ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 7 Ιούνη 2006
Σελ. /48
Πολιτική βαθιά εχθρική...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Νομοσχέδιο για την εφαρμογή ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών στην πρόσβαση στην απασχόληση, στους όρους και στις συνθήκες εργασίας παρουσίασε χτες το υπουργείο Απασχόλησης. Με το νομοσχέδιο - μεταξύ άλλων - ορίζεται νομοθετικά η έννοια της παρενόχλησης και θεωρείται η σεξουαλική παρενόχληση ως μορφή διάκρισης στο χώρο εργασίας. Βέβαια, όπως συμβαίνει συχνά, η νομοθέτηση από την πρακτική εφαρμογή κάποιων διατάξεων απέχει όχι μόνο παρασάγγας, αλλά πολύ περισσότερο... Ομως δεν είναι αυτή η πλευρά η πιο προβληματική.

Το σημαντικότερο, και σ' αυτή την περίπτωση, είναι κατά πόσο η κυβέρνηση μπορεί να εμφανίζεται ως υπέρμαχος της ισότητας και μάλιστα της προστασίας της εργαζόμενης γυναίκας από κάθε είδους διακρίσεις. Εδώ η κυβέρνηση έχει δώσει εξετάσεις. Και η απάντηση είναι όχι. Για να το δούμε το ζήτημα πιο συγκεκριμένα...

... προς τη γυναίκα

Μήπως δεν είναι άραγε αυτή η κυβέρνηση που εν ριπή οφθαλμού καρατόμησε τα ασφαλιστικά δικαιώματα των γυναικών τραπεζοϋπαλλήλων, με το νομοσχέδιο για τα ασφαλιστικά τους ταμεία; Μήπως δεν είναι αυτή η κυβέρνηση, που μαζί με άλλους και από την αξιωματική αντιπολίτευση, βάζουν θέμα πρόωρων συντάξεων και αναφέρονται ευθέως στα δικαιώματα των γυναικών; Για να μην αναφερθούμε στα πέντε χρόνια που φόρτωσαν στις γυναίκες μετά το 1993, για να βγουν στη σύνταξη «εξομοιώνοντάς» τες με τους άνδρες.

Αλλά δεν πρόκειται μόνο για το χτες. Στην ίδια συνέντευξη, η ηγεσία του υπουργείου Απασχόλησης είπε ότι επεξεργάζεται το νέο πλαίσιο Απασχολησιμότητας. Για ποια όμως προστασία της εργαζόμενης γυναίκας μπορεί να γίνεται λόγος σε καθεστώς απασχολησιμότητας; Για ποια δικαιώματα μπορεί να μιλάμε, όταν μια εργαζόμενη δουλεύει σε καθεστώς ευελιξίας; Οταν είναι στην πραγματικότητα όμηρη του κάθε εργοδότη; Υπάρχει σήμερα μεγαλύτερη διάκριση στην εργασία, από τη διάκριση της «απασχολήσιμης»; Μια διάκριση που βεβαίως επεκτείνεται και στους άνδρες. Ας αφήσουν λοιπόν τα επικοινωνιακά κόλπα. Η πολιτική τους είναι βαθιά εχθρική απέναντι στις γυναίκες, όπως και σε όλους τους εργαζόμενους. Και αυτό κανένα νομοσχέδιο δεν μπορεί να το κρύψει.

«Ανανεώσιμες πηγές» και ΚΕΔΚΕ

Η Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) «ξαναχτυπά» στο θέμα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ). Σχολιάζοντας το σχέδιο νόμου που έχει προωθήσει το υπουργείο Ανάπτυξης, η ΚΕΔΚΕ επιβεβαιώνει ότι αντιμετωπίζει διαχειριστικά το θέμα των ΑΠΕ και ίσως και με μια προεκλογική σκοπιμότητα, μιας και ο Οκτώβρης πλησιάζει.

Ετσι, οι θέσεις χαρακτηρίζονται από πλήρη αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής για την ιδιωτική εκμετάλλευση των ΑΠΕ. Οι όποιες διαφοροποιήσεις ξεκινούν από εκεί και πέρα και περιλαμβάνουν κριτική για «γενικόλογες» διατάξεις, έλλειψη κινήτρων, υποβάθμιση των μικρών παραγωγών, περιθωριοποίηση του Κέντρου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, αγνόηση των... μη κυβερνητικών οργανώσεων, τον «υπερτροφικό» ρόλο της ΡΑΕ, την έλλειψη χωροταξικών αναφορών κ.ά.

Αυτό που δεν ενοχλεί την ΚΕΔΚΕ είναι ότι τόσο οι ΑΠΕ όσο και συνολικά η ηλεκτροπαραγωγή δίνονται στους ιδιώτες για να βγάλουν λεφτά στις πλάτες του λαού...

Αστικές φανφάρες...

