ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 3 Ιούλη 2005
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Θέλουν το κράτος πιο ικανό για την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής

Η παρέμβαση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για τη δημόσια διοίκηση

«Και τα δύο κόμματα επιζητούν να γίνει ένα κράτος πιο επιτελικό στην ανάπτυξη και υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, πιο ικανό στην καταστολή, ένα κράτος το οποίο θα ανταποκρίνεται στην υλοποίηση των "τρομονόμων", των σύγχρονων μέσων καταστολής. Ενα κράτος που θα τα βγάζει πέρα με τους ανταγωνισμούς των επιχειρηματικών ομίλων, που πολλές φορές ξεφεύγουν από κάποια επιτρεπτά όρια και βάζουν, ενδεχομένως, σε κάποιο κίνδυνο το σύστημα των επιχειρηματιών. Ενα κράτος πιο ικανό να προωθεί την πολιτική του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τις ελληνοαμερικανικές συμφωνίες. Ενα κράτος πιο ικανό να επιβάλλει στο λαό τη σιωπή, προκειμένου να ανεχθεί αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική».

Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στη Βουλή την περασμένη Τρίτη, στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για τα προβλήματα της δημόσιας διοίκησης. Ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα ολόκληρη την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Αλλαγές για την καλύτερη εξυπηρέτηση των επιχειρηματιών

«Το θέμα της σημερινής, προ ημερησίας διατάξεως, συζήτησης με κέντρισε πριν λίγες μέρες να ρίξω μια ματιά - δεν μπορώ να πω ότι μελέτησα - στα πολυσέλιδα προγράμματα και θέσεις, τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και του ΠΑΣΟΚ, για τα θέματα της δημόσιας διοίκησης, του κράτους, κλπ. Απ' αυτά τα πολυσέλιδα κείμενα κατάλαβα ότι και τα δύο κόμματα - και θα έλεγα με ειλικρίνεια - θέλουν να επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στο κράτος, στην κρατική μηχανή, εμείς τη λέμε κρεατομηχανή σε βάρος του λαού. Αυτές τις αλλαγές από την πλευρά τους τις λένε εκσυγχρονισμούς. Ας τους πούμε και έτσι, γιατί το ελληνικό κράτος έχει ορισμένες καθυστερήσεις σε σχέση με τα αντίστοιχα κράτη των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.


Eurokinissi

Κατά τη δική μας γνώμη, και τα δύο κόμματα επιζητούν να γίνει ένα κράτος πιο επιτελικό στην ανάπτυξη και υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, πιο ικανό στην καταστολή - σήμερα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθούν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων - ένα κράτος το οποίο θα ανταποκρίνεται στην υλοποίηση των "τρομονόμων", των σύγχρονων μέσων καταστολής. Ενα κράτος που θα τα βγάζει πέρα με τους ανταγωνισμούς των επιχειρηματικών ομίλων, που πολλές φορές ξεφεύγουν από κάποια επιτρεπτά όρια και βάζουν, ενδεχομένως, σε κάποιο κίνδυνο το σύστημα των επιχειρηματιών. Ενα κράτος πιο ικανό να προωθεί την πολιτική του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τις ελληνοαμερικανικές συμφωνίες. Ενα κράτος πιο ικανό να επιβάλλει στο λαό τη σιωπή, προκειμένου να ανεχθεί αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική.

Η εναλλαγή των κυβερνήσεων δημιουργεί ορισμένα προβλήματα, καθώς φέρνει και αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό και υπάρχει ένας προβληματισμός και στα δύο κόμματα. Ανάλογος προβληματισμός υπάρχει και στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Δυτική Ευρώπη: Οι αλλαγές του πολιτικού προσωπικού του κράτους να μην επιφέρουν τέτοιες και τόσες αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό που να διακόπτουν τη συνέχεια σε μία πολιτική, αντιλαϊκή τη λέμε εμείς.

