«Το συντομότερο δυνατόν πρέπει να καθοριστεί το στάτους κβο του Κοσσυφοπεδίου» δήλωνε την περασμένη Τρίτη στην Πρίστινα ο Γερμανός υπουργός Αμυνας Πέτερ Στρουκ μετά τη συνάντησή του με τον «πρόεδρο» του προτεκτοράτου Ιμπραήμ Ρουγκόβα... Η «σπουδή» του Γερμανού υπουργού δε συνοδεύτηκε από τις απαραίτητες διευκρινίσεις. Δε θέλησε να πει ούτε κουβέντα για το πώς σκέφτεται την «επίλυση» του στάτους κβο του προτεκτοράτου, ούτε γιατί ακριβώς «πρέπει να κλείσει γρήγορα» το θέμα. Ωστόσο, η λιτή δήλωση Στρουκ αντανακλά κατά κάποιο τρόπο τη νευρικότητα της ΕΕ μπροστά στο ζέον ζήτημα του καθεστώτος στο προτεκτοράτο, που κατά πολλούς, μέλλει να «λυθεί» λίγο πριν ή μετά το τέλος του τρέχοντος έτους, με αφετηρία τις κρίσιμες συνομιλίες του Ιούνη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και στην Πρίστινα σε σχέση με το εάν εφαρμόζονται - θεωρητικώς... εννοείται - τα «κριτήρια» περί της «δημοκρατίας, της ασφάλειας, των μειονοτικών δικαιωμάτων» στο προτεκτοράτο...

Παρ' όλα αυτά, πρωταγωνιστές και μαριονέτες παίρνουν σιγά σιγά θέσεις στην αρένα, επιδιώκοντας άλλοι (κυρίως το Βελιγράδι) μία ακόμη παράταση της υπάρχουσας άνομης κατάστασης που προκαλεί (μεταξύ άλλων) και συντηρεί η διοίκηση του ΟΗΕ στην περιοχή, άλλοι (ΗΠΑ, ΕΕ) μία υπό «διεθνή κηδεμονία» ανεξαρτητοποίηση του προτεκτοράτου. Οπως ο νέος «πρωθυπουργός» του προτεκτοράτου Μπαϊράμ Κοσούμι και η ηγεσία της Σερβίας που ανεβοκατέβαινε πυρετωδώς (όλη την περασμένη βδομάδα) τους δαιδαλώδεις διαδρόμους της έδρας της ΕΕ στις Βρυξέλλες αναζητώντας το μαγικό χαρτί ένταξής της στην ευρωπαϊκή «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» με το τελεσίγραφο της τελειωτικής απάντησης έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων να λήγει στις 12 του Απρίλη...

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο έκανε την περασμένη Τετάρτη την εμφάνισή του στο προσκήνιο και ο νέος «πρωθυπουργός» του Κοσσυφοπεδίου, Μπαϊράμ Κοσούμι που εκλέχθηκε τυπικώς από την 120μελή «Βουλή» με 71 ψήφους (αν και ουσιαστικά ανήλθε με ένα νεύμα του προκατόχου του Ράμους Χαραντινάι που σήμερα είναι στα κρατητήρια της Χάγης ως κατηγορούμενος για εγκλήματα κατά αμάχων, όταν το '98 ήταν ένας από τους διοικητές των αυτονομιστών του ΟΥΤΣΕΚΑ στο δυτικό Κοσσυφοπέδιο). Ο Κοσούμι καλείται να παίξει το ρόλο του «ισότιμου» συνομιλητή στις κρίσιμες διαδικασίες που θα αρχίσουν το καλοκαίρι και υποτίθεται πως (μάλλον με μαγικό ραβδί) θα έχει - έως τότε - συμβάλει στη μετατροπή του Κοσσυφοπεδίου σε μία «μικρή Σουηδία», όπου:

-- Οι μειονότητες (Σέρβοι, Τσιγγάνοι κλπ.) θα ζουν ειρηνικά και σε αγαστή συνεργασία με τους Κοσσοβάρους Αλβανούς

-- Ενώ η πλειοψηφία του λαού θα απολαμβάνει τα δικαιώματα της εργασίας, της ευμάρειας, της ασφάλειας, της ανάπτυξης...

