Ο Φιντέλ με την επίσημη φόρμα της Κούβας να διαβάζει και να χαμογελά στις σελίδες της «Χουβεντούδ Ρεμπέλντε», οργάνου της Κομμουνιστικής Νεολαίας της Κούβας. Ο Φιντέλ στις σελίδες της «Γκράνμα» να γράφει, να χαμογελά, φορώντας το χαρακτηριστικό κόκκινο πουκάμισο της Φιλίας Κούβας - Βενεζουέλας, έχοντας στο πλευρό του τον Πρόεδρο Ούγο Τσάβες και τον Ραούλ Κάστρο. Ηταν πράγματι «ένα αξέχαστο απόγευμα μεταξύ αδελφών», όπως ανέφερε η «Γκράνμα» για την επίσκεψη αυτή, που έγινε για τα 80ά γενέθλια του Φιντέλ. Απόγευμα που μεταδόθηκε και από την κουβανική τηλεόραση, ζωντανά!

Τελικά, ο Φιντέλ δεν... πέθανε, δυστυχώς για τους Αμερικανούς αξιωματούχους, που την επιθυμία τους τη διέρρεαν ως «είδηση» εν πολλοίς. Δυστυχώς, επίσης, που έδωσε βροντερό «παρών» και ο Ραούλ Κάστρο, για τον οποίο αναρωτιούνταν όλοι πού βρίσκεται... Λογικό λοιπόν το ότι ο διεθνής Τύπος κάλυψε ευρύτατα το θέμα, με πιο χαρακτηριστική τη δεξιά ισπανική «Ελ Μούντο», που δημοσίευσε ολοσέλιδο το μήνυμα του Φιντέλ με την υπογραφή του.

«Το να πούμε ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί σημαντικά, δε θα είναι ψέμα. Το να πούμε ότι η περίοδος ανάρρωσης θα είναι μικρή και ότι δεν υπάρχει τώρα κανένας κίνδυνος, θα ήταν απολύτως λάθος», αναφέρει ο Φιντέλ στο μήνυμα που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της «Juventud Rebelde». «Σας ζητώ να είστε όλοι αισιόδοξοι και συγχρόνως να είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε οποιαδήποτε νέα προβλήματα. Στο λαό της Κούβας εκφράζω την ατελείωτη ευγνωμοσύνη για τη στήριξη και την αγάπη του. Η χώρα προχωρά και θα συνεχίσει να προχωρά πολύ καλά», προσθέτει στο μήνυμά του ο Φιντέλ.

Και δεν έφτανε αυτό. Ο Ραούλ Κάστρο επανήλθε την Παρασκευή δριμύτερος διαβεβαιώνοντας ότι «κανένας εχθρός δεν μπορεί να μας νικήσει», όπως δήλωσε σε συνέντευξή του εφ' όλης της ύλης στην «Γκράνμα».

Ο Φιντέλ «αναρρώνει προοδευτικά» μετά την επέμβαση που τον ανάγκασε να παραδώσει προσωρινά την εξουσία και αυτό είναι το κύριο και το σημαντικό, δηλώνει εξ αρχής ο Ραούλ Κάστρο, ευχαριστώντας παράλληλα τους γιατρούς που φρόντισαν τον ηγέτη της Κούβας και τονίζοντας πως η άριστη φυσική και πνευματική κατάσταση του Φιντέλ συμβάλλει στην «ικανοποιητική και σταδιακή» ανάρρωσή του.

