Ας δούμε, όμως, πώς έχουν τα πράγματα, βάζοντας στην άκρη τις μεγαλόστομες υποσχέσεις και τα λόγια τα μεγάλα.

Οσοι ψηφοφόροι είναι ικανοποιημένοι από την πολιτική, που εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση, είναι εύλογο και φανερό πως θα ψηφίσουν το κυβερνών κόμμα. Ολοι, όμως, γνωρίζουν - ακόμη και οι κυβερνητικές δημοσκοπήσεις το ομολογούν - πως μόνο μια μικρή μειοψηφία δηλώνει ικανοποιημένη, από τη σημερινή κατάσταση και πορεία. Για το λόγο αυτό, ακριβώς, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δυναμώνει καθημερινά και περισσότερο την προεκλογική της εκστρατεία, με βασικό επιχείρημα την ...εθνική επιτυχία της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ και τη συνακόλουθη - όπως αφήνει να εννοηθεί - έξοδο από το μακρόχρονο τούνελ της μονόπλευρης λιτότητας, της ανεργίας και των γνωστών σε όλους κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, που βασανίζουν τους εργαζόμενους. Ο ισχυρισμός αυτός, όμως, είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ δεν πρόκειται να φέρει τίποτε το ωφέλιμο για τους εργαζομένους της χώρας. Και αποδείχνεται αυτό, πέραν πάσης αμφιβολίας, από το «Επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σύγκλισης», που η κυβέρνηση πρότεινε στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και η τελευταία πρόσφατα ενέκρινε. Ενα πρόγραμμα, που περιλαμβάνει τις βασικές κατευθύνσεις της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, για την περίοδο 2000 - 2003 και στηρίζεται στη συνέχιση της σκληρής εισοδηματικής πολιτικής, στο ξεθεμελίωμα των συστημάτων ασφάλισης και δημόσιας υγείας, στην ολοκλήρωση της απορύθμισης και της «ελαστικοποίησης» των εργασιακών σχέσεων και το αποτέλειωμα της δημόσιας περιουσίας και επιχειρήσεων.

Κανένα λόγο, επομένως, δεν έχουν όσοι είναι δυσαρεστημένοι, από τη σημερινή κατάσταση, να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουν το παραμικρό συμφέρον, να του δώσουν τη δύναμη, να συνεχίσει και να εντείνει παραπέρα την ίδια, με τη σημερινή, αντιλαϊκή πολιτική. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για τη ΝΔ. Αλλωστε, όλοι έχουν καταλάβει σήμερα ότι η πολιτική της τελευταίας δεν έχει καμιά ουσιαστική διαφορά, απ' αυτήν της κυβέρνησης. Οι μόνες διαφοροποιήσεις της βρίσκονται, είτε σε προτάσεις, για πιο γρήγορη υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων, είτε σε υποκριτικές κινήσεις εντυπωσιοθηρίας, όπως τα όσα λέει περί διαφάνειας, διαπλεκομένων, κλπ.

***

Αυτά λέει η πραγματικότητα, αλλά και η απλή λογική. Και δεν ανατρέπονται από τις ψεύτικες κινδυνολογίες και τα προσχηματικά, τεχνητά διλήμματα, περί «κινδύνου ενδεχόμενης ακυβερνησίας» ή απώλειας των «κατακτήσεων της ένταξης στην ΟΝΕ».

Η ψήφος, όμως, όπως όλοι ξέρουν, δεν έχει μόνο τη δύναμη της καταδίκης. Πριν απ' όλα, έχει θετικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. Είναι δύναμη ενίσχυσης και προοπτικής. Η αποδοκιμασία των δυο «μονομάχων» δεν εξασφαλίζει, αυτόματα και από μόνη της, την αποτελεσματικότερη ενίσχυση της αντίστασης, δε διασφαλίζει τη δημιουργία των καλύτερων δυνατών προϋποθέσεων, για ανάλογες μετεκλογικές εξελίξεις, ούτε, βέβαια, δημιουργεί δυνατότητες, για μια άλλη, ριζικά διαφορετική πορεία της χώρας. Οι ανάλογες εμπειρίες δε λείπουν από τους εργαζόμενους της χώρας μας. Τόσο από τις «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις, που υπάρχουν σήμερα σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, όσο και από το πρόσφατο ελληνικό παρελθόν. Η καταδίκη της ΝΔ, το 1981, δεν έφερε την αλλαγή. Δεν έκανε το λαό αφέντη στον τόπο του. Η ολιγαρχία του πλούτου έκανε και κάνει κουμάντο και η Ελλάδα έγινε ακόμη περισσότερο ξέφραγο αμπέλι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

