Ενα από τα άρθρα αυτά του Στ. Καλύβα, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Yale, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», Κυριακή, 05.02.06. Ο αρθρογράφος αναφέρει, με κάποιον σκωπτικό χαρακτηρισμό, πως «στην περίπτωση του μνημονίου ζήσαμε μια κομμουνιστική υστερία... Η παράξενη νοσταλγία του κομμουνισμού, που φαίνεται πως ανθεί ειδικά στη χώρα μας... αποτελεί από μόνη της ενδιαφέρον θέμα για προβληματισμό».

... Η καταδίκη του αντικομμουνιστικού μνημονίου από τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, από εκατοντάδες παράγοντες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, από επιστήμονες, συγγραφείς και καλλιτέχνες θορύβησε και προβλημάτισε τους εμπνευστές αυτού του εκτρώματος... Τους λαούς των πρώην σοσιαλιστικών χωρών που αντιστέκονται στην παλινόρθωση του άγριου καπιταλισμού, στην απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων, οργανώσεων της νεολαίας και άλλων φορέων αντίστασης, ο αρθρογράφος τους χαρακτηρίζει «νοσταλγούς μιας φαντασίας». «Στην ουσία, γράφει, πρόκειται για τη νοσταλγία ενός ανύπαρκτου παρελθόντος».

... Είναι άραγε ανύπαρκτο παρελθόν η Μεγάλη Νίκη κατά του ναζισμού που στοίχισε δεκάδες εκατομμύρια ζωές Σοβιετικών πολιτών και μαχητών του Κόκκινου στρατού και άπειρες υλικές καταστροφές, η επανόρθωση της χώρας από τα ερείπια του πολέμου μέσα σε λίγα χρόνια; Είναι ανύπαρκτο παρελθόν η φιλειρηνική πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, η βοήθεια στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα κατά της αποικιοκρατίας; Ανύπαρκτη και ανιστόρητη είναι η φαντασία του αρθρογράφου.

...«Οι λαοί που υπέστησαν τον κομμουνισμό, ισχυρίζεται ο αρθρογράφος, κάνουν ό,τι μπορούν για να απομακρύνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τη μνήμη του». Τα γεγονότα όμως δεν τους αφήνουν να απομακρύνουν τη μνήμη τους, όταν χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο, από την πείνα και υποφέρουν από τη φτώχεια, την ανεργία, το δουλεμπόριο, την πορνεία, τα ναρκωτικά και τις μαφίες (πρωτάκουστα περιστατικά για τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες). Οι λαοί των χωρών αυτών γνώρισαν τα προτερήματα του σοσιαλισμού, γνωρίζουν και τη σημερινή ζωή...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΥΡΟΣ

Εχει καταστεί κοινή - επαναλαμβανόμενη - διαπίστωση (άσχετα από αποστασιοποιητικές κυβερνητικές δηλώσεις και κατασκευασμένα γκάλοπ) η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού της χώρας να ανταποκριθεί στην, προκαταβολικά εξαργυρωμένη, υποχρέωση απαλλαγής των κατοίκων από τις συνέπειες - των φυσιολογικών - καιρικών και γεωδυναμικών φαινομένων. Φαινομένων που, από καταβολής κόσμου, συμβαίνουν και εξελίσσονται σε διαφορετικούς χρόνους και με διαφορετικές εντάσεις και επιδεινώνονται από την πλημμελή υποδομή σε μέσα, έργα και ανθρώπινο δυναμικό.

Η μακρόχρονη εμπειρία, λοιπόν, αυτών των καταστάσεων, παρέχει όλες τις δυνατότητες σχεδιασμού - αντίστοιχων - μέτρων ετοιμότητας. Δυστυχώς τέτοια πρόνοια δεν προηγείται άλλων ζητημάτων, αφού ιεραρχούνται με άλλα, ιδιοτελή κριτήρια. Με πρόσχημα τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τα κλεισμένα ρέματα, την άναρχη δόμηση, την έλλειψη χρόνου για πραγματοποίηση έργων, την έλλειψη πρασίνου ξεφεύγουν(;) οι εκάστοτε κυβερνήσεις, νομάρχες και δήμαρχοι των ευθυνών τους για τις καταστροφικές συνέπειες που βιώνουν οι άνθρωποι και οι οικονομικά αδύνατοι και οι φτωχογειτονιές.

Μα το κράτος έχει(;) μία συνεπή(;) συνέχεια των υποχρεώσεων προς το κοινωνικό σύνολο με την επιτελική πραγμάτωση όλων των προϋποθέσεων εύρυθμης λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με τις προεκλογικές δεσμεύσεις κάθε κυβέρνησης και ειδικά στο καθεστώς του ομονοητικού δικομματισμού μας.

Επόμενα, ο απαιτούμενος χρόνος εξασφάλισης των απαραίτητων έργων και μέσων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση παντός καιρού, λιμού, σεισμού, κεραυνών κ.ά., δεν μπορεί να μετριέται από εκείνο της εγκαθίδρυσης της εκάστοτε κυβέρνησης. θα έπρεπε να έχουν γίνει από πολλές δεκαετίες πρωτύτερα και να υπάρχουν και καταλογισμοί ευθυνών και σχετικές ποινές, σε αντίθετη περίπτωση.

Οσον αφορά τους ισχυρισμούς για έλλειψη σχετικών κονδυλίων για να συντελεστεί το κράτος πρόνοιας με κρατικό μηχανισμό επιτελικής αντιμετώπισης οποιονδήποτε καταστάσεων, αυτές είναι έωλοι. Και εδώ προκύπτει το πελώριο ερώτημα με ποια κριτήρια ιεραρχούνται οι απαιτούμενες προτεραιότητες εύρυθμης λειτουργίας της κρατικής μηχανής.

Αποτελούσε προτεραιότητα η τέλεση των ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ που χρέωσε τον ελληνικό λαό με αρκετά τρισεκατομμύρια δραχμές, γεμίζοντας τη χώρα με χαφιεδοκάμερες και ΝΑΤΟ-ΧΑΦΙΕΔΕΣ; Δεν επαρκούσε αυτό το ποσό για να βελτιωθεί με ανάλογα έργα η αντιπλημμυρική, αντισεισμική κλπ προστασία, καθώς και η ιατρική περίθαλψη, η παιδεία, η οδοποιία και άλλες απαιτούμενες δραστηριότητες. Εργα που θα απορροφούσαν εργατικά χέρια και θα μείωναν την ανεργία, αντί να θεοποιείται η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου και οι διάφοροι χρυσοκάνθαροι της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ Επιτροπής, που μας ξεζούμισαν με τις βασιλικές αμοιβές τους και σπατάλες. Αυτοί που, εκμεταλλευόμενοι την ευήθεια των εθελοντών, τους στερούσαν ένα δεύτερο μπουκαλάκι νερού;

Ας ανταποκρινόμαστε πρώτα σε όλο το φάσμα των βασικών αναγκών της χώρας και ας «ανταλλάζαμε» τη θέση μας για την ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ με τον «δεύτερο επιλαχόντα», με την υποχρέωση σε οχτώ χρόνια να ολοκληρώσουμε τις υποχρεώσεις με σωστά μελετημένη υποδομή προς τον ελληνικό λαό και μετά να ψαχνόμαστε για ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ,

αντιστασιακός, πρόεδρος ΠΕΑΕΑ Γαλατσίου