«Η πρόταση για την υπογραφή του μνημονίου θεωρώ ότι είναι παράκαιρη. Ολες οι ιδεολογίες προσέφεραν και προσφέρουν στην ανθρώπινη ιστορία και όλες κατά την εφαρμογή τους δημιούργησαν προβλήματα. Δεν ξέρω αν ο Οκτάβιο Παζ είχε δίκιο όταν έγραφε για τον κομμουνισμό ότι "Σπάνια τόσοι δίκαιοι λόγοι οδήγησαν τόσες ενάρετες ψυχές να διαπράξουν τόσες άδικες πράξεις". Αυτό που ξέρω είναι ότι σήμερα που οι πολιτικές ιδεολογίες έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες να συντίθενται και να συνδιαλέγονται χωρίς φοβικά σύνδρομα, δεν έχουμε λόγο να μπαίνουμε με τόση ευκολία στα χωράφια της Ιστορίας που μαζί με τη Συλλογική Συνείδηση είναι οι αδέκαστοι κριτές όλων».

1. Το «Μνημόνιο» του Σουηδού ευρωβουλευτή Γκόραν Λίντμπλαντ ως κείμενο και ως πρωτοβουλία είναι χωρίς μνήμη, ευαισθησία και ηθική, χωρίς ιστορική γνώση και κοινωνικοπολιτική επίγνωση για αδιαμφισβήτητες αλήθειες.

Ο κ. Λίντμπλαντ μαζί με τους ομοϊδεάτες του επιδιώκει συμβολικά και σημειολογικά να σηματοδοτήσει ένα «κυνήγι μαγισσών», που στηρίζεται σε μια προκλητική και ανιστόρητη «αναθεώρηση της Ιστορίας» και αφορά όχι μόνο το κοινό μας παρελθόν αλλά και το κοινό μας μέλλον στην Ευρώπη.

Είναι σαφές ότι κάποιοι ανιστόρητοι και αλαζόνες, κάποιοι αμνήμονες και τιποτόφρονες επιθυμούν στους λαούς της Ευρώπης να υποβάλουν τους καθαρτήριους όρους μιας αποκρουστικής ιδεολογικής καθαρότητας και μιας αδιέξοδης πολιτικής ορθότητας. Να επιβάλουν έναν «μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό» ανακυκλώνοντας εκτός τόπου και χρόνου έναν ιδιότυπο ευρωπαϊκό νεο-Μακαρθισμό.

2. Η ταύτιση, η εξίσωση και ο συμψηφισμός του φασισμού και του ναζισμού τόσο με τις ιδέες, τη διαδρομή, την παράδοση και το αξιακό φορτίο των κομμουνιστικών κομμάτων, όσο και με την εξέλιξη των κρατικών μορφωμάτων και καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αποτελούν μια συνειδητή απόπειρα ανατροπής ορισμένων ιστορικών δεδομένων και ιστορικών αληθειών.

• Για την αίσια και θετική έκβαση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υπάρχουν συγκεκριμένες ιστορικές αλήθειες.

Αυτές οι ιστορικές αλήθειες έχουν βαφτεί με το αίμα 25 εκατ. πατριωτών της Σοβιετικής Ενωσης και με τις θυσίες εκατομμυρίων πολιτών της.

Εχουν γραφτεί με τις ζωές, τις θυσίες και τους βασανισμούς εκατομμυρίων αντιφασιστών, πατριωτών, δημοκρατών, σοσιαλιστών και κομμουνιστών στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αμερική, παντού στον κόσμο.

Ετσι ηττήθηκε ο φασισμός, ο μιλιταρισμός και ο ναζισμός.

Ετσι προχώρησε η Ιστορία μπροστά, ξεπερνώντας τη βία και τη βαρβαρότητα του φασισμού.

Ετσι χειραφετήθηκαν και βρήκαν το δρόμο τους οι λαοί με πίστη στην ανεξαρτησία, στη δημοκρατία, στην ελευθερία, στην ειρήνη και στην πρόοδο.

Είναι ιστορικά παράδοξο και λογικά οξύμωρο κάποιοι εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς να κρίνουν και να κατακρίνουν λαούς και χώρες.

Να δικάζουν και να καταδικάζουν ιδέες και ιδεολογίες.

