«Για το "Ευρωσύνταγμα", δίνουμε μεγάλη σημασία στην ενημέρωση του ελληνικού λαού και της νεολαίας. Ταυτόχρονα, έχουμε διεκδικήσει το δικαίωμα του ελληνικού λαού να πάρει μέρος σε δημοψήφισμα γι' αυτό», είπε στην ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, εξηγώντας ότι η διαδικασία του δημοψηφίσματος προσφέρεται για μια καλύτερη ενημέρωση και έξω από τους τέσσερις τοίχους της Βουλής.

Αναφερόμενη στη στάση των άλλων κομμάτων σ' αυτό το θέμα, η Αλ. Παπαρήγα είπε ότι «η ΝΔ λέει όχι, με το επιχείρημα αφού δεν κάναμε δημοψήφισμα στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, σε άλλες συνθήκες, γιατί να κάνουμε στο Ευρωσύνταγμα. Και γιατί να κάνουμε δημοψήφισμα, αφού οι ψηφοφόροι έχουν εκφραστεί στις κάλπες, άρα έχουν εγκρίνει τα Κόμματα και τις θέσεις τους για την ΕΕ. Αυτό δεν είναι σωστό, διότι είναι άλλο πράγμα ψηφοφορία εφ' όλης της ύλης και άλλο πράγμα ψηφοφορία σ' ένα ζήτημα. Εξάλλου και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν διαφορετική πολιτική συμπεριφορά σε επιμέρους θέματα από τη γενικευμένη συμπεριφορά στην κάλπη και δυστυχώς υπάρχει αναντιστοιχία κι αυτό το ξέρει η ΝΔ και το φοβάται. Ενώ η γενική πολιτική συμπεριφορά είναι συντηρητική, στα συγκεκριμένα θέματα είναι πιο προοδευτική και πιο ριζοσπαστική η πολιτική συμπεριφορά των εργαζομένων».

Μιλώντας για το ΠΑΣΟΚ είπε ότι «θέλει δημοψήφισμα για λόγους λέει δημοκρατικής ευαισθησίας, αλλά δημοψήφισμα που επικυρώνει το "Ευρωσύνταγμα" με "ναι"». Αυτή τη «δημοκρατική ευαισθησία» βέβαια, δεν την έδειξε το 1992 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ όπως εύστοχα είπε η Αλ. Παπαρήγα: «Δημοκρατική ευαισθησία και ένα αντιδραστικό ευρωσύνταγμα, ένα ευρωσύνταγμα που θεμελιώνει σε ακόμη βαθύτερες βάσεις την κρατική καταστολή και την ταξική εκμετάλλευση, αυτό για μας δεν είναι δημοκρατική ευαισθησία είναι υφαρπαγή της ψήφου του λαού και να μετατρέψει το λαό σε συνένοχο».

Οσο για τον ΣΥΝ είπε ότι θέλει «λέγοντας όχι σε αυτό το "Ευρωσύνταγμα" και διεκδικώντας στη θέση αυτού ένα άλλο "Ευρωσύνταγμα". Αυτό είναι μισό βήμα και στις σημερινές συνθήκες το μισό βήμα είναι πισωγύρισμα. Αυτό το "Ευρωσύνταγμα" είναι μια συνταγματική συνθήκη, που εκφράζει τα χαρακτηριστικά, τη φύση, τη φυσιογνωμία της ΕΕ. Δεν μπορείς να πεις "ναι" στην ΕΕ και "όχι" στο "Ευρωσύνταγμά" της και να φέρει ένα άλλο, καλύτερο. Τα βασικά της χαρακτηριστικά επαναλαμβάνονται».

Τόνισε, δε, ότι ακόμα και οι όποιες βελτιώσεις μπορούν να κατακτηθούν «με τη γραμμή της συνολικής και καθαρής αντιπαράθεσης με έναν ταξικό οργανισμό, όπως είναι η ΕΕ. Με αυτά τα "ναι" και "όχι" δεν πετυχαίνεις ούτε τις μερικές κατακτήσεις. Αν λες "όχι" σε αυτό το Ευρωσύνταγμα και "ναι" σε ένα άλλο αδυνατίζεις τη συνολική και μαχητική αντιπαράθεση του λαού εφ' όλης της ύλης, που σήμερα μπορεί να φέρει επιμέρους κατακτήσεις και αύριο μπορεί να οδηγήσει σε συνολικές ανατροπές που είναι το ζητούμενο».

