«Βασική» ... μοιρασιά της πίτας | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Βασική» ... μοιρασιά της πίτας

Επέμεινε και χτες η κυβέρνηση ότι δίνει τάχα τη μάχη για την υπεράσπιση του ελληνικού Συντάγματος με αφορμή τις ενστάσεις και τις «οχλήσεις» που κατατίθενται στην Κομισιόν για το νόμο περί «βασικού μετόχου» στα ΜΜΕ. Ωστόσο, η μέθοδος και η επιχειρηματολογία που έχει χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα η κυβέρνηση οδηγούν στο εντελώς αντίθετο συμπέρασμα.

Η κυβέρνηση υπερασπίζεται μια υπόθεση στην οποία στην πραγματικότητα δεν πιστεύει ότι έχει δίκιο ή στην καλύτερη γι' αυτή περίπτωση δεν πιστεύει ότι θα βρει το δίκιο της. Σε κάθε περίπτωση δε δίνει καμία μάχη υπεράσπισης του ελληνικού Συντάγματος, πολύ περισσότερο δε διανοείται να αμφισβητήσει τα θέσφατα των Βρυξελλών και το κοινοτικό δίκαιο. Ανομολόγητη (;) θέση της κυβέρνησης είναι ότι το κοινοτικό δίκαιο και το «ευρωσύνταγμα» υπερισχύουν του ελληνικού Συντάγματος και των νόμων. Γενικότερα η κυβέρνηση της ΝΔ αρέσκεται να πλειοδοτεί σε «φιλοευρωπαϊκές» θέσεις, μαχόμενη μάλιστα υπέρ της προοπτικής της «ομοσπονδιοποίησης» της ΕΕ.

Ξεκινώντας από αυτή την ιδεολογική και πολιτική αφετηρία η κυβέρνηση δεν μπορεί ούτε θέλει να δώσει καμία μάχη «ενάντια στις Βρυξέλλες». Από την άλλη όμως είναι σχεδόν καταδικασμένη να «διασώσει» το νομοθέτημά της του «βασικού μετόχου» στα ΜΜΕ, γιατί είναι το εργαλείο της για την αλλαγή προς όφελός της των συσχετισμών στο πλαίσιο της πλουτοκρατίας. Το επιχειρεί όμως με τρόπο παρασκηνιακό στη λογική των πολιτικών παζαριών με άγνωστα μέχρι στιγμής «ανταλλάγματα», αποσκοπώντας κυρίως στο «να δώσει χρόνο» στο νόμο για το «βασικό μέτοχο» να λειτουργήσει και να αποδώσει τα επιθυμητά πολιτικά αποτελέσματα, δηλαδή την αποδυνάμωση και εξουδετέρωση των μη ημέτερων «διαπλεκόμενων».

Η κυβέρνηση ποτέ δε βγήκε να πει καθαρά στον ελληνικό λαό ότι υπερασπίζεται το ελληνικό Σύνταγμα και τα ελληνικά συμφέροντα δηλώνοντας ευθέως ότι έρχονται σε αντίθεση με το κοινοτικό δίκαιο. Δεν προσπάθησε δηλαδή να πείσει ότι ασκεί αναφαίρετα κυριαρχικά δικαιώματα που απορρέουν από τη «λαϊκή κυριαρχία», αλλά επιχειρεί να νομιμοποιήσει τις επιλογές της μέσω των Βρυξελλών.

Η επιχειρηματολογία υπάρχει αν διέθετε και την ανάλογη πολιτική βούληση απειθαρχίας στα κελεύσματα των Βρυξελλών. Ενδεικτικό είναι το χτεσινό άρθρο του καθηγητή Αντ. Μανιτάκη στην «Ελευθεροτυπία», όπου καταδεικνύεται ότι «η νέα ευρωπαϊκή συνθήκη που αυτοαποκαλείται "Σύνταγμα" δεν υπερέχει τυπικά του εθνικού μας Συντάγματος».

Αντίθετα, εκλιπαρεί και καλοπιάνει τις Βρυξέλλες είτε με πολυμελείς υπουργικές αποστολές απλά και μόνο για να συναντηθούν με ...ένα γραφειοκράτη της Κομισιόν είτε με εσπευσμένες συνομιλίες του ίδιου του Κ. Καραμανλή με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Χαρακτηριστική της απολογητικής λογικής, με την οποία η κυβέρνηση προσεγγίζει το θέμα, είναι η επιστολή που απέστειλε πρόσφατα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο υπερασπιστής του «βασικού μετόχου» υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης, Πρ. Παυλόπουλος. Σε απολογητικό ύφος ο υπουργός δικαιολογεί τις διατάξεις του νόμου με το επιχείρημα ότι το αντικείμενο που ρυθμίζει «δεν έχει ακόμα καταστεί αντικείμενο κοινοτικής εναρμόνισης». Με άλλα λόγια, σπεύδει να δηλώσει εκ των προτέρων ότι θα συμμορφωθεί όταν θα υπάρξει «κοινοτική ρύθμιση»... Είναι ολοφάνερο ότι με μια τέτοια διαπραγματευτική τακτική η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να χάσει τη μάχη που υποτίθεται ότι δίνει...

Από την άλλη, η κριτική στην κυβέρνηση δεν οδηγεί στην εξιλέωση των ισχυρών διαπλεκόμενων συμφερόντων που δε διστάζουν να χρησιμοποιούν την Κομισιόν για να αποφύγουν τις συνέπειες της εφαρμογής του νόμου και να πάρουν τη «ρεβάνς» από την κυβέρνηση Καραμανλή.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να στοιχιστούν πίσω από το ένα ή άλλο στρατόπεδο συμφερόντων που δημιουργείται σε αυτή την «εμφύλια» διαμάχη της πλουτοκρατίας για τη μοιρασιά της πίτας. Γιατί δεν πρέπει ούτε μια στιγμή να διαφεύγει ότι κυβέρνηση και «διαπλεκόμενα» στηρίζουν από κοινού τη Στρατηγική της Λισαβόνας και το Σύμφωνο Σταθερότητας, δηλαδή την ένταση της νεοφιλελεύθερης επέλασης.

Π. Κ.