Επίσης, ο Α΄ αντιπρόεδρος της Κούβας στη συνέντευξη που έδωσε στον Λάσαρο Μπαρέντο Μεντίνα αναφέρθηκε εκτενώς στο σχέδιο αποσταθεροποίησης και ανατροπής των ΗΠΑ, ειδικότερα δε στο νέο σχέδιο των 485 σελίδων που κατέθεσε η υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις ως πρόεδρος της «Επιτροπής Αρωγής για την Ελευθερία στην Κούβα» και το οποίο επανέλαβε ότι αποτελεί διακήρυξη πολέμου. Παρ' όλα αυτά, όπως τόνισε, ο λαός της Κούβας είναι πάντα σε ετοιμότητα και συνήθως αγνοεί τα κελεύσματα των λεγόμενων αντιφρονούντων, αν και «δεν μπορούμε ποτέ να αγνοούμε μία απειλή από έναν εχθρό». «Θα ήταν ανευθυνότητα να το πράξουμε», συνέχισε ο Ραούλ Κάστρο, «όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία κυβέρνηση σαν των ΗΠΑ που με τη μεγαλύτερη ιταμότητα δηλώνει ότι δεν αποδέχεται το Σύνταγμα της Κούβας».

Τέλος, ο Ραούλ Κάστρο, με την ευκαιρία της συνέντευξης, ευχαρίστησε δημόσια και ολόθερμα για όλες τις αυθόρμητες ενέργειες εκδήλωσης συμπαράστασης στην επανάσταση, αλλά και την έκφραση των συναισθημάτων για την υγεία του Φιντέλ εκ μέρους του κουβανικού λαού, γεγονός που «καταδεικνύει την αδιάσπαστη ενότητα του λαού και της επαναστατικής του συνείδησης», καθώς και όλα τα κόμματα, τις οργανώσεις, τους μαζικούς φορείς που συνεχίζουν να στηρίζουν την Κούβα: «Ειδικά τους χιλιάδες που έχουν σπεύσει να συνυπογράψουν την επιστολή των 400 διανοουμένων και καλλιτεχνών, μεταξύ αυτών και 8 κατόχων του βραβείου Νόμπελ, που καταδικάζουν τις παρεμβάσεις και τις επιθετικές δηλώσεις εκ μέρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ, και η οποία μάλιστα ξεσκεπάζει το σχέδιο επέμβασης του Μπους».

Πράγματι, η αλληλεγγύη έχει γίνει ασπίδα προστασίας από την πρώτη στιγμή που δημοσιεύτηκε η επιστολή των 400 διανοουμένων και καλλιτεχνών, μεταξύ αυτών οι κάτοχοι του βραβείου Νόμπελ Ζοζέ Σαραμάγκου, Ριγομπέρτα Μεντσού, Ναντίν Γκόρτιμερ, Γουόλε Σογίνκα, Αντόλφο Πέρες Εσκιβέλ, Ντάριο Φο, Ντέσμοντ Τούτου, Ζορές Αλφιόροφ και τελευταία ο Χάρολντ Πίντερ, που παρέδωσε και το βραβείο του στην Κούβα.

Στην Ελλάδα η ανταπόκριση είναι τεράστια. Ειδικό το βάρος μάλιστα της υπογραφής του Μίκη Θεοδωράκη, που η κουβανική εφημερίδα «Γκράνμα» φιλοξένησε σε πρωτοσέλιδό της, αναφερόμενη εκτενώς στον μεγάλο Ελληνα μουσικοσυνθέτη, στο έργο του αλλά και τους στενούς του δεσμούς με την Κούβα και τη στενή φιλία που τον συνδέει με τον Φιντέλ Κάστρο.

Εκτός του Μίκη Θεοδωράκη, την επιστολή έχουν υπογράψει, επίσης, ο δήμαρχος Νίκαιας, Στέλιος Μπενετάτος, ο παλαίμαχος συνδικαλιστής Κώστας Μαραγκουδάκης, ο διεθνής διαιτητής και υποψήφιος δήμαρχος Αγρινίου Βασίλης Νικάκης, η κλασική κιθαρίστρια Εύα Φάμπα, ο πρώην καθηγητής πανεπιστημίου Στρατής Κουνιάς, η εικαστικός Εύα Μελά, ο Ηλίας Νικολόπουλος, συνταγματολόγος, ο Κατρούγκαλος Γιώργος, επίκουρος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, ο Κώστας Αλυσσανδράκης, καθηγητής πανεπιστημίου. Επίσης, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και διευθυντής του «Ριζοσπάστη», οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, Διαμάντω Μανωλάκου, Θανάσης Παφίλης και Γιώργος Τούσσας, ο Ηρακλής Τσαβδαρίδης, Γραμματέας του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, ο Γιώργος Μαυρίκος, Γραμματέας της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, και εκατοντάδες άλλοι.

Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από δηλώσεις που έκαναν την περασμένη βδομάδα στην τηλεόραση του «902» ο Παναγιώτης Κρητικός, πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, ο Γιώργος Κατρούγκαλος, επίκουρος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, η Εύα Μελά, πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, ο Λεωνίδας Βαρδαρός, σκηνοθέτης, και ο Νίκος Ζώκας, ηθοποιός.

Είναι πράγματι στο στόχαστρο των ΗΠΑ και ο Φιντέλ και η Κούβα τα τελευταία 40 χρόνια συνέχεια. Παρ' όλα αυτά, η ακτινοβολία της χώρας αυτής και παγκόσμια αλλά και ιδιαίτερα στη Νότια Αμερική εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα έντονη. Και μάλιστα όχι μόνο στις καρδιές των λαών αλλά πολλές φορές και στα διεθνή φόρα, στον ΟΗΕ για παράδειγμα, η φωνή της Κούβας εξακολουθεί να ακούγεται πολύ δυσανάλογα σε σχέση με το μέγεθός της και τον πληθυσμό μιας μικρής χώρας.

Το καλύτερο σχόλιο γι' αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Κούβα το έχει δώσει σε ανύποπτη στιγμή ένας από αυτούς που υπογράφουν τη διακήρυξη, ο Εντουάρτο Γκαλεάνο, ένας γνωστός Ουρουγουανός συγγραφέας. Γράφοντας ένα πράγματι ανύποπτο βιβλίο για την ιστορία των μουντιάλ και τη σχέση τους με την πολιτική, έκλεινε κάθε μουντιάλ με ένα πολιτικό σχόλιο. Κάθε μουντιάλ προφανώς βρισκόταν σε μια διαφορετική πολιτική ατμόσφαιρα. Για να δείξει όμως αυτό το συνεχόμενο μπαράζ επιθέσεων σε βάρος της Κούβας, σε κάθε ένα από τα κεφάλαια έκλεινε μονότονα την αφήγησή του λέγοντας το εξής: «Εγκυροι κύκλοι των Κουβανών στο Μαϊάμι αναγγέλλουν ότι η πτώση του καθεστώτος του Φιντέλ Κάστρο είναι θέμα ημερών». Αυτοί οι ευσεβείς πόθοι λοιπόν που είναι παρόντες τα τελευταία 40 χρόνια νομίζω ότι δε θα επιβεβαιωθούν ούτε αυτή τη στιγμή.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση παίζει ένα ρόλο Πόντιου Πιλάτου. Ναι μεν δεν ακολουθεί το εμπορικό εμπάργκο που έχουν επιβάλει τα τελευταία 40 χρόνια οι ΗΠΑ, επιτρέπει στις επιχειρήσεις να έχουν κάποιου είδους επαφές, σε πολιτικό επίπεδο όμως πράγματι φαίνεται να στηρίζει την προσπάθεια απομόνωσης της σοσιαλιστικής Κούβας.

Νομίζω, λοιπόν, ότι αυθόρμητα ο μέσος Ελληνας, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, βλέπει σε ένα λαό περικυκλωμένο, όπως είναι ο λαός της Κούβας, αναλογίες με τη δική του ιστορική περίπτωση. Και δε νομίζω να υπάρχουν πάρα πολλοί από εμάς τους Ελληνες που είναι με τους Αμερικανούς εναντίον της Κούβας και όχι το αντίθετο αυτήν την ιστορική στιγμή.

