ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ ΣΤΗ ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ

Το 54% βλέπουν θετικά το σοσιαλισμό

Αυτό προκύπτει από δημοσκόπηση που βγήκε στη δημοσιότητα, λίγες μέρες πριν από την ψήφιση του γνωστού αντικομμουνιστικού μνημονίου

Ποικίλες είναι οι αντιδράσεις στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ, αμέσως μετά την Ανακοίνωση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΚΣΣΕ) για την καταδίκη των κομμουνιστικών καθεστώτων. Τα αστικά ΜΜΕ υπερτονίζουν το γεγονός της έγκρισης της αντικομμουνιστικής ανακοίνωσης, αποσιωπώντας συχνά το ότι οι αντικομμουνιστικές «συστάσεις» δε συγκέντρωσαν τον απαραίτητο αριθμό ψήφων και δεν πέρασαν. Τη φωνή τους ενάντια στην ανακοίνωση, αλλά και ενάντια στο βρώμικο ρόλο που παίζει η ΚΣΣΕ, συνεχίζουν να υψώνουν διάφοροι άνθρωποι κι οργανώσεις. Το ειδησεογραφικό πρακτορείο Regnum δημοσιεύει ένα μακροσκελές άρθρο του Βίκτωρ Ολζιτς από τη Λιθουανία. Από το ύφος του άρθρου, γίνεται φανερό πως ο άνθρωπος αυτός, που υπερασπίζεται το σοβιετικό σύστημα, δεν είναι κομμουνιστής. Μέσα σε αυτό υπάρχουν και τα εξής στοιχεία που αξίζουν την προσοχή μας:

«Σύμφωνα με δημοσκόπηση που έγινε μετά από παραγγελία του "Ινστιτούτου της κοινωνίας των πολιτών" στην εταιρία "Baltijos tyrimai" ("Βαλτικές έρευνες"), ζητήθηκε από τους Λιθουανούς να βαθμολογήσουν το πρώην κομμουνιστικό σύστημα με το δεκάβαθμο σύστημα, όπου το 1 σημαίνει "πολύ χάλια" και το 10 "πολύ καλώς". Το 32% απάντησε ότι βαθμολογεί το κομμουνιστικό σύστημα από 7 και πάνω, δηλαδή "καλώς" και "πολύ καλώς". Αν εδώ προσθέσουμε και το 22% των Λιθουανών που βαθμολόγησαν το σοβιετικό σύστημα με "μέσο βαθμό" (5-6), τότε έχουμε ένα 54%. Από "κακό" έως "πολύ κακό" βαθμολόγησαν το κομμουνιστικό σύστημα το 31%, ενώ ένα 15% δεν είχε άποψη για το ζήτημα. Κι αυτό συμβαίνει στη Λιθουανία, όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι παράνομο και εδώ και 15 χρόνια διεξάγεται επίσημη κριτική στον κομμουνισμό, στους κομμουνιστές και στο "κομμουνιστικό καθεστώς".

Τι συμβαίνει; Γίνεται φανερό πως ο λόγος βρίσκεται σε κάποιες κοινωνικές πλευρές της ζωής, στη συνολικότερη κοινωνική ατμόσφαιρα, στην ασφάλεια (βλέπε επίπεδο εγκληματικότητας), αλλά και σε δεκάδες κι εκατοντάδες πράγματα, που κουβαλάν στη μνήμη τους οι εκπρόσωποι των μεσαίων και μεγαλύτερων γενιών και τα οποία δεν μπορούν να τα βρουν στο καπιταλιστικό σύστημα της σύγχρονης φιλελεύθερης Λιθουανίας.

Αλλά γιατί πρέπει να θεωρούν τους ανθρώπους βλάκες και να προσπαθούν να τους πείσουν πως: "Να, ξέρετε, μην πιστεύετε τον εαυτό σας, ότι τότε ήταν καλά. Να, ακόμη και η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης αποφάνθηκε πως επί του "κομμουνιστικού καθεστώτος" κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, αλλά εσείς βέβαια αυτό δεν το καταλαβαίνετε. Δεν καταλαβαίνετε το πόσο άσχημα ζούσατε τότε και το πόσο καλά τώρα". Δηλαδή, σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, "εκείνα τα χρόνια, εσείς έπρεπε μόνο να υποφέρετε, να υποφέρετε και πάλι να υποφέρετε. Και τίποτα άλλο δεν μπορούσε να υπάρξει. Κι αν τυχόν πείτε πως τότε ζούσατε ευτυχισμένα, τότε καταργείτε την απόφαση της ολοκληρωτικής καταδίκης των "κομμουνιστικών καθεστώτων". Τι άλλο από παραλογισμός είναι αυτό;», αναρωτιέται ο Βίκτωρ Ολζιτς και προσθέτει: «Θέλουν να υποχρεώσουν τον άνθρωπο να παραιτηθεί από την αλήθεια των συναισθημάτων του. Από ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Οπως, όμως, δείχνει η δημοσκόπηση, είναι ιδιαίτερα σύνθετο το να αφαιρέσουν τη ζωντανή μνήμη από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι δε στριμώχνονται σε ιδεολογικά σχήματα που προσπαθούν να τους επιβάλουν».

