Με την εφαρμογή τους στη Γαλλία περισσότερο από είκοσι χρόνια και με την επιτάχυνσή τους από τις δεξιές κυβερνήσεις από το 2002, αυτές οι πολιτικές που διογκώνουν την ανεργία και την εργασιακή ανασφάλεια, που κατακερματίζουν την κοινωνική προστασία, που απαξιώνουν και ιδιωτικοποιούν τις δημόσιες υπηρεσίες, έχουν προκαλέσει βαθιά ρήγματα στη γαλλική κοινωνία».
Το προαναφερόμενο απόσπασμα είναι από την ανακοίνωση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), του οποίου ιδρυτικό μέλος είναι και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΓΚΚ). Και το σημειώνουμε, για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον, γιατί είναι αποκαλυπτική της λογικής του ΚΕΑ, να φορτώνει τα πάντα αποκλειστικά και μόνο στη νεοφιλελεύθερη πολιτική και διαχείριση του σύγχρονου καπιταλισμού, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι η φιλολαϊκή διέξοδος βρίσκεται σε μια σοσιαλδημοκρατική διαχείρισή του. Και δεύτερον, γιατί η αναφορά της ανακοίνωσης σε «περισσότερο από είκοσι χρόνια», μόνον ως έμμεση αλλά σαφή αυτοκριτική του ΚΕΑ και του ΓΚΚ, σχετικά με τη συμπεριλαμβανομένη στην περίοδο αυτή συγκυβέρνηση σοσιαλιστών - κομμουνιστών στη Γαλλία, μπορεί να θεωρηθεί. Ας σταματήσουν, επομένως, να σκορπίζουν αυταπάτες.
Αμείωτη συνεχίζεται η πολύμορφη σκανδαλολογία και όλοι όσοι ασχολούνται μ' αυτή και φέρνουν στο φως της δημοσιότητας κάθε λογής σκάνδαλα και σκανδαλάκια, αποφεύγουν συστηματικά να ασχοληθούν με ορισμένα κρίσιμα και γενικότερης σημασίας ερωτήματα. Για παράδειγμα, είναι ή δεν είναι τα σκάνδαλα ένα ενδημικό φαινόμενο στις καπιταλιστικές κοινωνίες και αν ναι, γιατί; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα των όποιων μέτρων διαφάνειας και ελέγχου έχουν παρθεί κατά καιρούς στη χώρα μας ή σε άλλες χώρες; Μπορούν να έχουν αποτέλεσμα τα όποια τέτοια μέτρα, όταν κυριαρχούν οι νόμοι της αγοράς, οι «απελευθερώσεις» και το κυνήγι του επιχειρηματικού κέρδους; Σκάνδαλα είναι μόνον όσες ενέργειες αντιβαίνουν - και, μάλιστα, σε βαθμό πρόκλησης - τους ισχύοντες νόμους; Είναι ή δεν είναι σκάνδαλο και, μάλιστα, πρώτου μεγέθους τα θεσμοθετημένα μεροκάματα και συντάξεις πείνας, το ...νόμιμο 30% της ανεργίας των νέων ανθρώπων, τα νόμιμα, αλλά τεράστια και αμέτρητα κέρδη, που συσσωρεύουν κάθε χρόνο οι κεφαλαιοκράτες; Είναι ή δεν είναι σκάνδαλο η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, του Αθλητισμού, του Πολιτισμού, όταν ακόμη και τα αστικά Συντάγματα ορίζουν ότι όλ' αυτά αποτελούν δικαίωμα του πολίτη; Και, τέλος πάντων, είναι ή δεν είναι σκάνδαλο η μετατροπή της είδησης - ή της «είδησης» - σε εμπόρευμα και αντικείμενο άγριου ανταγωνισμού μεταξύ συγκροτημάτων ΜΜΕ;
Πάντως, μαζί με τη συνεχιζόμενη σκανδαλολογία, συνεχίζονται και οι «παράπλευρες» αντιπαραθέσεις και «τακτοποιήσεις λογαριασμών», είτε αυτοί αφορούν εσωκομματικούς «διαγκωνισμούς» στο κυβερνητικό κόμμα, είτε εκδοτικούς ανταγωνισμούς, είτε το μοίρασμα της «πίτας» των δημοσίων έργων και προμηθειών, κλπ.
Για παράδειγμα, μετά την προχτεσινή τοποθέτηση του «Εθνους» στο πλευρό του τηλεοπτικού σταθμού «Αλφα» και κατά της «Ελευθεροτυπίας», οι σχετικές πληροφορίες φέρνουν και τη «ναυαρχίδα» του συγκροτήματος Λαμπράκη, να ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τη μέχρι τώρα «ουδετερότητα» και να παίρνει ανάλογη θέση στη διαμάχη. Απομένει να δούμε, εάν ο τέτοιος συσχετισμός (2 προς 1) θα έχει και ποιες συνέπειες στη στάση του τηλεοπτικού σταθμού «Μέγκα», που ανήκει στους τρεις προαναφερόμενους εκδότες...
Τον όψιμο προβληματισμό του για το ύψος των δημοτικών τελών ενόψει και των επερχόμενων ανατιμήσεων που αποφασίζουν το Γενάρη οι δήμοι εκφράζει με επιστολή του στον πρόεδρο της ΚΕΔΚΕ ο υπουργός Ανάπτυξης Δ. Σιούφας. Κάνει, μάλιστα και διάφορες προτάσεις, για τη... συγκράτηση των τιμών, ορισμένες εκ των οποίων φτάνουν στα όρια του τραγελαφικού. Για παράδειγμα, προτείνει να καταρτίσουν οι δήμοι ενδεικτικούς τιμοκαταλόγους με ανώτατες τιμές για προϊόντα και να επιβραβεύουν τους επιχειρηματίες που τους εφαρμόζουν με... ποσοστά εκπτώσεων στα δημοτικά τέλη! Για την... ταμπακέρα, όμως, ούτε λέξη. Κουβέντα για την οικονομική απόγνωση των δήμων και τα άδεια ταμεία τους. Κουβέντα, για τους παρακρατημένους και ποτέ αποδιδομένους από το κράτος πόρους. Κουβέντα, με δυο λόγια, για τις πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που μετατρέπουν τους δήμους σε φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς σε βάρος των εργαζομένων. Στο σπίτι του κρεμασμένου, όμως, ποιος να μιλήσει για σκοινί;