Το θέμα είναι ότι ακόμα τα δύο κόμματα δεν έχουν καταφέρει να απελευθερωθούν από αυτό που, ως ένα βαθμό, εξηγείται και δικαιολογείται για την πολιτική τους: Από τη διανομή της λείας. Γιατί, εδώ που τα λέμε, ο κρατικός μηχανισμός, η κρατική υπαλληλία είναι λεία για το κάθε κόμμα, είναι το μέσο εκείνο που εξασφαλίζει ως ένα βαθμό - δεν είναι το μοναδικό μέσο - την εκλογική βάση. Ετσι, αυτές οι αντιφάσεις, κατά τη γνώμη μου, διαφαίνονται και στο σημερινό καυγά που αναπτύχθηκε, ο οποίος είναι έξω από το κλίμα των προγραμμάτων των δύο κομμάτων, που θέλουν αυτόν τον εκσυγχρονισμό, αλλά δεν μπορούν να απαλλαγούν από την ανάγκη να καρπωθούν τη λεία το ένα σε βάρος του άλλου. Κι εδώ επιβεβαιώθηκε: Εχουμε διανομή και αναδιανομή της λείας».

Οσο υπάρχουν φεουδάρχες θα υπάρχουν και φέουδα


Eurokinissi

«Τώρα υπάρχει ένα πρόσθετο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτά τα δύο κόμματα: Με την αποκέντρωση που έκαναν - είναι η αποκέντρωση μιας συγκεντρωτικής και αντιλαϊκής πολιτικής - μέσω της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αυτός ο καυγάς για τη διανομή της τοπικής λείας οξύνεται και θα ενταθεί στη μάχη των τοπικών εκλογών.

Αυτός ο καυγάς δεν έχει καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Μάλιστα, πέρα και ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές θελήσεις των ηγετών των κομμάτων, των ηγεσιών, συνοδεύεται και από φαινόμενα και διαφθοράς. Διότι, κοιτάξτε, ή θα πείσεις κάποιον ή θα τον διαφθείρεις. `Η θα πείσεις κάποιον να ακολουθήσει μια πολιτική που δε θα τον συμφέρει ή θα χρησιμοποιήσεις τη διαφθορά. Και δε θα τη χρησιμοποιήσουν βεβαίως τα κόμματα, θα τη χρησιμοποιήσουν όμως οι μηχανισμοί. Οσο υπάρχουν φεουδάρχες, θα υπάρχουν και φέουδα. Ετσι είναι. Για να μιλήσω με όρους που χρησιμοποιήθηκαν εδώ. Γιατί σήμερα ούτε φέουδα, ούτε φεουδαρχία έχουμε. Αλλά έχουμε ένα πιο σύγχρονο σύστημα, το καπιταλιστικό, το αστικό. Αλλά εν πάση περιπτώσει, όταν υπάρχουν φεουδάρχες, θα υπάρχουν και φέουδα. Μην έχουμε αυταπάτες».

