Πέρα από αυτογελοιοποίηση, εκείνο που αβίαστα βγαίνει είναι ότι ακριβώς επειδή η κυβέρνηση δεν έχει να δείξει τίποτα το φιλολαϊκό, επιχειρεί απεγνωσμένα να «πιαστεί» από επιτυχίες στον αθλητισμό (ακόμα και στη «Γιουροβίζιον»...) για να εξωραΐσει τη βαρβαρότητα της πολιτικής της. Φυσικά ματαιοπονεί...
«Στα Βαλκάνια, για παράδειγμα, ο μεγαλύτερος συντελεστής φορολογίας είναι 10-15%, τα ημερομίσθια είναι 60-70% φθηνότερα απ' ό,τι είναι στην Ελλάδα, οι διαδικασίες οι οποίες υπάρχουν και δημιουργούν το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος είναι επίσης εντελώς διαφορετικές. Ποιος επιχειρηματίας θα φέρει τα χρήματά του στην Ελλάδα;»...
Κι όμως τα παραπάνω δεν τα είπε κάποιος επιχειρηματίας ή κάποιος από τη διοίκηση του ΣΕΒ, αλλά... ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, επιδιώκοντας προφανώς να εμφανιστεί ως αυθεντικός εκφραστής συνολικά της (άρχουσας) τάξης. Ο Γ. Βουλγαράκης δεν έκρυψε ότι σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση: δηλαδή στη «βαλκανιοποίηση» των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων. «Αν δε γίνουν βήματα από την Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση να ενδιαφερθεί κανείς για μας», αποφάνθηκε μιλώντας χτες στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ. Φυσικά δεν εξέφρασε αιρετικές απόψεις. Τα ίδια έλεγε μια μέρα πριν στο ΔΝΤ ο Γ. Αλογοσκούφης, επιχειρώντας να πείσει τους «επενδυτές» ότι η κυβέρνηση έχει διασφαλίσει ένα «φιλικό περιβάλλον» για τις πολυεθνικές. Αμφότεροι βέβαια κινούνταν στη «γραμμή» της ομιλίας του Κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ για «μεταρρυθμίσεις» δίχως τέλος... Το συμπέρασμα είναι σαφέστατο. Η οπισθοδρόμηση θα είναι τρομακτική αν δε συναντήσουν την ενιαία αντίσταση του λαού.
Μισό μέτρο παλικάρι και βάρους 3,1 κιλών, αποφάσισε - επιτέλους - να βγει από την κοιλιά της μαμάς του, ο γιος των δικών μας, Μαρίνας Καλλιγέρη και Θανάση Μπαλοδήμα. Από το πρωί της Κυριακής ήρθε να προστεθεί ως νέο μέλος στη μεγάλη οικογένεια του «Ρ», που είναι πολύ ...γόνιμη τον τελευταίο χρόνο. Οι συνάδελφοί τους και η Διεύθυνση της εφημερίδας, τους ευχόμαστε να τους ζήσει!
«Μέση ετήσια αύξηση των λειτουργικών κερδών τους κατά 25,7% και των κερδών ανά μετοχή κατά 30% για την περίοδο 2004 - 2006, έναντι 11,4% και 13,5% του μέσου όρου του κλάδου στην Ευρώπη, προβλέπει για τις ελληνικές τράπεζες η UBS. Από πλευράς λειτουργικών κερδών οι ελληνικές τράπεζες εμφανίζουν το μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης στην Ευρώπη, ενώ βάσει της ανόδου των κερδών ανά μετοχή υπολείπονται μόνο των ιταλικών και των γερμανικών». Αυτά έγραφαν προχτές οι οικονομικές εφημερίδες. Οι κυβερνώντες, όμως και, ιδιαίτερα, οι οικονομικοί υπουργοί, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, μιλάνε για την άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας, αρνούμενοι ακόμη και την ελεημοσύνη του επιδόματος θέρμανσης στους πλέον κατατρεγμένους. Δηλαδή, πόσο μεγαλύτερα πρέπει να γίνουν τα κέρδη των τραπεζών και των λοιπών μεγάλων επιχειρήσεων, για ν' αλλάξει προς το καλύτερο η άσχημη - κατά την κυβέρνηση - οικονομική κατάσταση;..
Σίγουρα, επίσης, η νίκη της ομάδας μπάσκετ έρχεται να αναδείξει την αξία μιας σειράς αρετών και προτερημάτων, όπως η ομαδικότητα, η οργάνωση, η αλληλεγγύη, η πειθαρχία, η αλληλοκάλυψη, το πάθος, η δύναμη, το πείσμα, σε αντίθεση με τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό του σταρ σίστεμ.
Θα 'ταν αυταπάτη, όμως και, ταυτόχρονα, τεράστιο λάθος, να μεταφερθούν όλ' αυτά μηχανιστικά στο κοινωνικό επίπεδο. Και ήδη μερικοί το κάνουν. Σίγουρα, αύριο θα το κάνουν περισσότεροι. Αλλωστε, το ίδιο έργο το έχουμε ξαναδεί με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.
Και τότε, δεν ήταν λίγοι, όσοι έσπευσαν να ψάλλουν ύμνους στην ελληνική ψυχή και, ταυτόχρονα, να περάσουν την αντίληψη ότι αρκεί να είναι ενωμένοι, πειθαρχημένοι, κλπ., κλπ., οι Ελληνες, για να καταφέρουν οτιδήποτε βάλουν στο στόχο τους.
Αφήνουμε κατά μέρος τα περί ελληνικής ψυχής, αφού η πρόδηλη εθνικιστική τάση του ισχυρισμού, δε χρειάζεται αποκάλυψη ή αντίκρουση. Σκόπιμο, όμως, είναι να σταθούμε στα υπόλοιπα.
Η οργάνωση, η ομαδικότητα, η αλληλεγγύη, η πειθαρχία, η αλληλοκάλυψη, κλπ., κλπ., είναι, πράγματι, απαραίτητα και αναντικατάστατα στοιχεία του οποιουδήποτε αγώνα, αλλά στο κοινωνικό επίπεδο, στο επίπεδο της πολιτικής και ταξικής πάλης, προηγείται το θεμελιακό και κρίσιμο ερώτημα: Ποιοι και για ποιους; `Η, για να το πούμε αλλιώς, στις ταξικές κοινωνίες, όπως και η δική μας, καπιταλιστική κοινωνία, προηγείται η συνείδηση της ταξικής ένταξης. Αλλωστε, οι προαναφερόμενες αρετές και πλεονεκτήματα έχουν αξία και μπορούν να λειτουργήσουν αποκλειστικά και μόνον στο πλαίσιο της ταξικής ενότητας...