Εχουν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας οι βιομήχανοι; Δώσ' τους φοροαπαλλαγές!

Δεν τους φτάνουν; Δώσ' τους και εργάτες λάστιχο!

Ούτε μ' αυτό ικανοποιούνται; Πλήρωσε απ' το δημόσιο ταμείο τα μεροκάματα των εργατών στο ιδιωτικό εργοστάσιο!

Ετσι, απλά, πάνε να τα περάσουν όλα σαν αυτονόητα.

Εχει μακριά ουρά πίσω του το πράγμα. Εχουν δουλέψει χρόνια και χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για να πείσουν τους εργάτες ότι τους συμφέρει να 'ναι γεμάτο το πουγκί του αφεντικού.

Μα, ακόμα καλύτερα έχουν δουλέψει, για να 'χει όλο και πιο ανεμπόδιστο κέρδος το αφεντικό, διάφοροι «αριστερούληδες», που βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα να αποκαλύψουν τα λάθη των ...κομμουνιστών!

Βλέπεις, εσύ έχεις κολλημένο μυαλό. Δε χαμπαριάζεις θεό, όταν ακούς για ανταγωνιστικότητα και τοιαύτες άλλες μπούρδες. Εσύ επιμένεις: Να λες στον εργάτη ότι πρέπει να ξεκινά τη μέρα του, έχοντας καθαρό ότι εκεί που πάει, πάει για να τον στύψουν. Οτι εκεί που πάει, είναι πόλεμος. Οτι με το αφεντικό του δεν μπορούν να συναντηθούν πουθενά, μα πουθενά! Οτι κάθε φορά που θα 'ναι μπόσικος ως εργάτης, θα του παίρνουν και τα σώβρακα. Κι από πάνω θα του κάνουν και κριτική γιατί είναι απολίτιστος, άμα καμιά ώρα πει «βάστα ρε, δε γίνεται, να με ξεσκίζεις όλη μέρα και το βράδυ να τραγουδάς μαζί μου "άπονη ζωή"» (έγινε, είναι πραγματικό γεγονός, στο «Περιβόλι του Ουρανού», μια βραδιά, που η ΑΔΕΔΥ, επί προεδρίας Γιατρά, είχε καλέσει τους συντάκτες του εργατικού ρεπορτάζ για ένα κρασί. Κι όλα κυλούσαν ήρεμα, μέχρι που μπήκε μέσα η παρέα του Βαρδινογιάννη κι άρχισε να τραγουδά την «άπονη ζωή»! Ναι και τη «Φτωχολογιά»! Συνέβη και δεν ξεγράφει).

Συνέβη, ξανά προχτές. Οταν στο άκουσμα ενός μαγευτικού «Libre Tango» (όνομα και πράμα) από τον Aldi Meola αρχίσαμε να ψαχνόμαστε τι σχέση έχουμε εμείς κι αυτοί. Μη ρωτάτε ποιοι «αυτοί». «Αυτοί» δεν έχουν όνομα, είναι τάξη. Κι είναι απέναντι. Ταυτόχρονα, είναι και βδέλλες, για όποιον ...ποταμίσιο εννοεί τι είναι οι βδέλλες...

Πώς φτάσαμε, εδώ μέσα σε 400 λέξεις, να μπλέκουμε τα σέβη του Παπανδρέου στον Δασκαλόπουλο και τις νέες ιδέες από την Ισπανία, μ' όσα συμβαίνουν στους «ναούς» της τέχνης; Από μια πίκρα. Για ένα μπέρδεμα ανάμεσα σ' ένα μαγευτικό γεγονός - ναι, μια μυσταγωγία, ναι, την ομορφιά του Διόνυσου - και την υποκρισία του «χορηγού».

Και τάνγκο και βαλς και ρεμπέτικο και «δίκοπη ζωή».

Δικά μας δεν είναι όλα;

Από πού κι ως πού είναι και του ...Παπανδρέου; Πόσο μάλλον του Μάτσα...