Από πορεία συνταξιούχων ενάντια στην ακρίβεια και στη λιτότητα

Ο λόγος, βέβαια, για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο την προηγούμενη βδομάδα βρέθηκε και πάλι στην επικαιρότητα με αφορμή τις βάρβαρες προτάσεις που διατύπωσε στην έκθεσή του για την ελληνική οικονομία. Μεταξύ άλλων «προτείνει» την εφαρμογή παρατεταμένης δημοσιονομικής λιτότητας, η οποία μάλιστα θα πρέπει να ενταθεί μετά το 2010... Χρόνος-ορόσημο, γιατί, όπως υποστηρίζει, από το σημείο αυτό θα ενταθεί το πρόβλημα της δημοσιονομικής επιβάρυνσης από τη γήρανση του πληθυσμού, αλλά και από τα δαπανηρά συστήματα Υγείας και Πρόνοιας... Η επόμενη πρόταση, η οποία έρχεται ως επακόλουθο της πρώτης, είναι η λήψη άμεσων μέτρων σε ασφαλιστικό σύστημα και στους τομείς της Υγείας και της Πρόνοιας.

Ηδη το υπουργείο Απασχόλησης κινήθηκε άμεσα, με δηλώσεις του Π. Παναγιωτόπουλου, ο οποίος άφησε ανοιχτό το ζήτημα συνταξιοδότησης όλων στα 65, της κατάργησης των πρόωρων συντάξεων, των βαρέων και ανθυγιεινών, λέγοντας πως αυτά θα εξεταστούν στον «κοινωνικό διάλογο» που θα ανοίξει το 2006, σπεύδοντας να σημειώσει απλά πως «προσωπικά» δεν εισηγείται κάτι τέτοιο! Το ΔΝΤ ζητά επίσης την ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ και νέες μεγάλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις (κατάργηση κατώτατου μισθού, ελεύθερες απολύσεις, σύνδεση των μισθολογικών αυξήσεων με τα επίπεδα της παραγωγικότητας και τον μέσο κοινοτικό πληθωρισμό).

Βέβαια, ούτε ο Α. Παπανδρέου - σε εποχές που ο συσχετισμός των ταξικών και γεωπολιτικών δυνάμεων ήταν εντελώς διαφορετικός - ούτε ο Γ. Αλογοσκούφης σήμερα, μπορεί να χαρακτηριστούν αντίθετοι με τις συνταγές του ΔΝΤ. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να χαρακτηριστούν αντίπαλοι με τις απόψεις ενός οργανισμού, η δράση του οποίου έχει καταγγελθεί διεθνώς για τα ανείπωτα βάσανα, την εξαθλίωση και τη φτώχεια που έχει προκαλέσει σε βάρος ολόκληρων λαών του πλανήτη. Οι ρητορικής φύσης «επιθέσεις» και «διαφοροποιήσεις» από το ΔΝΤ αποτελούν απλά πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια της δημαγωγίας και της δημοκοπίας ή για προβολή εκβιαστικών διλημμάτων του τύπου «πρόσεξε γιατί υπάρχει και το ΔΝΤ». Επί της ουσίας, αυτοί που κατά καιρούς το ξορκίζουν για τις ακραίες και βάρβαρες αντιλαϊκές προτάσεις, έχουν πρώτα συμφωνήσει και αποδεχτεί τις ...συστάσεις του.

Motion Team

Πενιχρό το επίδομα ανεργίας που δίνεται. Η Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ διεκδικεί επίδομα 1.050 ευρώ

Οι γενικές διαπιστώσεις που έγιναν μπορούν να συνοψιστούν στα ακόλουθα:

