Τα 2/3 των Ελλήνων, σύμφωνα με σχετική μελέτη του Παντείου Πανεπιστημίου που ολοκληρώθηκε το 2003, απαντούν ότι «δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κάνεις τη δουλιά σου» και ότι «τίποτα δεν αλλάζει», με αποτέλεσμα - όταν πρόκειται για προσωπική τους υπόθεση - να δικαιολογούν τη διαφθορά σαν ένα φαινόμενο «κακό» πλην... «αναγκαίο»!

*

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Να πώς φτάσαμε:

«Εγώ απλώς προήδρευα». «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του».

Αντρέας Παπανδρέου

«Αυτή είναι η Ελλάδα». «Οποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα».

Κώστας Σημίτης

«Το ξέρω ότι είναι μεγάλο το πρόβλημα της διαφθοράς. Είναι προτεραιότητά μου η καταπολέμησή της... Το ξέρετε κι εσείς ότι υπάρχουν επίορκοι υπάλληλοι που παραπέμπονται και δεν τιμωρούνται. Τι θέλετε να κάνω;».

Κώστας Καραμανλής

*

Είτε κάποιες από αυτές τις φράσεις εκστομίστηκαν ευθέως από τα χείλη των παραπάνω πρωθυπουργών, είτε άλλες από αυτές απλώς τους αποδόθηκαν ή τους τις «χρέωσαν», ένα είναι σίγουρο:

Ολες καταγράφηκαν και καταγράφονται στη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας ως μια «απόλυτη» αλήθεια. Μια αλήθεια που εμπεδώνεται από την καθημερινότητα, μέσα από την οποία ο απλός πολίτης προσλαμβάνει τη σχέση της πολιτικής εξουσίας με τη διαφθορά ως αδιατάρακτη συνέχεια του δικομματισμού. Προϋπόθεση για να πάψει το φαινόμενο της διαφθοράς να είναι πολιτικά «κατοχυρωμένο», είναι να σπάσει αυτή η αδιατάρακτη συνέχεια.

Μας θυμήθηκε πάλι - αυτή τη φορά στο «Βήμα» - ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Δημήτρης Δημητράκος. Με αφορμή ένα άρθρο του συναδέλφου Γ. Πετρόπουλου στο «Ρ», μας εγκαλεί - τους Ελληνες κομμουνιστές - να επιστρέψουμε στο δρόμο του Μαρξ. Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες τι εννοεί «δρόμο του Μαρξ», ο κ. καθηγητής επικαλείται σαν πρότυπο τον ...Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τον οποίο δε διστάζει να αποκαλέσει «τελευταίο μεγάλο ηγέτη της Σοβιετικής Ενωσης»!!!

Το καλύτερο, όμως, μας το επιφύλασσε στο τέλος του άρθρου του, όπου, κριτικάροντας το ΚΚΕ, αποφαίνεται ότι αν ζούσε ο Μαρξ, ακούγοντας τους Ελληνες κομμουνιστές, θα επαναλάμβανε τη φράση του (στο γράμμα του Engels στον C. Schmitt 5-8-1890): «Αυτό που γνωρίζω καλά είναι ότι δεν είμαι μαρξιστής».

*

Παρατήρηση πρώτη: Η εξόχως «μαρξιστική» ικανότητα του κ. Δημητράκου να «παπαγαλίζει» τσιτάτα από τον Μαρξ, θα πρέπει να λήφθηκε σοβαρά υπόψη από όσους τον χρησιμοποίησαν ως βασικό τους συνεργάτη για την έκδοση της περιβόητης «Μαύρης Βίβλου του κομμουνισμού» στην Ελλάδα.

Παρατήρηση δεύτερη: Σε ένα σημείο, πάντως, ο κ. καθηγητής έχει δίκιο. Ναι, κύριε Δημητράκο, έχετε δίκιο! Ο Μαρξ πράγματι έλεγε ότι δεν είναι μαρξιστής. Και ξέρετε πότε το έλεγε; Οταν διάβαζε κάτι «μαρξιστές» σαν και του λόγου σας.

Χαλάλι η αγωνία που τραβήξαμε όλο αυτό τον καιρό: H Στάη και ο Ευαγγελάτος τους «φάγανε» τους αντιπάλους τους στα άλλα κανάλια. Να 'ναι καλά η AGB και όλοι οι «ενημερωτικοί» σταθμοί που μας μετέφεραν την «είδηση». Τώρα πρέπει να ζήσουμε με το άγχος για τα άλλα νούμερα: Θα περάσει η Μαριέττα Χρουσαλά τη Μενεγάκη;...

«Πρώτα πρώτα ποιες είναι οι διαφορές των δυο κομμάτων, να καταλάβω κι εγώ. Οταν είμαστε όλοι στην Ευρώπη και ακολουθούμε ουσιαστικά την πολιτική της Ευρώπης, όταν στην εξωτερική πολιτική δεν έχουμε διαφορές παρά μόνο σε ό,τι αφορά την τακτική, εγώ τα έχω αναλύσει αυτά κατά καιρούς, γιατί δηλαδή να μη συνεργαστούμε, δεν καταλαβαίνω».

*

Πρόκειται για τις γνωστές δηλώσεις του Κ. Μητσοτάκη, όπως τις διατύπωσε στις 21/5/2006 (στη ΝΕΤ), για το «δέον» μιας συγκυβέρνησης μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατά το πρότυπο του «γερμανικού μοντέλου». Δηλώσεις κάτι παραπάνω από αποκαλυπτικές (μέχρι παρεξηγήσεως...), όσον αφορά τις «διαφορές» της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ.

*

Σας θυμίζουμε, δε, ότι το ΠΑΣΟΚ, από το οποίο ζητά ο κ. Μητσοτάκης να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, είναι το ίδιο κόμμα που ο εκπρόσωπός του, ο κ. Αθανασάκης, είπε προχτές ότι το ΚΚΕ είναι το «μαξιλάρι» της ΝΔ...

Αναζητείται «πραγματικός ηγέτης» που θα μας σώσει από τους «αιώνιους φοιτητές» και από την «υπερπροστασία του ασύλου», ένας ηγέτης με «κότσια» που θα αναδείξει πόσο «δημοφιλής» είναι η θέση υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτά έγραφε χτες η «Καθημερινή» με έκδηλη μελαγχολία. Αλλά, έτσι όπως τα περιέγραφε η εφημερίδα, τα περισπούδαστα άρθρα δε βοηθάνε. Ας αναζητήσουν τον «πραγματικό ηγέτη» που ψάχνουν, αξιοποιώντας τις μεθόδους που υπαγορεύει η λογική της αγοράς την οποία και υπηρετούν: Ας βάλουν μια «μικρή αγγελία»...