Ζητάει, λοιπόν, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» τον «δραστικό περιορισμό (σ.σ. και όχι την άμεση κατάργηση) του δανεισμού εργασίας και εργολαβικής εργασίας», τον «περιορισμό (σ.σ. και όχι την άμεση κατάργηση) της μερικής και προσωρινής απασχόλησης, ώστε αυτή να μην «ξεπερνά το 10% στις επιχειρήσεις που ήδη απασχολούν εργαζόμενους με αυτές τις μορφές». Ζητάει, ακόμα, «η όποια αλλαγή σε εβδομαδιαία βάση (σ.σ. στο σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας) να είναι αποτέλεσμα συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, εφόσον αυτή προκύπτει από αντικειμενικούς λόγους». Και μέσα σ' όλα τ' άλλα, ζητάει και την καθιέρωση ενός «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», το οποίο, ως γνωστό, με βάση τη σχετική πρόταση νόμου που κατέθεσε ο ΣΥΝ, στέλνει τους δικαιούχους απευθείας στην αγκαλιά των προγραμμάτων κατάρτισης, της ημιαπασχόλησης και της προσωρινής εργασίας.

Μετά απ' όλα αυτά, η ΑΠ ισχυρίζεται στην ανακοίνωσή της ότι η ατζέντα που βάζει η κυβέρνηση για το διάλογο «οδηγεί σε συζήτηση για το τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι». Σα να πρόκειται με τη δική της ατζέντα, οι εργαζόμενοι να βγουν κερδισμένοι! Η μοναδική τους διαφορά με την κυβέρνηση, είναι από ποιο σημείο θα συνεχιστεί η διατίμηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για το πόσο αίμα θα τρέξει τελικά από τη νέα σφαγή που ετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα που εξαπέλυσε και κλιμάκωσε επάξια η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ...

«Εμείς εδώ εργαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τη φτώχεια και την παγκόσμια επιδημία του AIDS. Εργαζόμαστε για να βρούμε τρόπους για να έχουμε ένα καθαρό περιβάλλον και από την άλλη πλευρά έχουμε ανθρώπους που σκοτώνουν αθώους πολίτες. Η αντίθεση δε θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη ανάμεσα σε αυτούς που βαθιά πιστεύουν και φροντίζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη ελευθερία και αυτούς που σκοτώνουν». Θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα μέρος μιας σχολικής έκθεσης ιδεών. Πρόκειται για δήλωση που έκανε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο, από τη σύνοδο των Οκτώ πιο αναπτυγμένων χωρών στην οποία συμμετείχε. Πέρα από την υποκρισία ότι επιδιώκουν να λύσουν τα προβλήματα των φτωχών και του περιβάλλοντος, θέλει πολύ θράσος ο αρχιτρομοκράτης να μιλάει για «ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία»! Οι κατακρεουργημένοι λαοί ανά τον κόσμο, θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες της βαρβαρότητας αυτού του συστήματος, που επιχειρείται να παρουσιαστεί ως ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Ο καπιταλισμός ζει από τους πολέμους, τη βία, την καταστροφή και το αίμα αθώων ανθρώπων. Και αυτό όλο και περισσότερο το κατανοούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που αφυπνίζονται και συσπειρώνονται στο αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό κίνημα, που δε διαλέγει με ποιον ιμπεριαλιστή ή ιμπεριαλιστικό οργανισμό θα πάει, αλλά βάζει στις σημαίες του αγώνα του την κοινωνική απελευθέρωση, την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.