Υποτιμάτε τους μακρόχρονους αγώνες του λαού

«Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να πω στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για το εξής ζήτημα. Δεν ξέρω γιατί αρέσκεται από αυτό το βήμα, όταν θέλει να αντιμετωπίσει τη Νέα Δημοκρατία, να σημειώνει - με συγχωρείτε, αλλά θα το πω, προκλητικά, και δεν ξεκινάμε εμείς αυτή την πρόκληση - ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα ταυτίζεται με κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα. Ομοίως και η μάχη κατά της Δεξιάς, όπως λέγεται. Με το πρόσωπο του Γεωργίου Παπανδρέου, του Ανδρέα Παπανδρέου. Κατ' αρχάς κανένας και κανένα πρόσωπο δε φέρνει τη δημοκρατία στην Ελλάδα και σε καμία χώρα. Μια τέτοια θέση υποτιμά τους μακρόχρονους, γεμάτους θυσίες, αγώνες του λαού. Και αυτό δεν είναι σωστό. Τουλάχιστον εμάς μας προκαλεί. Εμείς δε θα μιλήσουμε για το τι κάναμε ή τι δεν κάναμε ως Κόμμα, αλλά με την ευκαιρία θα ήθελα να θυμίσω το εξής, που αφορά το κράτος. Τα πιστοποιητικά των κοινωνικών φρονημάτων δεν ήταν ένα απλό πράγμα. Στηρίχτηκαν πάνω σ' ένα ολόκληρο οικοδόμημα του 509, του 375, της απόφασης να θέσει εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Και καλό θα ήταν να θυμηθεί ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ότι το 1963 ή το 1964, τότε που και με τις ψήφους της ΕΔΑ αναδείχτηκε και η Ενωση Κέντρου, τέτοιο βήμα δεν έγινε. Και όχι μόνο αυτό. Επειδή εδώ, σ' αυτή την αίθουσα, είμαστε και άνθρωποι που ζήσαμε εκείνη την περίοδο ως μέλη της Νεολαίας της ΕΔΑ, ως Λαμπράκηδες, ως μέλη της τότε Νεολαίας της Ενωσης Κέντρου, φθάσαμε και στο σημείο να συζητάμε αν πρέπει να είναι νόμιμη ή όχι η Νεολαία Λαμπράκη γιατί τα Ανάκτορα ασκούσαν τέτοιες πιέσεις προς την Ενωση Κέντρου. Κάνω Ιστορία, γιατί έκανε και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Γιατί δεν μπορεί να ταυτίζει τη δημοκρατία με κάποια πρόσωπα. Εμείς δεν την ταυτίζουμε ούτε με τον εαυτό μας. Και αναφέρομαι σ' αυτά γιατί μιλάμε σήμερα για το κράτος, ένα κράτος καταστολής, με καινούριους μηχανισμούς, πολύ σκληρότερους και πολύ χειρότερους από τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Γιατί σήμερα υπάρχουν τρόποι να υπάρχει μια πειθήνια κρατική υπαλληλία, χωρίς να έχουμε τα πιστοποιητικά της εθνικοφροσύνης. Και τα μέσα σήμερα είναι ακόμα πιο ύπουλα».

«Απόρρητα» και απόρρητα

«Ενα από τα μέσα είναι η ρουσφετολογία. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Παραδείγματος χάριν, με τον νόμο "Πολιτεία" που ψηφίστηκε, δημιουργούνται προβλήματα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, στο όνομα, λέει, του απορρήτου, δεν μπορούν να βγάζουν τα άπλυτα της κρατικής μηχανής στη φόρα. Δε μιλάμε τώρα για στρατιωτικά μυστικά. Και τι στρατιωτικά μυστικά υπάρχουν; Εδώ τα ξέρει όλα το ΝΑΤΟ. Βεβαίως, υπάρχουν ζητήματα που σε κάποιες θέσεις χρειάζεται το απόρρητο. Είναι άλλο πράγμα αυτό. Ο δημόσιος υπάλληλος, επειδή είναι δημόσιος υπάλληλος, πρέπει να ράβει το στόμα του. Δεν πρέπει να καταγγέλλει προβλήματα λειτουργίας υπουργείων ή άλλα πράγματα που πέφτουν στην αντίληψή του. Και κακά τα ψέματα, είτε "πράσινοι" είτε "γαλάζιοι" είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οποιαδήποτε πολιτική πεποίθηση και αν έχουν, μέσα από το χαρακτήρα και τη φύση του κράτους και την απουσία οποιουδήποτε, βεβαίως, κοινωνικού ή λαϊκού ελέγχου - που δεν υπάρχει - υποχρεώνονται να εφαρμόζουν τις κρατικές επιλογές, τις αντιλαϊκές κρατικές επιλογές, και να ράβουν το στόμα τους, στο όνομα του κρατικού απορρήτου και του κρατικού μυστικού.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι κατάκτησαν πραγματικά με τους αγώνες τους, και γενικότερα με τους αγώνες του λαού, το δικαίωμα της απεργίας. Και τα τελευταία χρόνια μπαίνουν καινούριοι περιορισμοί. Μπήκαν επί ΠΑΣΟΚ και βεβαίως συνεχίζονται και θα επαυξηθούν και επί Νέας Δημοκρατίας».