Παλιά του τέχνη κόσκινο! Κι ας νομίζει ότι του δόθηκε η ευκαιρία του κυρίου Μπους να δημιουργήσει προβλήματα στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κούβας, κάτι που είναι ανεπίτρεπτο, απαράδεκτο και δεν το χωρά η σκέψη. Αλλά στην αμερικανική σκέψη κυριαρχεί πάντα η επέμβαση, η ανατροπή και το έχει αποδείξει δεκαετίες ολόκληρες που έχει ανατρέψει καθεστώτα δημοκρατικά, έχει επιβάλει χούντες, έχει επιβάλει δικτατορίες και διαβλέπει «κινδύνους» εκεί που δεν υπάρχουν. Η Κούβα είναι ένα κάστρο που υπερασπίζεται την ειρήνη. Να αναζητήσει τους λόγους και τις αιτίες για να δημιουργήσει προβλήματα εκεί που απειλείται η ειρήνη. Και η ειρήνη απειλείται στο Τελ Αβίβ, το οποίο προκαλεί συνέχεια πολέμους. Εκεί θα μπορούσε να κάνει επέμβαση και όχι στην Κούβα.

Χρειάζεται αλληλεγγύη στο λαό της Κούβας η οποία πραγματικά υπερασπίζεται την ειρήνη στην περιοχή και δεν απειλεί κανέναν. Εκείνοι που απειλούν, απειλούν κατόπιν υποκινήσεων των ΗΠΑ, του κυρίου Μπους και της πολιτικής του και είναι το Ισραήλ και άλλα καθεστώτα με τα οποία θέλει να δημιουργήσει παρεμβάσεις και να επιβάλει την παγκόσμια κυριαρχία.

Οι λαοί ας καταλάβουν ότι ο μόνος φάρος αυτή την εποχή είναι το Νησί της Επανάστασης και, βέβαια, ακολουθούν, με τις ιδιαίτερες ιδιομορφίες και αδυναμίες, η Βενεζουέλα, η Βραζιλία. Ας καταλάβουμε όλοι μας ότι μια χώρα με 45 χρόνια εμπάργκο, η οποία έχει δύο εργαστήρια γενετικής, βιοτεχνολογίας, στέλνει παντού γιατρούς ανά τον κόσμο, που βέβαια πληρώνονται από την κυβέρνηση της Κούβας κι όχι από την κυβέρνηση των άλλων κρατών, ειδικά στα αφρικανικά κράτη. Ζήτησε να συμβάλλει ακόμα και στην ανακούφιση των πληγέντων από τον τυφώνα «Κατρίνα», όμως δε δέχτηκαν οι Αμερικάνοι, γιατί έπρεπε να δοθεί έγκριση από το Κογκρέσο και γιατί υπήρχαν πολιτικοί λόγοι, μάλλον για να μην ξυπνήσει ο λαός της Αμερικής από το λήθαργο που τον έχουν ρίξει και να καταλάβει τι σημαίνει σοσιαλισμός και τι σημαίνει Κούβα. Και αν τα κατανοήσουμε αυτά, από κει και πέρα θα βγούμε όλοι στους δρόμους, γιατί αυτή τη στιγμή αυτό χρειάζεται. Αν είναι η Κούβα τώρα, μετά θα είναι η Λαϊκή Δημοκρατία Κορέας. Τώρα είναι ο Λίβανος, η Παλαιστίνη, η Συρία, το Ιράν, ο άξονας του κακού και πάει λέγοντας. Πρέπει να κατανοήσουμε ποιο είναι το δικό μας συμφέρον και βέβαια ποιο είναι το δικό μας αύριο.

