Αμείωτη συνεχίζεται η πολύμορφη σκανδαλολογία και όλοι όσοι ασχολούνται μ' αυτή και φέρνουν στο φως της δημοσιότητας κάθε λογής σκάνδαλα και σκανδαλάκια, αποφεύγουν συστηματικά να ασχοληθούν με ορισμένα κρίσιμα και γενικότερης σημασίας ερωτήματα. Για παράδειγμα, είναι ή δεν είναι τα σκάνδαλα ένα ενδημικό φαινόμενο στις καπιταλιστικές κοινωνίες και αν ναι, γιατί; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα των όποιων μέτρων διαφάνειας και ελέγχου έχουν παρθεί κατά καιρούς στη χώρα μας ή σε άλλες χώρες; Μπορούν να έχουν αποτέλεσμα τα όποια τέτοια μέτρα, όταν κυριαρχούν οι νόμοι της αγοράς, οι «απελευθερώσεις» και το κυνήγι του επιχειρηματικού κέρδους; Σκάνδαλα είναι μόνον όσες ενέργειες αντιβαίνουν - και, μάλιστα, σε βαθμό πρόκλησης - τους ισχύοντες νόμους; Είναι ή δεν είναι σκάνδαλο και, μάλιστα, πρώτου μεγέθους τα θεσμοθετημένα μεροκάματα και συντάξεις πείνας, το ...νόμιμο 30% της ανεργίας των νέων ανθρώπων, τα νόμιμα, αλλά τεράστια και αμέτρητα κέρδη, που συσσωρεύουν κάθε χρόνο οι κεφαλαιοκράτες; Είναι ή δεν είναι σκάνδαλο η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, του Αθλητισμού, του Πολιτισμού, όταν ακόμη και τα αστικά Συντάγματα ορίζουν ότι όλ' αυτά αποτελούν δικαίωμα του πολίτη; Και, τέλος πάντων, είναι ή δεν είναι σκάνδαλο η μετατροπή της είδησης - ή της «είδησης» - σε εμπόρευμα και αντικείμενο άγριου ανταγωνισμού μεταξύ συγκροτημάτων ΜΜΕ;