Διεφθαρμένο είναι ό,τι είναι αντιλαϊκό

«Να ξεκαθαρίσουμε το εξής πράγμα: Εμείς μιλάμε για κράτος διεφθαρμένο με την έννοια ότι είναι αντιλαϊκό. Και επί Νέας Δημοκρατίας και επί ΠΑΣΟΚ έγιναν, για παράδειγμα, κρατικοποιήσεις που ξελάσπωσαν τους ιδιώτες. Εγιναν για λόγους ιδεολογίας; Ναι, έγιναν για λόγους ιδεολογίας και προγράμματος. Εμείς δεν ανάγουμε το πρόβλημα σε ηθική προσώπων. Γίνονται ιδιωτικοποιήσεις που προσπορίζουν τεράστια κέρδη στην ελληνική και στη διεθνή πλουτοκρατία; Γίνονται. Αυτό για μας είναι κράτος διαφθοράς. Εδώ έχουν γίνει εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις τομέων που προηγουμένως ήταν στις αρμοδιότητες των υπουργείων. Και το πιο βασικό και το πιο αντιλαϊκό - ένα από τα πιο αντιλαϊκά, γιατί είναι και ο τομέας της Υγείας, η εμπορευματοποίηση της Παιδείας - είναι ο τομέας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η Νέα Δημοκρατία αντιπάλεψε τον "ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ". Πού τον αντιπάλεψε όμως; Οχι στην ουσία, όχι στο γεγονός ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση μετατράπηκε σε μία τοπική εφορία, ή μάλλον σε ένα γραφείο μεσιτικό ανάθεσης κοινωνικών τομέων στους ιδιώτες για κερδοφορία των ιδιωτών, αλλά αντιπάλεψε αυτό τον νόμο γιατί, όπως είπε, δε ρωτήθηκαν οι κάτοικοι για το ποια θα ήταν η έδρα του δήμου, κλπ. Δηλαδή, εάν θέλετε, κολάκεψε τον τοπικισμό με το παραπάνω, γιατί ήταν εύκολο να αντιπαρατεθεί στον "ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ".

Εμείς όταν τον αντιπαλέψαμε, δεν αντιπαλέψαμε για το εάν θα έπρεπε ή όχι να γίνει η συνένωση. Το θέμα είναι οι συνενώσεις, όταν γίνονται, θα πρέπει να εντάσσονται σε μια φιλολαϊκή πολιτική. Το κυριότερο όμως που αντιπαλέψαμε είναι ότι αυτές οι συνενώσεις γίνονταν ακριβώς για να χτυπηθεί το κύτταρο, η κοινότητα, ο δήμος, να δημιουργηθεί ένας ακόμα πιο συγκεντρωτικός αποκεντρωμένος τρόπος κρατικής διοίκησης και πάνω από όλα γιατί ο νέος θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν έχει καμία σχέση ούτε με λαϊκό θεσμό, ούτε με αυτοδιοίκηση, ούτε με τίποτα. Είναι ένας σύγχρονος μηχανισμός του κράτους. Οποιαδήποτε στοιχεία, κάποια λαϊκά στοιχεία και αν είχε στο παρελθόν, αυτά εξανεμίστηκαν.

Εδώ όμως, όχι τυχαία, έμεινε απ' έξω το ψαχνό που ενδιαφέρεται το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία να το ελέγξουν. Εμειναν απ' έξω οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν ακούστηκε τίποτα γι' αυτούς. Βεβαίως ο δημόσιος υπάλληλος στη δεκαετία του '50 και πιο πριν ήταν συνώνυμο της φτώχειας και της πείνας. Μετά άλλαξαν τα πράγματα ακριβώς γιατί διευρύνθηκε ο κρατικός μηχανισμός, προσλήφθηκαν πάρα πολλοί, διότι οι λειτουργίες του κράτους ήταν τέτοιες που έπρεπε να αυξηθεί το δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό, καταργήθηκαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και εφευρέθηκαν άλλοι τρόποι υπόταξης των δημοσίων υπαλλήλων.

Η μονιμότητα δεν τους χαρίστηκε. Τους δόθηκε ακριβώς για να υπάρχει μονιμότητα σε αυτό το πλήρωμα αυτού του πλοίου που λέγεται κράτος, για τον έλεγχο. Τους δόθηκαν πάρα πολλά επιδόματα, πάρα πολλές αμοιβές κάτω από το τραπέζι, όχι με τη μορφή του δικαιώματος, αλλά με τη μορφή της χαριστικής πράξης ακριβώς για να μπορούν να καταργηθούν».

