ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

«Χρώματα» ειρήνης

«Για την ειρήνη, για τη ζωή», τιτλοφορείται η έκθεση ζωγραφικής της Σάσας Δεληγιαννάκη, που εγκαινιάζεται στις 26/5 (7.30 μ.μ.) στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50). Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 50χρονά της.

Η Σ. Δεληγιαννάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε αρχιτεκτονική στη Γερμανία και στη γενέτειρά της. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας στην Αθήνα, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στους Θόδωρο Πάντο και Κώστα Περάκη. Τα περισσότερα από τα παρουσιαζόμενα έργα είναι ελαιογραφίες, κάποιες φιλοτεχνημένες με μεικτές τεχνικές. Ολες οι δημιουργίες έχουν συμβολικό χαρακτήρα, με έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία. Είναι επηρεασμένες από τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα και στο διεθνή χώρο. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 10/6 και θα λειτουργεί 9 π.μ. - 1 μ.μ. και 5-9 μ.μ., εκτός απογεύματος Κυριακής και Δευτέρας.

Εικαστική πράξη νέων

Εκθεση ζωγραφικής των αποφοίτων και τελειοφοίτων του Δ` Εργαστηρίου της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας, θα παρουσιαστεί από αύριο 23/5 -5/6 στην Ενωση Πτυχιούχων ΑΣΚΤ (Θόλου και Πανός 19, Πλάκα). Πρόκειται για εικαστικές εργασίες των αποφοίτων 2004 και τελειοφοίτων 2005, σε επιμέλεια των Γιάννη Βαλαβανίδη (ζωγράφος, καθηγητής ΑΣΚΤ) και Μιχάλη Μανουσάκη (ζωγράφος, επίκουρος καθηγητής ΑΣΚΤ).

Οπως σημειώνουν οι διοργανωτές: «Εχουμε ακούσει πολλές φορές ότι η τέχνη δε διδάσκεται. Λέγεται μάλιστα ότι στη σημερινή εποχή η καλλιτεχνική διδασκαλία βρίσκεται σε αδιέξοδο. Τέτοιες απόψεις μαρτυρούν την αδυναμία των ημιμαθών, εκείνων που δεν αντιλαμβάνονται με τι τρόπο και σε ποιον βαθμό, μέσω της εκπαίδευσης, οι ραγδαίες μεταβολές στη θεωρητική σκέψη και στην κοινωνική λειτουργία των τεχνών εγγράφονται στη συνείδηση του νέου καλλιτέχνη και γίνονται καλλιτεχνική πράξη».

«Η καλλιτεχνική πράξη οφείλει να ενσωματώνει την οξυμένη κριτική στάση απέναντι στα έτοιμα συστήματα και τις τρέχουσες ευκολίες που απειλούν τη γνησιότητα της προσωπικής του έκφρασης... Η γνώση και ο σεβασμός των κατακτήσεων της τέχνης φέρνει το νέο καλλιτέχνη πιο κοντά στην εποχή του, τον βοηθάει να διαχειριστεί με τους δικούς του όρους το έργο του και την καλλιτεχνική του παρουσία. Πάνω απ' όλα, η καλλιτεχνική πράξη μέσα στο εργαστήριο πρέπει να οδηγεί στην κατάκτηση της αυτογνωσίας και να πείθει τον αυριανό καλλιτέχνη ότι φεύγοντας από τη Σχολή, η σπουδή και ο αγώνας συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση».

«Φίγκαρο» για παιδιά

Τζιοακίνο Ροσίνι, Ιταλός συνθέτης. Από τους σημαντικότερους δημιουργούς του Λυρικού Θεάτρου

Τον «Κουρέα της Σεβίλλης», την πασίγνωστη όπερα του Ροσίνι, διασκευασμένη για παιδιά, θα παρουσιάσει η Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Ηρώδειο, στις καθιερωμένες παιδικές παραστάσεις της, στις 28 και 29 Μαΐου (9 μ.μ.). Ενα έργο με πλοκή διασκεδαστική, γεμάτη φάρσες και αστεία, που διδάσκει πως, όταν υπάρχει αγάπη, όλα τα εμπόδια γκρεμίζονται και με μουσική ιδιοφυή με πολλά γνωστά κομμάτια, όπως η περίφημη άρια του Φίγκαρο. Η μαγευτική μουσική του Ροσίνι, τα πλούσια σκηνικά, τα πολύχρωμα κοστούμια και οι χαριτωμένοι διάλογοι συνθέτουν μια παράσταση, που αποσκοπεί να οδηγήσει αβίαστα μικρούς και μεγάλους στον κόσμο της όπερας. «Ο Κουρέας της Σεβίλλης» ανεβαίνει σε διασκευή πρόζας και σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη. Η μουσική διεύθυνση είναι του Δημήτρη Κατσίμπα, η μουσική προσαρμογή για μικρό σύνολο του Κώστα Κριτσωτάκη, τα σκηνικά - κοστούμια της Χριστίνας Κουλουμπή, η χορογραφία του Πέτρου Γάλλια και οι στίχοι τραγουδιών του Ανδρέα Κουλουμπή. Πρωταγωνιστούν: Ελένη Ζιώγα, Νίκος Στεφάνου, Διονύσης Σούρμπης, Μιχάλης Κατσούλης, Χρήστος Αμβράζης, Ερρίκος Μπριόλας κ.ά. Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία της ΕΛΣ και του Φεστιβάλ Αθηνών.