«Το ΚΚΕ έχει την εξής θέση: διπλό "όχι". "Οχι" στο Ευρωσύνταγμα, "όχι" στην ΕΕ», τόνισε η Αλ. Παπαρήγα και πρόσθεσε ότι σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα, μπορούν να ακολουθήσουν αυτή τη γραμμή και εκείνοι που για διάφορους λόγους διστάζουν να υιοθετήσουν τις θέσεις του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ.

Αφού ξεκαθάρισε ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν μπορεί να ταυτίζεται με την ΕΕ που είναι καπιταλιστική ευρωπαϊκή ενοποίηση, αναφέρθηκε εκτενώς στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις που εκφράστηκαν και κατά τη συζήτηση του «Ευρωσυντάγματος».

Αναλύοντας την ουσία του «Ευρωσυντάγματος» είπε ότι είναι μια συνθήκη που ενσωματώνει όλες τις προηγούμενες το Μάαστριχτ, το Αμστερνταμ, τη Νίκαια κτλ. κι όλες τις αποφάσεις της ΕΕ σε ένα κείμενο. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για μια σύνθεση. Κάνει βήματα προς το αντιδραστικότερο. Συγκεκριμένα:

• «Μεγαλύτερο μέρος αποφάσεων που προηγούμενα παίρνονταν σε εθνικό επίπεδο, παίρνονται τώρα σε διακρατικό, άρα και υπερισχύουν των εθνικών συνταγμάτων. Μειώνονται οι αποφάσεις που παίρνονται στα εθνικά κοινοβούλια. Και ενισχύεται η κυβέρνηση όταν οι αποφάσεις παίρνονται στο διακρατικό επίπεδο, για τον εξής λόγο: εμφανίζονται μπροστά στο λαό και λένε δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε αυτό το αίτημα, γιατί έχουμε διακρατική δέσμευση. Αυτό δε σημαίνει ότι το κίνημα δεν μπορεί να επιβάλει κάτι με τη δύναμή του, αλλά οπωσδήποτε ενισχύεται ο ρόλος του κράτους, το λαϊκό κίνημα πρέπει να ανατρέψει περισσότερα εμπόδια από πριν και γίνεται πιο απόμακρος ο λαός από τις διακρατικές αποφάσεις.
• Αποφασίζουν ενιαία στρατιωτική δράση της ΕΕ έξω από τα σύνορα της Ευρώπης π.χ. συμμετοχή του Ευρωστρατού σε πολεμικές αποστολές, σε στρατούς κατοχής. Και βεβαίως υπάρχει η συμφωνία της Πράγας, όπου ΕΕ και ΝΑΤΟ συμφώνησαν ότι ο Ευρωστρατός είναι μέσα στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και ή θα δρα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή - όταν δρα αυτοτελώς - θα δρα εκεί όπου το ΝΑΤΟ δεν ενδιαφέρεται να δράσει.
• Ο Ευρωστρατός έχει το δικαίωμα να δράσει και στο εσωτερικό των κρατών - μελών, για λόγους αντιμετώπισης της τρομοκρατικής απειλής, αλλά η τρομοκρατική απειλή είναι λάστιχο... Μπορεί να παρέμβει στο εσωτερικό της χώρας χωρίς την έγκριση κοινοβουλίων όταν απειλούνται τα οικονομικά συμφέροντα των επιχειρηματιών. Π.χ. σε γενική πολιτική απεργία, καταλήψεις σε εργοστάσια ενός κλάδου, καταλήψεις στα λιμάνια... Παλιότερα, υπήρχε η δέσμευση να αποφασίζει το κοινοβούλιο και όταν αποφασίζει το κοινοβούλιο εκτίθενται τα κόμματα μπροστά στο λαό. Τώρα ο Ευρωστρατός μπορεί να έρθει "αυτεπάγγελτα", διότι υπάρχει ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος και ενιαίο συμφέρον των επιχειρηματιών.
• Ολοι οι μηχανισμοί καταστολής (ευρωαστυνομία, εθνοφρουρές κτλ.) νομιμοποιούνται.
• Επισημοποιείται το lock out, η εργοδοτική απεργία.
• Ενσωματώνεται χάρτης κοινωνικών δικαιωμάτων που είναι πίσω απ' το χάρτη των κοινωνικών δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών (ο οποίος φτιάχτηκε σε μια περίοδο που ο συσχετισμός δύναμης ήταν καλύτερος, τα κινήματα ανερχόμενα), είναι πιο πίσω απ' τα εθνικά συντάγματα χωρών, ακόμα κι από αυτά που έχουν τροποποιηθεί αρνητικά.

Επομένως, το Ευρωσύνταγμα είναι μια βαθμίδα αντιδραστικοποίησης».