Σε πρωταθλήτριες Ευρώπης στη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων αναδείχνονται οι εγχώριες τράπεζες. Τούτη τη φορά, όμως, η εκτίμηση δεν είναι δική μας, αλλά προκύπτει ευθέως από τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία αυτά, διευρύνεται η «ψαλίδα» μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων στην Ελλάδα, ενώ, την ίδια ώρα, στην Ευρωζώνη μειώνεται. Συγκεκριμένα, η διαφορά επιτοκίων μεταξύ νέων καταθέσεων και καταναλωτικών δανείων στην Ευρωζώνη μειώθηκε περίπου κατά 0,25 ποσοστιαίες μονάδες, όταν στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 0,24 της μονάδας. Η αντίστοιχη διαφορά στο σύνολο των δανείων (παλιά και νέα) παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητη στην Ελλάδα, όταν στην Ευρωζώνη μειώθηκε κατά 0,10 της μονάδας. Τέλος, αλλά κάθε άλλο παρά τελευταίο στη σημασία, η διαφορά των επιτοκίων εις βάρος των Ελλήνων καταθετών και δανειοληπτών παραμένει σχεδόν διπλάσια από εκείνη στην Ευρωζώνη.

Προφανώς, δεν αναγνωρίζεται τυχαία η χώρα μας, ως ευρω-πρωταθλήτρια στην ανάπτυξη (των κερδών και, ιδιαίτερα των τραπεζικών)...

Αμείωτη συνεχίζεται η σχετική με την κ. Γκιουλ Καραχασάν φιλολογία. Οπως και με τον βουλευτή της ΝΔ, κ. Ιλχάν. Και δε λέμε, έχει σημασία, εάν και κυρίως γιατί ένα μεγάλο ή μεγαλύτερο μέρος των μουσουλμάνων της Θράκης - ιδιαίτερα από τους έχοντες πομάκικη καταγωγή - αισθάνονται σήμερα Τούρκοι. Το πλέον βασικό, όμως, ζήτημα δεν είναι αυτό. Η ουσία του θέματος σήμερα δε βρίσκεται στο αν έχει τουρκική ή ελληνική συνείδηση η όποια Καραχασάν και ο όποιος Ιλχάν, αλλά σε ποια πολιτική οι συνειδήσεις τους στρατεύονται. Στην πολιτική υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και δικαιωμάτων ή της εξυπηρέτησης των μεγάλων συμφερόντων, είτε τα τελευταία βρίσκονται στην από δω μεριά των συνόρων, είτε στην από κει; Στην πολιτική της ταξικής ενότητας των εργαζομένων ή της καλλιέργειας διαιρέσεων και διχασμών του λαού στη βάση της εθνικής καταγωγής ή της θρησκευτικής πίστης; Στην πολιτική της συναδέλφωσης των δυο λαών ή του ανταγωνισμού των αρχουσών τάξεων από τις δυο μεριές του Αιγαίου, μαζί με την «επιδιαιτησία» των ευρω-ΝΑΤΟικών «συνεταίρων» και «εταίρων»;

Αυτά είναι ορισμένα από τα κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να σκεφθούν και να απαντήσουν οι εργαζόμενοι, είτε βρίσκονται στη Θράκη, είτε στην υπόλοιπη Ελλάδα και δέχονται τις μέρες αυτές τους απανωτούς περί συνειδήσεων βομβαρδισμούς, είτε της μιας, είτε της άλλης μεριάς.

«Βράχος» ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Ε. Μπασιάκος, στο Συμβούλιο Υπουργών Γεωργίας της ΕΕ, αφού... αντιστάθηκε «μέχρις εσχάτων» στο άνοιγμα των εισαγωγών ελαιολάδου στην ευρωπαϊκή αγορά, από Τρίτες Χώρες, γιατί όπως υποστήριξε μια τέτοια κίνηση υπονομεύει το εισόδημα των ελαιοπαραγωγών. Και κατόπιν της... σκληρής στάσης που κράτησε, η Επιτροπή δε θα εγκρίνει εισαγωγές ελαιολάδου. Πολύ ωραία όλα αυτά. Μόνο που ξεχνάει να πει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, ότι τον κανονισμό 865 του 2004 της ΕΕ, ο οποίος προβλέπει ότι αν οι τιμές του λαδιού ξεπεράσουν τα 2,846 ευρώ το κιλό (970 δρχ.) για το εξαιρετικά παρθένο, τα 2,736 ευρώ το κιλό (932 δρχ.) για το παρθένο και τα 2,438 ευρώ το κιλό (830 δρχ.) για το «λαμπαντέ», τότε μπορούν να επιτραπούν αθρόες αδασμολόγητες εισαγωγές από Τρίτες Χώρες, φέρει και τη δική του έγκριση. Αρα, όταν έβαζε την υπογραφή του, γνώριζε ότι υπονομεύει τα συμφέροντα των Ελλήνων ελαιοκαλλιεργητών, που φέτος μπορεί να αποφύγουν τις καταστροφικές συνέπειες αυτού του κανονισμού, όμως δε σημαίνει ότι θα τη «γλιτώνουν» για πάντα, μιας και ο 865/2004 παραμένει σε ισχύ.