«ΣΦΥΡΙΖ' η φάμπρικα μόλις χαράξει / οι εργάτες τρέχουν για τη δουλιά / Για να δουλέψουνε όλη τη μέρα / γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά». Οι «Φάμπρικες» του Βασίλη Τσιτσάνη, τραγούδι με ιδιαίτερη κοινωνική βαρύτητα, γεννήθηκε μέσα στο σκληρό πολιτικό κλίμα της μετεμφυλιακής περιόδου (1950). Λίγο πριν, το Φλεβάρη του 1949, είχε δολοφονηθεί στην Ασφάλεια Αθηνών ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, Μήτσος Παπαρήγας. Είναι ένα από τα εκατοντάδες τραγούδια, που περιλαμβάνονται, μαζί με πληθώρα πληροφοριών, στην έκδοση του Αρχείου Ιστορίας Συνδικάτων (ΑΡ.ΙΣΤΟ.Σ) της ΓΣΕΕ, με τίτλο «Γεια σου περήφανη και αθάνατη εργατιά». Μια διαδρομή στο κοινωνικό εργατικό τραγούδι, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το 1832, μέχρι και τις μέρες μας, με τη συμβολή του ερευνητή του ελληνικού τραγουδιού Παναγιώτη Κουνάδη (σελίδες 18-19)

ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ χτίζονται για να ενώνουν. Οχθες, ανθρώπους, λαούς, πολιτισμούς. Χτίζονται για να βοηθούν τη ζωή να βρίσκει το δρόμο της. Πέρα από τα εμπόδια. Πάνω από τα ποτάμια. Επειδή, από μόνες τους είναι «ζωή», δε θα μπορούσαν να γλιτώσουν από τους φονιάδες του ΝΑΤΟ. Οι βομβαρδισμοί τους αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο στο δράμα «Γιουγκοσλαβία», που βιώσαμε πριν περίπου ένα χρόνο. Η καταστροφή τους έδωσε καίριο πλήγμα στην υποδομή της χώρας. Διέκοψε συγκοινωνίες, επικοινωνίες και μεταφορές αγαθών. Ο «Ρ» ολοκληρώνει σήμερα την παρουσίαση της «Λευκής Βίβλου» της Γιουγκοσλαβίας. Ενός δίτομου έργου, που συνέταξαν οι γιουγκοσλαβικές αρχές και περιέχει όλα τα εγκλήματα, που διέπραξαν οι ΝΑΤΟικοί, βομβαρδίζοντας τη γειτονική χώρα. Τα συγκλονιστικά στοιχεία της «Βίβλου», όπως και άλλα που έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τον πραγματικό, απάνθρωπο και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της περσινής επέμβασης (σελίδες 24-25)

ΤΑ «ΤΟΠΙΚΑ Σύμφωνα Απασχόλησης» ή... Τοπικά Σύμφωνα Ανεργίας για τους εργαζόμενους, δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ακόμη μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που υιοθέτησε η κυβέρνηση στα πλαίσια διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, αφαίρεσης δικαιωμάτων και μοιράσματος της ανεργίας προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Το σχέδιο για την εφαρμογή των ΤΣΑ επισήμως ανακοινώθηκε στις 18 Φλεβάρη 1997. Αυτοί που ήταν, φυσικά, από την αρχή ένθερμοι υποστηριχτές των ΤΣΑ ήταν οι εργοδότες και οι κυβερνητικοί δήμαρχοι και νομάρχες. Οι πρώτοι γιατί τους δίνεται η δυνατότητα να έχουν «φθηνούς» εργαζόμενους ή επιπλέον επιδοτήσεις για τις δουλιές τους, ενώ οι τοπικοί άρχοντες αποβλέποντας στα πακέτα των χρημάτων, αλλά και των υπηρεσιών, που δήθεν θα προσφέρουν με αντικαταβολή (σελίδες 36-37)

ΕΦΥΓΑΝ κυνηγημένοι από τον τόπο τους, την Ελλάδα. Αυτοί που, νέοι, έδωσαν αίμα και θυσίες για την απελευθέρωση της χώρας από τη φασιστική πανούκλα. Αυτοί οι αγωνιστές και τα παιδιά τους βρέθηκαν στην αναγκαστική προσφυγιά, στις φιλόξενες σοσιαλιστικές χώρες για δεκαετίες, θύματα της μισαλλοδοξίας των μετεμφυλιοπολεμικών κυβερνήσεων. Και όταν ήρθε ο καιρός, μετά τη μεταπολίτευση, σταδιακά πολλοί επανήλθαν στην πατρίδα που αγάπησαν και για την οποία πολέμησαν. Ομως, μέχρι σήμερα, όσοι επέστρεψαν εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας με μειωμένα δικαιώματα. Ενώ, σε πολλούς ακόμα πολιτικούς πρόσφυγες, οι ελληνικές κυβερνήσεις στερούν και το δικαίωμα της επιστροφής! Κι αυτό, δέκα ολόκληρα χρόνια, αφ' ότου ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα, το 1989, ο νόμος για την εξάλειψη των συνεπειών του Εμφυλίου (σελίδα 39)

ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, κινητοποιήσεις, επίπονες συζητήσεις και έντονο το αίσθημα της επιφυλακτικότητας και της αμφιβολίας, υποδέχτηκε ο εργατικός κόσμος της Γαλλίας την ψήφιση του δεύτερου εργατικού νομοσχεδίου, που εισάγει, πλέον και επισήμως, την 35ωρη εβδομαδιαία εργασία σε όλες τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, αρχής γενομένης από το 2000, τουλάχιστον όσον αφορά στις επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 20 εργαζόμενους. Ο διάλογος για το 35ωρο, που ήδη εδώ και χρόνια βρίσκεται στο προσκήνιο τόσο των εργασιακών διεκδικήσεων όσο και των συζητήσεων με την εργοδοσία, αντί να λαμβάνει αίσιο τέλος, όπως κανείς θα ανέμενε μετά και από τη νομοθετική θεσμοθέτησή του, μάλλον προκαλεί έναν νέο κύκλο ιδιαίτερα έντονων συζητήσεων και αντιπαραθέσεων (σελίδες 42-43)