Και ας ζουν οι πρώτοι (έξι χρόνια μετά την άφιξη των δυνάμεων κατοχής το 1999) καρφωμένοι στο στόχαστρο της βίας που ανατρέφει η φτώχεια και η ανεργία που μαστίζει το 60% του ντόπιου πληθυσμού... Και ας περιπλανώνται οι δεύτεροι (Κοσσοβάροι Αλβανοί) στο έρεβος μίας μακροχρόνιας κρίσης δίχως την ανάπτυξη και τον πλούτο που τους υπόσχονταν όσοι τους βομβάρδισαν πριν έξι χρόνια για να τους «ελευθερώσουν»... Και ας φυτοζωούν όλοι μαζί, εν έτει 2005, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα μιας που η Εταιρία Ηλεκτρισμού Κοσσυφοπεδίου (ΚΕΚ) υπολειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο αφού τα εκατοντάδες εκατομμύρια αναπτυξιακής «βοήθειας» έφυγαν απ' την πίσω πόρτα (λόγω της υπεξαίρεσής τους από πλειάδα Ευρωπαίων αξιωματούχων και «ειδικών»...)

Ομως, είναι μάλλον προφανές πως ο Κοσούμι δε διαθέτει μαγικό ραβδί. Ούτε το Κοσσυφοπέδιο μέσα σε τρεις μήνες θα γίνει η «Σουηδία» των Βαλκανίων... Το καζάνι θα εξακολουθήσει να κοχλάζει ακόμη και εάν κάποιοι σηκώσουν το καπάκι της ανεξαρτητοποίησης, τάχα για να εκτονώσουν την ένταση... Μία ένταση που στο πέρασμά της θα προκαλέσει αλυσιδωτές αλλαγές (ίσως ραγδαίες, ίσως σταδιακές) στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων με πρώτα πρώτα τα σύνορα γειτόνων (και μη) του προτεκτοράτου...

Στο μεταξύ, η ηγεσία των Σέρβων, σε μία προσπάθεια να προλάβει (δυσμενείς) εξελίξεις, ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες στην έδρα της ΕΕ στις Βρυξέλλες επιχειρώντας να προλάβει τα ανοιξιάτικα τελεσίγραφα ένταξης ενεργοποιώντας μία (άνευ προηγουμένου...) βιομηχανία εκούσιων παραδόσεων Σέρβων και Σερβοβόσνιων πρώην στρατηγών και άλλων ανώτερων αξιωματούχων... Ο Σερβοβόσνιος πρώην στρατηγός Βίνκο Παντούρεβιτς, για παράδειγμα, ήταν η πιο πρόσφατη περίπτωση πρώην ανώτατου στρατιωτικού αξιωματούχου (10ος κατά σειρά στρατηγός απ' τον περασμένο Οκτώβρη) που οδηγήθηκε μεσοβδόμαδα στα κρατητήρια της Χάγης για να αντιμετωπίσει το γνωστό κατηγορητήριο περί εγκλημάτων πολέμου και γενοκτονία.

Ομως, η βιομηχανία των εκούσιων παραδόσεων ε.α. στρατηγών και άλλων αξιωματούχων δεν προβλέπεται να σταματήσει εύκολα. Ως τα μέσα Απρίλη, η σερβική ηγεσία φαίνεται διατεθειμένη να κινήσει γη και ουρανό μέχρις να πείσει όλους τους κατηγορούμενους να ταξιδέψουν μέχρι τα κρατητήρια του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία στη Χάγη. Αλλωστε, ο Σέρβος πρωθυπουργός Βόισλαβ Κοστούνιτσα το είπε καθαρά στις Βρυξέλλες την περασμένη βδομάδα, μετά τις συναντήσεις του με το Χαβιέ Σολάνα (ύπατος αξιωματούχος της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια) και τον Ολι Ρεν (Επίτροπος για τη διεύρυνση της ΕΕ): «Προσεχώς» θα ακολουθήσουν πολύ περισσότερες παραδόσεις κατηγορουμένων»... Ομως, ανάμεσά τους δύσκολα θα ανεβρεθούν οι καταζητούμενοι που Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες επιθυμούν διακαώς να δουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου: οι πρώην ηγέτες των Σερβοβόσνιων Ράντοβαν Κάρατζιτς και Ράτκο Μλάντιτς...

