Εννοείται πως τόσο το κόστος εξαγοράς όσο και τη δαπάνη «κοινωνικοποίησης» των χρεών και άλλων δανείων των προβληματικών ή υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, που πληρώθηκαν από τα ταμεία του κράτους, τα φορτώθηκαν οι πλάτες του λαού. Είτε με την αύξηση των φόρων, είτε με την εφαρμογή εισοδηματικών πολιτικών λιτότητας, είτε με την περικοπή των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, είτε με συνδυασμό αντιλαϊκών μέτρων.

Από τη Μεταπολίτευση του 1974 μέχρι και το 1987, το κράτος μεγάλωνε, με τους κυβερνώντες να εξαγοράζουν χρεοκοπημένες ιδιωτικές επιχειρήσεις, πληρώνοντας στα αφεντικά τους το... γάιδαρο σε τιμή αλόγου. Και στις τρεις περιπτώσεις διόγκωσης του κράτους, τον τελικό λογαριασμό τον πλήρωσαν οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, ενώ τα οφέλη τα καρπώθηκαν αποκλειστικά οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μονοπώλια. Το τίμημα για την εξαγορά (κρατικοποίηση ή κοινωνικοποίηση ή μετοχοποίηση) των επιχειρήσεων από τα «παλιά τζάκια» (Ωνάσης, Ανδρεάδης, Τσάτσος, Σκαλιστήρης, Μποδοσάκης, Νιάρχος κλπ), όσο και τη στήριξη στα «νέα τζάκια» (Κοσκωτάς, Λαναράς κλπ), καθώς και την ανάπτυξη κρατικών επιχειρήσεων, τη δημιουργία νέων υποδομών (οδικοί άξονες, αεροδρόμια, λιμάνια κλπ), το πλήρωσαν οι Ελληνες φορολογούμενοι. Δηλαδή οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα που κλήθηκαν να πληρώσουν το λογαριασμό από την εξαγορά των ιδιωτικών επιχειρήσεων, των θαλασσοδανείων (κοινωνικοποίηση χρεών), αλλά και τις κάθε είδους δαπάνες του Δημοσίου για τη χρηματοδότηση και επιχορήγηση επιχειρήσεων και υποδομών.

Το ίδιο συμβαίνει όμως και με τις πολιτικές του «λιγότερου κράτους», που άρχισαν να εφαρμόζονται από τα μέσα της δεκαετίας του '80 μέχρι σήμερα, σε γαλαζοπράσινη εκδοχή. Το «μεγάλο φαγοπότι», που στήθηκε γύρω από την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων - αποκρατικοποιήσεων (οι κυβερνώντες υπηρετώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ιδιωτικοποίησαν τις κερδοφόρες και στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις και άλλα φιλέτα του Δημοσίου προκειμένου να διευκολύνουν τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και το μεγάλωμα των μονοπωλιακών ομίλων), αποκάλυψε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπηρετούν την ίδια πολιτική.

Στην πράξη αποδείχτηκε ότι είτε με μικρότερο είτε με μεγαλύτερο κράτος, το προβλήματα του λαού και της χώρας οξύνονται.

Αδιάψευστος μάρτυρας, παρά και την εγκληματική πολιτική εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, τα στοιχεία που φανερώνουν πως:

• τα χρέη του Δημοσίου και των νοικοκυριών διογκώνονται (τα πρώτα ξεπέρασαν τα 200 δισ. ευρώ και τα δεύτερα άγγιξαν τα 125 δισ. ευρώ),
• η ανεργία και η ακρίβεια, καλπάζουν ανεξέλεγκτα, ελέω «ελεύθερης αγοράς»,
• η φτώχεια και η εξαθλίωση αγκαλιάζουν όλο και ευρύτερα στρώματα,
• τα προβλήματα της «καθημερινότητας του πολίτη» οξύνονται.

Το γεγονός, πως ο μόνος δείκτης που ευημερεί, είναι τα κέρδη και υπερκέρδη, που μοιράζονται μεταξύ τους τα μονοπώλια και οι κάθε είδους υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, δείχνει και τη διέξοδο. Οτι, δηλαδή, οι καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δε θα έρθουν με κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις, που οδηγούν στο «λιγότερο» ή «περισσότερο» κράτος, όπως διατείνονται οι μονομάχοι του δικομματισμού, που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζομένους - π.χ. με προτάσεις μομφής σαν κι αυτή που κατάθεσε το ΠΑΣΟΚ την περασμένη Τετάρτη και την ανταλλαγή άσφαιρων πυρών ανάμεσα στους μονομάχους του δικομματισμού. Η διέξοδος βρίσκεται στο να γίνουν όλες αυτές οι μεγάλες επιχειρήσεις και όμιλοι, λαϊκή περιουσία, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ. Που σημαίνει, απεγκλωβισμός του λαού από την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ανάπτυξη του αγώνα με τη συσπείρωση ολοένα περισσότερων λαϊκών δυνάμεων στο δικό τους μέτωπο πάλης, για την ανατροπή των συγκεκριμένων πολιτικών διαχείρισης της φτώχειας και της μιζέριας, την οποία υπηρετούν πιστά και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, επικαλούμενοι συχνά τη θεωρία τού «υπάρχουν και χειρότερα».