Κατ' αρχήν η Αλ. Παπαρήγα ενημέρωσε τους δημοσιογράφους, αναφέροντας: «Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τη σύνοδο των αντιπροσωπειών των Κοινοβουλίων των 45 κρατών - μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης που θα συζητήσει την πρόταση του Πολιτικού Συμβουλίου για την ψήφιση του φασιστοειδούς αντικομμουνιστικού μνημονίου. Οπως μάλιστα προτείνει το Πολιτικό Συμβούλιο, η ψήφιση αυτού του μνημονίου πρέπει να γίνει παγκόσμια υπόθεση με τη μορφή παγκόσμιας αντικομμουνιστικής υστερίας που δεν περιορίζεται, όπως είναι φυσικό, στο επίπεδο της προπαγάνδας, αλλά και στο επίπεδο της κρατικής καταστολής, των διώξεων, σε βάρος πριν απ' όλα κομμουνιστικών κομμάτων και προσώπων, εάν δεν κάνουν δήλωση μετανοίας για το παρελθόν τους, αν δεν αποκηρύξουν την επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού, κομμουνισμού.

Το μνημόνιο αυτό δεν είναι γέννημα κάποιων ημίτρελων, αντιδραστικών και ακραίων στοιχείων. Αν ήταν έτσι, δε θα δίναμε και εμείς ίσως ιδιαίτερη σημασία.

Το ζήτημα είναι ότι το μνημόνιο αυτό αποτελεί στρατηγική επιλογή που εκτρέφεται στο έδαφος της γενικότερης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής, με φορείς πριν απ' όλα τις πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κέντρα, αλλά και συνολικά το ίδιο το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η επιλογή αυτή είναι προπομπός ενός νέου κύκλου βάρβαρων αντιδραστικών μέτρων, που περιλαμβάνουν κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά και εξαπόλυση νέου γύρου πολέμων. Η αντικομμουνιστική υστερία γίνεται για να ξεκαθαριστεί προκαταβολικά το έδαφος από τις δυνάμεις της αντίστασης, τους κομμουνιστές και άλλους ριζοσπάστες. Η κομμουνιστική ιδεολογία, οι αντιλήψεις και οι ιδέες που καλλιεργούν το έδαφος για την αντίσταση και την αντεπίθεση αποτελούν ναρκοπέδιο. Αυτές τις νάρκες θέλουν να βγάλουν από τη μέση».

Στο σημείο αυτό η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε:

«Θεωρούμε σημαντικό, πολύ θετικό ότι στις 24 Ιανουαρίου από την Ελλάδα θα φθάσει στο Στρασβούργο και έξω από τις πύλες της συνέλευσης μαζική ελληνική αντιπροσωπεία από το ΚΚΕ και φορείς του μαζικού κινήματος, που θα προσκομίσουν χιλιάδες υπογραφές που δεν είναι σημαντικές μόνο ως ποσότητα, αλλά και ως σύνθεση. Στην Ελλάδα το ΟΧΙ στο μνημόνιο είπαν όλα τα πολιτικά κόμματα, φορείς και κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες που δε συμφωνούν με την κομμουνιστική ιδεολογία, ακόμα και πολέμιοί της. Εξω από τις πύλες του Στρασβούργου θα υπάρχουν ανάλογες αντιπροσωπείες από πολλές χώρες της Ευρώπης που θα μεταφέρουν επίσης διαμαρτυρίες από σημαντικές φωνές και παράγοντες. Μια αντιπροσωπευτική επιτροπή θα θέσει πρόσωπο με πρόσωπο το ζήτημα στον πρόεδρο του Συμβουλίου της Ευρώπης τον κ. Βάντερ ντε Λίντεν».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Με την ευκαιρία ήθελα να θέσω ορισμένα ερωτήματα στο πολύ ευαίσθητο Πολιτικό Συμβούλιο του Συμβουλίου της Ευρώπης:

Σχετικά με τη δήλωση Μπους ότι παραπλανήθηκε η αμερικανική ηγεσία για τα όπλα που διέθετε το Ιράκ. Ακόμα για την παραδοχή ότι ήταν γνωστό στην αμερικανική ηγεσία ότι θα γίνονταν το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη.

Ανάλογη ομολογία έκανε και ο κ. Μπλερ.

