Αναφερόμενος αρχικά «στην εποχή που θέλουν να περάσει η αντίληψη ότι το σχολείο είναι ένας χώρος αταξικός, που δε χωράει πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση, η στρογγυλή τράπεζα των βιομηχάνων επιδιώκει την άλωση της εκπαίδευσης, ένα σχολείο "βαποράκι" της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης», ο Νίκος Ζώτος, εκ μέρους του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ, επισήμανε τις ευθύνες των κυβερνήσεων του δικομματισμού, αλλά και του ΣΥΝ. «ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμφωνούν και προωθούν τον πυρήνα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που επιβάλλει η ΕΕ. Διαμορφώνουν το εκπαιδευτικό σύστημα σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς, αφήνοντας να διεισδύσουν σαν τα κοράκια οι σπόνσορες. Ο ΣΥΝ τη στηρίζει επί της ουσίας, διαφωνεί στα επουσιώδη και στη διαδικασία των αναδιαρθρώσεων», είπε και τόνισε: «Το ΚΚΕ βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής για το ρόλο, το περιεχόμενο και την προοπτική του σχολείου. Αποτελεί την αντικειμενικά μοναδική πρόταση για μια Παιδεία που θα εναρμονίζεται με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες».

Στην ιστορία της εκπαίδευσης και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν σημαντικές δυνάμεις που διατέθηκαν από το ΚΚΕ στον τομέα της Λαϊκής Παιδείας, αναφέρθηκε η Δώρα Μόσχου, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ. Ενώ η Χάρις Πνευματικάτου, εκπαιδευτικός, αναφέρθηκε στα κενά εκπαιδευτικών, στα πληθωρικά τμήματα, στη διπλοβάρδια, στα ξεπερασμένα σχολικά βιβλία, στη λειψή χρηματοδότηση, αλλά και την υποχρεωτική εφαρμογή της Ευέλικτης Ζώνης, η οποία παρουσιάστηκε «ως "πανάκεια", που θα δώσει λύση και ώθηση στη διδασκαλία».

«Το γονεϊκό κίνημα, παρά την όποια ανομοιογένειά του, μπορεί να αποτελέσει βασικό μοχλό στην οικοδόμηση του μετώπου στο χώρο της Παιδείας», επισήμανε, μεταξύ άλλων, ο Βασίλης Τόγιας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Αθήνας. Για την τεράστια σημασία της παραμελημένης Προσχολικής Αγωγής, μίλησε η Ηλέκτρα Πατσουράκη, βρεφονηπιοκόμος. Ενώ ο Α. Ζαζόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, επικεντρώθηκε στη μάχη για τη λαϊκή μόρφωση, η οποία «θα έχει διάρκεια και ο χρόνος της δικαίωσης θα εξαρτηθεί από τη μείωση των καθυστερήσεων να μπει η εργατική τάξη μπροστά στους αγώνες για να πάρει στα χέρια της το όπλο της γνώσης. Στη μείωση αυτών των καθυστερήσεων, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αποφασιστικά θα επιμείνει».