Η «δημοκρατία» στη Λιθουανία

Να γιατί η συγκεκριμένη δημοσκόπηση έχει ιδιαίτερη σημασία

Από τη συνάντηση, το 2003, αντιπροσωπείας του ΚΚΕ, στις φυλακές του Βίλνιους, με τους φυλακισμένους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Λιθουανίας (ΚΚΛ), Μικόλας Μπουρακιάβιτσιους, Α` Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΛ και Γιουόζας Κουολιάλις, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΛ

Πριν δώσουμε τη συγκεκριμένη είδηση, για άλλη μια φορά, διερευνήσαμε αν πράγματι είναι έτσι τα στοιχεία της δημοσκόπησης, στα οποία στηρίζεται ο παραπάνω Λιθουανός αρθρογράφος. Βρήκαμε λοιπόν και σε άλλα ειδησεογραφικά πρακτορεία, όπως στο Rosbalt, στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι η συγκεκριμένη έρευνα πραγματοποιήθηκε στη Λιθουανία το περασμένο φθινόπωρο, ενώ στο φως της δημοσιότητας δόθηκε μόλις στις αρχές Γενάρη 2006, λίγες, δηλαδή, μέρες πριν από την απελευθέρωση από τις φυλακές του Μικόλας Μπουροκιάβιτσιους, πρώην Α` Γραμματέα του ΚΚ Λιθουανίας.

Να γιατί έχει μια διπλή σημασία! Γιατί έγινε σε μια χώρα, όπου:

15 χρόνια τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη ένας χοντροκομμένος ιδεολογικο-πολιτικός πόλεμος σε βάρος των κομμουνιστών.
Το ΚΚ είναι παράνομο, βασικά στελέχη του ΚΚ καταδικάστηκαν σαν κοινοί εγκληματίες σε βαριές ποινές φυλάκισης. 12 χρόνια ήταν στη φυλακή ο ηγέτης του κόμματος. Δεκάδες άλλα στελέχη του ΚΚ και του σοβιετικού κράτους έχουν επικηρυχτεί ή καταδικαστεί ερήμην.
Ξαναγράφεται η ιστορία στα ΜΜΕ και στα σχολικά βιβλία και τιμές απολαμβάνουν όσοι συνεργάστηκαν με τους ναζί, οι λεγόμενοι «αδελφοί του δάσους», που συνέχιζαν να δρουν και μετά την ήττα του ναζισμού, δολοφονώντας από το 1945 έως το 1953 πάνω από 25 χιλιάδες άντρες και γυναικόπαιδα, που είχαν κάνει το «λάθος» να υποστηρίξουν τη σοβιετική εξουσία. Τώρα οι δολοφόνοι επέστρεψαν ως «θριαμβευτές» και ως «αγωνιστές της ανεξαρτησίας» απολαμβάνουν μια σειρά προνομίων.
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ και η κυβέρνηση υποθάλπει συνεχώς το αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό κλίμα. Ως «μνημείο» αντισοβιετισμού μπορεί να χαρακτηριστεί ο νόμος «Για την αποζημίωση από τη σοβιετική κατοχή», που εγκρίθηκε τον Ιούνη 2000 από το λιθουανικό Κοινοβούλιο (Σέιμ). Με βάση αυτό το νόμο, η Λιθουανία αξιώνει αποζημίωση άνω των 276 δισ. δολαρίων από τη Ρωσία (ως διαδόχου των υποχρεώσεων της ΕΣΣΔ), εξαιτίας της «σοβιετικής κατοχής»! Η Ρωσία, βέβαια, έχει εκφράσει την έντονη αντίθεσή της σ' αυτόν το νόμο.