Δεν υπονοώ κανένα μνημόνιο για τους κυρίους αυτούς ή για τις ηγεσίες, απλά θέλω να πω ότι όλα όσα λένε για το σοσιαλισμό, δεν τα λένε από πόνο ούτε για τη δημοκρατία ούτε για τη λαϊκή ευημερία.

Δε θεωρούμε ότι ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε είναι υπεράνω κριτικής. Αλλά το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν ενδιαφέρεται να καθαρίσει το τοπίο του 20ού αιώνα από λάθη και παραλείψεις, από αστοχίες και επιλογές που έγιναν σε ένα δρόμο πρωτόγνωρο για την ανθρωπότητα, για την οικοδόμηση ενός νέου συστήματος σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και συνεχούς ιδεολογικής και πολιτικής έως και οικονομικής δολιοφθοράς.

Αυτοί που μπορούν με πλήρη αντικειμενικότητα να κρίνουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε δεν είναι αυτοί που τον πολέμησαν, αλλά αυτοί που τον πόνεσαν, αυτοί που πιστεύουν στην αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και κομμουνισμού.

Εκεί που χρειάζεται αυτοκριτική την έχουμε κάνει και θα τη συνεχίσουμε στην πορεία εκεί που βλέπουμε προβλήματα. Λογοδοτούμε στην εργατική τάξη και τους λαούς και όχι στους ιμπεριαλιστές».

«Από τις διαμαρτυρίες και τα όχι ξεχωρίζουμε δύο βασικά στοιχεία αντίδρασης» συμπλήρωσε η Αλ. Παπαρήγα και συνέχισε:

«Οτι είναι λάθος έως έγκλημα και ανιστόρητο ψέμα η ταύτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό, το αναποδογύρισμα της ιστορίας με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά. Οτι είναι λαθεμένη ως και εγκληματική επιλογή η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής δράσης, ότι αυτή στρέφεται ευρύτερα κατά των λαών και της δημοκρατίας.

Εκτιμάμε θετικά τη δέσμευση που έχουν αναλάβει όλα τα κόμματα, ειδικότερα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να πάρουν μέρος στη συνέλευση και να καταψηφίσουν το κείμενο. Ευελπιστούμε ότι δε θα πέσουν στην παγίδα των τροποποιήσεων, γιατί ξέρουμε πολύ καλά πόσο ευλύγιστη είναι η ευρωπαϊκή ορολογία, που μπορεί τα ίδια πράγματα να τα πει με πολλούς τρόπους. Καμία τροποποίηση δεν μπορεί να αλλάξει το πνεύμα και το γράμμα του μνημονίου, πολύ περισσότερο τη χρήση και την κατάχρησή του μετά την ψήφιση.

Το κάθε κόμμα έχει όλη την ευχέρεια στην καθημερινή του δράση, πράγμα που το κάνει, να ασκήσει κριτική και πολεμική στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Δεν έχει όμως δικαίωμα στο όνομα της γνώμης να προσθέσει ένα ακόμα αντιδημοκρατικό και ιδιαίτερα επικίνδυνο κρίκο στην αλυσίδα των τρομονόμων, των παγίδων της δικαστικής συνδρομής, στην αλυσίδα της νομιμοποίησης εγκληματικών πολέμων και επεμβάσεων σε βάρος των λαών».

«Θέλουμε με την ευκαιρία - συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - να θέσουμε ως προβληματισμό ΤΡΕΙΣ βασικές μας εκτιμήσεις:

1. Βεβαίως και η αντικομμουνιστική υστερία και πρακτική δεν αφορά μόνο τα κομμουνιστικά κόμματα, έχουν ευρύτερους στόχους και διάσταση. Ωστόσο, πρέπει κανείς να προβληματιστεί, αν ο αντικομμουνισμός είναι ένα πρόσχημα ή αν έχει και ιδιαίτερους αυτοτελείς στόχους σε σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα. Εμείς λέμε ναι, έχει! Γιατί η ζωή έχει δείξει ότι το κομμουνιστικό κόμμα, όταν μάλιστα έχει πολιτική και στρατηγική επεξεργασμένη δημιουργικά στη συγκεκριμένη στιγμή, με βάση την ιδεολογία και κοσμοθεωρία του, αποτελεί δύναμη αφύπνισης, οργάνωσης, δύναμη ικανή να εμπνεύσει σε μαζική βάση διάθεση πάλης, διεκδίκησης, διάθεση αυτοθυσίας, πνεύμα ανατροπής, που σήμερα είναι ακόμα περισσότερο αναγκαίο από ποτέ.

