Η διεύρυνση των αγωνιστικών διεργασιών στο χώρο της Παιδείας, η αύξηση του βαθμού οργάνωσης των μαθητών σε φορείς, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του μαθητικού κινήματος των τελευταίων χρόνων. Ωστόσο, «έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας», τόνισε η Χαρά Παπαϊωάννου, μέλος της Μαθητικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ και αναφερόμενη στα μέτωπα και τις μορφές που επιδιώκεται να αναπτύξει στη δράση του το μαθητικό κίνημα, είπε: «Τα αιτήματά του να είναι αιτήματα ρήξης και όχι φτιασιδώματος, να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Το ενιαίο 12χρονο βασικό σχολείο είναι τέτοιο αίτημα. Η πείρα δείχνει ότι μπορεί να συγκινήσει, να συσπειρώσει τους μαθητές. Η ΚΝΕ κάνει προσπάθεια και θα την εντείνει, η αγωνιστική πείρα των μαθητών να μπολιάζεται με τις αξίες του σοσιαλισμού, της ταξικής πάλης».

Στο περιεχόμενο και το πλαίσιο αιτημάτων των μαθητικών αγώνων που συνδέονται άρρηκτα με τους αγώνες του εργατικού κινήματος αναφέρθηκε ο Παντελής Γιαννίδης, εκ μέρους της Γραμματείας Νέων του ΠΑΜΕ. Αναφερόμενη στο ρόλο των γονιών, η Σαλώμη Πολυγερινού, μέλος του ΔΣ της Ενωσης Γονέων της περιοχής, υπογράμμισε: «Επιβάλλεται μαζί με τα παιδιά μας να αντιταχθούμε σ' αυτούς που καθορίζουν το μέλλον τους και πηγαινοέρχονται από τις Βρυξέλλες, στο Μπέργκεν και τη Λισαβόνα. Είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να τους δώσουμε, ώστε αργότερα να μπουν στην κοινωνία με το κεφάλι ψηλά. Η αποστολή των Συλλόγων Γονέων δεν αρχίζει και τελειώνει στη διοργάνωση αποκριάτικων πάρτι».

Στον καθοριστικό ρόλο που πρέπει να παίζουν τα μαθητικά όργανα, αλλά και στη μεθοδευμένη απαξίωσή τους, αναφέρθηκαν ο Αλέξανδρος Κόκκαλης, η Ιωάννα Προκόπου και η Ελενα Σίσιου, μαθητές σχολείων της Γκράβας, οι οποίοι επανέλαβαν το αίτημα του μαθητικού κινήματος για διεξαγωγή των εκλογών για τα 15μελή και 5μελή σε ενιαία ημερομηνία σ' όλη την Ελλάδα. Την ανάγκη φοίτησης όλων των παιδιών μεταναστών στα ελληνικά σχολεία με την ταυτόχρονη ένταξη στο σχολικό πρόγραμμα της γλώσσας, της ιστορίας και των πολιτιστικών στοιχείων της χώρας καταγωγής, ανέδειξε ο Μαρσέλ Γιάννου, μαθητής ιταλικού σχολείου, τονίζοντας: «Οι μετανάστες μαθητές πρέπει να είναι παρόντες στα μαθητικά συμβούλια. Μόνο ενωμένοι Ελληνες και ξένοι μαθητές θα τους δείξουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ρατσιστικό, αλλά πάνω απ' όλα ταξικό».

«Την ίδια πολιτική που ασκούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο σχολείο, την ίδια πολιτική ζούμε και στο Πανεπιστήμιο. Γιατί και εκεί ο φοιτητής έρχεται αντιμέτωπος με τα ίδια προβλήματα, την ίδια επίθεση στα δικαιώματά του», επισήμανε η Στέλλα Μπράτιμου, φοιτήτρια.