Πολλά και πομπώδη κατά πώς το συνηθίζει είπε χτες ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος μιλώντας στη Θεσσαλονίκη για τη συνταγματική αναθεώρηση. Χαρακτήρισε το Σύνταγμα «σύμβολο και καταφύγιο των πολιτών για δημοκρατία και δικαιώματα» αλλά και «φόβητρο κι εμπόδιο των αυταρχικών εξουσιών και των αντιδημοκρατικών πολιτικών»! Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι δε δικαιολογούν αφέλεια. Συνειδητά εκστομίζει τέτοιες φαμφάρες. Γιατί το Σύνταγμα δεν είναι τίποτα απ' αυτά. Εκφράζει συσχετισμούς. Που στη δοσμένη ιστορική στιγμή είναι αρνητικοί για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Σύνταγμα της αστικής δημοκρατίας είναι. Εναρμονισμένο με τα συμφέροντα της τάξης που έχει την εξουσία. Κι αν κάποια σημεία του «ξεφεύγουν», τόσο το χειρότερο γι' αυτά. Ομοίως και με τα περί «πολιτικής κρίσης» για την οποία ευθύνεται ο «καθεστωτικός δικομματισμός με τις εναλλασσόμενες μονοκομματικές πλειοψηφίες». Κρίση ανέχειας και μάλιστα διαρκείας περνάει ο λαός. Κι αυτή δε γιατρεύεται με παυσίπονα σαν αυτά που προτείνει ο Ν. Κωνσταντόπουλος. Παρά μόνο με ανατροπή του δικομματισμού και της εξουσίας της τάξης που εκπροσωπεί.


Το ελικόπτερο...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΕΛΙΚΑ, ΒΡΗΚΕ το ...αντίβαρο στη «χολιγουντιανή» απόδραση με ελικόπτερο των αδελφών Παλαιοκώστα η κυβέρνηση. Και η κίνησή της ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή.

Ποια ήταν; Μα ...η δημόσια έκκληση του Βύρωνα Πολύδωρα στους δυο δραπέτες - σε συνέντευξή του - να παραδοθούν άμεσα. Για όσους δεν το ξέρουν, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης είναι πολύ πειστικός διά μέσου των Μέσων Ενημέρωσης.

Τώρα δε μένει, παρά τα αστυνομικά τμήματα Αττικής και περιχώρων να βρίσκονται σε ετοιμότητα, προκειμένου να ευαρεστηθούν να συλλάβουν τους δραπέτες, όταν αυτοί παρουσιαστούν οικειοθελώς.

ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΘΡΑΣΟΣ, όχι αστεία. Και όμως, 48 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν Επερώτηση για το θέμα της ΕΡΤ, όπου μιλούν για «κυβερνητική προπαγάνδα», «περιορισμένη προβολή των θέσεων του ΠΑΣΟΚ», «διασπάθιση δημοσίου χρήματος» και ρουσφέτια.

Οχι πως δεν υφίστανται όλα αυτά. Πλην όμως, η ίδια Επερώτηση θα μπορούσε να κατατεθεί και επί κυβέρνησης Σημίτη, χωρίς να αλλάξει ούτε ...ένα σημείο στίξης. Ως γνωστόν, η ΕΡΤ είναι από εκείνους τους οργανισμούς όπου κόμματα, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, διαχρονικά ...οργιάζουν.

Ομως, κανένα από τα δύο κόμματα δεν μπορεί να μιλάει για την «προβολή» του από τα ΜΜΕ. Πρόκειται, στην καλύτερη περίπτωση, για αστειότητα.

`Η, μήπως, οι τηλεθεατές δε βλέπουν, και στην ΕΡΤ, και στα ιδιωτικά κανάλια, τα «δίδυμα» των πρωτοκλασάτων στελεχών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που παρελαύνουν, ενώ φιμώνεται η φωνή όλων των άλλων;

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν έχουν αμφιβολίες και οι επερωτώντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και οι αρμόδιοι του υπουργείου Επικρατείας που θα απαντήσουν, ας ρίξουν μια ματιά στα στοιχεία που βρίσκονται στη διάθεση κάθε αρμόδιας αρχής, για το ποια κόμματα προβάλλονται και πόσο.

Η διδασκαλία της βίας...

Τελικά, αυτό που σοκάρει περισσότερο από την υπόθεση του χαμού του μικρού Αλεξ στη Βέροια, είναι το αντιδραστικό παραλήρημα που ξετυλίγεται από την πρώτη στιγμή που αποκαλύφθηκε η υπόθεση. Τα επιχειρήματά τους; «Παιδιά χωρισμένων γονιών», «παιδιά που τα άφηναν οι γονείς τους μόνα τους», «ήταν ζωηρά και επιθετικά και δε συγκρατήθηκαν από κανέναν», «μεγάλωσαν στο περιθώριο μιας επαρχιακής πόλης», «έπρεπε να τα συλλάβουν», «αν πήγαιναν σε ιδιωτικό σχολείο που έχει ψυχολόγους θα τα είχαν προλάβει», «γεννημένοι εγκληματίες»...