• Η φρασεολογία των κειμένων έχει μείνει σχεδόν αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Τα κείμενα είναι διάσπαρτα από λέξεις όπως «πρέπει», «ενθαρρύνει», «απαιτείται». Δε λείπουν τα «μπράβο» όπου διαπιστώνουν ...πρόοδο στην υλοποίηση των αντιλαϊκών τους συνταγών, όπως στην τελευταία έκθεση όπου αναφέρουν: «Τα σχέδια των αρχών να αναμορφώσουν τη λειτουργία των ΔΕΚΟ είναι αξιέπαινα»! Τους συντάκτες των εκθέσεων ουδόλως τους ενοχλούν οι αλλαγές του πολιτικού προσωπικού στο σύστημα διακυβέρνησης. Αν δηλαδή έχουν απέναντί τους το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ.
• Ολες οι προτάσεις-υποδείξεις που έχουν κατά καιρούς γίνει, είτε εφαρμόζονται, είτε βρίσκονται στη διαδικασία της «ζύμωσης» στην κατεύθυνση της εφαρμογής, με κάποιες χρονικές διαφορές. Το ΔΝΤ ζητά να γίνουν σήμερα και η εκάστοτε κυβέρνηση τα υλοποιεί μετά την πάροδο κάποιου χρόνου... Αυτό βέβαια ισχύει και σήμερα, όπου τίθεται θέμα κατάργησης του κατώτατου μισθού, υπογραφής ατομικών συμβάσεων, κατάργησης των περιορισμών στις απολύσεις, κλπ.
• Οι συστάσεις που διατύπωναν κάθε φορά προς τους εκάστοτε κυβερνώντες συμβάδιζαν με τις διάφορες φάσεις ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού και το επίπεδο της ταξικής πάλης. Δεν ήταν δηλαδή ούτε αιθεροβάμονες, ούτε ουτοπιστές... Ετσι, τη δεκαετία του '80 προβάλλουν την ανάγκη της μείωσης του υψηλού πληθωρισμού (κατάργηση της ΑΤΑ) και της αύξησης των καπιταλιστικών κερδών. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 έμφαση έδιναν στην αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος, στις ιδιωτικοποιήσεις και στις προβληματικές επιχειρήσεις. Από τα τέλη της δεκαετίας του '90, το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε στο Ασφαλιστικό και στο Εργασιακό. Εχουμε δηλαδή μια συνεχή κλιμάκωση των αιτημάτων, στην κατεύθυνση της υλοποίησης του στρατηγικού στόχου: Τη δημιουργία μιας πλήρως φιλελευθεροποιημένης οικονομίας, όπου το κεφάλαιο θα έχει μόνο δικαιώματα και οι εργαζόμενοι μόνο υποχρεώσεις...

Από διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Οικονομίας για το Ασφαλιστικό

Η σύμπλευση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με τις αντιλαϊκές πολιτικές που επεξεργάζεται και συνιστά το ΔΝΤ - με κριτήριο την ισχυροποίηση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και την εντατικοποίηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων - δεν μπορεί να κρυφτεί με «φραστικές διαφοροποιήσεις». Του λόγου το αληθές τεκμηριώνεται από το βαθμό που εφάρμοσαν στην πράξη οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όσα τους είχαν υποδείξει με τις εκθέσεις τους τα «αφεντικά» του ΔΝΤ στην περίοδο από το 1985 έως σήμερα.

Ιδού και τα τεκμήρια

1985: Με απόρρητη έκθεσή του το ΔΝΤ, ζητούσε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να στρέψει την προσοχή της σε 5 στόχους: στην αντιμετώπιση του πληθωρισμού, στη στήριξη των καπιταλιστικών κερδών, στην κατάργηση της ΑΤΑ, στη μείωση των καταναλωτικών ελλειμμάτων του δημοσίου και την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου πληρωμών και του εξωτερικού χρέους με τη χρήση της μη δανειακής εξωτερικής χρηματοδότησης... Το εκπληκτικό είναι ότι ο Α. Παπανδρέου στην ομιλία του στη ΔΕΘ - όπως αποκάλυψε και ένα πολύ επίκαιρο άρθρο του «Ρ» της εποχής εκείνης - πρόταξε ως βασικές προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και τους πέντε αυτούς στόχους. Στο άρθρο, όπου αντιπαρατίθεται η έκθεση του ΔΝΤ με την ομιλία Παπανδρέου, για τα καπιταλιστικά κέρδη υπάρχει η εξής αντιπαραβολή: ΔΝΤ: «Κατά τη γνώμη των εμπειρογνωμόνων ο κύριος παράγοντας της μη ικανοποιητικής επενδυτικής συμπεριφοράς ήταν η σταθερή πτώση των επιχειρηματικών κερδών κατά την τελευταία δεκαετία».Α. Παπανδρέου: «Το κέρδος είναι η κινητήρια δύναμη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε ένα ευνοϊκό οικονομικό περιβάλλον, που θα εξασφαλίζει κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Δεν υστερούμε σε κίνητρα»!

