Από το Μάη του 1976 χρονολογείται η παρουσία συριακών στρατευμάτων στο Λίβανο και η περίοδος αυτή, των τριάντα περίπου χρόνων, είναι, μάλλον, η πλέον μακρόχρονη στη νεότερη ιστορία της Χώρας των Κέδρων, που δε σημαδεύτηκε από αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις, μεταξύ χριστιανών (κύρια μαρωνιτών) και μουσουλμάνων (κύρια, σιιτών και δρούζων). Η τότε επέμβαση της Συρίας έγινε με τη σύμφωνη γνώμη του Αραβικού Συνδέσμου και είχε στόχο την επιβολή της συμφωνίας, που είχε επιτευχθεί το Φλεβάρη 1976 μεταξύ των αντιμαχομένων λιβανικών πλευρών. Η συμφωνία απειλούνταν από σκληροπυρηνικά στοιχεία της μουσουλμανικής συμμαχίας, που επιδίωκαν μια ολοκληρωτική νίκη, βλέποντας την απελπιστική τότε στρατιωτικά κατάσταση των χριστιανικών δυνάμεων. Τελικά, η συμφωνία έγινε σεβαστή, αλλά, προηγούμενα τα συριακά στρατεύματα έδωσαν αιματηρές μάχες με δυνάμεις παλαιστινιακών και μουσουλμανικών οργανώσεων.

Τριάντα περίπου χρόνια μετά και με αφορμή την ολοφάνερα προβοκατόρικη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Ρ. Χαρίρι, οι χριστιανοί μαρωνίτες και τα εύπορα κοινωνικά στρώματα της χώρας (με την ολόπλευρη βοήθεια των ΗΠΑ και της ΕΕ), ηγούνται των διαδηλώσεων για την άμεση και ολοκληρωτική απόσυρση των συριακών στρατευμάτων. Στην αντίθετη πλευρά βρίσκονται οι μουσουλμάνοι (κύρια σιίτες) και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κλπ.