«Δηλαδή, τι νομίζουν; Μέχρι πότε θα μας έχουν καθηλωμένους;». Ηταν η απάντηση των μαθητών της ΤΟ Γκράβας, για την καθημερινότητά τους με τις ατελείωτες ώρες τρεξίματος, τις ασύνδετες πληροφορίες χωμένες με το ζόρι στο μυαλό, τα χέρια βαθιά χωμένα στις τσέπες των γονιών. Ομως δεν έμειναν μόνο στα λόγια. Ανάμεσα το τρίπτυχο σχολείο - σπίτι - φροντιστήριο, βρήκαν το χρόνο να κάνουν το κέφι τους. Το Σαββατόβραδο να παίξουν ένα θεατρικό: «Το πείραμα». Την Κυριακή να «ροκάρουν», και λίγο πριν να τιμήσουν «έναν δικό μας ποιητή», τον Γιάννη Ρίτσο, που είναι καθολικά παρών. Διαβάζοντας ποιήματα του «συντρόφου μας», εκείνου που «σπούδασε ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος στη σύγχρονη σχολή του αγώνα». Γιατί, όπως είπαν και οι μαθητές, «εκτός από τα έργα του, μας άφησε και ταμπούρλα. Γιατί η ζωή τραβάει την ανηφόρα».

Αναφερόμενος αρχικά «στην εποχή που θέλουν να περάσει η αντίληψη ότι το σχολείο είναι ένας χώρος αταξικός, που δε χωράει πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση, η στρογγυλή τράπεζα των βιομηχάνων επιδιώκει την άλωση της εκπαίδευσης, ένα σχολείο "βαποράκι" της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης», ο Νίκος Ζώτος, εκ μέρους του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ, επισήμανε τις ευθύνες των κυβερνήσεων του δικομματισμού, αλλά και του ΣΥΝ. «ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμφωνούν και προωθούν τον πυρήνα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που επιβάλλει η ΕΕ. Διαμορφώνουν το εκπαιδευτικό σύστημα σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς, αφήνοντας να διεισδύσουν σαν τα κοράκια οι σπόνσορες. Ο ΣΥΝ τη στηρίζει επί της ουσίας, διαφωνεί στα επουσιώδη και στη διαδικασία των αναδιαρθρώσεων», είπε και τόνισε: «Το ΚΚΕ βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής για το ρόλο, το περιεχόμενο και την προοπτική του σχολείου. Αποτελεί την αντικειμενικά μοναδική πρόταση για μια Παιδεία που θα εναρμονίζεται με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες».

Στην ιστορία της εκπαίδευσης και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν σημαντικές δυνάμεις που διατέθηκαν από το ΚΚΕ στον τομέα της Λαϊκής Παιδείας, αναφέρθηκε η Δώρα Μόσχου, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ. Ενώ η Χάρις Πνευματικάτου, εκπαιδευτικός, αναφέρθηκε στα κενά εκπαιδευτικών, στα πληθωρικά τμήματα, στη διπλοβάρδια, στα ξεπερασμένα σχολικά βιβλία, στη λειψή χρηματοδότηση, αλλά και την υποχρεωτική εφαρμογή της Ευέλικτης Ζώνης, η οποία παρουσιάστηκε «ως "πανάκεια", που θα δώσει λύση και ώθηση στη διδασκαλία».

«Το γονεϊκό κίνημα, παρά την όποια ανομοιογένειά του, μπορεί να αποτελέσει βασικό μοχλό στην οικοδόμηση του μετώπου στο χώρο της Παιδείας», επισήμανε, μεταξύ άλλων, ο Βασίλης Τόγιας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Αθήνας. Για την τεράστια σημασία της παραμελημένης Προσχολικής Αγωγής, μίλησε η Ηλέκτρα Πατσουράκη, βρεφονηπιοκόμος. Ενώ ο Α. Ζαζόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, επικεντρώθηκε στη μάχη για τη λαϊκή μόρφωση, η οποία «θα έχει διάρκεια και ο χρόνος της δικαίωσης θα εξαρτηθεί από τη μείωση των καθυστερήσεων να μπει η εργατική τάξη μπροστά στους αγώνες για να πάρει στα χέρια της το όπλο της γνώσης. Στη μείωση αυτών των καθυστερήσεων, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αποφασιστικά θα επιμείνει».