Δεν ενοχλεί τόσο η αντικαπιταλιστική κριτική του, όσο η θέση του για τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού και κυρίως η θέση και η πρακτική του για την κινητήρια δύναμη της ταξικής πάλης. Το καπιταλιστικό σύστημα, ο ιμπεριαλισμός, αντέχει την κριτική, αντέχει την πολεμική, δεν αντέχει όμως τη θέση για ανειρήνευτη ταξική πάλη, ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης και τις μορφές που αυτή παίρνει. Δεν αντέχει ούτε ζύμωση, πολύ περισσότερο ως πρακτικό καθήκον πάλης να τίθεται το ζήτημα της εργατικής, λαϊκής πολιτικής εξουσίας.

2. Δεύτερο ζήτημα είναι η διακηρυγμένη θέση ότι τελικά παντού και πάντα αποφασίζουν οι λαοί τι θέλουν.

Δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί οι λαοί δεν είναι ελεύθεροι να αποφασίζουν. Δεν αποφασίζουν ελεύθερα και ανεπηρέαστα ακόμα και στις συνθήκες της πιο ανθηρής αστικής δημοκρατίας. Η ανεργία και η εργοδοτική τρομοκρατία, η απειλή της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, του εμπάργκο, του αποκλεισμού, οι αντιδημοκρατικοί νόμοι, τα δικαστήρια, οι φυλακές και οι εξορίες, οι απαγωγές και οι θανατώσεις εν κρυπτώ φοβίζουν, εμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση της βούλησης. Οι μηχανισμοί χειραγώγησης είναι πανίσχυροι σήμερα, δε δημιουργούν συνθήκες ελεύθερης επιλογής, ούτε καν αντικειμενικής και ολοκληρωμένης πληροφόρησης.

Παρ' όλα αυτά είναι δυνατόν σήμερα οι λαοί να κατακτούν προοδευτικά τη δυνατότητα να αποφασίζουν ελεύθερα έστω και κάτω από το βάρος των δυσκολιών και εμποδίων, όσο συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα που αυτή προκύπτει αντικειμενικά, υπάρχει αντικειμενικά.

Γι' αυτό και έχει αξία να παλέψουμε να ανατρέψουμε τα νέα εμπόδια που έρχονται, να κάνουμε ανενεργούς νόμους που υπάρχουν, να κατακτήσουμε όπλα δημοκρατίας, ακριβώς για να γίνει δυνατό να κατανοηθεί η σημερινή ιστορική αναγκαιότητα που δεν είναι άλλη από την αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό.

3. Επιτρέψατε να αναφερθώ και σε ένα άλλο συμπέρασμα, ότι σε κάθε χώρα, σε κάθε ήπειρο που το κομμουνιστικό κίνημα ήταν ισχυρό, σταθερό, αντιστεκόταν στην πίεση του αντιπάλου, εκεί ο αντικομμουνισμός είχε μικρότερη δύναμη ως όπλο κρατικής καταστολής».

Αμέσως μετά την εισηγητική τοποθέτηση, η Αλέκα Παπαρήγα δέχτηκε ένα πλήθος ερωτήσεων σχετικά με το θέμα.

- Ζήτησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ από τον κ. πρωθυπουργό, στη συνάντηση που είχε μαζί του, να υπογράψει ενάντια στην υιοθέτηση του μνημονίου;

- «Το ΚΚΕ δεν εκτίμησε ότι μπορεί όλοι όσοι διαφωνούν με το μνημόνιο να βάλουν την υπογραφή τους πάνω σε ένα ενιαίο κείμενο και όπως θα είδατε και στον "Ριζοσπάστη" δημοσιεύτηκαν μια σειρά τοποθετήσεις, που είχαν και πλευρές με τις οποίες εμείς διαφωνούμε, αλλά ωστόσο ήταν σαφείς ως προς το φασιστικό αυτό μνημόνιο. Επομένως, εμείς δε διακινήσαμε ένα κείμενο ενιαίο, δε θα ήταν σωστό και με αυτή την έννοια λέω ότι υπάρχουν πολλά κείμενα.

Ζήτησα απ' τον πρωθυπουργό αυτό το θετικό που έκανε ο κ. Μεϊμαράκης στη συνεδρίαση του Συμβουλίου, να το επαναλάβει ολόκληρη η αντιπροσωπεία της Νέας Δημοκρατίας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση. Αυτό, με διαβεβαίωσε ο κ. Καραμανλής ότι θα γίνει.

