Του λόγου τα αληθές, ότι τόσο η διόγκωση όσο και η συρρίκνωση του κράτους, υπηρετούν το ίδιο καλά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και βλάπτουν επικίνδυνα τα συμφέροντα των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, επιβεβαιώνεται και από τις γαλαζοπράσινες πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια. Μια σύντομη αναδρομή σ' αυτές τις πολιτικές, τεκμηριώνει και πείθει και τον πιο αδαή πως - τόσο με τις πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στο «μεγαλύτερο κράτος» (με κρατικοποιήσεις ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων που εφαρμόστηκαν μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '80) όσο και με τις πολιτικές που οδήγησαν στο «μικρότερο κράτος» (με ιδιωτικοποιήσεις ή μετοχοποιήσεις των μεγαλύτερων κρατικών επιχειρήσεων και άλλες μορφές) - τα «σπασμένα» τα πλήρωναν πάντα οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλιάς.

Ιδού και τα τεκμήρια, σε παραδείγματα:

Παράδειγμα 1ο. Ενα από τα πρώτα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση της ΝΔ - όταν ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής παρέλαβε το 1974 από τη χούντα των συνταγματαρχών - ήταν η κρατικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων, όπως της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (του Ωνάση), των επιχειρήσεων του ομίλου Ανδρεάδη (Διυλιστήρια Ασπροπύργου, Εμπορική, Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι κλπ). Αν και η κυβέρνηση της ΝΔ κατηγορήθηκε από ορισμένους για «σοσιαλμανία», στην ουσία, η απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, ήταν μια συνειδητή ταξική πολιτική επιλογή για «μεγαλύτερο κράτος».

Παράδειγμα 2ο. Τον Οκτώβρη του 1981, η ΝΔ έχασε τις εκλογές και στην κυβέρνηση ήρθε το ΠΑΣΟΚ με κεντρικό σύνθημα την «Αλλαγή» και τη στήριξη των λαϊκών συμφερόντων, σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου. Ανεξάρτητα όμως από τα παχιά λόγια, στην πράξη και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε στη διόγκωση του κράτους, με τα ίδια κριτήρια που είχαν εφαρμοστεί από τη φιλελεύθερη παράταξη της ΝΔ. Από αυτή την άποψη, ταξική επιλογή αποτελούσε και η απόφαση του «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου, να προχωρήσει (στην 4ετία 1981-1985) στις «κοινωνικοποιήσεις» των προβληματικών και υπερχρεωμένων επιχειρήσεων.

Παράδειγμα 3ο. Στα τελευταία 30 χρόνια, οι κυβερνώντες διέθεσαν αστρονομικά ποσά από τα ταμεία του κράτους για την ίδρυση νέων ή επέκταση παλιών επιχειρήσεων (κρατικών - ημικρατικών - συνεταιριστικών - ιδιωτικών), την εξυγίανση των λεγόμενων «προβληματικών» και «υπερχρεωμένων» επιχειρήσεων, τη δημιουργία και βελτίωση υποδομών κλπ, εν γνώσει τους ότι έτσι κάνουν το κράτος ακόμη μεγαλύτερο.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άρχισε να βάζει τα θεμέλια, για τη «συρρίκνωση του κράτους». Ετσι, μετά τις εκλογές του 1985 - που το ΠΑΣΟΚ τις κέρδισε με το σύνθημα «...για ακόμη καλύτερες μέρες» - τέθηκαν σε εφαρμογή μέτρα και πολιτικές, που είχαν ήδη εφαρμοστεί τα προηγούμενα χρόνια ή βρίσκονταν στη διαδικασία υλοποίησης στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία κλπ) από τις κυβερνήσεις Ρίγκαν - Θάτσερ και άκουγαν στο όνομα «ρεγκανόμικς». Στα πλαίσια αυτά, ψηφίστηκαν ορισμένες ρυθμίσεις για την «αποδημοσιοποίηση» των ΔΕΚΟ, ενώ αποκλειόταν ρητά και κατηγορηματικά - τόσο από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ όσο και την τότε αξιωματική αντιπολίτευση (ΝΔ) - η πώληση των «κερδοφόρων και στρατηγικής σημασίας ΔΕΚΟ», όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, τα κρατικά διυλιστήρια, οι πολεμικές βιομηχανίες, η ΕΥΔΑΠ κλπ.