1992: Ηταν τέτοιος ο κανιβαλισμός στην εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής από την κυβέρνηση της ΝΔ (υπουργός Οικονομικών Στ. Μάνος) που ακόμα και οι σκληροί μονεταριστές του ΔΝΤ προβληματίστηκαν επισημαίνοντας στην έκθεσή τους: «... η συμπίεση των πραγματικών μισθών στο Δημόσιο Τομέα θα είναι δύσκολο να διατηρηθεί και μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στην απόδοση του προσωπικού και στη δυνατότητα του δημόσιου τομέα να κρατήσει προσωπικό υψηλής ποιότητας»! Αντί αυτού, προτείνουν σημαντικές περικοπές στην απασχόληση (απολύσεις), κατάργηση μη απαραίτητων λειτουργιών (κλείσιμο οργανισμών) ενώ καλούν την κυβέρνηση «να κινηθεί ταχέως για την πραγματοποίηση του δεύτερου γύρου της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος που θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει από την αρχή του 1992». Οι συνταγές τους για το ασφαλιστικό έγιναν πράξη, με το γνωστό νόμο Σιούφα.

1995: Η έκθεση χαρακτηρίζει «ολέθριες» τις επιπτώσεις των εκλογών του 1993 στα δημοσιονομικά, επισημαίνει ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί, αλλά ζητά από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να μη χαλαρώσει... καθώς αναφέρει: «... υπάρχουν πάλι φωνές για χαλάρωση της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Αυτές οι φωνές είναι παραπλανητικές»! Συγχαίρει μάλιστα την κυβέρνηση «για την αποφασιστική της αντίσταση στις διαμαρτυρίες για το νέο σύστημα φορολόγησης βάσει αντικειμενικών κριτηρίων».

Για το 1996, ζητά σκληρή δημοσιονομική πολιτική, παρατηρώντας μάλιστα ότι «προβληματισμοί για την επίδραση στην οικονομία συμπληρωματικής δημοσιονομικής προσπάθειας είναι αβάσιμοι». Βάλτε δηλαδή νέους φόρους, περικόψτε δαπάνες άφοβα. Δε θα επηρεαστεί η ανάπτυξη. Κατά το ΔΝΤ «οι δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί, όπως λειτουργούν σήμερα, είναι μια ανοιχτή πληγή στα δημόσια οικονομικά», ενώ συνεχίζει: «Σε αντίθεση με άλλες χώρες της ΕΕ, δεν υπάρχει ακόμα συναίνεση στην Ελλάδα για το γεγονός ότι η ιδιοκτησία, ο έλεγχος και η διεύθυνση από ιδιώτες είναι τελικά ο καλύτερος τρόπος για να βελτιωθεί η λειτουργία και οι προσφερόμενες υπηρεσίες πολλών δημόσιων επιχειρήσεων». Η ένταση του ιδεολογικού μετώπου κατά της δημόσιας - καπιταλιστικής - ιδιοκτησίας, ήταν ζήτημα αρχής...

1997: Το ΔΝΤ ζητά από την κυβέρνηση, να εφαρμόσει με σταθερότητα τα μέτρα περικοπής των φορολογικών δαπανών, ενώ προβαίνει και στη διαπίστωση ότι «... στην Ελλάδα είναι σχετικώς υψηλές οι μεταβιβαστικές πληρωμές (ειδικά για συντάξεις και επιδόματα αναπηρίας»! Για δε το συνταξιοδοτικό προτείνει άμεση εξοικονόμηση πόρων με μέτρα όπως «επέκταση του χρόνου βάσης για τον καθορισμό των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμό της πρόωρης συνταξιοδότησης, καθώς και εφαρμογή αυστηρότερης διαδικασίας επαναπιστοποίησης για όσους λαμβάνουν αναπηρικές συντάξεις». Μέτρα τα οποία υλοποιήθηκαν στο σύνολό τους. Η λέξη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας χρησιμοποιείται, ίσως, για πρώτη φορά σε κείμενο του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία. Ζητούν επίσης επιτάχυνση της πώλησης μετοχών του ΟΤΕ και της ΔΕΠ (νυν ΕΛΠΕ) καθώς και διεύρυνση του πεδίου των ιδιωτικοποιήσεων και καταλήγουν: «Τα σημάδια βελτίωσης του οικονομικού περιβάλλοντος δεν πρέπει να οδηγήσουν σε εφησυχασμό. Αντίθετα, τώρα είναι η στιγμή για τολμηρά μέτρα». Είχαμε μπει για τα καλά στον αστερισμό της ΟΝΕ.

