Αδεια εκμετάλλευσης για ακόμη τρία χρόνια σε δύο λατομεία στην περιοχή Μερέντας του Μαρκόπουλου Αττικής έδωσε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, υιοθετώντας τη μελέτη «αποκατάστασής» τους από τους ιδιοκτήτες, παρότι λειτουργούν παρανόμως επί δεκαετίες, βλάπτοντας άμεσα και έμμεσα τις αρχαιότητες της περιοχής.

Τα ένα λατομείο λειτουργεί από το 1964. Το 1971 το ΥΠΠΟ εγκρίνει την επέκτασή του με τον όρο να είναι «αθέατο» από την πόλη. Το 1979 εγκρίνεται η λειτουργία του με τον όρο να μην επεκταθεί προς το φρούριο της Μερέντας. Το 1980 το ΥΠΠΟ επανέρχεται μην εγκρίνοντας την άδεια, γιατί είναι ορατό από το δρόμο. Το 1982 το ΥΠΠΟ ζητά άμεση απομάκρυνσή του, γιατί θίγεται το κοντινό προϊστορικό σπήλαιο. Το 1986 η Εφορεία Παλαιοντολογίας καταγγέλλει ότι το λατομείο εξακολουθεί να λειτουργεί με νέα ονομασία (!), προκαλώντας κατολισθήσεις. Το 1988 το ΥΠΠΟ ξαναζητά την απομάκρυνσή του, αλλά το 1989 ...ανοίγει το άλλο λατομείο (!), παρότι την ίδια χρονιά νομοθετείται η διακοπή λειτουργίας λατομείων σε αρχαιολογικούς χώρους. Το 1995 η Νομαρχία Α. Αττικής χορηγεί στα λατομεία τριετή άδεια λειτουργίας... αλλά χωρίς εξορύξεις.

Κι ενώ τα δύο λατομεία λειτουργούν παρανόμως, οι εκμεταλλευτές τους ζητούν συνέχιση των εξορύξεων, με το πρόσχημα να σχηματίσουν βαθμίδες και μετά να το ...«αποκαταστήσουν»! Στο μεταξύ, οι αρχαιότητες της Μερέντας υπέστησαν και νέα «εισβολή» με την κατασκευή του ολυμπιακού ιππικού κέντρου (για να μην «ξεχνιόμαστε»).

Η Διεύθυνση Βυζαντινών Αρχαιοτήτων του ΥΠΠΟ απορρίπτει τη μελέτη, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, την αλλοίωση του τοπίου και την «όχληση» των βυζαντινών μνημείων της περιοχής, και ότι αυτή η μελέτη συνεπάγεται περαιτέρω εξόρυξη, γι' αυτό ζήτησε άμεση διακοπή της λειτουργίας των λατομείων.

Το μέλος του ΚΑΣ, καθηγητής, Μ. Κορρές, τόνισε ότι η «ιστορία» με τις βαθμίδες, εκτός από το ότι είναι «πονηρή» για περισσότερη εκμετάλλευση των λατομείων, δε λύνει το πρόβλημα της αποκατάστασης. Επιπλέον, ο καθηγητής Π. Θέμελης εκτίμησε πως η βλάβη στις αρχαιότητες από τη λειτουργία τους είναι άμεση και ότι η μελέτη θα βλάψει.

Ωστόσο, ενώ τα περισσότερα μέλη του συμβουλίου συμφώνησαν με τις παραπάνω ενστάσεις (μάλιστα αναφέρθηκε ότι, με πρόχειρους υπολογισμούς, οι ιδιοκτήτες θα κερδίζουν ετησίως 5 εκ. ευρώ) τελικά ενέκριναν την άδεια, επειδή, δε ...βρήκαν άλλη λύση! Ο δε πρόεδρος του ΚΑΣ και γγ του ΥΠΠΟ, Χρ. Ζαχόπουλος, χαρακτήρισε τη μελέτη «βήμα για τη συνολικότερη ανάπλαση της περιοχής»!!!

Το πεζογραφικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη λατρεύτηκε από τους Ελληνες. Το θεατρικό του, όμως, απέτυχε, παρότι κάποιοι το θεώρησαν «σημαντικό και άδικα αμελημένο», όπως έλεγε ο ιστορικός του θεάτρου μας Γιάννης Σιδέρης. Το 1915 ο Καζαντζάκης παύει να γράφει θέατρο, αφού η δραματουργία του επικρίθηκε, ίσως, γιατί - κατά τον Γ. Σιδέρη - «ο Καζαντζάκης είχε πολύ νου και πάρα πολύ φλογερή καρδιά για να γίνει συγγραφέας του βουλεβάρτου (...)». Ισως, όμως, και γιατί η στιχουργημένη, ιδιάζουσα γλώσσα και φιλοσοφικο-συμβολική θεματική του δεν άντεξαν στο ορμητικό ρεύμα του ρεαλιστικού θεάτρου. Πάντως, κατά καιρούς ανεβάστηκαν κάποια από τα 20 δράματά του (21 με το χαμένο «Ηρακλής») και κάποιες μελέτες γράφτηκαν για τη δραματουργία του.

Η πρώτη πληρέστερη, επιστημονικά τεκμηριωμένη, βασισμένη σε όλες τις υπάρχουσες «πηγές» (του προσωπικού αρχείου του Καζαντζάκη, του Μουσείου «Καζαντζάκη» κ.ά.) μελέτη για τον θεατρικό Καζαντζάκη - από το πρώτο έργο του, το «Ξημερώνει» έως το τελευταίο, το «Βούδας» - έγινε από την επίκουρο καθηγήτρια Θεατρολογίας του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κυριακή Πετράκου. Τίτλος της «Ο Καζαντζάκης και το θέατρο» (εκδόσεις «Μίλητος»).

Η μελέτη, που παρουσιάστηκε προχτές από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών, με ομιλητές τους Βάλτερ Πούχνερ (αναπληρωτή πρόεδρο του Τμήματος), Κώστα Γεωργουσόπουλο (διδάσκοντα σ' αυτό), Γιώργο Στασινάκη (πρόεδρο της Διεθνούς Εταιρίας «Φίλων Ν. Καζαντζάκη») και Κλεοπάτρα Πρίφτη (πρόεδρο του ελληνικού τμήματος της παραπάνω Εταιρίας), αναλύει όλα τα έργα του Καζαντζάκη, τις επιρροές τους και το φιλοσοφικό και συμβολικό περιεχόμενό τους και παρουσιάζει τις δημοσιεύσεις τους, εκτενή βιβλιογραφία και παράρτημα φωτογραφιών από παραστάσεις έργων του.