Η αποφασιστική στροφή, στην κατεύθυνση συρρίκνωσης του κράτους, έγινε στις αρχές της δεκαετίας του '90 από την κυβέρνηση της ΝΔ, με την πώληση της «ΑΓΕΤ Ηρακλής» (η οποία αφού την «εξυγίανε» το κράτος, αναλαμβάνοντας όλα τα χρέη της και δαπανώντας σημαντικό ποσά για τον εκσυγχρονισμό της είχε γίνει κερδοφόρα), ενώ ακολούθησε η ανεπιτυχής απόπειρα ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ. Με την πώληση της ΑΓΕΤ στους Ιταλούς («Καλτσεστρούτζι»), το ΠΑΣΟΚ έδινε όρκους πίστης πως με την επάνοδό του στην κυβερνητική εξουσία, θα ακυρώσει τη σύμβαση πώλησης της ΑΓΕΤ και η τσιμεντοβιομηχανία θα ξαναπεράσει στο Δημόσιο.

Ομως με την επάνοδό του στην κυβερνητική εξουσία, το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν ακύρωσε τη συμφωνία για την ιδιωτικοποίηση της ΑΓΕΤ, αλλά προχώρησε αποφασιστικά, στην εφαρμογή μέτρων και πολιτικών, με στόχο την επιβολή ενός μικρότερου και αποτελεσματικότερου κράτους. Στα πλαίσια αυτά, εντάχθηκαν όλα τα μέτρα και οι πολιτικές («αποκρατικοποιήσεις», εισοδηματικές, φορολογικές κλπ) που εφαρμόστηκαν από τον Οκτώβρη του 1993 μέχρι και το Μάρτη του 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές και πέρασε αυτό στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ετσι, στα τελευταία 10 χρόνια, διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, η πλειοψηφία των ΔΕΚΟ (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ και μια σειρά άλλες κρατικές επιχειρήσεις και τράπεζες ή υπηρεσίες) πέρασαν κάτω από τον πλήρη ή μερικό έλεγχο του ιδιωτικού κεφαλαίου, αντί... πινακίου φακής. Παράλληλα, η προσήλωση στις πολιτικές του «λιγότερου κράτους», εμπλουτίστηκε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με την παραχώρηση μεγάλων έργων (Αεροδρόμιο Σπάτων, γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, Αττική Οδός κλπ) στη ληστρική εκμετάλλευση του μεγάλου κεφαλαίου για δεκάδες χρόνια.

Οπως ήταν αναμενόμενο, η κυβέρνηση της ΝΔ - που ανέλαβε το Μάρτη του 2004 - προχωρά με μεγαλύτερη τόλμη και αποφασιστικότητα στην επιβολή του «λιγότερου κράτους», ανεξαρτήτως αν από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Γ. Αλογοσκούφης (ο σημερινός υπουργός Οικονομίας) κατηγορούσε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι... «πουλάει τα ασημικά»! Πρόσφατο δείγμα γραφής η συμφωνία που υπογράφτηκε ανάμεσα στη διοίκηση του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών με τη «γαλαζοπράσινη» συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΜΕ-ΟΤΕ και ανακοινώθηκε την ημέρα που γινόταν η ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, με τη φιλοδοξία της κυβέρνησης να αποτελέσει πιλότο για τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ και όχι μόνο...

Ακολούθησε η δημοσιοποίηση του νομοσχεδίου για τις «Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» (ΣΔΙΤ), με την οποία παρέχεται η δυνατότητα ληστρικής εκμετάλλευσης στο ιδιωτικό κεφάλαιο υποδομών, υπηρεσιών και δραστηριοτήτων, που μέχρι σήμερα ασκούνται από το κράτος, όπως νοσοκομεία, πανεπιστήμια κλπ. Πρόκειται για νέα μορφή συνεργασίας του κράτους με τα μονοπώλια και γενικότερα το μεγάλο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Στην ουσία, αποτελεί σύγχρονη μορφή κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης, αφού του παρέχει στο μεγάλο κεφάλαιο νέες μορφές και δυνατότητες εντατικοποίησης του βαθμού εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας και εν γένει των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Η συνέχεια, αναμένεται στις επόμενες μέρες, τόσο με την ιδιωτικοποίηση της «Ολυμπιακής» όσο και με τις ρυθμίσεις για την Εμπορική και Αγροτική Τράπεζα, με τις οποίες θα επιχειρηθεί να προωθηθούν - παράλληλα με την ιδιωτικοποίησή τους - και νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Εννοείται πως τόσο το κόστος εξαγοράς όσο και τη δαπάνη «κοινωνικοποίησης» των χρεών και άλλων δανείων των προβληματικών ή υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, που πληρώθηκαν από τα ταμεία του κράτους, τα φορτώθηκαν οι πλάτες του λαού. Είτε με την αύξηση των φόρων, είτε με την εφαρμογή εισοδηματικών πολιτικών λιτότητας, είτε με την περικοπή των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, είτε με συνδυασμό αντιλαϊκών μέτρων.