***

Οι ηγεσίες του ΣΥΝ και του ΔΗΚΚΙ ακολουθούν διαφορετικό δρόμο. Κάνουν κριτική στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, περιορίζοντάς τη συνήθως στις μορφές και τους τρόπους διαχείρισης. Προτείνουν, γενικά και αόριστα, τη συνεργασία των προοδευτικών ή των αντι-νεοφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων και, ταυτόχρονα, ερωτοτροπούν με τα «κεντροαριστερά» σενάρια, αποκαλύπτοντας τα περιορισμένα όρια των προτάσεών τους. Αποφεύγουν να σταθούν στις ρίζες των προβλημάτων και, κυρίως, στη φιλομονοπωλιακή συγκρότηση και κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ΟΝΕ, όπως και στο ρόλο των μονοπωλίων και της ολιγαρχίας, φανερώνοντας πως δε θέλουν να τα βάλουν μαζί τους. Ουσιαστικά, η πολιτική τους πρόταση πατάει σε δυο βάρκες, που - δυστυχώς, για τα δυο αυτά κόμματα - οι ρότες τους βρίσκονται σε αντίθετες κατευθύνσεις. Γεγονός, που αποδείχνει τον ουτοπικό χαρακτήρα της πολιτικής τους, από τη μια, αλλά και τον επικίνδυνο για τους εργαζόμενους ρόλο της, αφού καλλιεργεί αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Αλλωστε, τα τελευταία «ανοίγματα» του Δ. Τσοβόλα, για ενδεχόμενη μετεκλογική συνεργασία του ΔΗΚΚΙ με το ΠΑΣΟΚ, οι υπαρκτές, ανάλογες σκέψεις και τάσεις στην ηγεσία του ΣΥΝ, όπως και τα συνεχώς ανατροφοδοτούμενα «κεντροαριστερά» σενάρια, αποτελούν μια ακόμη, αδιαμφισβήτητη γι' αυτό απόδειξη.

Αυτά φανερώνει η πραγματικότητα και δικαιώνει τις θέσεις και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Βέβαια, βαδίζοντας προς τις εκλογές, πολλά ακόμη θα ειπωθούν και τα περισσότερα απ' αυτά θα στοχεύουν στο καμουφλάρισμα και την απόκρυψή της. Στην καλλιέργεια συγχύσεων και αυταπατών στους εργαζόμενους. Είναι και στο δικό μας χέρι, όμως, εάν και πόσο θα περάσουν.

«ΣΦΥΡΙΖ' η φάμπρικα μόλις χαράξει / οι εργάτες τρέχουν για τη δουλιά / Για να δουλέψουνε όλη τη μέρα / γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά». Οι «Φάμπρικες» του Βασίλη Τσιτσάνη, τραγούδι με ιδιαίτερη κοινωνική βαρύτητα, γεννήθηκε μέσα στο σκληρό πολιτικό κλίμα της μετεμφυλιακής περιόδου (1950). Λίγο πριν, το Φλεβάρη του 1949, είχε δολοφονηθεί στην Ασφάλεια Αθηνών ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, Μήτσος Παπαρήγας. Είναι ένα από τα εκατοντάδες τραγούδια, που περιλαμβάνονται, μαζί με πληθώρα πληροφοριών, στην έκδοση του Αρχείου Ιστορίας Συνδικάτων (ΑΡ.ΙΣΤΟ.Σ) της ΓΣΕΕ, με τίτλο «Γεια σου περήφανη και αθάνατη εργατιά». Μια διαδρομή στο κοινωνικό εργατικό τραγούδι, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το 1832, μέχρι και τις μέρες μας, με τη συμβολή του ερευνητή του ελληνικού τραγουδιού Παναγιώτη Κουνάδη (σελίδες 18-19)

ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ χτίζονται για να ενώνουν. Οχθες, ανθρώπους, λαούς, πολιτισμούς. Χτίζονται για να βοηθούν τη ζωή να βρίσκει το δρόμο της. Πέρα από τα εμπόδια. Πάνω από τα ποτάμια. Επειδή, από μόνες τους είναι «ζωή», δε θα μπορούσαν να γλιτώσουν από τους φονιάδες του ΝΑΤΟ. Οι βομβαρδισμοί τους αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο στο δράμα «Γιουγκοσλαβία», που βιώσαμε πριν περίπου ένα χρόνο. Η καταστροφή τους έδωσε καίριο πλήγμα στην υποδομή της χώρας. Διέκοψε συγκοινωνίες, επικοινωνίες και μεταφορές αγαθών. Ο «Ρ» ολοκληρώνει σήμερα την παρουσίαση της «Λευκής Βίβλου» της Γιουγκοσλαβίας. Ενός δίτομου έργου, που συνέταξαν οι γιουγκοσλαβικές αρχές και περιέχει όλα τα εγκλήματα, που διέπραξαν οι ΝΑΤΟικοί, βομβαρδίζοντας τη γειτονική χώρα. Τα συγκλονιστικά στοιχεία της «Βίβλου», όπως και άλλα που έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τον πραγματικό, απάνθρωπο και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της περσινής επέμβασης (σελίδες 24-25)

ΤΑ «ΤΟΠΙΚΑ Σύμφωνα Απασχόλησης» ή... Τοπικά Σύμφωνα Ανεργίας για τους εργαζόμενους, δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ακόμη μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που υιοθέτησε η κυβέρνηση στα πλαίσια διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, αφαίρεσης δικαιωμάτων και μοιράσματος της ανεργίας προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Το σχέδιο για την εφαρμογή των ΤΣΑ επισήμως ανακοινώθηκε στις 18 Φλεβάρη 1997. Αυτοί που ήταν, φυσικά, από την αρχή ένθερμοι υποστηριχτές των ΤΣΑ ήταν οι εργοδότες και οι κυβερνητικοί δήμαρχοι και νομάρχες. Οι πρώτοι γιατί τους δίνεται η δυνατότητα να έχουν «φθηνούς» εργαζόμενους ή επιπλέον επιδοτήσεις για τις δουλιές τους, ενώ οι τοπικοί άρχοντες αποβλέποντας στα πακέτα των χρημάτων, αλλά και των υπηρεσιών, που δήθεν θα προσφέρουν με αντικαταβολή (σελίδες 36-37)

ΕΦΥΓΑΝ κυνηγημένοι από τον τόπο τους, την Ελλάδα. Αυτοί που, νέοι, έδωσαν αίμα και θυσίες για την απελευθέρωση της χώρας από τη φασιστική πανούκλα. Αυτοί οι αγωνιστές και τα παιδιά τους βρέθηκαν στην αναγκαστική προσφυγιά, στις φιλόξενες σοσιαλιστικές χώρες για δεκαετίες, θύματα της μισαλλοδοξίας των μετεμφυλιοπολεμικών κυβερνήσεων. Και όταν ήρθε ο καιρός, μετά τη μεταπολίτευση, σταδιακά πολλοί επανήλθαν στην πατρίδα που αγάπησαν και για την οποία πολέμησαν. Ομως, μέχρι σήμερα, όσοι επέστρεψαν εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας με μειωμένα δικαιώματα. Ενώ, σε πολλούς ακόμα πολιτικούς πρόσφυγες, οι ελληνικές κυβερνήσεις στερούν και το δικαίωμα της επιστροφής! Κι αυτό, δέκα ολόκληρα χρόνια, αφ' ότου ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα, το 1989, ο νόμος για την εξάλειψη των συνεπειών του Εμφυλίου (σελίδα 39)

ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, κινητοποιήσεις, επίπονες συζητήσεις και έντονο το αίσθημα της επιφυλακτικότητας και της αμφιβολίας, υποδέχτηκε ο εργατικός κόσμος της Γαλλίας την ψήφιση του δεύτερου εργατικού νομοσχεδίου, που εισάγει, πλέον και επισήμως, την 35ωρη εβδομαδιαία εργασία σε όλες τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, αρχής γενομένης από το 2000, τουλάχιστον όσον αφορά στις επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 20 εργαζόμενους. Ο διάλογος για το 35ωρο, που ήδη εδώ και χρόνια βρίσκεται στο προσκήνιο τόσο των εργασιακών διεκδικήσεων όσο και των συζητήσεων με την εργοδοσία, αντί να λαμβάνει αίσιο τέλος, όπως κανείς θα ανέμενε μετά και από τη νομοθετική θεσμοθέτησή του, μάλλον προκαλεί έναν νέο κύκλο ιδιαίτερα έντονων συζητήσεων και αντιπαραθέσεων (σελίδες 42-43)