Η σύμπλευση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με τις αντιλαϊκές πολιτικές που επεξεργάζεται και συνιστά το ΔΝΤ - με κριτήριο την ισχυροποίηση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και την εντατικοποίηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων - δεν μπορεί να κρυφτεί με «φραστικές διαφοροποιήσεις». Του λόγου το αληθές τεκμηριώνεται από το βαθμό που εφάρμοσαν στην πράξη οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όσα τους είχαν υποδείξει με τις εκθέσεις τους τα «αφεντικά» του ΔΝΤ στην περίοδο από το 1985 έως σήμερα.

Ιδού και τα τεκμήρια

1985: Με απόρρητη έκθεσή του το ΔΝΤ, ζητούσε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να στρέψει την προσοχή της σε 5 στόχους: στην αντιμετώπιση του πληθωρισμού, στη στήριξη των καπιταλιστικών κερδών, στην κατάργηση της ΑΤΑ, στη μείωση των καταναλωτικών ελλειμμάτων του δημοσίου και την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου πληρωμών και του εξωτερικού χρέους με τη χρήση της μη δανειακής εξωτερικής χρηματοδότησης... Το εκπληκτικό είναι ότι ο Α. Παπανδρέου στην ομιλία του στη ΔΕΘ - όπως αποκάλυψε και ένα πολύ επίκαιρο άρθρο του «Ρ» της εποχής εκείνης - πρόταξε ως βασικές προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και τους πέντε αυτούς στόχους. Στο άρθρο, όπου αντιπαρατίθεται η έκθεση του ΔΝΤ με την ομιλία Παπανδρέου, για τα καπιταλιστικά κέρδη υπάρχει η εξής αντιπαραβολή: ΔΝΤ: «Κατά τη γνώμη των εμπειρογνωμόνων ο κύριος παράγοντας της μη ικανοποιητικής επενδυτικής συμπεριφοράς ήταν η σταθερή πτώση των επιχειρηματικών κερδών κατά την τελευταία δεκαετία».Α. Παπανδρέου: «Το κέρδος είναι η κινητήρια δύναμη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε ένα ευνοϊκό οικονομικό περιβάλλον, που θα εξασφαλίζει κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Δεν υστερούμε σε κίνητρα»!

1992: Ηταν τέτοιος ο κανιβαλισμός στην εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής από την κυβέρνηση της ΝΔ (υπουργός Οικονομικών Στ. Μάνος) που ακόμα και οι σκληροί μονεταριστές του ΔΝΤ προβληματίστηκαν επισημαίνοντας στην έκθεσή τους: «... η συμπίεση των πραγματικών μισθών στο Δημόσιο Τομέα θα είναι δύσκολο να διατηρηθεί και μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στην απόδοση του προσωπικού και στη δυνατότητα του δημόσιου τομέα να κρατήσει προσωπικό υψηλής ποιότητας»! Αντί αυτού, προτείνουν σημαντικές περικοπές στην απασχόληση (απολύσεις), κατάργηση μη απαραίτητων λειτουργιών (κλείσιμο οργανισμών) ενώ καλούν την κυβέρνηση «να κινηθεί ταχέως για την πραγματοποίηση του δεύτερου γύρου της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος που θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει από την αρχή του 1992». Οι συνταγές τους για το ασφαλιστικό έγιναν πράξη, με το γνωστό νόμο Σιούφα.

1995: Η έκθεση χαρακτηρίζει «ολέθριες» τις επιπτώσεις των εκλογών του 1993 στα δημοσιονομικά, επισημαίνει ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί, αλλά ζητά από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να μη χαλαρώσει... καθώς αναφέρει: «... υπάρχουν πάλι φωνές για χαλάρωση της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Αυτές οι φωνές είναι παραπλανητικές»! Συγχαίρει μάλιστα την κυβέρνηση «για την αποφασιστική της αντίσταση στις διαμαρτυρίες για το νέο σύστημα φορολόγησης βάσει αντικειμενικών κριτηρίων».

