Οταν η πραγματικότητα δε μας συμφέρει τόσο χειρότερα για την πραγματικότητα... Ο λόγος για τη συνάδελφο Β. Κεχαγιά από την εφημερίδα «Τα Νέα», που είχε διπλό καημό με την πραγματικότητα, μια και την ξέρει - ή θα έπρεπε να την ξέρει - πολύ καλά, από το ρεπορτάζ που είναι η δουλιά της. Επρεπε, να προβάλει τον ΣΥΝ και το 1ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ταυτόχρονα να ...μειώσει το ΚΚΕ. Επειδή από το ρεπορτάζ που έκανε δεν έβγαινε ο συνδυασμός σκαρφίστηκε το «σενάριο»: Οτι δηλαδή το ΚΚΕ προβληματίζεται επειδή «το συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αναμένεται να συγκεντρώσει τα φώτα της δημοσιότητος»..., «αναμένεται να βρεθεί σε απόσταση από τις εξελίξεις» γι' αυτό «πιθανότατα, να καταλήξει σε διοργάνωση διεθνούς κομμουνιστικής συνάντησης γύρω στα τέλη του Νοέμβρη...»!!!
Είναι δουλιά της συγκεκριμένης δημοσιογράφου και άρα ξέρει πολύ καλά πως οι συναντήσεις Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων διοργανώνονται κάθε χρόνο από το ΚΚΕ για πολλά χρόνια τώρα στην Αθήνα. Πολύ καιρό πριν να υπάρξει Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ακόμα και πριν υπάρξουν κάποια από τα κόμματα που την απαρτίζουν. Είναι δουλιά της και ξέρει πως αυτή η φετινή διεθνής συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων έχει αποφασιστεί και ανακοινωθεί - ο χρόνος, ο τόπος και το θέμα - καιρό πριν ανακοινωθεί το συνέδριο της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς»...
Είναι δουλιά της και χρέος να ενημερώνει τους αναγνώστες της εφημερίδας της... Αλλιώς, ποια είναι η δουλιά της;;;
Καθώς, το όριο του ενάμιση χρόνου διακυβέρνησης από τη ΝΔ είναι ήδη παρελθόν και πηγαίνουμε γι' αυτό των δύο χρόνων και, με άλλα λόγια, του μισού της τυπικής κυβερνητικής θητείας, ένα «νέο» επιχείρημα φαίνεται να κερδίζει έδαφος στις τάξεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των κάθε λογής υποστηρικτών της: Η σύγκριση της σημερινής κατάστασης με αυτή της περιόδου των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Καλείται, έτσι, ο αναγνώστης των εφημερίδων, ο τηλεθεατής των διαφόρων τηλεοπτικών εκπομπών και γενικότερα ο κάθε εργαζόμενος, να συγκρίνει, να κρίνει και να βγάλει συμπέρασμα, για το ποια ανεργία, ακρίβεια, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, κλπ., κλπ., είναι χειρότερη, η «γαλάζια» ή η «πράσινη». Ποιος εκ των δύο είναι ικανότερος να υλοποιήσει τις απαιτούμενες από την πλουτοκρατία και τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις αντιλαϊκές καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές. Και πάει λέγοντας...
Και δε λέμε, θεωρητικά είναι κι αυτό ένα πεδίο σύγκρισης. Εχει την όποια πρακτική αξία, όμως, μόνον όταν θεωρηθεί ως ένα το κρατούμενο ο ευρωμονόδρομος, οι νόμοι της αγοράς και η ανταγωνιστικότητα. Εάν θεωρηθεί, δηλαδή, ως ένα το κρατούμενο η λογική της διατήρησης και παραπέρα ενίσχυσης της κυρίαρχης θέσης των κεφαλαιοκρατών και της συνεπακόλουθής της συνεχούς υποβάθμισης της θέσης των εργαζομένων και του λαού. Με άλλα λόγια, είναι μια σύγκριση άκρως αποπροσανατολιστική και θέλει να κρατήσει εγκλωβισμένη την αυξανόμενη συνεχώς δυσαρέσκεια των εργαζομένων στο πλαίσιο του αντιλαϊκού ευρωμονοδρόμου και του δικομματισμού.