Αυτό που σήμερα κάνουν οι ΗΠΑ στην Κούβα ήταν αναμενόμενο. Γιατί ποτέ δεν έπαψαν οι ΗΠΑ να εργάζονται για την ανατροπή της σοσιαλιστικής Κούβας, και νομίζω ότι οφείλουμε να δούμε ότι συμβαίνει αυτό που λέμε σαν σύνθημα - που είναι η απόλυτη αλήθεια - «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός». Ο ιμπεριαλισμός είναι που εκφράζει το πρόσωπό του είτε με το εμπάργκο, είτε με την επίθεση στον Κόλπο των Χοίρων, είτε αργότερα με την εκπαίδευση των αντεπαναστατών στο Μαϊάμι, είτε με τους πέντε Κουβανούς που έχουν συλληφθεί, είτε με τον πιτσιρικά πριν μερικά χρόνια, είτε σήμερα με το θέμα της Παλαιστίνης και του Λιβάνου. Είναι ένα το πρόβλημα, είναι ο ιμπεριαλισμός, ο οποίος εκδηλώνεται κατά της Κούβας σε πρώτη φάση με τον τρόπο που εκδηλώνεται. Βεβαίως, η σοσιαλιστική επανάσταση στην Κούβα έχει σοβαρά ερείσματα μέσα στο λαό και θέλω να πιστεύω, όπως όλοι μας πιστεύουμε, όπως δεν μπόρεσαν όλα αυτά τα χρόνια να κάνουν κάτι έτσι και τώρα δε θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την ασθένεια του Φιντέλ Κάστρο. Ομως το επόμενο βήμα είναι το άλλο πρόσωπο του ιμπεριαλισμού. Είναι η κατάσταση που βιώσαμε στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία ή ακόμη χειρότερα αυτή που βιώνεται σήμερα στο Λίβανο και στην Παλαιστίνη, όπου καταπατείται η συνθήκη της Γενεύης, το δίκαιο του πολέμου, τα πάντα. Αυτή τη στιγμή και ο πιο αθώος, ο πιο απολίτικος άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός, ο οποίος δεν είναι κάτι απρόσωπο και, το κυριότερο, είναι αυτός που οπλίζει χωρίς καμία αρχή, χωρίς καμία ηθική, χωρίς κανένα σεβασμό στην ίδια τη ζωή - όταν βλέπεις να ανασύρουν 3 και 4 χρονών παιδάκια νεκρά.

Ο Ελληνας εργαζόμενος και ο κάθε εργαζόμενος στον πλανήτη αν κάτσει και σκεφτεί επί της ουσίας, θα συνειδητοποιήσει ακριβώς ότι η δική του ζωή, το μεροκάματο που δε φτάνει, οι διακοπές που δεν έγιναν ή αν έγιναν ήταν 3-5 μέρες, οι απολύσεις, η ανεργία, η ποιότητα ζωής, το περιβάλλον όλα αυτά που ζούμε στο μικρόκοσμο το δικό μας στην Ελλάδα, είναι μια όψη του ιμπεριαλισμού. Αν το συνειδητοποιήσει αυτό καταλαβαίνει ότι, όπως οφείλει να παλεύει και να αντιστέκεται για τη δική του ζωή, οφείλει να παλέψει και για τη σοσιαλιστική Κούβα και για το θέμα της Παλαιστίνης και του Λιβάνου.

Ο «φασισμός», όπως εκφράζεται σήμερα με την αμερικάνικη μορφή του, ποτέ δε δέχτηκε ότι ένας μικρός λαός που γνωρίζουμε πώς τον μεταχειριζόταν για αιώνες απέκτησε την ελευθερία του, έχει την αξιοπρέπειά του, μπορεί να ζει και να ονειρεύεται όπως θέλει. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Με κάθε αφορμή, σήμερα μάλιστα που βλέπουμε πόσο έχει αφυπνίσει τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, αυτό τους ενοχλεί περισσότερο. Νομίζω ότι εκεί έχει δημιουργηθεί μια επανάσταση που τη στηρίζει ο ίδιος ο κουβανικός λαός και πέρα από το ρόλο που έπαιξε ο ηγέτης του που είναι καθοριστικός, αυτή η επανάσταση θα έχει συνέχεια και θα είναι η ελπίδα για όλη την ανθρωπότητα. Και φυσικά η αλληλεγγύη των λαών και ειδικά του ελληνικού λαού, που έχει εμπειρίες ιστορικές και μνήμες, είναι καθοριστική.