Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», ο σημαντικότερος και παραγωγικότατος θίασος της Θεσσαλονίκης, μετά το πολύπτυχο χειμερινό της ρεπερτόριο, αφιέρωσε την άνοιξη στο νέο ελληνικό έργο. Εδωσε τη δυνατότητα να δοκιμαστούν δύο νέα έργα πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων, και δύο νέοι σκηνοθέτες, αλλά και να επιβεβαιωθεί το συγγραφικό και σκηνοθετικό ταλέντο στο θέατρο για παιδιά της Στέλλας Μιχαηλίδου.

«Οικογενειακό δίκαιο», τιτλοφορείται το έργο της πρωτοδοκιμαζόμενης δραματουργικά, πεζογράφου Λένας Διβάνη. Παρότι πρωτόλειο, το έργο έχει θεματολογικό ενδιαφέρον, καλοσχεδιασμένα πρόσωπα, ζωντανούς διαλόγους. Θέμα του η - διά του χρήματος - διάβρωση κοινωνικών, ηθικών, μορφωτικών, οικογενειακών αξιών, των δεσμών γονιών - τέκνων στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Τόπος δράσης μια επαρχία. «Ηρωες», αλληλοφαγικά τέρατα για την αρπαγή της οικογενειακής περιουσίας είναι ένα αντρόγυνο, τα παιδιά τους και η ερωμένη του συζύγου. Ο σύζυγος πλούτισε χάρη στην προίκα της συζύγου. Καρκινοπαθής πια, σκοπεύει να χαρίσει το συμβολαιογραφείο του στην ερωμένη του, η οποία αποδείχνεται και ερωμένη του γιου του. Η σύζυγος υποπτεύεται τα σχέδια του συζύγου, τον εγκαταλείπει και προσπαθεί να πείσει τη «φευγάτη» φοιτήτρια κόρη της να πάρει πτυχίο για να αναλάβει το συμβολαιογραφείο. Αυτό, όμως, θέλει να το αρπάξει ο γιος της. Εξαγοράζοντας ένα γιατρό, για να «αναπαυτεί» πρόωρα ο σύζυγος, μάνα και τέκνα, χωρίς ενοχές, διαμοιράζονται κυνικά την περιουσία και διασώζουν την «αγία οικογένεια». Η πρωτοδοκιμαζόμενη σκηνοθετικά Κορίνα Χαρίτου, με λιτό, λειτουργικό σκηνικό και αρμόζοντα κοστούμια της Μαρίνας Κελίδου, έστησε μια σεμνή ρεαλιστική παράσταση, την οποία ευεργέτησαν οι πολύπειροι ηθοποιοί Δημήτρης Ναζίρης (με καυστικό χιούμορ υποδύθηκε τον «πατέρα - αφέντη») και η Ελένη Δημοπούλου (με φυσικότητα έπλασε την πονηριά και εκδικητικότητα της συζύγου). Γόνιμοι υποκριτικά ήταν και οι Νανά Παπαγαβριήλ, Πρόδρομος Τσινικόρης, Κυριάκος Δανιηλίδης, Μένη Κυριάκογλου, Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου.