Βλέποντας τη σημερινή συμπεριφορά του Κ. Καραμανλή, το μόνο που διαφέρει είναι η αναβάθμισή της από το επίπεδο ΥΠΕΞ στο επίπεδο πρωθυπουργού. Με αυτές τις επιλογές προβλέπονται ιδιαίτερα κρίσιμες εξελίξεις για ολόκληρη την περιοχή μας. Προπομπός τους είναι η επίσημη ομολογία στην προσφώνηση προς τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια για τον «περιορισμό των ελληνικών συνόρων και της ελληνικής επικράτειας προς χάριν της διευρυμένης Ευρώπης» (βλέπε Ευρωπαϊκή Ενωση). Επίσης στην ημερήσια διάταξη είναι η πρόθεση αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια.

Γι' αυτό επίσης οι βαλκανικές κυβερνήσεις προσπαθούν από διαφορετική θέση η κάθε μία να εξασφαλίσουν την ομπρέλα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στην Ελλάδα τα ευαίσθητα σημεία της ιμπεριαλιστικής πολεμικής ανακατωσούρας καλύπτουν όλη τη χερσαία μεθόριο από την Ηπειρο μέχρι τον Εβρο και το ανατολικό Αιγαίο. Μόνο κι η σκέψη μιας εμπλοκής σε όλο αυτόν το μεθοριακό χώρο προκαλεί ανατριχίλα για το πού μπορούν να φτάσουν οι αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Οταν, λοιπόν, ο Ελληνας πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής συνεχίζει την ίδια πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, που ονομάστηκε πότε «ήπια προσέγγιση», πότε «βήμα - βήμα προσέγγιση», πότε «προσέγγιση σε θέματα χαμηλής οξύτητας», όπως π.χ. τουρισμός, πολιτιστικές σχέσεις κ.λπ., αποκλείει κάθε δυνατότητα αντίστασης και αντίδρασης προς τον ισχυρό ιμπεριαλιστικό παράγοντα και τα σχέδιά του. Οταν, μάλιστα, αυτή η πολιτική της προσαρμογής στις ισχυρές απαιτήσεις συνοδεύεται από την ξεδιάντροπη υπερεκμετάλλευση των Ελλήνων εργαζομένων της πόλης και του χωριού, που προκαλεί εμφανέστατο σπάσιμο της συνοχής του λαϊκού κοινωνικού ιστού, τότε παραλύει κάθε δυνατότητα υπεράσπισης των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων.

Δηλαδή στην αιτία που τα κόμματα εξουσίας της αστικής τάξης όχι μόνο είναι υποταγμένα στα κελεύσματα των ισχυρών διεθνών οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων, αλλά και έχουν αναγάγει αυτή την υποταγή σε κορυφαία πολιτική ουσία. Πίσω απ' αυτό το διάφανο πολιτικό πέπλο βρίσκεται η προσπάθεια προσεταιρισμού οικονομικών ωφελημάτων από τα αποφάγια των ισχυρών της ιμπεριαλιστικής λείας. Ως αποτέλεσμα είναι ο ελληνικός λαός να πληρώνει δύο φορές το μάρμαρο: Τη μια στο ισχυρό ιμπεριαλιστικό λόμπι και την άλλη στην ελληνική αστική τάξη που υπηρετεί αυτό το λόμπι. Σε αυτές τις υπαρκτές συνθήκες είναι αδύνατη κάθε ουσιαστική διαφοροποίηση της κυβερνητικής πολιτικής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στον τόσο ευαίσθητο τομέα της εξωτερικής πολιτικής.