Από τη Μεταπολίτευση του 1974 μέχρι και το 1987, το κράτος μεγάλωνε, με τους κυβερνώντες να εξαγοράζουν χρεοκοπημένες ιδιωτικές επιχειρήσεις, πληρώνοντας στα αφεντικά τους το... γάιδαρο σε τιμή αλόγου. Και στις τρεις περιπτώσεις διόγκωσης του κράτους, τον τελικό λογαριασμό τον πλήρωσαν οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, ενώ τα οφέλη τα καρπώθηκαν αποκλειστικά οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μονοπώλια. Το τίμημα για την εξαγορά (κρατικοποίηση ή κοινωνικοποίηση ή μετοχοποίηση) των επιχειρήσεων από τα «παλιά τζάκια» (Ωνάσης, Ανδρεάδης, Τσάτσος, Σκαλιστήρης, Μποδοσάκης, Νιάρχος κλπ), όσο και τη στήριξη στα «νέα τζάκια» (Κοσκωτάς, Λαναράς κλπ), καθώς και την ανάπτυξη κρατικών επιχειρήσεων, τη δημιουργία νέων υποδομών (οδικοί άξονες, αεροδρόμια, λιμάνια κλπ), το πλήρωσαν οι Ελληνες φορολογούμενοι. Δηλαδή οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα που κλήθηκαν να πληρώσουν το λογαριασμό από την εξαγορά των ιδιωτικών επιχειρήσεων, των θαλασσοδανείων (κοινωνικοποίηση χρεών), αλλά και τις κάθε είδους δαπάνες του Δημοσίου για τη χρηματοδότηση και επιχορήγηση επιχειρήσεων και υποδομών.

Το ίδιο συμβαίνει όμως και με τις πολιτικές του «λιγότερου κράτους», που άρχισαν να εφαρμόζονται από τα μέσα της δεκαετίας του '80 μέχρι σήμερα, σε γαλαζοπράσινη εκδοχή. Το «μεγάλο φαγοπότι», που στήθηκε γύρω από την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων - αποκρατικοποιήσεων (οι κυβερνώντες υπηρετώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ιδιωτικοποίησαν τις κερδοφόρες και στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις και άλλα φιλέτα του Δημοσίου προκειμένου να διευκολύνουν τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και το μεγάλωμα των μονοπωλιακών ομίλων), αποκάλυψε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπηρετούν την ίδια πολιτική.

Στην πράξη αποδείχτηκε ότι είτε με μικρότερο είτε με μεγαλύτερο κράτος, το προβλήματα του λαού και της χώρας οξύνονται.

Αδιάψευστος μάρτυρας, παρά και την εγκληματική πολιτική εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, τα στοιχεία που φανερώνουν πως:

• τα χρέη του Δημοσίου και των νοικοκυριών διογκώνονται (τα πρώτα ξεπέρασαν τα 200 δισ. ευρώ και τα δεύτερα άγγιξαν τα 125 δισ. ευρώ),
• η ανεργία και η ακρίβεια, καλπάζουν ανεξέλεγκτα, ελέω «ελεύθερης αγοράς»,
• η φτώχεια και η εξαθλίωση αγκαλιάζουν όλο και ευρύτερα στρώματα,
• τα προβλήματα της «καθημερινότητας του πολίτη» οξύνονται.

Το γεγονός, πως ο μόνος δείκτης που ευημερεί, είναι τα κέρδη και υπερκέρδη, που μοιράζονται μεταξύ τους τα μονοπώλια και οι κάθε είδους υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, δείχνει και τη διέξοδο. Οτι, δηλαδή, οι καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δε θα έρθουν με κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις, που οδηγούν στο «λιγότερο» ή «περισσότερο» κράτος, όπως διατείνονται οι μονομάχοι του δικομματισμού, που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζομένους - π.χ. με προτάσεις μομφής σαν κι αυτή που κατάθεσε το ΠΑΣΟΚ την περασμένη Τετάρτη και την ανταλλαγή άσφαιρων πυρών ανάμεσα στους μονομάχους του δικομματισμού. Η διέξοδος βρίσκεται στο να γίνουν όλες αυτές οι μεγάλες επιχειρήσεις και όμιλοι, λαϊκή περιουσία, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ. Που σημαίνει, απεγκλωβισμός του λαού από την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ανάπτυξη του αγώνα με τη συσπείρωση ολοένα περισσότερων λαϊκών δυνάμεων στο δικό τους μέτωπο πάλης, για την ανατροπή των συγκεκριμένων πολιτικών διαχείρισης της φτώχειας και της μιζέριας, την οποία υπηρετούν πιστά και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, επικαλούμενοι συχνά τη θεωρία τού «υπάρχουν και χειρότερα».