Αντιλήψεις αντιδραστικές, «φασίζουσες». Διαπιστώσεις που τελικά οδηγούν στην ενοχοποίηση κάθε φυσιολογικής δράσης ενός οποιουδήποτε παιδιού, που μπορεί να φωνάζει λίγο περισσότερο από τα άλλα ή που θέλει να ενταχθεί μέσα σε μια ομάδα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λένε τούτες τις μέρες ότι στην πρώτη περίπτωση το παιδί πρέπει να ελεγχθεί από ψυχολόγο, στη δεύτερη ότι ανήκει ντε και καλά σε συμμορία και πρέπει η αστυνομία να αναλάβει δράση για τα «παιδιά - εγκληματίες»...

Ακόμη περισσότερο, ρίχνουν σκόπιμα τις ευθύνες στις «εργαζόμενες μάνες», καταδικάζοντας το γεγονός ότι δουλεύουν, καλλιεργώντας αντιδραστικές αντιλήψεις ως προς αυτό για να συγκαλύψουν τις κοινωνικές αιτίες. Το ίδιο κάνουν προβάλλοντας και το περί «χωρισμένων γονιών». Για τα πάντα φταίει η οικογένεια. Προκειμένου να «βγει λάδι» το κοινωνικό σύστημα. Την ανάλυση και την παρουσίαση του θέματος τη χειρίζεται το ίδιο το σύστημα που γεννά περιστατικά όπως αυτό με τον Αλεξ. Μήπως λοιπόν θα ανέλυαν τα πραγματικά κοινωνικά αίτια; Θα έλεγαν για τις ευθύνες που έχει η αστική κοινωνία; Υπόθεσή της είναι, τόσο το σχολείο όσο και οι άλλες παιδαγωγικές δραστηριότητες. Και αυτή η ταξική κοινωνία δεν είναι απλώς αδιάφορη. Είναι εχθρική.

Οι επιστήμονες που επιχειρούν να αναλύσουν το φαινόμενο από ταξική σκοπιά είναι ξεκάθαροι. Μιλούν για το μικρόβιο της «ανταγωνιστικότητας» που ποτίζει κάθε κύτταρο από τα πρώτα παιδικά χρόνια. Μιλούν για ένα σχολείο που αντί να αναπτύσσει τη συλλογικότητα, οδηγεί τα παιδιά στην περιθωριοποίηση και μερικές φορές και στις «συμμορίες». Μεσολαβεί βέβαια και το υπόλοιπο οπλοστάσιο της άρχουσας τάξης. Τα τηλεοπτικά δίκτυα που προβάλλουν 1.846 πράξεις βίας σε διάστημα 18 ωρών (έρευνα περιοδικού «TV Guide»). Εταιρίες που κατασκευάζουν και «ρίχνουν» παιχνίδι στο ίντερνετ με τίτλο: «Η ζωή ενός εγκληματία» («Ρ» 24-25/12/2005). Μεγάλοι πολυεθνικοί όμιλοι παραγωγής τηλεπαιχνιδιών που τα εκπαιδεύουν στο να καταδίδουν live... Που τους βομβαρδίζουν με το μήνυμα «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τα παιδιά - λένε οι επιστήμονες - μεγαλώνουν και ζουν μέσα σε αυτή τη βία. Και ταυτίζονται με αυτό ακριβώς που φοβούνται. Δηλαδή, τη βία.

Η ίδια η καπιταλιστική κοινωνία παραδίδει μαθήματα βίας στα παιδιά. Δημιουργεί: 640 εκατομμύρια παιδιά χωρίς στέγη, 400 εκατομμύρια παιδιά χωρίς δυνατότητα να πιουν νερό, 260 εκατομμύρια παιδιά δούλους των αφεντικών που τα εκμεταλλεύονται σκληρά, 140 εκατομμύρια παιδιά αναλφάβητα, 90 εκατομμύρια παιδιά χωρίς φαγητό, 20 εκατομμύρια παιδιά πρόσφυγες (στοιχεία UNICEF 2005). Για σκεφτείτε. Μήπως, όλοι αυτοί που εμφανίζονται να αναλύουν, να διοχετεύουν ειδήσεις, αυτοί που χειρίζονται το θέμα, στο βάθος, προτιμούν να βλέπουν πιτσιρίκια να σκοτώνονται μεταξύ τους από το να τα βλέπουν όλα μαζί να αμφισβητούν, να εξεγείρονται και να παλεύουν να ανατρέψουν ό,τι τους στερεί τη ζωή;..


Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