Το δίλημμα της «πατροκτονίας»

1. Μία είναι η αγωνία που κρύβεται πίσω απ' όλα τα πράγματα: πώς θα συναντηθούμε με έναν πατέρα. Η «πατροκτονία» είναι συνήθως ο πιο γρήγορος δρόμος γι' αυτή τη συνάντηση και ως εκ τούτου ο αγαπημένος του Νεοέλληνα. Τα παιδιά της γενιάς του Γιώργου Νταλάρα με τη σειρά τους είχαν κι αυτά την ίδια εμπλοκή. Μπροστά τους έλαμπε η «πατροκτονία» και πίσω τους το κοινωνικό χάος. Ο ίδιος ο Νταλάρας θα πρέπει να ταλαντεύτηκε κι αυτός στο ίδιο δίλημμα, αλλά, με τη θέληση που μόνο η φωνή επιβάλλει, προχώρησε σε μια «τρομερή» χειρονομία: αντί της «πατροκτονίας», χάραξε ένα καινούριο όνομα στο σώμα του, εγκαινιάζοντας έτσι μια νέα ζωή. Προσοχή, δεν πρόκειται εδώ για ψευδώνυμο που σου επιτρέπει να χρησιμοποιείς ανάλογα με τα συμφέροντά σου, ούτε μ' ένα παρατσούκλι που θα σε συνοδεύει δυσάρεστα ή ευχάριστα στη ζωή, αλλά για μια απάντηση σε ένα αμείλικτο ερώτημα: Αν η ζωή είναι δική μου και το όνομα αυτής του πατέρα μου, γεννιέται αυτόματα μια διάσταση που εξελίσσεται επικίνδυνα: α) Στομώνει αυτόν που δεν μπορεί να προχωρήσει στην «πατροκτονία», β) Ο «πατροκτόνος» παίρνει με τη σειρά του τη θέση του πατέρα, γ) Ολα τα ιδιαίτερα στοιχεία που κάνουν το πρόσωπο του καθενός να ξεχωρίζει βουλιάζουν σαν ίσκιοι μέσα σε άλλους ίσκιους και εξαφανίζονται.

2. Η υπεράσπιση της φωνής ως το μόνο μέσο που μπορεί να μιλάει απευθείας στη μοίρα έκανε με φυσικό τρόπο οδηγό και παραστάτη της τον Γιώργο Νταλάρα, αφού την έλυσε από τον ίδιο του τον εαυτό και τέθηκε στην υπηρεσία της. Δύο είναι οι κατηγορίες των τραγουδιστών που διαπερνούν την έρημη ζωή μας: Αυτοί που λειτουργούν τη φωνή που τους δόθηκε μ' έναν μηχανικό τρόπο και ως εκ τούτου τρέφονται και τρέφουν την «πατροκτονία», και οι άλλοι που κατακλύζονται από τη φωνή, η οποία ούτε έρχεται ούτε επιστρέφει, αλλά παραμένει πάντοτε πηγή περιμένοντας τη στιγμή για την έξοδό της, που ανάλογα με τα χείλη άλλοτε γίνεται Μεσολόγγι κι άλλοτε εκπίπτει, γιατί δε βρίσκει πέρασμα (είναι, βλέπετε, τόσο λίγα τα χείλη).

3. Η θέληση της φωνής προηγείται των πάντων. Δημιουργεί δυνατότητες ερήμην της πραγματικότητας, που είναι η δουλάρα της επικαιρότητας, με τα γνωστά ελεεινά αποτελέσματα.

4. Είναι γνωστό στους παροικούντες τη χώρα της φωνής πως ακόμα κι ο μεγαλύτερος ιερέας της, ο Στέλιος Καζαντζίδης, εξαιτίας του αργόσυρτου τρόπου της ζωής του, άργησε να επιβάλει τη θέληση της φωνής στο περιβάλλον, κι όταν τελικά συνέβη αυτό ήταν για να κλείσει τα μάτια του.

5. Η μοναξιά σημάδεψε την πράξη του τέλους της «πατροκτονίας». Κανείς δεν μπόρεσε να δει, ούτε οι φίλοι του - γιατί ως γνωστόν, αυτοί που μας αγαπάνε ποτέ δε βλέπουν - πως πίσω από τις μεταμορφώσεις, τις ταχύτητες που έπρεπε ν' αλλάζουν γρήγορα και τη δραστική, γι' αυτό και δραματική, παρέμβαση στο χώρο του τραγουδιού βρίσκεται κάποιος μοναχικός στο στασίδι του, περιμένοντας και κάνοντας υπακοή μόνο στη φωνή. Φωνή η οποία δεν αναγνωρίζει φυσικά όρια, νεύρα, περιβάλλοντα χώρο είναι εκεί γεμάτη απαιτήσεις, με τη γνωστή απρόσκοπτη κίνησή της προς τα εμπρός, καθιστώντας τον Γιώργο Νταλάρα απλά μια προωθητική δύναμη για να απογειώνεται όποτε θέλει. Οσο για τις τέσσερις δεκαετίες που τραγουδάει, αυτές δεν υπάρχουν, γιατί όλα που έχουν σχέση με τη φωνή παίζονται σε ένα αιώνιο τώρα. Τα υπόλοιπα είναι για τους βιογράφους του.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