Δεν έχω λόγους να αμφισβητώ τη διαβεβαίωση, όμως θα ήθελα, για άλλη μια φορά, να υπογραμμίσω ότι θα πρέπει να αντέξουν και στις πιέσεις και τους εκβιασμούς που θα δεχτούν όλοι οι βουλευτές κατά τη διάρκεια αυτής της συνεδρίασης. Γιατί το λέω αυτό: Γιατί δυο φορές το μνημόνιο είχε απορριφθεί στο Πολιτικό Συμβούλιο και αυτοί οι βουλευτές που το απέρριψαν δυο φορές, την τρίτη φορά με σκυμμένο το κεφάλι πολλοί το ψήφισαν. Τους είχαν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό».

- Εχετε κάποια μηνύματα από άλλες χώρες, από βουλευτές άλλων κομμάτων;

- «Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια, υπάρχει διάθεση από αρκετούς να το καταψηφίσουν, δε θέλουν να εκτεθούν σε ένα τέτοιο κείμενο.

Αυτοί που δε θα πάρουν θέση, θα θεωρήσουμε ότι έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη. Βέβαια, άμα πάνε οι ορκισμένοι και ανοιχτοί αντικομμουνιστές εκεί, οι φανατικοί π.χ. των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, αν αφήσουν αυτούς, τελείωσε. Διότι, με την ευκαιρία, για να δούμε, ιδιαίτερα στις Βαλτικές χώρες και όχι μόνο, ποια είναι η πολιτική ηγεσία και τα Κοινοβούλια αυτών των χωρών; Η μεγάλη τους πλειοψηφία είναι απόγονοι των συνεργατών των Γερμανών, εξ ου και έστησαν όλα τα ναζιστικά αγάλματα. Δε λέω για όλες τις χώρες, ιδιαίτερα για τις Βαλτικές».

- Γιατί στη Νέα Δημοκρατία οι ακραίες φωνές σιωπούν και συμφωνούν με την άποψη ότι δεν πρέπει να ψηφιστεί το μνημόνιο αυτό;

- «Να το ξεκαθαρίσουμε: Εμείς δεν ταυτίζουμε τον αντικομμουνισμό με τη δριμεία κριτική στο σοσιαλιστικό σύστημα. Οι άνθρωποι είναι με τον καπιταλισμό. Και δεν είναι μόνο στη Νέα Δημοκρατία, είναι και άλλοι. Δεν ξέρω ορισμένοι απ' αυτούς γιατί τοποθετήθηκαν έτσι. Ισως κάτω είτε απ' την κατεύθυνση του κόμματός τους ή κυρίως απ' το γεγονός ότι στην Ελλάδα και για ιστορικούς λόγους και για σύγχρονους, δεν περνάει ο άγριος αντικομμουνισμός. Δεν τους παίρνει να δηλώνουν αντικομμουνιστές.

Πόσο πιστεύουν, πόσο δεν πιστεύουν, δεν μπορώ να κάνω ψυχογραφία. Ο άγριος αντικομμουνισμός στην Ελλάδα δεν περνάει. Και εδώ έχει να κάνει και με το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας απ' το '18 μέχρι σήμερα και τους δεσμούς που είχε με το λαό, έχει να κάνει και με τη σύγχρονη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας απ' το '74 και μετά.

Και έχει να κάνει και με έναν άλλο λόγο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας κάνει αυτοκριτική και καμιά φορά η αυτοκριτική του είναι πολύ βαριά. Αλλά σε καμία περίπτωση δε δέχτηκε την αυτοκριτική που κάνει να τη χαρίσει στον αντίπαλο και να επιτρέψει στον αντίπαλο να χρησιμοποιήσει την αυτοκριτική του. Και αυτός επίσης είναι ένας παράγοντας».

- Ο Σουηδός βουλευτής προτείνει να διερευνηθούν και τα αρχεία των χωρών αυτών. Γιατί μπαίνει κατά τη γνώμη σας να ερευνήσουν και τα αρχεία;

- «Η Σουηδία έχει αντικομμουνισμό βαρβάτο. Δε μου κάνει εντύπωση, διότι τα αρχεία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών έχουν παραδοθεί στις υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα αρχεία της ΣΤΑΖΙ πόσα χρόνια τα έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες; Και να σας πω κάτι;

Οταν φύγουν απ' τη μήτρα που τα γέννησε και πάνε στον αντίπαλο, δεν είναι να τα αναγνωρίσεις.

Θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα σοβιετικά αρχεία για τη μάχη του πετρελαίου, για τη μάχη του φυσικού αερίου και να εκβιάζουν ανθρώπους. Και επειδή είπα για τη Σουηδία προηγούμενα, κοιτάξτε να δείτε, σοσιαλδημοκρατία είχαμε στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της Σουηδίας.

Ξέρετε, δυστυχώς ο αντικομμουνισμός έχει φωλιάσει και στα σοσιαλιστικά και στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και στη σύγχρονη εποχή. Μην πούμε δηλαδή ότι εκεί είναι λυμένα όλα τα ζητήματα. Είναι δηλητήριο αυτό μεγάλο.

Να πω με την ευκαιρία: Τα πρώτα χρόνια μετά το '90, '91, '92, διάφορες αποκαλύψεις που γίνονταν πώς γίνονταν; Εφευγαν απ' την Ελλάδα και γράφονταν στο "ΣΠΙΓΚΕΛ" και ερχόταν ως πληροφορία απ' το "ΣΠΙΓΚΕΛ". Ή έφευγαν απ' τη Ρωσία και πήγαιναν στο Λονδίνο και ερχόταν ως πληροφορία απ' το Λονδίνο.

Και σε τελευταία ανάλυση να σας πω, υπάρχει τίποτα που είναι κρυφό μέσα στον 20ό αιώνα; Για να δούμε δηλαδή τι είναι κρυφό; Είναι θέμα από ποια οπτική βλέπεις τα ζητήματα, από ποια συμφέροντα, δηλαδή. Τι είναι το κρυφό; Δηλαδή τι θα ανακαλύψει κανείς στα αρχεία; Εγώ σας λέω τίποτα. Τίποτα άγνωστο. Ολα τα γνωστά έχουν βγει, παντού».

- Το εν λόγω μνημόνιο ζητεί την καταδίκη ορισμένων εγκλημάτων, που αφορούν κυρίως, όπως λένε, τη σταλινική περίοδο.

- «Προσπαθούμε να συμβάλουμε και όχι να απαντήσουμε εξ ολοκλήρου εμείς, τι συνέβη και ανατράπηκε ο σοσιαλισμός στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Η ιστορία δε γράφεται απ' τα πρόσωπα. Δεν μπορούμε εμείς να προσεγγίσουμε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση εξετάζοντας Λένιν, Στάλιν, Χρουστσώφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ κλπ.

Δεν εξηγούνται αυτά ούτε με τα προτερήματα, ούτε με τις αδυναμίες των προσώπων. Και αν θέλετε, απ' την ίδια σκοπιά αντιμετωπίζουμε και τον Μπους, και τον Μπλερ, και τον Καραμανλή, και τον Γιώργο τον Παπανδρέου. Τα πρόσωπα, βέβαια, παίζουν το ρόλο τους, αλλά δεν είναι αυτό. Προσεγγίζουμε ως εξής το θέμα: Δεν είναι η περίοδος του Στάλιν. Είναι η περίοδος που μπαίνουν οι βάσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, της νέας κοινωνίας, που μέσα σε συνθήκες περικύκλωσης φοβερής, δολιοφθορών εξωτερικών, σε συνθήκες Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνθήκες εσωτερικές όπου επικράτησε μεν ας πούμε η εργατική εξουσία, αλλά μέσα στην κοινωνία υπήρχε και το αντίπαλο στοιχείο, το οποίο πάλευε για να μην προχωρήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Και επίσης παίρνουμε υπόψη ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι ένα καινούριο ζήτημα, διότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο οικοδόμησης, ένα εντελώς καινούριο ζήτημα, ένας καινούριος δρόμος όπου έπρεπε να δρας και ταυτόχρονα να εμπλουτίζεις τη θεωρία σου.

