Απορρίπτοντας τη λογική της φιλανθρωπίας και της ελεημοσύνης, ο βουλευτής του ΚΚΕ Τάκης Τσιόγκας σημείωσε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει σήμερα να παλέψουν για:

• Επίδομα ανεργίας για όλους τους άνεργους, ίσο με το 80% του κατώτερου μισθού των 1.200 ευρώ που προτείνει το ΠΑΜΕ, για όλη τη διάρκεια της ανεργίας.
• Επιδότηση των νέων ανέργων χωρίς καμιά προϋπόθεση, για όσο καιρό παραμένουν άνεργοι.
• Για τους ανάπηρους, τα ΑμΕΑ και τους χρονίως πάσχοντες, επίδομα ή κοινωνική σύνταξη στα 900 ευρώ για τους ανίκανους προς εργασία ή ανέργους και τα 500 για εργαζόμενους και συνταξιούχους. Το ύψος αυτό αυξομειώνεται με βάση το βαθμό αναπηρίας. (Προσαυξάνεται για παράδειγμα στις βαριές αναπηρίες, παρατετραπληγίες, αυτισμό κ.ά.).
• Πλήρη σύνταξη με μειωμένα χρόνια γι' αυτούς τους ανάπηρους που η φύση της αναπηρίας δεν τους επιτρέπει την εργασία για πολλά χρόνια. Το επίδομα ή κοινωνική σύνταξη να επεκταθεί σε όλες τις κατηγορίες των αναπήρων (κωφούς 18 - 65 χρόνων, έχοντες μερική όραση και κώφωση, νεφροπαθείς, ημιπληγικούς, πάσχοντες από γεροντική άνοια, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.ά.).
• Η δαπάνη για τη μετατροπή των επιδομάτων σε κοινωνική σύνταξη θα βαρύνει αποκλειστικά τον κρατικό προϋπολογισμό και όχι τα ασφαλιστικά ταμεία.
• Για όσους εργαζόμενους, άνδρες και γυναίκες, δε συμπληρώνουν τον ελάχιστο χρόνο συνταξιοδότησης, να καθιερωθεί ο θεσμός της κοινωνικής σύνταξης για την αντιμετώπιση όλων των αναγκών με κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό.
• Πλήρες δίκτυο και δωρεάν διάθεση βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών.
• Επίδομα ανεργίας για όλους τους φοιτητές που βρίσκονται στην αναμονή για ειδικότητα, για όσο καιρό διαρκεί η αναμονή. Υπολογισμός της αναμονής σαν συντάξιμου χρόνου.
• Ενιαία, δημόσια, καθολική και υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση. Υπολογισμός του χρόνου της ανεργίας σαν συντάξιμου χρόνου.
• Δωρεάν σίτιση και στέγαση για όλους τους φοιτητές, παιδιά των εργατικών λαϊκών οικογενειών.
• Αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν σύστημα Υγείας και Παιδείας.

«Ηταν πιο εύκολο να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση (σ.σ. τη θεσμοθέτηση του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος κοινωνικής ένταξης" - RMI) παρά να ξεκινήσουμε έναν αρκετά πολύπλοκο και πολυδιάστατο προβληματισμό περί του συστήματος κοινωνικής προστασίας στο σύνολό του». Η παραπάνω κυνική ομολογία, για τον τρόπο που η ΕΕ επιχειρεί να συγκαλύψει τη φτώχεια που η πολιτική της αναπαράγει και διευρύνει, ανήκει στον Jean - Michel Belorger, έναν από τους Γάλλους πολιτικούς που προώθησαν την ψήφιση του RMI (Revenu minimum d' Insertioy) τον Ιούλη του 1992.

Σύμφωνα με τη σχετική νομοθεσία, ο δικαιούχος και η οικογένειά του υπογράφουν με τον πρόεδρο της τοπικής υπηρεσίας τη λεγόμενη «σύμβαση ένταξης», η οποία αποτελεί το προϊόν μιας «διαπραγμάτευσης» μεταξύ των κοινωνικών λειτουργών και του δικαιούχου. Η «σύμβαση ένταξης» λειτουργεί ως δοκιμασία. Εάν ο δικαιούχος καταφέρει να σεβαστεί τους όρους της σύμβασής του, τότε θα μπορέσει να σεβαστεί τους όρους μιας κανονικής σύμβασης εργασίας.

Με την υπογραφή της σύμβασης, οι δικαιούχοι μπαίνουν υπό διαρκή επιτήρηση και αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να υποστούν κυρώσεις στην περίπτωση που δε συμμορφωθούν με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την παροχή «κοινωνικής προστασίας». Οπως για παράδειγμα, η ανάπτυξη διαφόρων δραστηριοτήτων (προγράμματα κατάρτισης, πρακτικής άσκησης, δραστηριότητες στα πλαίσια μη κερδοσκοπικών οργανώσεων), που συνιστούν έναν συμπληρωματικό τρόπο απασχόλησης των δικαιούχων του RMI. Επιπλέον, η «συμβασιοποίηση» αποτελεί μέρος του ευρύτερου πολιτικού σχεδίου για τον «περιορισμό των δημόσιων δαπανών», καθώς, από τη στιγμή που ένας δικαιούχος του RMI θα βρει μια θέση απασχόλησης, σταδιακά κόβεται το ελάχιστο εισόδημα.

Κοντολογίς, οι δικαιούχοι άγονται και φέρονται από τις κυρίαρχες «ενεργητικές πολιτικές για την απασχόληση» που τους υποχρεώνουν να αποδεχτούν όλο και κατώτερους μισθούς, όλο και πιο επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, την ίδια στιγμή που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να μειώνουν το εργατικό κόστος, με τις «ευλογίες» του κράτους που τις επιδοτεί. Το δίλημμα που τίθεται για τους δικαιούχους των λεγόμενων «κατώτατων κοινωνικών παροχών» είναι ξεκάθαρο: Είτε θα «επιλέξουν» να επιβιώσουν με ένα μισθό μιζέριας, είτε με ένα επίδομα μιζέριας. Οι ομοιότητες του γαλλικού μοντέλου με την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ σε καμιά περίπτωση δεν είναι τυχαίες...