1998: Είναι η χρονιά υποτίμησης της δραχμής κατά 15%, ενώ παράλληλα κορυφώνεται η ιδεολογική διαπάλη για την ΟΝΕ: Η έκθεση επισημαίνει: «Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη. Η συμμετοχή στην ΟΝΕ είναι ένας απαιτητικός στόχος και η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει με επιμονή» γιατί - όπως διατείνονταν τα «αφεντικά» του ΔΝΤ - «τα οφέλη από τη συμμετοχή στην ΟΝΕ αναγνωρίζονται πλέον σε ευρεία κλίμακα». Απονείμει τα εύσημα στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ επισημαίνοντας ότι «η πρόσφατη συμφωνία για τους μισθούς περιλαμβάνει μια σειρά από θετικά στοιχεία: Πρώτο η συμφωνία καλύπτει δύο χρόνια, αφαιρώντας ένα στοιχείο αστάθειας σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, και δεύτερο, οι αυξήσεις που συμφωνήθηκαν δεν επηρεάστηκαν υπέρμετρα από την υποτίμηση και μπορούν να θεωρηθούν μετριοπαθείς, συγκρινόμενες με την πρόσφατη εμπειρία»!

Τέτοιες αθλιότητες διέπραξαν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ. Ξεπούλησαν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης για τα ωραία μάτια της ΟΝΕ και για να αποσπάσουν ευμενή σχόλια από τους «λύκους» του ΔΝΤ.

Στον αστερισμό των κατευθύνσεων και υποδείξεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του ΟΟΣΑ, της ΕΕ και των διαφόρων ενώσεων συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου (ΣΕΒ κ.ά) κινούνται και οι αλλαγές που εφάρμοσε μέχρι τώρα ή ετοιμάζει να προωθήσει το 2006 η κυβέρνηση της ΝΔ στο φορολογικό σύστημα. Με δική της πρωτοβουλία (αλλά και με τα «στραβά μάτια της αξιωματικής αντιπολίτευσης) η κυβέρνηση Καραμανλή επιχειρεί να επικεντρώσει τώρα τη «συζήτηση» και τον προβληματισμό γύρω από την «ενιαιοποίηση» του φορολογικού συντελεστή στο 25%. Αυτό είναι το βασικό σενάριο, το οποίο - κατά περίσταση - επιδέχεται και διάφορες παραλλαγές, που αναμένονται να εφαρμοστούν από το 2007.

Αναμφίβολα είναι ένα πρόσθετο αντιλαϊκό μέτρο. Τεχνηέντως όμως η αντιπολίτευση τύπου ΠΑΣΟΚ αφήνει στο απυρόβλητο την προκλητική μείωση του φόρου πάνω στα κέρδη των επιχειρήσεων, τα οποία, σύμφωνα με το φορολογικό νόμο της ΝΔ θα αυξηθούν. «Ξεχνούν» επίσης και το γεγονός ότι η φοροαφαίμαξη των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων συντελείται πρώτα και κύρια μέσα από την έμμεση φορολογία (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κατανάλωσης) και στη συνέχεια από τη φορολογία πάνω στα προσωπικά εισοδήματα.

Τα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί και δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα. Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι στρουθακαμηλισμοί για την... προοδευτικότητα της φορολογικής κλίμακας με γνώμονα τη... «βασική αρχή» της αστικής δημοκρατίας, ότι τάχα ο καθένας «συνεισφέρει» στα δημόσιο ταμείο «ανάλογα με τις δυνατότητές του» είναι εκ του πονηρού. Αποτελούν, στην ουσία, το πρόσχημα για μια νέα αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση ανάμεσα σε «δεξιούς», «σοσιαλδημοκράτες», πρώην και νυν διαχειριστές και το λοιπό συνονθύλευμα: Για όλους όσοι αγωνιούν να επινοήσουν τις μεταξύ τους «διαχωριστικές γραμμές».

Γεγονός είναι ότι η εφαρμογή του ενιαίου συντελεστή στα προσωπικά εισοδήματα θα ευνοήσει με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο τους μεγαλοεισοδηματίες και άλλα σαπρόφυτα. Αυτό όμως αποτελεί παρωνυχίδα μπροστά στο βαθύτατα ταξικό και αναδιανεμητικό χαρακτήρα του φορολογικού συστήματος στο σύνολό του.

Ετσι, ακολουθώντας τη γνωστή αντιδραστική θεωρία του «διαίρει και βασίλευε», η κυβέρνηση της ΝΔ - όπως έκαναν μέχρι τώρα και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων στο δέντρο και όχι στο δάσος. Επιχειρώντας να συγκαλύψουν το γεγονός ότι με τις πολιτικές τους κάνουν όλο και πιο αντιλαϊκό το ισχύον φορολογικό σύστημα, προσπαθούν να στρέψουν τους «χαμηλόμισθους» και «χαμηλοσυνταξιούχους» ή τους ανέργους, εναντίον των «υψηλόμισθων» προβάλλοντας ψευτοδιλήμματα του τύπου: Γιατί άραγε να έχει περισσότερο ή μικρότερο φορολογικό όφελος ή βάρος ο μισθωτός - συνταξιούχος - μεροκαματιάρης που παίρνει 20.000 ευρώ το χρόνο από κάποιον άλλο με 15.000 ευρώ;

