Μέτρα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των παιδικών σταθμών, τα οποία πολλαπλασιάστηκαν και επιδεινώθηκαν μετά την κατάργηση του κρατικού τους χαρακτήρα και το πέρασμά τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ), ζητούν οι βουλευτές του ΚΚΕ, Αντώνης Σκυλλάκος, Ελπίδα Παντελάκη και Γιώργος Χουρμουζιάδης.

Σε Ερώτησή τους στη Βουλή προς τους υπουργούς Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Εσωτερικών και Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, οι βουλευτές του ΚΚΕ παραθέτουν τα κυριότερα προβλήματα. Αυτά έχουν να κάνουν:

1. Με την κτιριακή υποδομή. Οι περισσότεροι από τους παιδικούς σταθμούς λειτουργούν σε ενοικιαζόμενα, απαράδεκτα κτίρια, παλαιών πολεοδομικών προδιαγραφών, με σοβαρότατες ελλείψεις ελεύθερων χώρων, με στατική επικινδυνότητα και χωρίς διόδους διαφυγής σε περίπτωση π.χ. σεισμού, με αποτέλεσμα η υγεία και η σωματική ακεραιότητα παιδιών και εργαζομένων να βρίσκονται σε κίνδυνο. Τα κτίρια αυτά, που στην καλύτερη περίπτωση είναι διαμερίσματα - κλουβιά, απέχουν πάρα πολύ από ένα περιβάλλον που να απαντά στις σύγχρονες ανάγκες για την ψυχική και σωματική ανάπτυξη των μικρών παιδιών, ενώ δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στη δουλιά και την επιστημονική προσφορά των εργαζομένων.

2. Με την επιβολή τροφείων. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ένα χρόνο πριν την αναγκαστική μεταφορά των παιδικών σταθμών στην ΤΑ, φρόντισε να «προετοιμάσει» τους εργαζόμενους, αλλά και την ΤΑ με την επιβολή τροφείων στους μέχρι τότε δωρεάν κρατικούς παιδικούς σταθμούς. Σήμερα το αποτέλεσμα είναι η επιβολή τροφείων από όλους σχεδόν τους δήμους, τροφεία που ξεκινούν από 60-80 ευρώ και φτάνουν μέχρι και τα 200 ευρώ το μήνα. Είναι φανερό πως για πολλές οικογένειες ακόμα και ο παιδικός σταθμός είναι απαγορευτικός για το εισόδημά τους. Παράλληλα αυτή η πολιτική εισάγει τη λογική του λεγόμενου ανταγωνισμού μεταξύ των ιδιωτικών και των δημοτικών πλέον παιδικών σταθμών, αφού τα αυξημένα τροφεία των δήμων δίνουν τη δυνατότητα «προσφορών» από τους ιδιώτες επιχειρηματίες, με αποτέλεσμα ακόμα και αυτός ο ευαίσθητος τομέας να μπαίνει στη μέγκενη της εμπορευματοποίησης και της ελεύθερης αγοράς.

3. Οι εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς αποτελούν πρόσθετο εμπόδιο για την προσφορά τους. Η δουλιά με ημερομηνία λήξης, αντί για σταθερή εργασία, με την εφαρμογή της μερικής απασχόλησης, των οκτάμηνων, των τετράμηνων. Η δουλιά χωρίς ασφάλιση (ένσημα) αντί για δουλιά με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, με το πρόσχημα της εργασιακής εμπειρίας (προγράμματα STAGE), οι συμβάσεις έργου κλπ. δημιουργούν κλίμα άγχους και αβεβαιότητας για τους εργαζόμενους και προωθούν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» και της πολιτικής ομηρίας. Παράλληλα προκαλεί τεχνητούς διαχωρισμούς και διαφορές ανάμεσα στους εργαζόμενους, αλλά και σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά που βλέπουν τους δασκάλους και παιδαγωγούς τους να αλλάζουν συνεχώς προτού να μπορέσουν να αποδείξουν τα αποτελέσματα μιας οργανωμένης και ολοκληρωμένης παιδαγωγικής προσφοράς.

Συνεχίζοντας, οι βουλευτές του ΚΚΕ υπογραμμίζουν τα αιτήματα των λαϊκών οικογενειών και των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς. Τα αιτήματα αυτά που αποκτούν επιτακτικό χαρακτήρα, όπως τονίζουν οι βουλευτές, είναι:

• Δημόσια δωρεάν καθολική προσχολική αγωγή.
• Μεταφορά όλων των παιδικών σταθμών που βρίσκονται σε απαράδεκτα, επικίνδυνα, ετοιμόρροπα κτίρια, σε ανεξάρτητες υποδομές που να πληρούν τις σύγχρονες και βασικές ανάγκες για την ασφαλή και υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών.
• Κατάργηση των τροφείων και κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό του συνόλου των οικονομικών για την πλήρη λειτουργία των παιδικών σταθμών.
• Σταθερές σχέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους, με πλήρη δικαιώματα.
• Μόνιμο και αριθμητικά επαρκές προσωπικό.
• Ενταξη των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς στα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα (μάγειροι, τραπεζοκόμοι, βρεφονηπιοκόμοι κλπ.).
• Παιδίατροι και γιατροί εργασίας με πλήρη, σταθερή και αποκλειστική απασχόληση.