Γίνανε λάθη; Εμείς λέμε ναι. Δεν ήταν μόνο εξωτερικοί οι παράγοντες. Ποια είναι όμως τα λάθη που έγιναν; Κάναμε μια πρώτη εκτίμηση και ΠΡΩΤΑ συμπεράσματα, και τα λέμε ΠΡΩΤΑ με κεφαλαία. Τώρα ψάχνουμε ακόμα περισσότερο και ψάχνουμε πιο νηφάλια, γιατί τα πρώτα χρόνια, και καλά κάναμε, είχαμε σαν κύριο καθήκον να υπερασπιστούμε το σοσιαλισμό και την προσφορά του. Το '91, το '92, το '93, δεν είχαμε ούτε το χρόνο, ούτε την πολυτέλεια να βαθαίνουμε. Τώρα έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε πιο νηφάλιοι, πιο αντικειμενικοί. Προσπαθούμε να αναζητήσουμε και να φέρουμε στην επιφάνεια όλες τις συζητήσεις και τις διαφορετικές απόψεις που υπήρχαν καταρχήν στη Σοβιετική Ενωση, γύρω απ' τα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και στο πεδίο της οικονομίας και στο ζήτημα του πολιτικού συστήματος.

Και βέβαια ξεκαθαρίζουμε: Μιλάμε για διαφορετικές απόψεις που έχουν αφετηρία την πίστη και τη θέληση να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός, όχι τις απόψεις εκείνες που έλεγαν να γυρίσουμε πίσω.

Αυτά όλα θα εκδοθούν και θα είναι στη διάθεση του κάθε καλοπροαίρετου μελετητή και του κακοπροαίρετου. Συζητήσεις επιστημονικές και η διαμάχη γύρω απ' τα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Αλλά το ξεκαθαρίζω: Εμείς έχουμε πάρει θέση. Υπερασπιζόμαστε όλη εκείνη την περίοδο, όπου μπήκαν οι βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Συμπίπτει να είναι ο Στάλιν. Εγώ σας λέω ότι αν δεν ήταν ο Στάλιν και ήταν ένας άλλος, ίδια θα γινόταν η οικοδόμηση. Κοινωνικοποιήθηκαν τα βασικά μέσα παραγωγής, λύθηκαν σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, αντικρούστηκαν οι εστίες που ήθελαν την παλινόρθωση και αντικρούστηκε επίσης το κύριο και βασικό το ότι ο ιμπεριαλισμός ήθελε να προκαλέσει έναν πόλεμο Γερμανίας και Σοβιετικής Ενωσης, να ηττηθεί η Σοβιετική Ενωση, να κουραστεί η Γερμανία, για να μπορέσουν μετά να τη νικήσουν τη Γερμανία οι υπόλοιποι για να γίνει μία άλλη αναδιανομή.

Γίνανε λάθη; Γίνανε, γιατί ήταν μια σύνθετη κατάσταση. Ποια και πώς, να τα δούμε. Και επίσης έχει πέσει και πολύ ψέμα όλα αυτά τα χρόνια. Πολλά πράγματα έχουν διογκωθεί. Εμείς δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ, ούτε να πούμε για τον ένα ή τον άλλο ηγέτη κάτι, αλλά δεν μπορεί να την πούμε σταλινική περίοδο. Αλλά το λέω προκαταβολικά, από άλλο δρόμο ξεκινάνε αυτοί που λένε για τη σταλινική περίοδο και από άλλο δρόμο ξεκινάμε εμείς, δεν ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία».

Κλείνοντας η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε:

«Και να ξέρετε ότι εάν ψηφιστεί αυτό το μνημόνιο, δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί μας. Ομως αυτή τη στιγμή σε μια σειρά χώρες, ιδιαίτερα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, υπάρχει σχέδιο ακόμα και φυσικής εξόντωσης των κομμουνιστών.

Πρέπει να τελειώσει η ιστορία με την εξίσωση κομμουνισμός και φασισμός! Πρέπει τα ναζιστικά αγάλματα που έχουν στήσει σε αυτές τις χώρες να ξαναπέσουν και να μπουν τα μνημεία της Εθνικής Αντίστασης! Πρέπει οι Ρώσοι πολίτες να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα στις Βαλτικές χώρες με τους υπόλοιπους! Αυτά δεν είναι προβλήματα;

Και, τέλος, γιατί δηλαδή οι πέντε Κουβανοί πατριώτες να μην απελευθερωθούν; Επειδή αποκάλυψαν το σχέδιο των μυστικών υπηρεσιών των Αμερικανών; Δηλαδή τι να έκαναν; Να πρόδιναν την Κούβα; Με συγχωρείτε, αν έρθουν εδώ, δηλαδή, άνθρωποι και κάνουν δολιοφθορές η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να προσπαθήσει να βγάλει αυτό το δίκτυο στην επιφάνεια; Θα πούμε ότι είναι σταλινική νοοτροπία;».