Για το 1996, ζητά σκληρή δημοσιονομική πολιτική, παρατηρώντας μάλιστα ότι «προβληματισμοί για την επίδραση στην οικονομία συμπληρωματικής δημοσιονομικής προσπάθειας είναι αβάσιμοι». Βάλτε δηλαδή νέους φόρους, περικόψτε δαπάνες άφοβα. Δε θα επηρεαστεί η ανάπτυξη. Κατά το ΔΝΤ «οι δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί, όπως λειτουργούν σήμερα, είναι μια ανοιχτή πληγή στα δημόσια οικονομικά», ενώ συνεχίζει: «Σε αντίθεση με άλλες χώρες της ΕΕ, δεν υπάρχει ακόμα συναίνεση στην Ελλάδα για το γεγονός ότι η ιδιοκτησία, ο έλεγχος και η διεύθυνση από ιδιώτες είναι τελικά ο καλύτερος τρόπος για να βελτιωθεί η λειτουργία και οι προσφερόμενες υπηρεσίες πολλών δημόσιων επιχειρήσεων». Η ένταση του ιδεολογικού μετώπου κατά της δημόσιας - καπιταλιστικής - ιδιοκτησίας, ήταν ζήτημα αρχής...

1997: Το ΔΝΤ ζητά από την κυβέρνηση, να εφαρμόσει με σταθερότητα τα μέτρα περικοπής των φορολογικών δαπανών, ενώ προβαίνει και στη διαπίστωση ότι «... στην Ελλάδα είναι σχετικώς υψηλές οι μεταβιβαστικές πληρωμές (ειδικά για συντάξεις και επιδόματα αναπηρίας»! Για δε το συνταξιοδοτικό προτείνει άμεση εξοικονόμηση πόρων με μέτρα όπως «επέκταση του χρόνου βάσης για τον καθορισμό των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμό της πρόωρης συνταξιοδότησης, καθώς και εφαρμογή αυστηρότερης διαδικασίας επαναπιστοποίησης για όσους λαμβάνουν αναπηρικές συντάξεις». Μέτρα τα οποία υλοποιήθηκαν στο σύνολό τους. Η λέξη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας χρησιμοποιείται, ίσως, για πρώτη φορά σε κείμενο του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία. Ζητούν επίσης επιτάχυνση της πώλησης μετοχών του ΟΤΕ και της ΔΕΠ (νυν ΕΛΠΕ) καθώς και διεύρυνση του πεδίου των ιδιωτικοποιήσεων και καταλήγουν: «Τα σημάδια βελτίωσης του οικονομικού περιβάλλοντος δεν πρέπει να οδηγήσουν σε εφησυχασμό. Αντίθετα, τώρα είναι η στιγμή για τολμηρά μέτρα». Είχαμε μπει για τα καλά στον αστερισμό της ΟΝΕ.

1998: Είναι η χρονιά υποτίμησης της δραχμής κατά 15%, ενώ παράλληλα κορυφώνεται η ιδεολογική διαπάλη για την ΟΝΕ: Η έκθεση επισημαίνει: «Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη. Η συμμετοχή στην ΟΝΕ είναι ένας απαιτητικός στόχος και η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει με επιμονή» γιατί - όπως διατείνονταν τα «αφεντικά» του ΔΝΤ - «τα οφέλη από τη συμμετοχή στην ΟΝΕ αναγνωρίζονται πλέον σε ευρεία κλίμακα». Απονείμει τα εύσημα στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ επισημαίνοντας ότι «η πρόσφατη συμφωνία για τους μισθούς περιλαμβάνει μια σειρά από θετικά στοιχεία: Πρώτο η συμφωνία καλύπτει δύο χρόνια, αφαιρώντας ένα στοιχείο αστάθειας σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, και δεύτερο, οι αυξήσεις που συμφωνήθηκαν δεν επηρεάστηκαν υπέρμετρα από την υποτίμηση και μπορούν να θεωρηθούν μετριοπαθείς, συγκρινόμενες με την πρόσφατη εμπειρία»!

Τέτοιες αθλιότητες διέπραξαν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ. Ξεπούλησαν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης για τα ωραία μάτια της ΟΝΕ και για να αποσπάσουν ευμενή σχόλια από τους «λύκους» του ΔΝΤ.