Το «ψαχνό» και για τα δύο κόμματα είναι ο έλεγχος των δημοσίων υπαλλήλων

«Εμείς δε θεωρούμε "ρετιρέ" τους δημόσιους υπάλληλους, αλλά και οι ίδιοι πρέπει να προβληματιστούν γιατί είχαν μία σχετικά καλύτερη μεταχείριση από άλλα τμήματα των εργαζομένων. Οχι για το καλό τους, αλλά για το καλό της κρατικής μηχανής. Θέλω λοιπόν να θυμίσω ορισμένα ζητήματα που αφορούν τα προβλήματα των δημοσίων υπαλλήλων. Εδώ δεν έκανε κανένα λόγο, για παράδειγμα, ο κ. Παπανδρέου για τους νόμους που έκανε η Νέα Δημοκρατία το 1990-1992. Ο κ. Καραμανλής δε μίλησε καθόλου για τους νόμους του ΠΑΣΟΚ σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων. Διότι το "ψαχνό" είναι ο έλεγχός τους, όχι οι συνθήκες δουλιάς, αμοιβής τους, ή, αν θέλετε, η δυνατότητά τους να ασκούν και αυτοί κάποιο ρόλο ελέγχου του κράτους. Ούτε συζήτηση.

Η Νέα Δημοκρατία το 1990 και το 1992 με τους νόμους 1902 και 2084 κατηγοριοποίησε συνταξιοδοτικά τους δημόσιους υπάλληλους ανάλογα με το έτος διορισμού. Μέχρι το 1983, από το 1983 μέχρι το 1992 και μετά το 1992. Και τότε μάλιστα το ΠΑΣΟΚ, εάν θυμάμαι καλά, αποχώρησε από τη Βουλή, καταγγέλλοντας αυτές τις κατηγοριοποιήσεις και αυτό το νόμο και είπε ότι θα τα καταργήσει όταν έρθει στην κυβέρνηση. Η κατηγοριοποίηση δεν ξεκίνησε τώρα, καλά κρατούσε και επί ΠΑΣΟΚ και ακόμα καλύτερα τώρα.

Η Νέα Δημοκρατία επέβαλε πρόσφατη ασφαλιστική εισφορά για όλες τις κατηγορίες επί των δημοσίων υπαλλήλων, επί της σύνταξης και του μισθού για υγειονομική περίθαλψη. Επέβαλε τη συμμετοχή του δημοσίου υπαλλήλου στα φάρμακα, με το αιτιολογικό ότι στον ιδιωτικό τομέα έχουν συμμετοχή στα φάρμακα. Κοιτάξτε να δείτε, αυτές οι αλλαγές δεν έγιναν για κοινωνική ισότητα. Ανάποδα έπρεπε να γίνει το πράγμα. Δεν έπρεπε να έχουν κρατήσεις για τα φάρμακα οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Επέβαλε αναγνώριση της στρατιωτικής θητείας στο συνταξιοδοτικό με δικαίωμα εξαγοράς των ενσήμων. Ηταν το προανάκρουσμα των μέτρων που έρχονται σήμερα με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με τις κατηγοριοποιήσεις κ.λπ.

Τι έκανε το ΠΑΣΟΚ από το 1993 έως το 2004; Εκανε περισσότερα γιατί είχε περισσότερο χρόνο, όχι γιατί ήταν χειρότερο από τη Νέα Δημοκρατία. Διατήρησε τους νόμους της Νέας Δημοκρατίας. Με τον Ν. 2039/2002 μειώνει δραστικά τις συντάξεις, αφού ο υπολογισμός τους από το 80% στον τελευταίο μισθό γίνεται στο 70% του μέσου όρου των μισθών της τελευταίας πενταετίας. Με το νόμο του 1997 κατάργησε τον υπολογισμό του εφάπαξ με βάση τον τελευταίο μισθό αυθυπηρέτησης και εν πάση περιπτώσει μειώθηκε το εφάπαξ του δημοσίου υπαλλήλου κατά δύο εκατομμύρια δραχμές.

Γιατί το έκανε αυτό, για εξίσωση προς τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα; Οχι. Ηταν τα τμηματικά μέτρα που έπαιρναν για την αφαίρεση κατακτήσεων ή, αν θέλετε, για την ισοπέδωση των λαϊκών δικαιωμάτων προς τα κάτω. Με το λεγόμενο «μίνι ασφαλιστικό» επέβαλε πρόσθετη εισφορά 2% επί των πάσης φύσεως αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων υπέρ του Επικουρικού. Και το νέο μισθολόγιο που έφερε ήταν φτωχολόγιο, όπως είχε γίνει τότε η τοποθέτηση όχι μόνο από τη δική μας πλευρά, αλλά και από πολλούς άλλους. Και τελικά, με το δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας».

Μηχανισμοί επηρεασμού της συμπεριφοράς των εργαζομένων

«Εχουμε και άλλα. Εχουμε την εισαγωγή των μορφών της μερικής απασχόλησης στο Δημόσιο. Εχουμε την ομηρία των εργαζομένων με την αξιολόγηση. Ενώ έγινε ολόκληρη συζήτηση να καταργηθούν τα επιδόματα στους δημόσιους υπαλλήλους, που πραγματικά πολλά από αυτά ήταν σκάνδαλο - με την έννοια ότι δε δίνονταν αυξήσεις στο βασικό μισθό, αλλά κάτω από το τραπέζι με τη μορφή επιδομάτων - τελικά δεν καταργήθηκε η επιδοματολογία και μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν τα επιδόματα σαν κίνητρο για την απόδοση και όχι για τη συμπλήρωση του μισθού. Αρχισε συζήτηση και ξεκίνησε η υπόθεση της απογευματινής λειτουργίας. Από κοντά και το σημερινό καινούριο ωράριο που ετοιμάζεται για τα καταστήματα 9.00 το πρωί με 9.00 το βράδυ.

Οι προσλήψεις με αυξημένα προσόντα στο Δημόσιο αιτιολογούνται βεβαίως από τις σύγχρονες απαιτήσεις μιας σύγχρονης Δημόσιας Διοίκησης, όπως λέγεται, αλλά στην πραγματικότητα γίνεται μια προσπάθεια να διαμορφωθεί μια ελίτ μέσα στο δημοσιοϋπαλληλικό χώρο, η οποία είναι αυτή που θα γίνεται όργανο πειθαναγκασμού των δημοσίων υπαλλήλων και όργανο περιορισμού της διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Δεν άκουσα καμία κριτική για το ζήτημα αυτό από τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Γιατί, βεβαίως, πού να ασκήσει κριτική στη Νέα Δημοκρατία; Ενα μεγάλο μέρος των μέτρων το έφερε το ΠΑΣΟΚ.

Ας πάμε τώρα στο ζήτημα που έθεσε. Χρειάζεται, λέει, ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ 3. Κοιτάξτε να δείτε, για εμάς το θέμα δεν είναι εάν θα είναι χίλιοι δήμοι, εάν θα είναι οκτακόσιοι δήμοι, εάν θα είναι πεντακόσιοι δήμοι, εάν θα είναι δύο χιλιάδες. Αν θέλετε, η τάση σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη είναι η μείωση των δήμων και στις χώρες με μεγάλο πληθυσμό και μεγαλύτερη έκταση από την Ελλάδα και αντίθετα. Αυτό όμως γιατί γίνεται; Είναι συγκεντροποίηση, δεν είναι αποκέντρωση. Είναι συγκεντροποίηση της καταστολής. Είναι, εάν θέλετε, ακόμα πιο στιβαρό χέρι για ιδιωτικοποιήσεις, για εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών. Αν θέλετε, είναι αυτό που λέμε ακόμα μεγαλύτερη «απομάκρυνση» - ας το πω έτσι - του κράτους από το λαό, με το νόημα που δίνετε εσείς. Γιατί, για εμάς όλοι αυτοί οι μηχανισμοί, μέχρι και τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, που από μια μεριά ήταν και είναι χρήσιμα στον πολίτη, μέχρι και αυτά τα Κέντρα χρησιμοποιούνται σαν μηχανισμοί με το δικό τους τρόπο. Πάντως, είναι χρήσιμα. Κι εμείς δεν είμαστε αντίθετοι με αυτά. Αν μπορείς να βγάλεις και το πιστοποιητικό σου από το σπίτι, καλό είναι. Αλλά όλοι αυτοί οι μηχανισμοί έχουν διπλή όψη: Την εξοικονόμηση χρόνου και προσωπικού, αλλά ταυτόχρονα είναι μηχανισμοί συγκεντρωτικοί, που έχουν τη δυνατότητα επηρεασμού της πολιτικής συμπεριφοράς του εργαζόμενου, του ανθρώπου του λαού.