Με αυτά και παρόμοια επιχειρήματα - που προβάλλονται και από τα φιλικά προσκείμενα στους κυβερνώντες ΜΜΕ - επιδιώκουν να δημιουργήσουν διαχωριστικές γραμμές μέσα στα λαϊκά στρώματα. Ομως οι κυβερνώντες - οι σημερινοί και οι χτεσινοί - αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι, να συγκρίνουν τα ισχνά φορολογικά βάρη των χρυσοκάνθαρων του πλούτου με την υπερφορολόγηση των πραγματικά οικονομικά ασθενέστερων (μισθωτών, συνταξιούχων, ανέργων, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ κλπ.).

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολυπράγμονες «ειδικοί» της... αλά ΠΑΣΟΚ αντιπολίτευσης ξέχασαν να βάλουν στη συζήτηση την ήδη θεσμοθετημένη συρρίκνωση του φορολογικού συντελεστή πάνω στα κέρδη των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων. Να το πούμε και διαφορετικά: Ο κάθε κεφαλαιοκράτης απομυζά τεράστια ποσά από τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο με μορφή κερδών, μερισμάτων και οτιδήποτε άλλο, για τα οποία πληρώνει ευτελείς φόρους, χώρια τις διάφορες διευκολύνσεις, απαλλαγές και τα άλλα «παράθυρα» του νόμου. Ο ίδιος κεφαλαιοκράτης μπορεί - αν το επιθυμεί - να δηλώσει κάποιο μέρος (συνήθως χαμηλό) στα «προσωπικά εισοδήματα» και αυτό ακριβώς κάνει.

Τα λαϊκά στρώματα θα πρέπει να δουν το ζήτημα στην ολότητά του και να διεκδικήσουν από την πλευρά των δικών τους συμφερόντων: Στην αγωνιστική πλατφόρμα του ΠΑΜΕ για το 2006 περιέχονται και τα παρακάτω:

• Κατάργηση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και «πάγωμα» των τιμών στα είδη πλατιάς κατανάλωσης, πρώτα απ' όλα στα είδη διατροφής, ένδυσης - υπόδησης, σχολικά είδη, φάρμακα. Κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στα καύσιμα.
• Αφορολόγητο όριο για άγαμο φορολογούμενο στα 15.000 ευρώ. Αφορολόγητο όριο για την οικογένεια 30.000 ευρώ, προσαυξημένο με 5.000 ευρώ για κάθε παιδί. Ετήσια αναπροσαρμογή σύμφωνα με την αύξηση του τιμαρίθμου.
• Αύξηση της φορολογίας των κερδών και των περιουσιακών στοιχείων του μεγάλου κεφαλαίου.

Η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζοντας τον προϋπολογισμό του επόμενου έτους 2006 έχει δώσει σαφή δείγματα γραφής:

• Εχει διαμηνύσει ότι η φορολογική κλίμακα θα παραμείνει αμετάβλητη. Η «μη τιμαριθμοποίηση» μεγαλώνει τη φοροαφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων. Η «φορολογική μεταρρύθμιση» θα αποφασιστεί μέσα στο 2006 για να ισχύσει από το 2007, σχεδιάζοντας και την κατάργηση των εκπιπτόμενων δαπανών που έχουν απομείνει.
• Σχεδιάζουν την αύξηση των λεγόμενων «μοναδικών συντελεστών καθαρού κέρδους» με στόχο την αύξηση της φοροαφαίμαξης για τους ΕΒΕ και τις μικρές επιχειρήσεις.
• Στο όνομα της «δημοσιονομικής προσαρμογής» ετοιμάζουν αυξήσεις και στα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων.
• Ολοκληρώνονται οι νέες αντικειμενικές αξίες και η επιβάρυνση της λαϊκής κατοικίας.
• Περιμένουν να κοπάσει η κερδοσκοπία με τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου προκειμένου να την αναπληρώσουν με ανατιμήσεις των ειδικών φόρων κατανάλωσης στην κατεύθυνση των Οδηγιών της ΕΕ.
• Στον αντίποδα βρίσκεται η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου. Ο συντελεστής φορολογίας κερδών για τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους θα μειωθεί το 2006 κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες (στο 29%) και ακόμα 4 μονάδες (στο 25%) για το 2007. Το συγκεκριμένο έχει ήδη ψηφιστεί στο φορολογικό νόμο της ΝΔ. Στα σχέδιά τους είναι και η ολοκληρωτική κατάργηση του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ).