Επιλογές | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί ... χαρακτικής

Εργο της Εύας Μελά

Μικρή ομαδική έκθεση χαρακτικής φιλοξενείται αυτές τις μέρες στην γκαλερί «Χρυσόθεμις» (25ης Μαρτίου 20, Χαλάνδρι). Οι: Γιώργης Βαρλάμος, Γιάννης Κυριακίδης, Εύα Μελά και Κριστίν Τουζώ, ξεδιπλώνουν, μέσα από τα έργα τους, το γοητευτικό μίτο της χαρακτικής, παρουσιάζοντας χαράξεις που έχουν γίνει σε ξύλο, χαλκό, αλλά και λιθογραφίες και λινόλεουμ.

Μεγάλος δάσκαλος της χαρακτικής, ο Γ. Βαρλάμος, υπηρετεί με γνώση, σεμνότητα και ήθος, την τέχνη του χαράγματος. Μια τέχνη λαϊκή, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο δημοκρατική σε σχέση με τις υπόλοιπες εικαστικές τέχνες, μια και γίνεται εύκολα κτήμα όχι του ενός αλλά των πολλών. Βαθύς γνώστης των μυστικών της κλασικής χαρακτικής, ο Γ. Βαρλάμος, είναι ίσως ο μόνος, εκτός του Γαλάνη, που καλλιέργησε εξίσου όλα τα είδη της: χαλκογραφία, ξυλογραφία και λιθογραφία. Στην τωρινή παρουσίαση, εκτίθενται τρία χαρακτικά σε ξυλογραφία και μία λιθογραφία. Πρόκειται για τρεις μαυρόασπρες ξυλογραφίες με θέμα τοπία από το χωριό Πύργος και την Αττική, καθώς και ένα γυμνό. Δημιουργίες στις οποίες η δωρική λιτότητα των εκφραστικών μέσων συναντά την τεχνική αρτιότητα. Παράλληλα, εκτίθεται και μια λιθογραφία του Γ. Βαρλάμου, με τίτλο «Σπάρτα», παρμένη από τη χλωρίδα του τόπου μας.

Ξυλογραφία του Γιώργη Βαρλάμου

Εγχρωμες λιθογραφίες, έργα που «αιχμαλωτίζουν» το θεατή με την ειλικρίνεια και τη δύναμη που κρύβουν, παρουσιάζει η Εύα Μελά. Πρόκειται για συνθέσεις με παιδικά πορτρέτα, πουλιά και στοιχεία της φύσης. Θέματα αγαπημένα για τη δημιουργό, τα οποία αποτελούν συνέχεια του νήματος της ζωγραφικής της ενασχόλησης των τελευταίων χρόνων. «Μία ερμηνεία της ζωγραφικής εικόνας με άλλα μέσα», χαρακτηρίζει τα χαρακτικά της. «Η χαρακτική είναι ένα άλλο μέσο απόδοσης της εικόνας που έχει διαφορετικές δυνατότητες απ' ό,τι η ζωγραφική με το πινέλο. Θεωρώ ότι η χαρακτική είναι μια λαϊκή τέχνη, γιατί το έργο είναι πρωτότυπο, αλλά δεν είναι μοναδικό. Μπορεί να το δει, να το χαρεί και να το αποκτήσει πολύς κόσμος».

Γεννημένος στη Γεωργία, ο Γ. Κυριακίδης σπούδασε τη χαρακτική στο Πολυγραφικό Ινστιτούτο του Λβοφ της Ουκρανίας. Η 20χρονη εργασία του ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής στον Κεντρικό Εκδοτικό Οίκο του Ουζμπεκιστάν, ήταν αυτή που τον βοήθησε να εξερευνήσει τα γοητευτικά μονοπάτια της χαρακτικής. Μια μεγάλη αγάπη, την οποία, με σεμνότητα, συνεχίζει να υπηρετεί τα 15 χρόνια που βρίσκεται στη χώρα μας. Περιπλάνηση στην αγαπημένη του πόλη Σαμαρκάνδη, αποτελούν τα έργα που παρουσιάζει στη «Χρυσόθεμη». Στη Σαμαρκάνδη, που οι γερανοί συναντούν τον ήλιο και η κληματαριά στεφανώνει το χορό. Εκεί, που τα φουγάρα του εργοστασίου και τα πολυώροφα κτίρια, συνυπάρχουν με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Την πόλη που συντροφεύει τις μανάδες και τα παιδιά στη βόλτα τους, το διάλειμμα για ένα ποτήρι τσάι ή τη γιορτή. Ενα «πανηγύρι» ζωής τα έργα του, όπου σε μαύρο και άσπρο αποτυπώνεται «αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας».

Τέλος, η έκθεση ολοκληρώνεται με χαλκογραφίες της Κριστίν Τουζώ. Μικρά σε διαστάσεις έργα με τη χαρακτηριστική απόδοση της δημιουργού.