Αυτή η συζήτηση που γίνεται σήμερα, κατά τη γνώμη μας, για άλλη μια φορά θα το επαναλάβουμε, είναι για τον εκσυγχρονισμό και τον έλεγχο της λείας της κρατικής μηχανής. Η Δημόσια Διοίκηση είναι κρατική μηχανή. Εχει και το πολιτικό προσωπικό, έχει και το ένοπλο, το ένστολο προσωπικό, έχει και τους νέους μηχανισμούς καταστολής. Επειδή εδώ έγινε συζήτηση για το πώς θα προσλαμβάνονται αυτοί που είναι έμμισθοι στο στρατό ή συνοριοφύλακες κλπ., θέλω να πω ότι το θέμα δεν είναι τα ραντεβού ή όχι. Το ζήτημα είναι ότι έχουμε μισθοφορικό στρατό. Το ζήτημα είναι ότι έχουμε Σώματα καταστολής, τα οποία ως κύρια αποστολή έχουν είτε να εξασφαλίζουν την καταστολή στους μετανάστες, που δε φταίνε γιατί είναι μετανάστες, είτε στο λαϊκό κίνημα. Και αυτό είναι ένα καινούριο μεγάλο πρόβλημα που πρέπει να συγκεντρώσει πολύ περισσότερο την προσοχή του λαού και δεν αφορά ούτε τη Δημόσια Διοίκηση ούτε τα "γαλάζια" ή "πράσινα" ή "κόκκινα" ή "ροζ", "καφέ" ή "κίτρινα παιδιά". Πριν απ' όλα, αφορά τον ελληνικό λαό σε μία φάση που πρέπει να αγωνιστεί με όσα μέσα έχει σήμερα στη διάθεσή του και απέναντί του θα έχει αυτούς τους μηχανισμούς καταστολής, οι οποίοι πολύ λίγη σχέση έχουν με την κοινωνική εγκληματικότητα. Είναι και γι' αυτόν, αλλά κυρίως είναι για τη λεγόμενη "λαϊκή εγκληματικότητα"».


Οι θέσεις του ΚΚΕ για τους δημόσιους υπαλλήλους

Προς το τέλος της ομιλίας της, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατέθεσε τις προτάσεις του Κόμματος για τα προβλήματα των δημοσίων υπαλλήλων:

«Με την ευκαιρία αυτή θα θέλαμε να καταθέσουμε - δεν το κάνουμε για πρώτη φορά - τις θέσεις μας για τα προβλήματα των δημοσίων υπαλλήλων, γνωρίζοντας βέβαια ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να ξέρουν ότι τους χρησιμοποιούν, ότι τους βλέπουν σαν γρανάζια στην κρατική μηχανή και ότι τους θέλουν να κάθονται πάνω και απέναντι από το λαό. Στο χέρι τους όμως είναι - και μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες - να γίνουν αναπόσπαστο τμήμα του λαϊκού κινήματος, παίρνοντας υπόψη ότι η φύση της εργασίας τους είναι διττή. Από τη μια μεριά είναι εργαζόμενοι, αλλά από την άλλη μεριά είναι μέρος μιας κρατικής κατασταλτικής μηχανής.

- Εμείς υποστηρίζουμε κατώτατο μισθό 1.200 ευρώ με ανάλογη κλιμάκωση για όλες τις κατηγορίες και τα μισθολογικά κλιμάκια, σύνταξη το 80% του τελευταίου μισθού και συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ολα αυτά τα περί συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι θολά.

- Είμαστε αντίθετοι στη σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, αξιολόγησης - παραγωγικότητας, διότι ακριβώς αυτός ο μηχανισμός είναι μηχανισμός πειθαναγκασμού του δημόσιου υπαλλήλου όχι να αποδίδει στην υπηρεσία του ή να εξυπηρετεί τον πολίτη, αλλά να δουλεύει σαν ένα καλό γρανάζι σε μια αντιλαϊκή κρατική μηχανή.

- Είμαστε υπέρ του διπλασιασμού του οικογενειακού επιδόματος και άμεση εφάπαξ απόδοση όλων των αναδρομικών του οικογενειακού επιδόματος που αυθαίρετα περικόπηκε το 1984 και το 1997.

- Υιοθετούμε αιτήματα τα οποία αφορούν βεβαίως όλους τους εργαζόμενους, διότι υπάρχει ζήτημα κοινών δικαιωμάτων είτε εργάζονται κάποιοι στο δημόσιο - ό,τι έχει απομείνει στο δημόσιο - είτε στον ιδιωτικό τομέα.

- Κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στα είδη διατροφής, ένδυσης, τα σχολικά είδη και τα φάρμακα.

- Κατάργηση του φόρου προστιθέμενης αξίας και πάγωμα των τιμών σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Αφορολόγητο όριο για τον άγαμο φορολογούμενο στα 15.000 ευρώ το χρόνο με προσαύξηση κατά 5.000 για κάθε παιδί.

- Κατάργηση των νόμων της μερικής απασχόλησης, εφτάωρο, πενθήμερο, τριανταπεντάωρο. Εδώ πρέπει να εξεταστεί με αντικειμενικά κριτήρια - με βάση επιστημονικά και ανθρωπιστικά βεβαίως κριτήρια - το ποια είναι τα βαριά και ανθυγιεινά στο χώρο της λεγόμενης δημόσιας διοίκησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ποια όχι. Παραδείγματος χάριν, πρέπει να χαρακτηριστούν βαριά και ανθυγιεινά στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Βεβαίως, δεν είναι μόνο να χαρακτηρίζεται ένα επάγγελμα ως βαρύ και ανθυγιεινό, αλλά ένα σύγχρονο κράτος, με βάση τα δικά σας λεγόμενα, πρέπει να παίρνει μέτρα για τη μείωση της ανθυγιεινότητας, γιατί το να χαρακτηρίζεται ένα επάγγελμα ως βαρύ και ανθυγιεινό και να παίρνεις ένα επίδομα, δεν είναι η λύση. Πρέπει να παίρνονται μέτρα βοήθειας και κυρίως της μείωσης - αν δεν μπορούμε σ' έναν τομέα την κατάργηση - της ανθυγιεινότητας.

- Υποστηρίζουμε αύξηση των γονικών αδειών και στους δύο γονείς, τριάντα εργάσιμες μέρες άδεια σε όλους και ένας ολόκληρος μισθός επίδομα αδείας, παίρνοντας υπόψη ότι το επίδομα αδείας με συνδυασμό με το μισθό δεν επαρκούν για θερινές διακοπές. Βεβαίως, αυτά - το επισημαίνουμε - τα διεκδικούμε και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Αν θέλετε ένα κοινό σημείο συνάντησης, ανεξάρτητα από εργασιακές σχέσεις, των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι οι ίσες, δωρεάν κοινωνικές παροχές. Δεν μπορεί να έχει άλλη απολαβή ο δημόσιος υπάλληλος σ' ένα ζήτημα που αφορά την υγεία, άλλη ο ιδιωτικός και άλλη ο αυτοαπασχολούμενος. Σ' αυτό τον τομέα πρέπει να είναι πλήρως ισότιμες, σύγχρονες και δωρεάν εμείς προσθέτουμε υπηρεσίες».



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