευρη βοήθεια των ΗΠΑ και της ΕΕ), ηγούνται των διαδηλώσεων για την άμεση και ολοκληρωτική απόσυρση των συριακών στρατευμάτων. Στην αντίθετη πλευρά βρίσκονται οι μουσουλμάνοι (κύρια σιίτες) και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κλπ.

Κι ενώ, τα συριακά στρατεύματα έχουν ξεκινήσει ήδη τη σταδιακή αποχώρησή τους από το Λίβανο, στη βάση της κοινής απόφασης των δύο χωρών, οι ΗΠΑ -κι από κοντά η Γαλλία- συνεχίζουν τις έντονες πιέσεις και παρεμβάσεις, θέτοντας την κοινωνία και τις πολιτικές δυνάμεις του Λιβάνου, όλο και πιο καθαρά, μπροστά στο ωμό δίλημμα: 'Η γίνονται αποδεκτοί οι όροι της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, ή θα ξαναζωντανέψουν οι μαύρες αναμνήσεις των εμφυλίων πολέμων.

Ενα δίλημμα, το οποίο καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα, αφού, στο ενδεχόμενο ενός νέου εμφυλίου πολέμου, οι Αμερικανοί θα επιβάλουν την «ειρηνευτική» επέμβαση της «διεθνούς κοινότητας», μετατρέποντας και πάλι το Λίβανο σε κράτος προτεκτοράτο. Οπως έκαναν και τον Ιούλη του 1958, όταν Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάστηκαν στις παραλίες της Βηρυτού. Βέβαια, στη βάση του τότε διεθνούς και περιφερειακού συσχετισμού δυνάμεων, υποχρεώθηκαν γρήγορα να αποχωρήσουν. Σήμερα, όμως, οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, ο Λίβανος βαδίζει ήδη σ' ένα τεντωμένο σχοινί και ο κίνδυνος της ακόμη μεγαλύτερης αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής είναι ολοφάνερος.