Αφιερωμένη στη Λυρική Σκηνή είναι η εκδήλωση, που θα γίνει τη Δευτέρα (8.30μμ), στην «Ελληνογερμανική Αγωγή» (Παλλήνη, τηλ. 210 6032550), με παράλληλη έκθεση σκηνογραφικού και ενδυματολογικού υλικού από τις παραστάσεις της ΕΛΣ. Ο πρώην διευθυντής της Λυρικής, Ν. Συνοδινός θα μιλήσει για την ιστορία, το παρόν και το μέλλον της Λυρικής, ενώ ο βαρύτονος Κώστας Πασχάλης - και αυτός πρώην διευθυντής της ΕΛΣ - θα προλογήσει μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα ιστορικών παραστάσων από το αρχείο της ΕΛΣ, τα οποία και θα προβληθούν. Αριες ρεπερτορίου θα ερμηνεύσει η Μάτα Κατσούλη με τη συνοδεία του Δημήτρη Γιάκα στο πιάνο.

Το έργο του Ιγκμαρ Μπέργκμαν «Φθινοπωρινή σονάτα», με πρωταγωνίστριες τις Μάγια Λυμπεροπούλου και Ολια Λαζαρίδου, παρουσιάζεται στο θέατρο «Αλμα». Παίζουν επίσης οι Περικλής Μουστάκης και Μαρίσα Τριανταφυλλίδου. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση (από τα σουηδικά) του Ζαννή Ψάλτη, σκηνοθεσία Βαρβάρας Μαυρομάτη, σκηνικά - κοστούμια Εύας Νάθενα και φωτισμούς Κατερίνας Μαραγκουδάκη.

Μητέρα και κόρη συναντιούνται μετά από επτά χρόνια σιωπής. Μια σειρά εξομολογήσεων μητέρας και κόρης, που ξεχειλίζουν από αγάπη και μίσος. Ο Ιγκμαρ Μπέργκμαν στη «Φθινοπωρινή σονάτα» ξαναπιάνει ένα από τα θέματα που τον βασανίζουν - τις προβληματικές σχέσεις μεταξύ γονιών - παιδιών, την αδυναμία και ταυτόχρονα την υπαρξιακή ανάγκη τους να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.

Αποκριάτικα τραγούδια από την Δόμνα Σαμίου, σήμερα, στην «Αλλη Οχθη» (Αρτέμωνος 9, Ν. Κόσμος, τηλ. 210.9270.628). Ενα πρόγραμμα παραδομένο στα τραγούδια της ελληνικής Αποκριάς, άνευ όρων και ορίων, όπως οι μέρες το ορίζουν...

Η Μόζα είναι μια γάτα σαν όλες τις άλλες. Αλλά είναι τυφλή Οταν, όμως, μια μέρα αρχίζουν ξαφνικά να της μιλούν η πόρτα, η σόμπα, το μαξιλάρι και να της εξηγούν πράγματα που δε βλέπει, συνειδητοποιεί ότι αντιλαμβάνεται τον κόσμο με έναν διαφορετικό τρόπο. Για αυτή τη διαφορετικότητα κι ευαισθησία θα μιλήσει η Ιωάννα Σταματοπούλου, συγγραφέας της σειράς παιδικών βιβλίων «Μόζα, η γάτα», σήμερα, στις 12.30 το μεσημέρι, στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟS (Σταδίου 24). Η είσοδος είναι ελεύθερη.

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ - Ο ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ», τιτλοφορείται το βιβλίο που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις «Μίλητος». Πρόκειται για ανάτυπο ενός βιβλίου, που πρωτοεκδόθηκε στη Γαλλία και μετά στο Αμστερνταμ, το 17ο αιώνα, και το οποίο περιλαμβάνει 60 «αθάνατους» αρχαιοελληνικούς μύθους, κοσμημένους με ισάριθμα έξοχα χαρακτικά έργα. Ας σημειώσουμε, όμως, την ιστορία του πρωτοτύπου βιβλίου.

Στα 1655 ο γνωστός μεταφραστής, συγγραφέας και αβάς Μισέλ ντε Μαρόλ τύπωσε στο Παρίσι ένα βιβλίο - λεύκωμα με τίτλο «Πίνακες του Ναού των Μουσών». Ο υπότιτλος ανέφερε ότι οι πίνακες προέρχονταν από τη συλλογή του πεθαμένου βασιλικού συμβούλου Φαβερό. Επρόκειτο για χαρακτικές ανατυπώσεις πινάκων, των οποίων τα - αντλημένα από αρχαίους ελληνικούς μύθους - θέματα εμπνεύστηκε ο Φαβερό και ανέθεσε τη φιλοτέχνησή τους σε σπουδαίους καλλιτέχνες της εποχής του. Σκοπός του Φαβερό ήταν να εκθέσει τους πίνακες σε μια πινακοθήκη και να γράψει για τον καθένα ένα σχετικό σονέτο. Ομως, ο βασιλικός σύμβουλος πέθανε πριν προλάβει να συνθέσει τα σονέτα. Μετά το θάνατό του, ο αβάς Μ. ντε Μαρόλ, χρησιμοποιώντας τις χαρακτικές ανατυπώσεις αρκετών πινάκων και γράφοντας μικρά κείμενα και παρατηρήσεις για κάθε μύθο, εξέδωσε το βιβλίο του στο Παρίσι και το 1676 έβγαλε δεύτερη έκδοση, στο Αμστερνταμ, στο τυπογραφείο του Ζαχαρία Σατελέν.

Η «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ» ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

«Συζήτηση για θέματα Πολιτικής Οικονομίας στην ΕΣΣΔ στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης» -Συλλογικό
«Ενενήντα τρία» -Β. Ουγκώ
«Με τη Λόπη» -Χρήστος Ρουπακιώτης
«Στο στόμα του λύκου» -Παναγιώτης Παπασταύρου