Αλλά για να δούμε τι «ζημιά» έπαθε η Λιθουανία από τη «σοβιετική κατοχή» (που κάθε άλλο βέβαια παρά κατοχή ήταν, αφού η Λιθουανία εθελοντικά μπήκε στη σύνθεση της ΕΣΣΔ το 1940 και μπροστά στον κίνδυνο του ναζισμού), φαίνεται από το γεγονός ότι στα 50 χρόνια σοβιετικής εξουσίας εξαφανίστηκαν ο αναλφαβητισμός κι η ανεργία, αυξήθηκε η βιομηχανική παραγωγή κατά 80 φορές (!), δημιουργήθηκε μια σοβαρή ενεργειακή βάση (ηλεκτρενέργεια, επεξεργασία πετρελαίου), όπως και άλλες μεγάλες βιομηχανικές μονάδες. Η δε αγροτική παραγωγή αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Οπως και στην υπόλοιπη ΕΣΣΔ, είχε εξασφαλιστεί η σιγουριά για την αυριανή μέρα. Φαίνεται, από τα στοιχεία της παραπάνω δημοσκόπησης, πως ο λαός έχει μνήμη!

Ο λαός μπορεί να έχει κρίση

Η κατάσταση στη σημερινή Λιθουανία

Αλήθεια τι γίνεται σήμερα, που η Λιθουανία βρίσκεται στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ; Σήμερα η ανεργία στη Λιθουανία προσεγγίζει το 17%, ενώ υπάρχουν περιοχές της χώρας όπου αυτή ξεπερνά το 30%. Το αγροτικό εισόδημα έχει συρρικνωθεί στο 1/3 αυτού που είχε ο αγρότης επί ΕΣΣΔ. Οι στρατιωτικές δαπάνες πολλαπλασιάστηκαν, για να καλυφθούν τα έξοδα συμμετοχής στο ΝΑΤΟ. Οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες καταστράφηκαν. Οι κοινωνικές δαπάνες περικόπηκαν. Το 30% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά ένα 40% είναι πάνω από το όριο της φτώχειας, αλλά δε φτάνουν το μέσο επίπεδο ζωής. Η σημερινή Λιθουανία βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της μακάβριας στατιστικής των περισσότερων αυτοκτονιών ετησίως. Κι όσο για το «λαβράκι» της «δημοκρατίας», που δήθεν δεν είχαν επί ΕΣΣΔ και μετά απέκτησαν, ήδη ο κόσμος έχει απογοητευτεί από το «σικέ» παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας και δε συμμετέχει. Μάλιστα για το ΝΑΤΟ δεν τους ρώτησαν καν, ενώ για την ΕΕ η «πλύση εγκεφάλου» υπέρ της ένταξης έφερε το ανάποδο αποτέλεσμα και για να βγει το ΝΑΙ χρειάστηκε να στηθούν για δύο (2) μέρες κάλπες ακόμη και στα σούπερ μάρκετ (!), αλλά και να αλλάξει ο σχετικός νόμος κατεβάζοντας το αναγκαίο ποσοστό του ΝΑΙ στο 25% του εκλογικού σώματος. Το βασικό δεν ήταν το τι θα ψηφίσει ο κόσμος, αλλά το να πάει να ψηφίσει, αφού από την καταμέτρηση είχαν εξοβελιστεί όλες οι οργανώσεις και τα κόμματα που είχαν ταχθεί ενάντια στην ένταξη.

Δεν είναι καλύτερη και η κατάσταση και στις γειτονικές Βαλτικές Δημοκρατίες, όπου εκτός των παραπάνω παρόμοιων φαινομένων και σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα (όπως π.χ. της δικαίωσης των ναζιστικών Ες-Ες), έχουν στερηθεί των πολιτικών τους δικαιωμάτων και μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, οι λεγόμενοι ρωσόφωνοι (το 20% στη Λετονία και το 30% στην Εσθονία), γιατί, λέει, δεν μπορούν να αποδείξουν ότι οι ίδιοι ή οι γονείς τους ζούσαν και πριν το 1940 σε αυτές τις χώρες.

Ο λαός λοιπόν μπορεί να έχει και κρίση! Συγκρίνοντας το τι είχε και το τι έχασε. Αλλωστε αυτό δεν ομολογούν και οι συγγραφείς του αντικομμουνιστικού μνημονίου;

Εκείνο που, ίσως ακόμη, του λείπει είναι η πίστη στη δύναμή του! Πως ο αγώνας είναι η μόνη ελπίδα! Η μόνη διέξοδος! Κι όταν το αποκτήσει κι αυτό το στοιχείο θα μπορέσει να βάλει τέλος στη σημερινή οπισθοδρόμηση!

Ι.Π - Ε.Β