Στις 28 Μάρτη του 2005, τρεις μήνες μετά το σεισμό που γέννησε το μεγάλο τσουνάμι του Δεκέμβρη του 2004, ένας δεύτερος μεγάλος σεισμός ταρακούνησε το ίδιο ρήγμα. Τα αρχικά κύματα που δημιούργησε ο σεισμός του Δεκέμβρη είχαν ύψος 8 μέτρων, αλλά το Μάρτη δεν ξεπέρασαν τα 3,5 μέτρα (στις εικόνες αναπαριστώνται καθ' υπερβολή, για να διευκολυνθεί η σύγκριση). Μέσα από διεξοδικές μελέτες, οι ερευνητές αποκάλυψαν τέσσερις κύριους λόγους γι' αυτή τη διαφορά ανάμεσα στα κύματα των δύο σεισμών.

Καταρχήν, ο σεισμός του Μάρτη απελευθέρωσε μόλις το 1/15 της ενέργειας του σεισμού του Δεκέμβρη. Επιπλέον, εμφανίστηκε σε βαθύτερο σημείο του ρήγματος (κόκκινο), με αποτέλεσμα μικρότερο μέρος της ενέργειας να φτάσει μέχρι το νερό του ωκεανού. Ο τρίτος λόγος είναι ότι το επίκεντρό του βρισκόταν κάτω από ρηχά νερά σε αντίθεση με το σεισμό του Δεκέμβρη που έγινε κάτω από ωκεάνια τάφρο. Τέλος, το τσουνάμι του Μάρτη χτύπησε 100 χιλιόμετρα πιο νότια κι έτσι τα περισσότερα από τα κύματά του που είχαν κατεύθυνση προς τα ανατολικά έπληξαν τη Σουμάτρα, που προστάτεψε την Ταϊλάνδη και τη Μαλαισία, ενώ τα κύματα που είχαν δυτική κατεύθυνση εξαντλήθηκαν στην ανοιχτή θάλασσα. Αντίθετα, στο σεισμό του Δεκέμβρη, τόσο τα κύματα με κατεύθυνση προς ανατολάς, όσο και τα κύματα με κατεύθυνση προς δυσμάς έπληξαν κοντινές περιοχές στεριάς.

Οι σημαντικότεροι σεισμοί που προκάλεσαν τσουνάμι τον περασμένο αιώνα (πρασινωπές περιοχές με διακεκομμένη γραμμή) εκδηλώθηκαν εκεί που δύο τεκτονικές πλάκες συναντώνται κατά μέτωπο, στις λεγόμενες ζώνες καταβύθισης (μπλε γραμμές). Η μία πλάκα βυθίζεται κάτω από την άλλη που ανασηκώνεται, συμπαρασύροντας το νερό από πάνω και δημιουργώντας κύματα τσουνάμι κατά μήκος του ρήγματος. Αλλά το τμήμα του ρήγματος Σουμάτρας - Ανταμάν, απ' όπου ξεκίνησε η καταστροφή στον Ινδικό ωκεανό, δεν είχε προηγούμενο ιστορικό σεισμών μεγαλύτερων των 8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Οταν συνέβη ο σεισμός των 9 Ρίχτερ στο σημείο εκείνο το Δεκέμβρη του 2004, ακολουθούμενος μετά από τρεις μήνες από έναν άλλο μεγάλο σεισμό 8,7 βαθμών (πορτοκαλί οβάλ), οι επιστήμονες άρχισαν να επανεξετάζουν ανάλογα αργά κινούμενα ρήγματα, για τη δυνατότητά τους να προκαλέσουν τσουνάμι. Οι νέες περιοχές που μελετώνται (κόκκινες γραμμές) συμπεριλαμβάνουν εκείνες, όπου ογκώδη χαρακτηριστικά του βυθού ίσως εμποδίζουν την καταβύθιση, αυξάνοντας τη συσσωρευόμενη ένταση στο ρήγμα. Στο διάγραμμα μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι η ζώνη καταβύθισης της αφρικανικής πλάκας κάτω από την ευρασιατική που διέρχεται ανάμεσα στα Κύθηρα και την Κρήτη, είναι από τις ζώνες που εξαρχής κρίνονταν επικίνδυνες για τη δημιουργία τσουνάμι.