Το μονόπρακτο έργο «Ποιος είναι δίπλα μου;» της Πένυ Φυλακτάκη, αν και με αδυναμίες (στη διάπλαση των χαρακτήρων και της ψυχολογίας των προσώπων, θεματολογικές επαναλήψεις στους διαλόγους και στην προσωπική «ιστορία» των προσώπων), αφορά σε ένα συνεχώς κλιμακούμενο πρόβλημα. Στην ερημία, στην έλλειψη επικοινωνίας, στη μοναξιά, στη σιωπή αμέτρητων ανθρώπων, ακόμα και νέων, μες στην πολύβοη συνάφεια των σύγχρονων μεγαλουπόλεων και της κοινωνίας. Σε μια πολυκατοικία διαχειριστές είναι ένα μεσήλικο ζευγάρι, «ξένοι» μεταξύ τους, χωρίς ουσιαστική επικοινωνία, έως ο θάνατος του συζύγου να βάλει τέλος στη συμβίωσή τους. Σε διπλανά διαμερίσματα, ενός ορόφου της πολυκατοικίας, συγκατοικούν τέσσερις νέοι. Στο ένα διαμέρισμα συγκατοικούν δυο φίλοι. Ο ένας έχει μια ανούσια σχέση, αλλά με εξόδους αποζητά νέα γνωριμία. Ο άλλος, μετά από ερωτική απογοήτευση, προτιμά την «ασφάλεια» της μοναξιάς και του σπιτιού. Οι δυο κοπέλες που συγκατοικούν στο άλλο διαμέρισμα είναι σε ανάλογη κατάσταση. Η μια βγαίνει ελπίζοντας για μια καλή σχέση, η άλλη όχι. Σε ένα μπλακ άουτ, μέσα στα σκοτάδια ενός μπαρ, τυχαία σμίγουν ο ένας νέος με τη μια νέα, η οποία μόλις ανάβουν τα φώτα εξαφανίζεται. Στην πολυκατοικία οι άλλοι δυο νέοι αλληλοελκύονται, ανταλλάσσοντας λίγες κουβέντες μέσα στο σκοτεινό διάδρομο. Ο πόθος και των τεσσάρων νέων, για να βρουν ένα άλλο ταιριαστό τους πλάσμα, μετά από μια συμπτωματική συνεύρεση όλων, οδηγεί, συνειδητά και στο «φως» της μέρας πια, τον καθένα ακριβώς στο πρόσωπο, που ενστικτωδώς, αυθόρμητα, ανυπόκριτα, τον συγκίνησε τη βραδιά του μπλακ άουτ. Η μετρημένη, με αίσθηση του χιούμορ, σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού, στηρίχτηκε στις συνολικά αξιόλογες ερμηνείες των ηθοποιών Αννας Κυριακίδου, Μένη Κυριάκογλου, Νίκου Λύτρα, Γιάννη Μόχλα, Στέφης Πουλοπούλου, Δημήτρη Σακατζή.

«Τζιτζιμιτζιχοτζιριά», τιτλοφορείται το έργο για παιδιά της Στέλλας Μιχαηλίδη. Εργο ανάλαφρα γραμμένο, με πολύ κέφι και φαντασία σκηνοθετημένο και χορογραφημένο από τη συγγραφέα, με πολύ όμορφο σκηνικό και χαρούμενα κοστούμια του Νίκου Κουμαριά, υπό τους αρμόζοντες φωτισμούς του Στράτου Κουτράκη, με εύφορη (ηχητικά και μελωδικά) μουσική των Κώστα Βόμβολου - Μιχάλη Σιγανίδη, που μυεί τα παιδιά σε θέματα πολύ σοβαρά. Στην ειρήνη, στην ελευθερία της έκφρασης, στην αλληλοβοήθεια, στον αλληλοσεβασμό, στο σεβασμό στη διαφορετικότητα, στη δύναμη της συλλογικότητας, της φιλίας, της αγάπη, στην προστασία της Φύσης. Μια παράσταση ευφρόσυνο θεατρικό παιχνίδι, με κυριαρχούσα την, καθ' όλα (υποκριτικά, φωνητικά, κινησιολογικά) απολαυστική ερμηνεία της Νανάς Παπαγαβριήλ, αλλά και τις συνολικά χαριτωμένες ερμηνείες και των άλλων ηθοποιών: Κυριάκου Δανιηλίδη, Θανάση Ζέρβα, Κωνσταντίνου Θωμαΐδη, Αννας Κυριακίδου, Μάριου Μεβουλιώτη, Μαρίτας Τσαλικτσόγλου.

