Ο αγώνας των εργαζομένων και η ρήξη με τις λογικές της αγοράς και της ΕΕ είναι η μόνη απάντηση που μπορεί να υπάρξει στις σημερινές συνθήκες, τόνισε ο εισηγητής του ΚΚΕ Τάκης Τσιόγκας, κατά τη διάρκεια συζήτησης για τη θεσμοθέτηση «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», που έγινε χτες στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.

Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα «δεν είναι δικλείδα ασφαλείας, αλλά δικλείδα εξαθλίωσης», σχολίασε χαρακτηριστικά στην παρέμβασή του ο βουλευτής του ΚΚΕ, ενώ, αναφερόμενος στην πρόταση που κατέθεσε ο ΣΥΝ, επισήμανε ότι, με βάση τις δημόσιες τοποθετήσεις του, «ο ΣΥΝ για το 2003 ζητά 247 ευρώ το μήνα», που «με τα σημερινά δεδομένα είναι περίπου το 1/3 του μεροκάματου που προβλέπει η ΣΣΕ και χαμηλότερο ακόμα κι από αυτό το επίδομα ανεργίας»!

Οπως τόνισε το Τάκης Τσιόγκας, η συγκεκριμένη πρόταση «κατατίθεται σε μια περίοδο που ξηλώνονται κατακτήσεις 10ετιών» με τις πολιτικές που εκπορεύονται από την ΕΕ, ενώ στην Ελλάδα «μόλις 1 στους 4 άνεργους παίρνει ταμείο ανεργίας και πάνω από 1.200.000 Ελληνες ζουν κάτω από το κατώτατο όριο φτώχειας», ενώ «τα επιδόματα ανεργίας δίνονται στους εργοδότες για να έχουν τσάμπα εργατικό δυναμικό». Παράλληλα, δήλωσε ότι «το ίδιο το σύστημα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες της εργατικής τάξης», οδηγώντας πολλούς φορείς να ζητούν...«ελεημοσύνες».

Πρόσθεσε κατηγορηματικά ότι «το ΚΚΕ είναι αντίθετο με αυτή τη λογική και πρακτική. Δεν πρόκειται για στήριξη των ανθρώπων αυτών, αλλά για απεμπόληση των αναγκών τους». Συνεχίζοντας ο Τάκης Τσιόγκας, τόνισε ότι το ΚΚΕ ζητά από τους εργαζόμενους να παλέψουν για «βασικό μισθό 1.200 ευρώ και βασικό μεροκάματο 48 ευρώ», καθώς και για «960 ευρώ επίδομα ανεργίας από τη μέρα που θα τελειώσει κανείς το σχολείο μέχρι να του βρει το κράτος δουλιά», ενώ αναφέρθηκε εκτενώς στις προτάσεις του ΚΚΕ για τους άνεργους. Καταλήγοντας, ο βουλευτής του ΚΚΕ τόνισε ότι «οι προτάσεις μας ως σύνολο προϋποθέτουν ρήξη, κάτι που δεν είναι αρεστό και αποδεκτό τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που υιοθετούν την ανάγκη της αγοράς, την εξουσία των μονοπωλίων ακόμη και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ».

Στο «να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα μέσα από συνθήκες κοινωνικού διαλόγου», είδε τη λύση ο υπουργός Εργασίας, Π. Παναγιωτόπουλος που συμμετείχε στη συζήτηση. Προσπάθησε να αθωώσει τις κατευθύνσεις της ΕΕ και την πολιτική της κυβέρνησής του, κάνοντας λόγο για «μετάγγιση ιδεολογικών στερεότυπων πέραν του Ατλαντικού στην Ευρωπαϊκή Ηπειρο», από φορείς κυβερνήσεις του «ευρωπαϊκού βορρά». Πρόσθεσε όμως ότι «είναι επιλογή της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων να είναι η χώρα στην ΕΕ». Και υποστήριξε προκλητικά ότι «ο πολίτης δεν μπορεί να είναι παθητικός δέκτης επιδομάτων».

Παρουσιάζοντας την πρόταση, ο εισηγητής του ΣΥΝ Γ. Δραγασάκης ισχυρίστηκε ότι η θεσμοθέτησή της «αποτελεί ένα οριζόντιο μέτρο που μπορεί να λειτουργήσει ως ένα ανάχωμα και ως μια προϋπόθεση για την εφαρμογή πρόσθετων πολιτικών για την κοινωνική και την εργασιακή επανένταξη». Και σα να μην υπάρχει η καπιταλιστική πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη, ισχυρίστηκε ότι η πρόταση του ΣΥΝ μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε μια «συνολική στρατηγική ενάντια στις ανισότητες, την ανεργία, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό».

Ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ ο Αν. Χωρέμης, αφού χαιρέτισε την πρωτοβουλία του ΣΥΝ, υποστήριξε την ανάγκη συνολικής αναδιαμόρφωσης των «μέτρων κοινωνικής προστασίας», λέγοντας ότι υφίσταται μια «πανσπερμία επιδομάτων». Παράλληλα, ταυτισμένος με την κυβερνητική πολιτική, τάχτηκε υπέρ της θέσης για «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης» και όχι απλώς «εισοδηματική αντιμετώπισης της φτώχειας».