Να στιγματίζουν κοινωνικά κινήματα και πολιτικά κόμματα, που σε τελευταία ανάλυση τα ίδια ως συλλογικοί φορείς με την κριτική, την αυτοκριτική και τη μετεξέλιξή τους έχουν προσδιορίσει και αξιολογήσει λάθη, παραμορφώσεις, αδυναμίες, «μελανές σελίδες» και παρεκκλίσεις στην πορεία τους.

Οι κομμουνιστές απανταχού της Γης, όπως και οι λαοί της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ενωσης δικαιωματικά μπορούν να νιώθουν περήφανοι για το αγωνιστικό τους «παρών» στον αντιφασιστικό αγώνα, τότε που ιστορικά κρίνονταν τα πάντα και οι πάντες.

Μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω τον Σουηδό «δικαστή» και «ιεροεξεταστή» κ. Λίντμπλαντ εάν ο ίδιος μπορεί να νιώσει το ίδιο περήφανα για εκείνη την ιστορική αναμέτρηση της περιόδου 1930-1945 ως προς τη στάση της οικογένειάς του και του κόμματός του, της χώρας και του λαού του. Γιατί η Ιστορία γράφεται πάντα από τους παρόντες και ποτέ από τους απόντες, γιατί οι απόντες είναι απλώς λαθρεπιβάτες.

3. Με δεδομένη και διαχρονική την αντίθεσή μας σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, που καταργεί τους δημοκρατικούς θεσμούς, που παραβιάζει τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες των πολιτών, που ναρκοθετεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχουμε ιστορικό, ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και ανθρώπινο χρέος να αφυπνιστούμε και να αγωνιστούμε μαζί με όλους τους πολίτες της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Εχουμε χρέος να ενώσουμε τις φωνές μας και τις δυνάμεις μας με εκείνες των κομμουνιστών, των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Εχουμε χρέος να συνεργαστούμε, να συν-οδοιπορήσουμε και να συμπράξουμε όλοι μαζί. Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, δημοκράτες και φιλελεύθεροι για να σβήσει στη γέννησή της αυτή η επικίνδυνη αντικομμουνιστική υστερία.

Είναι σίγουρο ότι ο αντικομμουνισμός και νεο-μακαρθισμός στην Ευρώπη, στο όνομα πάντα της ελευθερίας και της Ιστορίας, στο όνομα πάντα της ασφάλειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μπορεί να γεννήσει και να επωάσει τα «αυγά του φιδιού». Μπορεί να εκκολάψει νέους μεταμοντέρνους ολοκληρωτισμούς, θεσμοθετημένους αυταρχισμούς και έρποντες, και γιατί όχι και, απροκάλυπτους φασισμούς.

Εύχομαι και ελπίζω, η Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης να σταθεί ιστορικά στο ύψος των περιστάσεων και να καταψηφίσει το «Μνημόνιο» του κ. Λίντμπλαντ για να μην πλανιέται πάνω από την Ευρώπη ο αντικομμουνισμός ως φάντασμα και για να μη βρικολακιάσουν οι ψυχροπολεμικές θεωρίες «περί μαύρου και κόκκινου φασισμού», που εξομοίωναν τους θύτες με τα θύματα.

4. Οι καιροί ου μενετοί γιατί οι φυλετικά «καθαροί», οι ιδεολογικά «καθαροί» και οι κοινωνικά «καθαροί», όπως και οι κάθε λογής «πολιτικά ορθοί», παραμονεύουν κάθε φορά στη γωνία και απεργάζονται «μικρομεσαίωνες».

Με υπαρκτές και δεδομένες τις διαφορές και τις αντιθέσεις μας, ας αφυπνιστούμε, ας συμπορευτούμε και ας συμπράξουμε.

Με το αγωνιστικό μας «παρών» ας πούμε όλοι μαζί και ο κάθε ένας χωριστά «Καληνύχτα και καλή τύχη» στον κ. Γκόραν Λίντμπλαντ. Και ας τον κατατάξουμε ιστορικά στη θέση που του αξίζει, δίπλα στον κ. Μακάρθι της ψυχροπολεμικής αντικομμουνιστικής υστερίας στην Αμερική.