Μάρτης έφτασε μέχρι να βρει στέγη ο - αβοήθητος από το ΥΠΠΟ - θίασος «Τέττιγες», ανεβάζοντας στο θέατρο «Αργώ», μια καθ' όλα ευφρόσυνη - κειμενικά, σκηνοθετικά και υποκριτικά - παράσταση, υπό τον τίτλο «Υπό το βλέμμα του Μποστ». Πρόκειται για σύνθεση έξι μικρών, άγνωστων στο πλατύ κοινό, μονόπρακτων του αλησμόνητου, καλλιτεχνικά πολύπλευρου, πάντα «άγρυπνου» κοινωνικοπολιτικά, πάντα καίριου, ρηξικέλευθου και πρωτότυπου σατιρικού δημιουργού Μέντη Μποστατζόγλου. Εξι μονόπρακτα ανθρωπολογικής, κοινωνιολογικής και επίκαιρης πολιτικής σάτιρας, με σπαρταριστή θεατρικότητα, από τα οποία τα περισσότερα παίζονται για πρώτη φορά. Μονόπρακτα, που αν και γράφτηκαν χρόνια πριν - τα πέντε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και το ένα πριν από αυτήν - ουδόλως έχουν χάσει τη δραματουργική τους φρεσκάδα, τη σατιρική τους δύναμη και τη θεματολογική τους εμβέλεια. Γιατί ο Μποστ κατείχε την τέχνη μέσα από το ειδικό να αντιλαμβάνεται, να συμπυκνώνει και να αναδεικνύει το γενικό, μέσα από το άτομο την κοινωνία, μέσα από το επίκαιρο το διαχρονικό, μέσα από ένα πολιτικοκοινωνικό γεγονός το «ζουμί» της σύγχρονης πολιτικοκοινωνικής μας ιστορίας, τα μακρόχρονα αίτιά της, τους υπαιτίους της, τη «λογική» και τα ιδεολογήματά τους. Ο Μποστ μπορούσε να βλέπει μακριά... Να διακρίνει μέσα από όλα τα συγκαιρινά του θέματα (πρόσωπα, γεγονότα, κοινωνικά φαινόμενα, χαρακτήρες - ήθη -συμπεριφορές ανθρώπων κλπ.), τα οποία απασχόλησαν την πολύπλευρη δημιουργία του (χρονογραφική, ζωγραφική, δραματουργική) το «κυτταρικό» παρελθόν και μέλλον τους. Χαρακτηριστικός περί αυτού είναι ο εξής «προφητικός» διάλογος μεταξύ μιας γριάς και ενός γέρου, στο ένα από τα έξι μονόπρακτα, το «Ηρωας της Κολομβίας», που γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Γριά: «Τι δουλιά θα είχε η Ελλάς στη Βοσνία;». Γέρος: «Α, μην το λες. Η Ελλάς, έχει δεν έχει δουλιά, μπλέκει διεθνώς, παντού. Ετσι πήγε στην Κορέα, παλιότερα στην Ουκρανία, τελευταία στο Κουβέιτ. Το ξέχασες; Δεν αποκλείεται να τη δεις αύριο στην Αλβανία ή τα Σκόπια. Οπου σύρραξις παντού πρώτη και καλύτερη η χώρα μας, έχει, δεν έχει συμφέρον». «Ο εμπρηστής», ο «Ειλικρινής φορολογούμενος», «Ο εφευρέτης», «Οι γυναίκες των αεροπόρων», ο «Ηρωας της Κολομβίας», ο «Επιτήδειος», όπως τιτλοφορούνται τα έξι μονόπρακτα, είναι χαρακτηριστικές «εικόνες» ανθρώπων και καταστάσεων της σημερινής κοινωνικής μας πραγματικότητας, σμιλεμένες με το δαιμόνιο σαρκαστικό χιούμορ του Μποστ. Εικόνες, που ζωντάνεψαν, πήραν σάρκα και φωνή, με την εύρυθμη, σατιρικά κεφάτη σκηνοθεσία του Λεωνίδα Βαρδαρού, με συντελεστές το λιτότατο σκηνικό της Κικής Μήλιου - ζωγραφισμένο από τον Τόλη Πολυχρονίδη, τα κοστούμια εποχής της Λίλης Θεοδωράκου, τη μουσική επιμέλεια του Γιάννη Νικολάου. Πρώτιστοι παράγοντες του καλού παραστασιακού αποτελέσματος είναι οι εκφραστικές ερμηνείες των ηθοποιών του θιάσου σε διάφορους ρόλους, Κωνσταντίνας Κούτσιου, Λεωνίδα Βαρδαρού, Γιάννη Νικολάου, Αντώνη Μουλά, με καλύτερο στις μεταμορφώσεις του τον Πάνο Ξενάκη.