Το αντικομμουνιστικό ψήφισμα της Πολιτικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι για τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη, όχι μια αβάσταχτη επιπολαιότητα, αλλά μια αποτρόπαιη σκοπιμότητα. Και δεν πρόκειται για μια πρωτοβουλία λίγων ανιστόρητων πολιτικών της «πεφωτισμένης» Ευρώπης, αλλά για άρρωστο σύμπτωμα μιας πολύπαθης εποχής, η οποία χάνεται στα σταυροδρόμια της πολιτικοκοινωνικής ρευστότητας και της αυξανόμενης γενικής σύγχυσης που επιβάλλει η γιγαντούμενη οικονομική παγκοσμιοποίηση.

Στο πλαίσιο αυτό βρίσκουν έδαφος και αναπτύσσονται διάφορα «πολιτικά ζιζάνια» που προσπαθούν προκλητικά να παραχαράξουν την ιστορία και τις αξίες της. Και ενώ επαιρόμαστε ότι ο πολιτισμός μας βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του, διαπιστώνουμε ότι με κινήσεις όπως αυτή που εκπορεύεται από την προώθηση της σχετικής αντικομμουνιστικής υστερίας ξαναπέφτουμε σε μεσαιωνικές πρακτικές. Γι' αυτό τέτοιοι πολέμιοι της προόδου της ανθρωπότητας είναι επικίνδυνοι και η σύγκρουση μαζί τους είναι ο μόνος δρόμος.

Διότι η προσπάθειά τους να στήσουν ένα άλλο παγκόσμιο δικαστήριο για να καταδικάσουν τον κομμουνισμό, εξισώνοντάς τον μάλιστα με το ναζισμό, ουσιαστικά αποκαλύπτει το δικό τους πολιτικό, φασιστικό προσωπείο. Αυτοί οι κύριοι κόπτονται για τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά σιωπούν για το Γκουαντάναμο, για τον άδικο πόλεμο του Ιράκ, για την Κύπρο, διότι υποκρίνονται. Προασπίζουν δήθεν τη δημοκρατία, αλλά ουσιαστικά χαράσσουν διαχωριστικές γραμμές εκεί που έχουν συμφέρον για να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα της Ευρώπης, διότι έχουν σχέδιο. Καταδικάζουν δήθεν μιαν ιδεολογία που μπορεί να είχε και άτυχες στιγμές, ενώ οι ίδιοι προωθούν τον πλανητικό έλεγχο από ένα «μεγάλο αδελφό» για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, διότι αδιαφορούν για την κοινωνική δικαιοσύνη. Προσπαθούν να ξαναγράψουν δήθεν την Ιστορία, ενώ αδιαφόρησαν για πραγματικά παγκόσμια γεγονότα όπως λ.χ. η απαλοιφή της αρχαίας ελληνικής ιστορίας από το βιβλίο της Ιστορίας της Ευρώπης ή η καταλυτική αντιναζιστική συμβολή του σοβιετικού στρατού στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ή η επιστημονική και τεχνολογική συμβολή της στην κατάκτηση του διαστήματος, διότι θέλουν την Ιστορία να γράφεται ερήμην των λαών.

Ολα αυτά και πολύ περισσότερα επιχειρήματα δείχνουν όχι τη διάθεσή τους για δήθεν απονομή δικαιοσύνης, αλλά το σχέδιό τους για την παγιοποίηση της νεοφιλελεύθερης ιδέας του «τέλους της Ιστορίας» μέσα από μια προσπάθεια μίσους και παραχάραξης της ίδιας της ιστορίας του κομμουνισμού, που γράφτηκε από εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Γι' αυτό το φτωχό κοσμοείδωλο που προβάλλουν είναι επικίνδυνο για την πορεία της ανθρωπότητας. Διότι η ποικιλότητα κάθε μορφής είναι η βάση της ζωής και του πολιτισμού με την αναγκαία διαφορετικότητα να θεμελιώνει τη διαλεκτική πορεία που κατευθύνεται και μέσα από συγκρούσεις, οι οποίες συνθέτουν νέες συντεταγμένες. Η αντίσταση λοιπόν και η σύγκρουση ενάντια στην προσπάθεια πτώχευσης του πολιτισμού του ανθρώπου, ενάντια στο σχετικό μνημόνιο είναι οι αναπόφευκτες αξίες και δράσεις, διότι αυτό το μνημόνιο δεν πρέπει να περάσει. Θα 'ναι μια μεγάλη ντροπή που δε θα τιμά κανένα ελεύθερο άνθρωπο.